AVIGDOR LIBERMAN, ISRAELS EENMANS SLOOPKOGEL...

Gefixeerd op het ruïneren van Netanyahu - ongeacht de kosten.

3 juni 2019 - Caroline Glick.

Premier Benjamin Netanyahu en zijn Likud-partij waren niet in staat om binnen de wettelijk voorgeschreven zes weken een regeringscoalitie te vormen - een resultaat dat zes weken geleden nog ondenkbaar leek, met de verbluffende overwinning van de Likud bij de algemene verkiezingen van 9 april in Israël.

En als gevolg daarvan zullen de Israëlische kiezers op 17 september opnieuw naar de stembus gaan en opnieuw hun vertegenwoordigers in de Knesset kiezen. In de tussentijd zal Netanyahu de Israëlische minister-president blijven.

De man die verantwoordelijk is voor de politieke chaos in Israël is voormalig minister van Defensie Avigdor Liberman. Liberman, uit Moldavië, leider van de Yisrael Beitenu-partij, die hij twintig jaar geleden heeft opgericht. Zijn partij won in april vijf zetels van de 120 zetels van de Israëlische Knesset. Hoewel het een kleine partij is, was haar omvang voldoende om de vorming van een regering te blokkeren. Zonder Liberman had Netanyahu een coalitie van 60 - één te weinig voor een meerderheid.

Dit is niet de eerste rodeoronde van Liberman. Afgelopen november nam Liberman ontslag uit protest tegen de weigering van Netanyahu om oorlog te voeren met het Hamas-regime in Gaza, nadat Hamas Israël begon te bestoken met raketten en mortieren. Hij nam zijn zeskoppige partij mee. Hoewel de verkiezingen in Israël pas in november 2019 gepland waren, werd Netanyahu's regeringscoalitie gereduceerd tot 61 en begon met het aftreden van Liberman de klok te lopen naar vervroegde verkiezingen. Die verkiezingen, die in april plaatsvonden, werden in januari uitgeschreven.

Met andere woorden, tegen de tijd dat de volgende verkiezingen in september worden gehouden, zal de weigering van Liberman om met Netanyahu samen te werken, Israël tien maanden zonder een stabiele regering hebben gelaten.

In de loop van de coalitiebesprekingen bood Netanyahu Liberman meer dan waarop een kleine politieke groepering had kunnen hopen. Netanyahu stemde niet alleen in met de eis van Liberman om terug te keren naar het ministerie van Defensie met volledige uitvoerende bevoegdheden - dat wil zeggen, met de autonomie van het veto van de eerste minister - maar hij kreeg ook het ministerie van Immigratie en Absorptie aangeboden.

Dat alles was echter onvoldoende. Liberman besloot de zaak voor de verplichte rekrutering van ultraorthodoxe jonge mannen in te zetten voor de omverwerping van Netanyahu. Om historische redenen heeft de overgrote meerderheid van de ultra-orthodoxe mannen uitstel gekregen voor de universele dienstplicht van Israël. In de afgelopen twee decennia, toen de ultra-orthodoxe Joden een groter percentage van de bevolking werden, groeide de publieke verontwaardiging over de ongelijke lastenverdeling. De kwestie heeft gediend als een verzamelende kreet voor niet-religieuze Israëliërs in het hele electorale spectrum.

Historisch gezien is de kwestie een populistische zaak geweest voor centrumlinkse partijen. Dit is deels te wijten aan de wens om rechtse regeringen in een staat van chronische instabiliteit te houden. De kwestie van de ultra-orthodoxe ontwerpverschuivingen beperkt de mogelijkheden van Likud om een coalitie te vormen. Het kan een regering vormen met centrumlinkse facties, of met ultraorthodoxe partijen, maar niet met beide.

Geconfronteerd met dit dilemma koos Netanyahu er in 2013 voor om een regering te vormen met centrum-linkse partijen en de ultra-orthodoxe partijen uit te sluiten. De centrumlinkse leiders gaven deze gunst terug, door samen met Liberman de coalitie te destabiliseren. Hun acties dwongen Netanyahu om anderhalf jaar na de vorming van de regering vervroegde verkiezingen uit te schrijven.

Liberman vormde zijn partij om de Israëliërs uit de voormalige Sovjet-Unie te vertegenwoordigen, die massaal naar Israël immigreerden met het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. Het is een krimpende bevolkingsgroep omdat de Israëlische Joden uit de voormalige Sovjet-Unie en hun kinderen in de loop der jaren zijn geïntegreerd in de Israëlische samenleving. In een poging om zijn stembasis te diversifiëren, omarmde Liberman het ultra-orthodoxe ontwerp als een middel om een nieuw kiesdistrict onder seculiere nationalisten te ontwikkelen.

De ogenschijnlijke reden voor zijn weigering om een regeerakkoord met Netanyahu te bereiken is omdat hij erop aandringt dat Netanyahu een wetsontwerp van de laatste Knesset aanneemt waarin de ultraorthodoxe gemeenschap jaarlijks specifieke quota's van dienstplichtigen zouden moeten invullen. Het standpunt van Liberman had weinig zin op zijn merites beoordeeld. De ultraorthodoxe partijen zijn in de loop van de onderhandelingen overeengekomen om de ontwerpquota in te vullen. Maar ze drongen erop aan dat de quota jaarlijks door de regering zou worden vastgesteld in plaats van bij wet. Dit was logisch, aangezien de eisen van de Israëlische defensiemacht van jaar tot jaar veranderen. Door het aantal dienstplichtigen te laten afhangen van een regeringsbesluit kan het aantal dienstplichtigen worden verhoogd of verlaagd, afhankelijk van de militaire behoeften, op een manier die onmogelijk zou zijn als de quota's in de wet zouden worden vastgelegd.

De verwerping door Liberman van het tegenbod van de ultra-orthodoxe partijen bewijst dat zijn eis niet substantieel was. Het was een instrument. Liberman eiste iets dat geen enkele zin had, om maar te voorkomen dat iemand hem zou geven van wat hij zei dat hij wilde.

Liberman deed dit omdat wat hij werkelijk wilde was Netanyahu ten val te brengen, en zo Israël dwingen om nog eens drie maanden zonder echte regering te laten zijn en de kiezers naar de stembus terug te willen dwingen direct nadat de laatste verkiezingen waren afgerond.

Waarom was Liberman zo gefixeerd op het ten val brengen van Netanyahu?

De korte verklaring is dat Liberman Netanyahu haat. Een langere verklaring is dat Liberman en Netanyahu een langer verleden hebben. Zij zijn begonnen als partners. Toen Netanyahu in 1996 voor het eerst werd verkozen tot premier van Israël, was Liberman de algemeen directeur van het bureau van de premier. De twee mannen werkten goed samen. Maar zoals oude vennoten van beide mannen aan Breitbart News verklaarden, raakte Liberman verstrikt in een misdaadonderzoek tijdens die termijn en Netanyahu er niet in slaagde om hem bij te staan op de manier die hij had verwacht.

Toen nam Liberman ontslag, verliet Likud, en vormde zijn eigen partij, Yisrael Beitenu. Sindsdien heeft Liberman een wrok tegen Netanyahu gekoesterd en heeft hij consequent gewerkt om hem uit de macht te houden.

In 2006 was Ehud Olmert van de centrumlinkse Kadima-partij de eerste minister. In juli 2006 begon Hezbollah een grote oorlog tegen Israël. Tijdens de zes weken durende oorlog heeft Hezbollah, de Libanese 'volmacht' van Iran, Israël met duizenden raketten getroffen, waarvan vele het midden van Israël bereikten. Een miljoen Israëliërs werden gedwongen om uit hun huizen in het noorden van Israël te evacueren.

Olmert reageerde op de agressie van Hezbollah door Israël in een van de meest ondermaatse militaire operaties in haar geschiedenis te leiden. Olmert had geen duidelijk operationeel doel, wel het sturen van troepen in de strijd, maar niet wilskrachtig. Ze waren onderbezet en slecht uitgerust en werden slecht geleid door Olmert, zijn regering en de IDF-hoofdcommandanten. Israël slaagde er niet in om Hezbollah te verslaan. En in de nasleep van de oorlog herstelde Hezbollah niet alleen de volledige controle over Zuid-Libanon, maar won het ook de Libanese parlementsverkiezingen in 2008 en ging door met het land op te slokken.

Zodra het staakt-het-vuren bereikt was en de soldaten naar huis werden gestuurd, begonnen reserveofficieren en soldaten, woedend over wat er was gebeurd, naar Jeruzalem te marcheren om Olmerts ontslag te eisen, samen met het ontslag van de toenmalige minister van Defensie Amir Peretz en de hoofdstaf van de IDF, luitenant Dan Halutz. De oppositie tegen Olmert groeide ook in zijn regeringscoalitie. En het was niet duidelijk hoe hij in staat zou zijn om in functie te blijven in het licht van zijn verbluffende mislukking in de oorlog. Netanyahu, toenmalig hoofd van de oppositie, leek er zeker van te zijn dat hij dat jaar weer aan het bewind zou komen.

Maar in een beweging die het publiek schokte, kwam Liberman in actie om Olmert te redden. Terwijl Liberman deze maand eisen stelde aan Netanyahu die niet konden worden ingewilligd, deed Liberman toen hij Olmert in 2006 redde, dat zonder voorwaarden. Hij diende als minister zonder portefeuille en bracht een Knesset-factie met 11 leden binnen, waardoor hij de stabiliteit van het bestuur van Olmert verzekerde, totdat hij in 2008 gedwongen werd af te treden op grond van strafrechtelijke beschuldigingen van corruptie.

In januari 2009 heeft Netanyahu Olmert vervangen als premier. Liberman was zijn minister van Buitenlandse Zaken tot hij gedwongen werd ontslag te nemen nadat hij in 2012 onder beschuldiging van corruptie was gesteld. In 2013 keerde hij terug naar het ministerie van Buitenlandse Zaken en werkte vervolgens samen met de leiders van twee centrumlinkse facties om Netanyahu te ondermijnen. Netanyahu reageerde door zijn eigen regering ten val te brengen en vervroegde verkiezingen te houden.

In 2015 weigerde Liberman te werken in de regering van Netanyahu. Maar hij trad in 2016 toe tot de regering om als minister van Defensie te dienen. In november 2018 nam hij ontslag, waardoor Israël gedwongen werd om in april van dit jaar vervroegde verkiezingen te houden.

Gedurende zijn hele carrière heeft Liberman een reputatie opgebouwd als een onstuitbare nationalist en populist. Zijn anti-Arabische retoriek geeft hem het applaus van de Israëlische kiezers gegeven, die boos zijn over het feit dat de regering haar wetten tegen de Arabische misdaadbendes niet handhaaft, en over het feit dat ze er niet in slaagt om Arabische politici te censureren die openlijk partij kiezen voor de vijanden van Israël.

Maar in werkelijkheid heeft Liberman in zijn ambt niets bereikt. Zijn partij bezette het ministerie van Openbare Veiligheid, verantwoordelijk voor de Israëlische politie, gedurende zes jaar. En zijn zorgvuldig uitgekozen minister van Openbare Veiligheid deed niets om de wetshandhaving onder de Israëlische Arabieren te verbeteren.

Het beleid van de Liberman om om te gaan met de Palestijnen en Arabische Israëliërs die het bestaansrecht van Israël verwerpen, is zowel een onrealistische politiek, als een militair krankzinnige. Het beleid van Liberman is om Galilea, met zijn grote Arabische bevolking, aan de Palestijnen te geven en tegelijkertijd de Israëlische gemeenschappen in Judea en Samaria in Israël op te nemen. Het beleid is volledig gebaseerd op etnische grenzen. Als dit beleid zo worden uitgevoerd, zou Israël strategisch niet-levensvatbaar en politiek onbegrijpelijk worden.

Zijn standpunt dat Israël meer moet doen om het terreurregime van Hamas in Gaza ten val te brengen, is op het eerste gezicht redelijk, maar de vraag is: wat zou hij Israël willen laten doen? Israël heeft er op dit moment geen belang bij om zijn controle over Gaza te herstellen. De stap zou te duur zijn wat mensenlevens betreft. Het zou ook diplomatiek en financieel te duur zijn, en het rendement van de investering zou op zijn best twijfelachtig wezen.

De huidige strategie van Israël - dat wil zeggen, de huidige strategie van Netanyahu - om Hamas voortdurend zwak te houden en tegelijkertijd aan te dringen op een Egypte dat de Gazanen zal toestaat om via de Egyptische grens te vertrekken of te werken op het Sinaï-schiereiland, is op de lange termijn veel logischer. En, in feite, tijdens zijn verblijf in het ministerie van Defensie, heeft Liberman Netanyahu's beleid om het conflict met Hamas op een laag pitje te houden, onderschreven.

Het is moeilijk om te weten hoe het besluit van Liberman om Israël te dwingen nieuwe verkiezingen te houden zijn politieke toekomst zal beïnvloeden. Er is een aanzienlijk kiesdistrict in het centrum dat uitsluitend wordt gemotiveerd door een haat tegen Netanyahu. In april stemden ze voor Blauw en Wit, de belangrijkste oppositiepartij, onder leiding van drie voormalige IDF-stafchefs en een voormalige tv-ster. Het is mogelijk dat een paar van de zetels van de Knesset van Blauw en Wit overgaat naar Liberman - en dat hij, samen met één of twee stemmen van Russische Israëliërs, opnieuw de vier procent drempel zal passeren en terugkeren naar de Knesset.

Maar wat genoeg duidelijk is, is zijn vastberadenheid om het volk van Israël de regering te ontzeggen die het heeft gekozen en zal hem het politieke rechts kosten. Vanaf nu zal zijn partij niet langer beschouwd worden als een rechtse partij. Netanyahu en Likud kunnen erop rekenen dat ze grote middelen zullen investeren om de stem van de Russischtalige Israëliërs het hof te maken.

Of Liberman de tweede verkiezingen overleeft die hij zijn landgenoten in minder dan een jaar heeft afgedwongen of niet, is echter een secundaire vraag. Door zijn daden verliest Israël kostbare tijd om samen te werken met de Amerikaanse regering van president Donald Trump. De volgende zes maanden zouden worden besteed aan het veiligstellen van de belangen van Israël op lange termijn in Judea en Samaria (de "Westelijke Jordaanoever"), en aan het ondermijnen van het vermogen van Iran om kernwapens te ontwikkelen voordat de aandacht van Trump naar zijn herverkiezingscampagne wordt verplaatst. Door de acties van Liberman zal Israël die kans verliezen.

Zo ook met wat werd verondersteld om een duidelijk mandaat van het publiek te zijn, heeft het besluit van de Liberman om Likud het regeren te verhinderen ook de dringende wettelijke hervormingen geblokkeerd. De verkiezingen van april stonden in het teken van de noodzaak om de rechterlijke macht in Israël weer in evenwicht te brengen en de staatsaanklager ondergeschikt te maken aan de politieke leiding van Israël. Beide instellingen regeren vandaag de dag over Israël zonder wettelijke beperkingen op hun handelen. Hun vermogen om strafrechtelijke onderzoeken tegen politieke leiders te openen, gebaseerd op weinig tot geen bewijs, heeft de wetgevers in een voortdurende staat van verlamming gehouden. De verkiezingen in april hebben de kwestie electoraal geregeld. Het publiek eiste gerechtelijke en juridische hervormingen.

De weigering van de Liberman om zich bij de coalitie aan te sluiten heeft de keizerlijke rechterlijke macht en het openbaar ministerie van Israël voor de nabije toekomst gered van elke wetgevende controle.

Er zijn nog steeds geen peilingen gehouden om de mening van het publiek over het gedrag van Liberman te peilen, of over het feit dat het land nu tot nieuwe verkiezingen is gedwongen. Maar het is niet moeilijk om de woede en frustratie van het publiek te voelen. De Israëliërs stemden voor een rechtse regering onder leiding van Netanyahu. Ze stemden voor die regering omdat ze volledig wilden kunnen profiteren van de vriendschappelijke regering van Trump en omdat ze dringend een hervorming van de juridische broederschap wilden doorvoeren.

En nu, als gevolg van de persoonlijke wraak van één man tegen Netanyahu, is het Israëlische publiek het recht op een regering ontzegd.

Bron: Avigdor Liberman, Israel’s One-Man Wrecking Ball | Frontpage Mag