WAAROM MOSLIMVRIENDEN HUN VRIENDEN VERRADEN

Omstandigheid en winstgevendheid.

1 augustus 2019 - Raymond Ibrahim.

Een van de meest verontrustende aspecten van de recente groepsverkrachting en moord op een 60-jarige christelijke leraar in Syrië werd als volgt in de Arabische media gerapporteerd (in vertaling):

Haar verkrachters en moordenaars zijn van de [jihadistische] organisatie, al-Nusra. Sommigen van hen zijn buitenlanders, maar anderen komen uit deze omgeving. Met andere woorden, degenen die haar hebben verkracht en gestenigd, zijn afkomstig uit haar voormalige studenten en buren, die ze gedurende 30 jaar Arabisch heeft onderwezen op school... Ze heeft nooit gedacht zo'n verdorven wreedheid in de ogen van haar oud-leerlingen te zien... Toch hebben ze op haar gejaagd als wilde dieren, ook al verkrachten de wilde dieren hun moeders niet.

Dat is de derde categorie moslims die zich verschuilt tussen de "gematigden" en "radicalen": "Slapers", als moslims die "gematigd" lijken, maar die "radicaal" worden zodra de omstandigheden maar gunstig worden. Bijvoorbeeld, nadat de Islamitische Staat ("ISIS") de Syrische stad Hassakè binnenkwam, wat een massale uittocht van christenen in de hand werkte, sloten veel anders "normale" moslims zich aan bij ISIS, waarbij ze zich onmiddellijk op hun oude christelijke buren richtten.

Deze verschuiving heeft zich ontelbare malen voltrokken wanneer islamitische terreurgroepen ergens infiltreerden. De volgende getuigenissen zijn getuigenissen van niet-moslims, meestal christelijk uit die gebieden van Irak en Syrië die onder ISIS of andere jihadistische controle kwamen te staan. Overweeg wat zij over hun oude Moslimburen zeggen die "gematigd" - of op zijn minst geweldloos - leken, maar die, zodra de jihad naar hun stad kwam, hun ware gezicht lieten zien:

Georgios, een man uit de oude christelijke stad Ma'loula in Syrië, vertelt over zijn moslimburen, die hij zijn hele leven al kende, hoe zij veranderden nadat al-Nusra - dezelfde jihadi-groep die onlangs de eerder genoemde 60-jarige christelijke vrouw verkrachtten en haar vermoordden toen ze in 2013 waren binnengevallen:

We kenden onze moslimburen al ons hele leven lang. Ja, we wisten dat de Diab-familie vrij radicaal was, maar we dachten er nooit aan dat ze ons zouden verraden. We hebben samen met hen gegeten. We zijn één volk. Een paar van de Diab-familie waren maanden geleden al vertrokken en we dachten dat ze bij de Nusra zaten. Maar hun vrouwen en kinderen waren nog steeds hier. We hebben voor hen gezorgd. Toen, twee dagen voordat de Nusra aanviel, verlieten deze families plotseling de stad. We wisten niet waarom. En toen leidden de buren onze vijanden naar ons toe.

Nadat hij had uitgelegd hoe hij een jong lid van de Diab-familie, die hij kende vanaf zijn jeugd een zwaard vasthield die de buitenlandse jihadi's naar de christelijke huizen leidde, gaat Georgios verder:

We hadden uitstekende relaties. Het is nooit bij ons opgekomen dat deze moslimburen ons zouden verraden. We zeiden allemaal: "Laat deze stad alstublieft in vrede leven - we hoeven elkaar niet te vermoorden". Maar nu is er slecht bloed. Ze brachten de Nusra binnen om de christenen te verdrijven en ons voor altijd kwijt te raken. Sommige van de moslims die bij ons woonden zijn goede mensen, maar ik zal nooit meer 90 procent van hen vertrouwen.

Een christelijk tienermeisje uit Homs in Syrië vertelt haar verhaal:

We zijn weggegaan omdat ze ons probeerden te vermoorden.... Ze wilden ons vermoorden omdat we christenen waren. Ze noemden ons Kaffirs [ongelovigen], zelfs kleine kinderen zeiden dit soort dingen. Degenen die onze buren waren, keerden zich tegen ons. Aan het eind, toen we vluchten, gingen we via de balkons. We durfden niet eens de straat voor ons huis op te gaan. Ik heb contact gehouden met de weinige christelijke vrienden die thuis zijn achtergebleven, maar ik kan niet meer met mijn moslimvrienden spreken. Ik voel me daar heel naar over.

Op de vraag wie precies de christenen bedreigde uit Mosoel in Irak en ze verdreef, legde een andere anonieme christelijke vluchteling uit:

We verlieten Mosoel omdat ISIS naar de stad kwam. De [soennitische moslim] bevolking van Mosoel omarmde ISIS en verjoeg de christenen uit de stad. Toen ISIS Mosoel binnenkwam, begroette de bevolking hen en verdreef de christenen... De mensen die ISIS omarmden, de mensen die daar bij ons woonden... Ja, mijn buren. Onze buren en andere mensen bedreigden ons. Zij zeiden: "Vertrek voordat ISIS je te pakken krijgt." Wat betekent dat? Waar zouden we naartoe gaan? ... Christenen hebben geen hulp in Irak.

Andere "ongelovigen", Jazidi's bijvoorbeeld, hebben hetzelfde verraad ervaren. Een 68-jarige Yazidi-man zei over de ISIS-invasie in zijn dorp:

De (niet-Irakese) jihadisten waren Afghanen, Bosniërs, Arabieren en zelfs Amerikanen en Britse strijders... Maar de ergste moorden kwamen van de mensen onder ons, onze (soennitische) moslimburen... De Metwet-, Khawata- en Kejala-stammen waren allemaal onze buren. Maar ze sloten zich aan bij ISIS, kregen zware wapens van hen en ze informeerden hen wie er Yazidi waren en wie niet. Onze buren maakten de ISIS-overname mogelijk.

Op de vraag tijdens een interview waarom mensen, daar waar ze haar hele leven was opgegroeid, plotseling met de ISIS zijn gaan samenwerken en zich op brute wijze tegen haar mensen hebben gekeerd, antwoordde een Yazidi-vrouw:

Ik kan het je het niet precies zeggen, maar het moet religie zijn. Het moet de religie zijn. Ze vroegen ons voortdurend om ons te bekeren, maar we weigerden. Daarvoor hadden ze het daar nooit over gehad. Voorafgaande daaraan zagen we elkaar als familie. Dus ik zeg, het moet de religie zijn.

Dit fenomeen beperkt zich niet tot de Islamitische Staat in Syrië en Irak. In Nigeria - een natie die enkele dingen deelt met Syrië en Irak, die niet met de Islam te maken hebben - werd een jihad-aanval, waarbij vijf kerken werden verwoest en verschillende christenen werden gedood, mogelijk gemaakt door "lokale moslims" die voorheen op vriendschappelijke voet stonden met de christenen in de regio.

Evenmin is dit fenomeen verbonden met een van die hedendaagse moslim-"grieven" - of het nu gaat om het bestaan van Israël, "godslasterlijke" spotprenten of "gebrek aan werkgelegenheid" - of om het rationaliseren van de moslimhaat door westers sprekende voorgangers. Het volgende verhaal, meer dan een eeuw oud en afkomstig uit het Ottomaanse Rijk, spreekt voor zich:

Op een avond kwam mijn man thuis en vertelde me dat de padisha [sultan] hem had laten weten dat we alle christenen in ons dorp zouden doden, en dat wij onze buren zouden moeten doden. Ik was erg boos en vertelde hem dat het me niet kon schelen wie zulke bevelen gaf, ze zijn fout. Deze buren zijn altijd vriendelijk voor ons geweest... maar hij doodde hen - hij doodde hen met zijn eigen hand (Sir Edwin Pears, Turkije en zijn volk, Londen): Methuen en Co., 1911, p. 39;).

Dit is het dus, die andere, de vergeten groep moslims die zich tussen "gematigden" en "radicalen" verschuilt: de "slapers", waarvan de loyaliteit in een handomdraai zich kan en zal verschuiven.

Bron: Why Muslim Friends Betray | Frontpage Mag