www.wimjongman.nl
De journalist werd politicus - Caroline Glick zet de schijnwerper op de Blauw&Wit Partij, Israëlisch links.
"De reden waarom centrumrechts het grootste blok in Israël is, is omdat de mensen zeer ontgoocheld zijn geraakt door het soort van cultusachtige, irrationele standpunten van links, of het nu gaat om strategische, economische of sociale kwesties".
Door Avrohom Shmuel Lewin - 12 maart 2019
De Israëlische journalist en kandidaat van de Nieuw Rechts Partij Caroline Glick (photo credit: Courtesy)
Caroline B. Glick, was senior-columnist bij Breitbart News, en senior columniste en hoofd-columniste van The Jerusalem Post tot ze besloot zich kandidaat te stellen voor de Knesset bij de komende nationale verkiezingen in april.
Geboren in Houston, groeide ze op in Chicago en verhuisde naar Israël in 1991, twee weken na het behalen van haar bachelor in de politieke wetenschappen aan de Columbia University. Ze sloot zich aan bij de Israel Defense Forces die zomer, en diende als officier gedurende vijf en een half jaar.
Van 1994-1996 was Glick als IDF-kapitein werkzaam in het Ministerie van Defensie als kernlid van het Israëlische onderhandelingsteam met de Palestijnen. In 1997 en 1998 was ze assistent-adviseur buitenlands beleid voor de Israëlische premier Benjamin Netanyahu.
In de Israëlische Onafhankelijkheidsdagbijlage in 2003 noemde de Israëlische krant Maariv haar de meest prominente vrouw in Israël. In januari van dit jaar trad ze toe tot de Nieuw Rechts Partij en staat momenteel op de zesde plaats van de kieslijst van de partij.
In een exclusief interview met de JNS sprak ze over haar agenda als wetgevende en over wat ze voelt als de misleiding van de Blauw&Wit Partij, die pretendeert centrumrechts te zijn, maar in werkelijkheid links is.
V: Hoe stap je over van journalist naar politicus?
CG: Nou, alle begintijd is een beetje moeilijk, maar ik heb ervoor gekozen om met de mensen samen te zijn die mijn waarden en doelen voor dit land delen. Dus het is niet al te moeilijk geweest.
V: Waarom was er een behoefte om met het Joods Huis te breken en een nieuwe partij, Nieuw Rechts te vormen? Ayelet Shaked en Naftali Bennet waren de leiders van die partij?
CG: Joods Huis is een religieuze sectorale partij. Toen Shaked en Bennett zich bij de partij aansloten, was hun visie om een einde te maken aan de oproep van de nationale religieuze sector door de oproep uit te breiden van de nationale religieuze sector naar alle Joden in Israël. Het moet niet alleen een partij zijn van een beperkte gemeenschap, maar een stem die uit één gemeenschap komt en tot de hele natie spreekt. Uiteindelijk realiseerden zij zich dat een luipaard zijn vlekken niet kan veranderen; het bleef een nationale religieuze partij, en het vermogen om nieuwe kiezers aan die partij toe te voegen werd belemmerd door de aard van de partij zelf. Ze hadden gehoopt een instelling te veranderen en beseften dat de instelling niet veranderd wilde worden. Zelfs als leiders van die partij waren ze niet in staat om een stem voor alle Joden te zijn.
V: Is Nieuw Rechts niet een andere versie van de Hatehiya-partij uit de jaren tachtig, die ook wilde bewijzen dat het een partij was voor alle Joden in Israël, zowel religieus als seculier?
CG: Op het eerste gezicht lijkt dat misschien zo, maar Hatehiya was niet goed in politiek. Ze waren niet in staat om hun standpunten in de praktijk te brengen. Ze waren niet in staat om de manier waarop de dingen in Israël werden gedaan te veranderen, en uiteindelijk speelden ze een sleutelrol in het premierschap van Yitzhak Rabin en het Oslo-proces. Dat kwam omdat ze de manier waarop de politiek werkt, niet begrepen.
Ik denk dat Ayelet Shaked en Naftali Bennett twee leiders zijn die een zeer duidelijke ideologische visie hebben voor dit land en op de kernovertuigingen waarop zij handelen. Maar tegelijkertijd begrijpen zij dat je als ministers beperkte bevoegdheden hebt, die je verstandig moet gebruiken om geleidelijke verandering in te stellen.
V: U schreef: "Het gezag van de Knesset om wetten uit te vaardigen is afgenomen. De gezamenlijke krachten van de procureur-generaal en de rechters van het Hooggerechtshof hebben niet alleen de macht gegrepen om wetten af te schaffen en zich te mengen in het wetgevingsproces, maar ook om wetten te dicteren door middel van juridische adviezen en vonnissen. En gekozen functionarissen moeten in staat worden gesteld om deze juridische broederschap aan te vechten." Indien u gekozen wordt, hoe bent u van plan om dit aan te vechten?
CG: Er zijn een hele reeks dingen die moeten worden gedaan; het is een wetgevende agenda. Ik denk dat een van de dingen die we moeten doen is om veel van de basiswetten te heroverwegen en te kijken of ze moeten worden gewijzigd. Ik denk dat de basiswet van de rechterlijke macht moet worden gewijzigd om de macht van het Hooggerechtshof van Justitie in te perken en in evenwicht te brengen, om zo het democratische machtsevenwicht tussen de drie takken van de regering te herstellen. We moeten wetten maken voor wijzigingen in de wetten met betrekking tot de werking van de instelling van de procureur-generaal. Op dit moment heb je juridische adviseurs die denken dat zij kunnen beslissen wat de overheid wel en niet kan doen, dus wat de Knesset wel en niet wettelijk kan regelen. Dat is een probleem omdat ze bevoegdheden grijpen die bij de Knesset en bij de overheid horen te liggen, en de uitvoerende en legale adviseurs belemmeren om te voorkomen dat er beleid wordt geformuleerd of aangenomen. Zij doen hetzelfde met wetgeving. Het is daarom zeer belangrijk om de bevoegdheid om wetten te maken te herstellen en de bevoegdheid om het beleid vast te leggen bij de gekozen ambtenaren, en het af te nemen van de niet-gekozen advocaten.
Hoewel er ontwerpen waren ingediend door Minister van Justitie Shaked met betrekking tot de positie van de Procureur-Generaal [Avichai Mandelblit] en middelen om hem uit te sorteren, werden al die wetgevende initiatieven tegengehouden door Minister van Financiën, Moshe Kahlon, die een veto had over alle wetgevende initiatieven met betrekking tot de juridische broederschap, en het gebruikte om hen te beschermen tegen controle en herstel van evenwicht. Wij streven ernaar een partij op te bouwen die groot genoeg is om in de volgende Knesset voldoende macht te hebben om ervoor te zorgen dat het rechtse blok over voldoende stemmen beschikt om deze veranderingen door te voeren en het democratisch machtsevenwicht te herstellen.
V: Wat gaat u doen als u in de volgende Knesset nog steeds een Moshe Kahlon hebt die een veto uitspreekt over uw initiatieven?
CG: Daarom voeren we allemaal zo hard campagne om genoeg stemmen te winnen om onze ideologische visie, die ook door de Likud wordt gedeeld, uit te dragen. Maar de Likud als regeringspartij regeerde vanuit de positie vanuit haar sterkste coalitiepartijen. Dus in 2009 vormde Netanyahu een coalitie met de Labor Partij met Ehud Barak als minister van Defensie, en veel van ons beleid werd gedicteerd door de aard van de coalitie, en dus kreeg je een vrijlating van duizenden terroristen uit de gevangenis. Je kreeg ook dat de bouw van Joden in Judea en Samaria werd bevroren. En je kreeg de Bar-Ilan toespraak. Veel daarvan was een reactie op de regering-Obama, maar het had ook te maken met de aard van de coalitie. Hetzelfde gebeurde in 2013, toen Tzipi Livni de eerste persoon was die zich bij de regering van Netanyahu aansloot. Ze werd benoemd tot minister van Justitie, leidde de gesprekken met de Palestijnen en was bereid om alles op te geven.
V: Hoe verklaar je de positie van de Israëlische linkerzijde na het zien van wat er gebeurde na de terugtrekking uit Gaza, na het zien van wat er gebeurde na Oslo. Zij pleiten nog steeds voor een Palestijnse staat en een massale terugtrekking uit Judea en Samaria. Hoe verwerkelijken zij dit?
CG: Een deel ervan is sociaal. Ze maken deel uit van een kudde, en in een kudde mag je niet zelfstandig denken; mensen die dat wel doen worden gestraft. Het is vergelijkbaar met wat Moshe "Bogie" Ya'alon nu doet door zich aan te sluiten bij de partij van Benny Gantz en zodoende terugkomt op alle beloften die hij aan de kiezers van de Likud heeft gedaan. Hij is vermoedelijk rechts, maar toch wil hij voorkomen dat het publiek iets belangrijks te zeggen heeft over de manier waarop het land wordt bestuurd, door zich nu aan te sluiten bij een partij die van meet af aan heeft beloofd dat het alle hervormingen in de juridische broederschap gaat blokkeren.
Aan de andere kant is de reden dat centrumrechts het grootste blok in Israël is, omdat de mensen zeer ontgoocheld zijn geraakt door allerlei soort van cultusachtige, irrationele standpunten van links, of het nu gaat om strategische, economische of sociale kwesties. Het gaat er alleen maar om de lijn van de stam te volgen.
V: U werkte al in 1997-1998 samen met Benjamin Netanyahu. Is hij sindsdien ideologisch veranderd?
CG: Ik denk dat Netanyahu vandaag de dag een betere politicus is dan tijdens zijn eerste ambtstermijn. Zoals ik al eerder zei, is de Likud de regerende partij, en het is een regering van een alliantie met coalitiepartners; en de senior-partners die hij heeft, zijn degenen die de toon zetten van de manier waarop dingen worden uitgevoerd. Daarom heb ik mij aangesloten bij Nieuw Rechts, een ideologische partij die zeer is afgestemd op het Israëlische volk, en wil ik de senior-partner in de coalitie zijn, om ervoor te zorgen dat dit schip in de juiste richting wordt gestuurd.
V: Als Israël zo'n belangrijke bondgenoot van de Verenigde Staten is, waarom denkt u dan dat de VS Israël wil verzwakken door een plan te presenteren dat oproept tot terugtrekking uit Judea en Samaria, wat uiteindelijk zou leiden tot een Palestijnse staat?
CG: Ik kan niet namens de Verenigde Staten spreken, maar ik kan wel zeggen dat de regering-Trump, in tegenstelling tot de regering-Obama, uit mensen bestaat met wie je kunt praten. Je kon niet praten met mensen in de regering-Obama. Tijdens Obama's ambtstermijn wilde zijn nationale veiligheidsadviseur Susan Rice niet met de Israëli's spreken; dit is een buitengewoon iets, maar het is waar. Dit is niet het geval met het bestuur van Trump. Als het plan terugtrekkingen zal omvatten, dan kan Israël nee zeggen en de president vertellen dat we [de Palestijnen] geen land kunnen geven, omdat het hen alleen maar in staat zou stellen zich tegen ons te versterken. We moeten het land dat we al hebben, gebied C, innemen en het Israëlische recht daarop toepassen, en dat is het einde van de discussie.
V: Denkt u, dat als de alliantie van Netanyahu met de Arabische staten in de regio stand zal houden, hij bereid zou zijn om mee te gaan met het Trump-plan zoals dat nu wordt uitgelekt - met terugtrekkingen uit Judea en Samaria, een Palestijnse staat, enz.
CG: De Arabieren hebben Israël meer nodig dan Israël hen nodig heeft. Laten we hier duidelijk over zijn: de reden dat de Saoediërs in een gezamenlijke soevereiniteit met Israël handelen, is omdat ze ons nodig hebben. Daar hoeven we niet voor te betalen.
V: Indien, zoals u zegt, de regering-Trump erg vriendelijk is tegen Israël, dan is Netanyahu zeker bij het opstellen van het plan betrokken geweest. En toch zijn er lekken dat dit plan grote blokken van terugtrekking bevat. Betekent dit dat Netanyahu met dit plan heeft ingestemd?
CG: Dat is precies waar het onze partij om draait. We leiden een partij die ervoor gaat zorgen dat we geen Palestijnse staat hebben. Je kunt zien dat er in de afgelopen vier jaar van de Likud-regering geen sprake was van een Palestijnse staat. Dat komt omdat de Bayit Hayehudi [Joods Huis) partners waren, en niet de Labor partij.
V: Als je gekozen wordt, en een ministeriële positie krijgt aangeboden, welk ministerie zou je dan kiezen?
CG: We hebben het daar niet over, maar als ik een ministeriële positie aangeboden zou krijgen, dan zou dat natuurlijk op gebieden zijn waar ik expertise heb, zoals buitenlandse zaken en defensie, diaspora-relaties, aliyah.