Is Boris Johnson goed voor de Joden?

Groot-Brittannië kan door de Brexit worden afgeremd, dat is de kwestie die "Brexitier Boris" aan de macht heeft gebracht. Hij is echter premier geworden, midden in een crisis over Iran.

25 juli 2019

 

Groot-Brittannië heeft nu zijn gevierde premier.

Dinsdag werd Boris Johnson verkozen tot leider van de Tory Partij na het aftreden van Theresa May wegens haar falen om een Brexit te leveren. Op woensdag kuste Johnson de hand van de koningin en volgde zo mevrouw May op als Britse premier.

Zoals met alle sociale of politieke ontwikkelingen van belang, gaat de Joodse wereld nu voorspelbaar vragen: "Zal het goed zijn voor de Joden?"

Johnson heeft Groot-Brittannië jarenlang vermaakt en geërgerd met zijn geschuur, zijn grappen, zijn politiek incorrecte blunders, zijn chaotische persoonlijke leven, zijn klassiek geschoolde geleerdheid - hij zal zeker de eerste minister-president zijn die een buste van Pericles in 10 Downing Street zal installeren - en zijn bulderende minachting voor saaie details, zoals feiten.

Groot-Brittannië kan door de Brexit worden afgeremd, de kwestie die "Brexitier Boris" aan de macht heeft gebracht. Hij is echter premier geworden, midden in een crisis over Iran.

Vorige week hebben Iraanse commando's een onder de Britse vlag varende tanker in de Straat van Hormuz gekaapt. Dit was naar verluidt als vergelding voor de inbeslagname door Groot-Brittannië voor de kust van Gibraltar van een Iraanse tanker die naar verluidt op weg was naar Syrië en dus in strijd met de sancties van de EU.

Deze crisis voor Groot-Brittannië is ironisch omdat de Britse regering niet alleen fel gekant is tegen de terugtrekking van de Amerikaanse president Donald Trump uit de Iraanse nucleaire overeenkomst van 2015, die Groot-Brittannië hielp opstellen, maar ook samen met de Europese Unie heeft gewerkt aan het omzeilen van de hervatte sancties tegen Iran als gevolg van deze stap door Trump.

Zal Johnson president Trump, die deze week de nieuwe premier deze week de hoogst mogelijke lof toezwaaide door te suggereren dat Johnson een kloon van hemzelf was, blijven uitdagen?

Zoals zo vaak, zijn de eigen meningen van Johnson over Iran zeer gevarieerd: Schud hem op verschillende momenten en er ontstaat een ander beeld.

In 2006 liet hij de wenkbrauwen fronsen toen hij schreef dat Groot-Brittannië Iran zou moeten helpen om de kernbom te krijgen, omdat het land hem toch al ging bouwen.

In 2013 waren Johnson en ik op het "Question Time" panel van BBC TV. Toen ik opmerkte dat Iran de grootste bedreiging voor het Westen was en geneutraliseerd moest worden, spotte hij dat Iran voor niemand een bedreiging vormde.

In oktober 2017, toen hij minister van Buitenlandse Zaken was, sprak hij zijn optimisme uit over het feit dat de Iraanse nucleaire deal het zou overleven; hij juichte het zelfs toe als een model voor het oplossen van de spanningen met Noord-Korea.

En toch heeft Ron Prosor, de voormalige ambassadeur van Israël in het Verenigd Koninkrijk, geschreven dat, toen Johnson in dezelfde tijd Israël bezocht als jong Parlementslid, hij suggereerde dat Groot-Brittannië Iran zou moeten helpen om de bom te pakken te krijgen, dat hij bekend was met de Iraanse dreiging voor Israël en de wereld.

Nu lijkt zijn standpunt echter te zijn geëvolueerd, al was het maar in een verdere onsamenhangendheid. Eerder deze maand adviseerde hij Iran in een interview met het Britse 'Joods Nieuws' met klem "om deze waanzin te stoppen, geen verdere stappen te ondernemen die de voorwaarden van de overeenkomst zouden verbreken, en geen kernwapen te verwerven".

Hij voegde eraan toe: "Als premier zou ik ervoor zorgen dat we er alles aan blijven doen om het ontwrichtende gedrag van Iran in de regio in te dammen". En hij zegt dat hij bereid is om de Iraanse sancties opnieuw op te starten.

Echt waar? Sancties zouden inhouden dat Groot-Brittannië ook van de nucleaire deal wegloopt. Toch lijkt hij zich nog steeds te committeren aan die deal. In een bijeenkomst van leiders zei hij dat hij nog steeds geloofde dat "het zich engageren met Iran en het overtuigen van Iran om niet verder te gaan met een kernwapenprogramma de juiste weg vooruit is...".

Hij heeft altijd sterke steun betuigd aan de Joden. Als burgemeester van Londen sprak hij zich sterk uit tegen antisemitisme en tegen de Boycot-, Desinvesterings- en Sanctiebeweging (BDS).

Toch negeerde Johnson tijdens zijn ambtstermijn als Londense burgemeester consequent de pleidooien van Joodse groeperingen om de Al-Quds Dag-marsen door Londen te verbieden, waarbij Hezbollah-vlaggen en oproepen tot het doden van Joden werden gebruikt.

Israël lijkt Johnson als een grote vriend te beschouwen. In een recent interview in het Joodse nieuws van Groot-Brittannië herhaalde hij zijn bewering dat hij een "gepassioneerd zionist" is en zei hij dat "wilde paarden me niet zullen weerhouden" van een bezoek aan Israël als Premier van Groot-Brittannië.

Maar toch, in 2014 karakteriseerde hij de Israëlische militaire campagne in Gaza tegen Hamas als "onevenredig." Bij een eerder bezoek aan het gebied in 2004, na een Palestijnse zelfmoordaanslag in Haifa, merkte Johnson op dat hij, na de vernedering van de Palestijnen die in Nablus bij Israëlische controleposten woonden te hebben gezien, "de frustraties die een sekte van zelfmoordmartelaarschap zouden kunnen veroorzaken" kon begrijpen. ... Het gaat allemaal om een gevoel van machteloosheid, en woede, en haat, en een gevoel van onrechtvaardigheid."

Onlangs veroordeelde hij echter het Palestijnse beleid om salarissen aan terroristen te betalen. "Ik vind het belachelijk dat er een financiële stimulans of compensatie voor terroristische activiteiten is," zei hij.

Dus wat is de ware Boris Johnson? Sommigen geloven dat hij zijn opvattingen op maat maakt om een beroep te doen op het publiek dat hij wil bereiken.

Die mening kan te vaag zijn. Een nauwkeuriger inschatting, hoewel nauwelijks minder verontrustend, kan zijn dat hij, hoewel hij echt warme gevoelens heeft voor Joden en de staat Israël, ook (ondanks zijn Brexitier-geloofsbrieven) een liberale universalist is.

Dat betekent dat hij gelooft dat iedereen een rationele acteur is, wat betekent dat hij denkt dat iedereen gevoelig is voor een beroep op het tijdelijke eigenbelang, en dat moorddadig fanatisme wordt veroorzaakt door materiële omstandigheden, en dat er dus met de duivel kan en moet worden gehandeld.

Als gevolg van deze illusies kan hij ondanks zijn warme gevoelens niet altijd in het beste belang handelen van Israël of het Joodse volk.

De meest directe zorg is echter of de Brexit-crisis en de daaruit voortvloeiende politieke instabiliteit Johnson tot zinken zullen brengen en het dan aan de macht komen van de extreem linkse, giftige anti-Israëlische leider Jeremy Corbyn, die nog steeds weigert adequaat op te treden tegen het antisemitisme dat is losgebarsten in zijn partij en dat door hemzelf in hoge mate wordt verergerd.

Johnson werd verkozen tot leider van de Tory-partij omdat de leden van de Tory-partij overweldigend vastbesloten zijn om de EU te verlaten, met of zonder een terugtrekkingsovereenkomst, op de reeds tweemaal uitgestelde uitreisdatum van 31 oktober. Johnson overtuigde hen ervan dat hij dit zal bereiken, "doen of sterven."

Zijn probleem is echter dat de meerderheid van de leden van het Parlement vastbesloten zijn om een no-deal Brexit te stoppen met alle middelen.

Londen is opgewonden geraakt doordat nu de regering Johnson is samengesteld, waarin Brexiteers op alle sleutelposities zijn geplaatst. Dit komt neer op een oorlogsverklaring tegen degenen in zowel het parlement als het ambtenarenapparaat die tegen de "wil van het volk" in, het verlaten van de EU willen frustreren.

Maar met een piepkleine algemene meerderheid is het moeilijk in te zien hoe Johnson op korte termijn een algemene verkiezing kan vermijden. Dit dreigt voor onvoorspelbare gevolgen te zorgen, met kiezers van de tot nu toe inheemse partijloyaliteit, die versplintert in de Brexit/Blijven kloof.

Als Johnson zowel conservatieven als de Labor-supporters kon aantrekken die zich volkomen verraden voelen door het falen om een Brexit te leveren, kan hij ook een Labour Party vernietigen van wie de Blijven-verdedigers, velen hebben vervreemd door de antisemitisme-crisis, en een splitsing tussen de resterende Labor-supporters en de fanatieke Blijven Liberale Democraten.

Als hij echter zal worden gezien als een afglijden van de Brexit, dan zou hij weg zijn, en dan zou de Tory-partij de weg vrijmaken voor een soort coalitie met Labour, Liberale Democraten, Schotse nationalisten en Groenen, wat zeer slecht zou zijn voor Israël en de Britse Joden (en Groot-Brittannië).

De volgende fase van het revolutionaire moment van Groot-Brittannië staat voor de deur. Houd je vast.

Melanie Phillips, een Britse journalist, omroepster en auteur, schrijft wekelijks een column voor JNS. Momenteel is ze columniste voor "The Times of London", haar persoonlijke en politieke memoires "Guardian Angel" is gepubliceerd door Bombardier, dat in 2018 ook haar eerste roman "The Legacy" publiceerde. Haar werk is te vinden op: www.melaniephillips.com

Bron: Is Boris Johnson good for the Jews? | JNS.org