De onbeschaafde oorlog van de Palestijnen

door Khaled Abu Toameh - 7 januari 2019

• De grootste verliezers in dit interne bloedvergieten zijn de Palestijnen die onder deze leiders leven, in de Palestijnse Autoriteit (PA) en de door Hamas geleide Gazastrook.


• Het geschil tussen Hamas en Fatah gaat niet over wie de Palestijnen een betere democratie en een betere economie zal brengen. Laten we dit duidelijk maken: ze vechten niet om wie de levensomstandigheden van de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook zal verbeteren door nieuwe scholen en ziekenhuizen te bouwen. Ze vechten niet om wie er grote hervormingen zal doorvoeren in de Palestijnse regering en wie er een einde zal maken aan de financiële en administratieve corruptie. Ze vechten niet om de noodzaak van vrijheid van meningsuiting en vrije media.


• Mahmoud Abbas, zoals de leiders van Hamas terecht betogen, is geen rechtmatige of legitieme president. Als Abbas een overeenkomst met Israël zou ondertekenen, zouden de mensen later kunnen zeggen dat hij daartoe niet de wettelijke bevoegdheid had; daarmee ze zouden gelijk hebben.


• Opdat welk vredesproces dan ook zich zou kunnen ontwikkelen, moeten de Palestijnen eerst ophouden elkaar aan te vallen. Vervolgens moeten ze met nieuwe leiders op de proppen komen die daadwerkelijk iets om hun volk geven.

De belangrijkste regeringsformaties van de Palestijnen, Fatah en Hamas, zeggen nu dat ze met elkaar klaar zijn: de echtscheiding is definitief.

De afgelopen dagen en weken hebben we de twee groepen nog kwaadaardiger zien worden naar elkaar dan tot nu toe het geval was. Fatah en Hamas hebben een nieuw niveau van wederzijdse afkeer bereikt. Soms lijkt het zelfs alsof Fatah en Hamas elkaar meer haten dan Israël.

Velen in het Westen zeggen dat ze graag zouden zien dat Israël en de Palestijnen terugkeren naar de onderhandelingstafel. Zij willen dat de Israëliërs en Palestijnen het zogenaamde vredesproces hervatten. Zij hopen dat Israël en de Palestijnen erin zullen slagen een historisch akkoord te bereiken dat een einde maakt aan het Israëlisch-Arabische conflict en echte vrede brengt in het Midden-Oosten.

De regio heeft echter geen behoefte aan een "vredesproces" tussen Israël en de Palestijnen. Er is een ander soort vredesproces nodig. Het "vredesproces" waar het Midden-Oosten om schreeuwt is er een tussen Palestijnen en Palestijnen, een proces dat een einde zou maken aan hun bloedige, interne oorlog.

Alvorens "vrede" te 'pushen' tussen Israël en de Palestijnen, zou het nuttig zijn als de internationale gemeenschap eerst zou proberen de Palestijnen te helpen om te stoppen met elkaar te martelen. De Palestijnen kunnen geen vrede sluiten met Israël terwijl ze bezig zijn met het doden van hun eigen volk. De Palestijnen kunnen geen vrede met Israël sluiten als hun leiders alleen maar zichzelf leiden... naar geld en macht.

De politieke strijd tussen Fatah en Hamas is geen normaal conflict tussen twee rivaliserende partijen in het parlement. Het is eerder een rivaliteit tussen twee grote groepen en regeringen die tienduizenden gewapende mannen tot hun beschikking hebben en enorme wapenarsenalen.

De grootste verliezers van dit interne bloedvergieten zijn de Palestijnen die leven onder deze leiders in de Palestijnse Autoriteit (PA) en de door Hamas geleide Gazastrook.

Fatah, de grootste factie van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), is de dominante partij die de PA controleert. De PA heeft tienduizenden politie- en veiligheidsagenten (op de Westelijke Jordaanoever) die worden gefinancierd en opgeleid door verschillende westerse landen, waaronder de VS en het Verenigd Koninkrijk.

Ook Hamas heeft duizenden veiligheidsagenten en militieleden die Hamas helpen om de Gazastrook onder controle te houden.

In 2007, twee jaar na de Israëlische terugtrekking uit de Gazastrook, heeft Hamas het PA-regime in Gaza omvergeworpen. Sindsdien is Hamas de onbetwiste heerser van de Gazastrook, waar bijna twee miljoen Palestijnen wonen. Het kostte Hamas minder dan een week om de regering van Abbas uit de macht te halen en de controle over het hele kustgebied te grijpen.

Het geschil tussen Hamas en Fatah gaat niet over wie de Palestijnen een betere democratie en een betere economie zal brengen. Laten we dit duidelijk maken: ze vechten niet om wie de levensomstandigheden van de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook zal verbeteren door nieuwe scholen en ziekenhuizen te bouwen. Ze vechten niet om wie er grote hervormingen zal doorvoeren in de Palestijnse regering en wie er een einde zal maken aan de financiële en administratieve corruptie. Ze vechten niet om de noodzaak van vrijheid van meningsuiting en vrije media.

In plaats daarvan is dit een strijd om geld, macht en ego.

De Palestijnse Autoriteit en haar president, Mahmoud Abbas, zijn woedend over Hamas omdat zij hen elf jaar geleden uit de Gazastrook hebben verdreven. Abbas en zijn hooggeplaatste helpers en adviseurs hebben de diepe vernedering die zij hebben geleden toen Hamas-milities hun regime in de Gazastrook omverwierpen en verschillende PA- en Fatah-mannen vermoordden, nog niet overwonnen. Abbas probeert zijn rivalen in Hamas te schande te maken. Hij lijkt te willen dat Hamas een hoge prijs betaalt voor het verdrijven van hem en zijn regime uit de Gazastrook.

Abbas is blijkbaar ook verontrust omdat Hamas zijn Fatah-loyalisten versloeg bij de Palestijnse parlementsverkiezingen van 2006. Ook de uitslag van die stemming was vernederend voor Abbas en zijn regime.

Vorig jaar heeft Abbas, in het kader van zijn tot nu toe mislukte pogingen om Hamas te ondermijnen en een einde te maken aan de heerschappij over de Gazastrook, een reeks sancties ingesteld, waaronder de schorsing van de salarissen van duizenden ambtenaren die daar wonen. Abbas stopte ook met het betalen van Israël voor de brandstof en elektriciteit die het aan de inwoners van de Gazastrook had geleverd.

Deze strafmaatregelen hebben echter een averechts effect gehad, waardoor de geloofwaardigheid van Abbas onder zijn volk nog verder is ondermijnd. Veel Palestijnen beschuldigen hem er nu van dat hij volledig verantwoordelijk is voor het lijden en de ellende van zijn volk in de Gazastrook. Hij wordt ervan beschuldigd een blokkade op te leggen aan zijn eigen volk en een Israëlische "collaborateur" te zijn voor het uitvoeren van de veiligheidscoördinatie samen met de Israëlische veiligheidstroepen op de Westelijke Jordaanoever.

Hamasleiders hebben ook opgeroepen om Abbas voor de rechter te brengen op beschuldiging van "hoogverraad" - een misdaad - volgens Palestijnse wetten en tradities strafbaar met de dood.

Hamas zegt dat Abbas een dictator en verrader is vanwege zijn weigering om de macht met iedereen te delen; en zijn "nauwe relaties" met Israël. De leiders van Hamas zullen nooit aflaten om erop te wijzen dat de vierjarige ambtstermijn van Abbas in januari 2009 afliep. Abbas - de leiders van Hamas betogen dit correct - er is geen rechtmatige of legitieme president. Als Abbas een overeenkomst met Israël zou moeten ondertekenen, kunnen er later mensen komen die zeggen dat hij het wettelijke gezag niet had om dit te doen; zij zouden gelijk hebben.

Onlangs heeft Hamas Abbas veroordeeld voor zijn besluit om het Palestijnse parlement te ontbinden, dat in ieder geval niet meer functioneert sinds de gewelddadige overname van de Gazastrook door Hamas. Dit besluit bewijst volgens Hamas dat Abbas een autocraat en dictator is, die een autoritair regime voorzit.

Hamas beweert ook dat Abbas een verrader is, omdat zijn veiligheidstroepen de veiligheidscoördinatie met Israël uitvoeren en tientallen Hamas-aanhangers op de Westelijke Jordaanoever blijven arresteren.

Abbas heeft van zijn kant soortgelijke aanklachten tegen Hamas ingediend. Onlangs liet hij doorschemeren dat Hamas voor Israël werkte. Abbas verwees in een toespraak naar Hamas als "spionnen" (hij gebruikte het Arabische woord jasous) - het woord dat Palestijnen gebruiken om Palestijnen te etiketteren als ze beschuldigd of verdacht worden van het samenwerken met Israël.

De ambtenaren van Hamas hebben geantwoord door Abbas met Hamid Karzai, de vroegere president van Afghanistan te vergelijken die aan de macht kwam met behulp van de V.S. en Westelijke landen. Wat ze zeggen is dat Abbas een marionet is in de handen van Israël en de VS.

Abbas uitte zijn verontwaardiging over de recente detentie van zo'n 500 van zijn loyalisten in de Gazastrook door Hamas. De mannen werden naar verluidt door Hamas opgepakt omdat ze van plan waren een grote bijeenkomst te houden om de 54e verjaardag van de eerste gewapende aanval door Fatah op Israël te herdenken.

Abbas en zijn adviseurs hebben Hamas er op hun beurt herhaaldelijk van beschuldigd samen te werken met de VS en Israël om een aparte Palestijnse staat in de Gazastrook te creëren. Volgens Abbas en zijn vertegenwoordigers werken de regering van de Amerikaanse president Donald Trump en Israël aan de oprichting van een kleine en geïsoleerde Palestijnse staat in de Gazastrook, waardoor deze permanent wordt losgekoppeld van de Westelijke Jordaanoever.

Fatah-leiders zeggen nu dat ze - permanent - het contact met Hamas hebben verbroken. Hamas-leiders zeggen op dezelfde manier dat zolang Abbas aan de macht blijft, het geschil met Fatah zal voortduren.

De leiders van Hamas en Fatah maken hun wederzijds wantrouwen onmiskenbaar duidelijk. Zij hebben waarschijnlijk goede redenen om te geloven dat hun vermoedens niet misplaatst zijn; zij kennen elkaar immers beter dan wie dan ook. Als ze gelijk hebben, wat heeft het dan voor zin om een vredesplan tussen Israël en de Palestijnen te presenteren? Met wie moet Israël vrede sluiten? Met de 83-jarige, in diskrediet gebrachte Abbas, die nooit de steun van een meerderheid van zijn volk zal kunnen winnen voor een vredesakkoord met Israël? Of met Hamas, die de wereld voor altijd laat weten dat het nooit vrede zal sluiten met Israël omdat het de aanwezigheid van niet-moslims op wat het als moslimland beschouwt, niet kan accepteren?

Om een vredesproces vooruit te helpen, moeten de Palestijnen eerst ophouden om elkaar aan te vallen. Vervolgens moeten ze met nieuwe leiders komen die daadwerkelijk om hun volk geven. Aangezien deze twee voorwaarden op dit moment nogal onrealistisch lijken, klinkt elk gesprek over een hervatting van een Israëlisch-Palestijns "vredesproces" niet anders dan als een grote grap.

Khaled Abu Toameh, een bekroond journalist gevestigd in Jeruzalem, is een Shillman Journalist Medewerker bij Gatestone Institute.

Vertaling door W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2019 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: The Palestinians' Uncivil War