Ilhan Omar met een nieuwe uitbarsting van antisemitisme

 

Congresvrouw Ilhan Omar kwam tot een nieuwe uitbarsting van antisemitisme dit weekend op een conferentie in Philadelphia waar zij sprak. Omar verklaarde op de Netroots Conferentie over "de situatie in Palestina": "Wat we nu doen is hypocriet als we deze niet-gewelddadige bewegingen daar niet vieren, maar veroordelen".

De Twitter-wereld ging uit zijn dak en bespotte haar karakterisering van de Palestijnse verzetsbeweging als "niet-gewelddadig".

Omar heeft de terreurorganisatie van Hamas een aantal keren gesteund in zijn gewelddadige agressie tegen Israël, dus de tweets die Omar bespotten, waren niet ongepast, ook al is het waarschijnlijk niet wat ze deze keer bedoelde.

Tijdens de laatste Hamas-aanval op de Israëlische burgerbevolking in mei 2019, nadat 700 raketten in 48 uur tijd op Israël waren afgevuurd, tweette Omar haar steun aan de Palestijnse terroristen.

Ook in 2012, tijdens een andere raketaanval op Israëlische burgers door Hamas, beschuldigde Omar Israël ervan "de wereld te hypnotiseren" en vroeg zij God om "de mensen wakker te maken en hen te helpen de slechte daden van Israël te zien". Tijdens de huidige verkiezingen, waarbij ze veranderde in een lid van het Congres, bleef ze bij die opmerking.

Maar toch, haar slechte grammatica voorbij gezien, in deze toespraak, verwees Omar het meest waarschijnlijk naar de "niet-gewelddadige" maar toch antisemitische Boycot, Desinvestering en Sanctie (BDS) beweging tegen Israël.

Wat betekent, nogmaals, dat Omar niet alleen antisemitisme uitkraamt, maar het ook bevordert.

De BDS-beweging, die tot doel heeft de Joodse staat economisch te wurgen, en tegelijkertijd oproept tot een overstroming van Palestijnen in Israël om het Joodse karakter van de staat te vernietigen, is in de kern beschouwd als een antisemitische beweging.

Dit komt omdat het binnen de definitie van antisemitisme valt, die officieel is aangenomen door de VS (en 31 andere landen).

Het antisemitisme van de beweging komt voort uit het feit dat het "dubbele standaarden toepast door van [Israël] een gedrag te eisen dat door geen enkele andere democratische natie wordt verwacht of geëist". (Slechts één voorbeeld: Er zijn minstens 100 landgeschillen over de hele wereld die niet onderworpen zijn aan een "BDS"-beweging).

Toen zij voor haar congreszetel (in een district met veel Joden) campagne voerde, beweerde Omar tegen de BDS-beweging te zijn, noemde het "contra-productief" aangezien het "niet nuttig was om een tweestatenoplossing te verkrijgen." Maar toch, enkele dagen nadat haar winst, kondigde Minnesota's Rep.-Elect Ilhan Omar haar steun voor de beweging aan.

Zoals Shireen Qudosi van Clarion toen schreef: "Niets van dit alles kwam als een verrassing voor de mensen die aandacht aan Omar hadden besteed."

Wat voor sommigen verrassend is geweest, is het verhaal dat we steeds opnieuw blijven schrijven: het verhaal van het antisemitisme van Ilhan Omar.

Om erachter te komen waarom dat zo is, zouden we moeten luisteren naar Ayaan Hirsi Ali, die net als Omar uit Somalië afkomstig is, en er theorieën over heeft waarom Omar niet kan stoppen met antisemitisme. Haar gedachten zijn het waard te onderzoeken.

Hier is de korte versie:

Toen ik een klein meisje was, verloor mijn moeder vaak haar geduld met mijn broer, of met de kruidenier of met een buurvrouw. Ze schreeuwde of vloekte dan in een adem: "Jahud!", gevolgd door een beschrijving van de vijandigheid, schande of verachtelijk gedrag van het onderwerp van haar toorn. Het was niet alleen mijn moeder; volwassenen om me heen riepen ook "Jahud", zoals Amerikanen het F-woord gebruiken. Mij werd duidelijk gemaakt dat Joden - Jahud - allemaal slecht waren.

Niemand nam de moeite om een rationeel kader rond het idee op te bouwen, wat eigenlijk hard nodig was, omdat er geen Joden in de buurt waren. Maar het legde de noodzakelijke basis voor de volgende fase van mijn ontwikkeling.

Maar toch, moslim of niet, immigrant of niet, Ilhan Omar, als vertegenwoordiger van het Congres van de Verenigde Staten van Amerika - een land dat bij wet en in zijn grondwet is toegewijd aan het non-discriminatiebeginsel van alle volkeren, ongeacht ras, religie of kleur - heeft de verplichting om haar vooroordelen te laten varen.

Vraag het maar aan Ayaan Hirsi Ali, die in staat was om dat te bereiken. Maar om de gevolgen van het antisemitisme van Omar te begrijpen, moet u opnieuw naar Ali luisteren, maar dit keer een langer antwoord:

Het probleem van het moslim-antisemitisme is veel groter dan dat van Ilhan Omar... Islamisten hebben goed begrepen hoe het moslim-antisemitisme te koppelen is aan het vage begrip van "sociale rechtvaardigheid" van het Amerikaanse links.

Zij zijn erin geslaagd hun agenda te plaatsen in het progressieve kader van 'de onderdrukte versus de onderdrukker'. Identiteitspolitiek en slachtofferschapscultuur bieden islamisten ook de woordenschat om hun critici te beschuldigen van "islamofobie", "wit voorrecht" en "ongevoeligheid".

Een perfecte illustratie was de manier waarop mevrouw Omar en haar bondgenoten in staat waren om een resolutie van 'het Huis' waarin ze haar antisemitisme veroordeelde om te zetten in een vertroebelde "intersectionele" tirade waarin moslims als de meest kwetsbare minderheid naar voren kwamen in de ranglijst van het slachtofferschap.

Wat mij betreft, ik heb uiteindelijk mijn haat tegen Joden, zionisten en Israël afgeleerd. Toen ik als een asielzoeker in Nederland politicus werd, werd ik blootgesteld aan een complex geheel van omstandigheden die mij ertoe brachten mijn eigen vooroordelen in twijfel te trekken.

Misschien bleef ik niet lang genoeg in de islamistische kudde om de indoctrinatie te laten voortduren. Misschien leidde mijn ruzie met mijn ouders en mijn uitgebreide familie na mijn vertrek uit huis tot een bredere herwaardering van mijn jeugdige overtuigingen. Misschien was het wel mijn verlies aan religieus geloof.

In ieder geval ben ik het levende bewijs dat je als Somaliër geboren kunt worden, opgevoed als een antisemiet, geïndoctrineerd als een antizionist - en dit alles kunt overwinnen om de unieke cultuur van het jodendom en de buitengewone prestatie van de staat Israël te waarderen.

Als ik die sprong kan maken, kan misschien Mw. Omar dat ook. Maar dat is niet echt het probleem waar het hier om gaat. Want zij en ik zijn slechts twee personen.

De echte vraag is wat er eventueel kan worden gedaan om de opmars van de massabeweging, die het moslim-antisemitisme is, tegen te gaan. Zonder een wereldwijde moslimhervorming, gevolgd door een islamitische verlichting, weet ik niet of ik dat wel weet.

Bron: Ilhan Omar Lets Rip Another Outburst of Anti-Semitism | Clarion Project