De grote kloof

5 maart 2019 door Bob O'dell

Ik geloof dat wij christenen gezamenlijk een grote fout maken in de manier waarop we de grote kloof tussen ons als christenen en Joden benaderen: de kwestie van Jezus/Yeshua als Messias.

Alvorens die fout te onthullen, wil ik benadrukken dat deze voorgaande opmerking christenen collectief aanspreekt.

Wat een christen op een bepaalde dag doet - hoe je het bevel van Jezus gehoorzaamt om "mij te volgen" - is uiteindelijk tussen jou en God. Jezus/Yeshua zelf echter zegt ons dat we "niet moeten oordelen opdat we niet ook zo geoordeeld zullen worden" (Matteüs 7:1). Zoals ik twee columns geleden schreef, zal ik ernaar streven om niet over u te oordelen, en ik hoop dat u hetzelfde voor mij zult doen. Zoals ik de vorige keer geschreven heb, is mijn doel ook om onkwetsbaar te zijn in uw aanwezigheid, zelfs als ik het niet eens ben met wat u doet, zelfs als ik het niet met u eens ben in de benadering die u volgt met de Joden.

Laten we met dat gezegd hebbend, volledig overschakelen naar een persoonlijk verhaal.

Een verhaal

Mijn vrouw en ik hebben zeven jaar van ons leven gewerkt in de christelijke Huwelijksbediening. Dit idee was oorspronkelijk niet mijn idee, maar dat van haar. Er was iets dat haar binnenste beroerde, dat er meer van ons huwelijk was te maken dan wat we meemaakten.

Aan de andere kant was ik behoorlijk tevreden. Mijn denken ging zo: Ik ben toegewijd aan haar, en zij is toegewijd aan mij. Ik hield van mijn vrouw en zij hield van mij. Zowel haar ouders als de mijne bevonden zich in stabiele, liefdevolle relaties in hun huwelijken. Het leek erop dat ze een goede basis voor ons hadden gelegd. Wat was er dan nog meer?

We gingen naar een informatiebijeenkomst om meer te weten te komen over een bepaald soort huwelijkscursus genaamd Married for Life [Getrouwd voor het leven], en we hoorden een aantal koppels praten over wat ze hadden gewonnen door deze cursus te volgen. Mijn vrouw wilde graag dat we deelnamen aan een cursus. Ik heb me ertegen verzet! Ik had me zo voorgesteld dat tijdens deze cursus er vijf tot zeven koppels zouden zijn, die in een kring in een huiskamer zouden zitten en praten over wat er mis was met hun huwelijken. Erger nog, het laatste wat ik wilde horen was dat mijn vrouw mijn persoonlijke fouten aan een stel vreemden zou onthullen!

Dan een paar jaar snel vooruit.

We hadden de cursus nu een paar keer gevolgd en waren er zo door verrijkt en waardeerden het, dat we zelf leiders waren geworden. We maakten deel uit van een gemeenschap van leiders en voelden ons geliefd en geaccepteerd als individu, als koppel, en hadden de vreugde ervaren van het zien van huwelijken die gered werden, of sterk verrijkt, en zagen verbazingwekkende wonderen van genezing en groei in het leven van paren rond onze stad. De cursus heeft de tand des tijds doorstaan en wordt al tientallen jaren gebruikt, en is gebruikt in Amerika en in tal van landen over de hele wereld.

Het probleem

Waarom vertel ik dit verhaal? Het is om u het perspectief te onthullen - niet het perspectief dat we in het begin hadden, maar een perspectief waar we in groeiden.

Hier zijn we, leiders van een huwelijksklas die op het punt staat om te beginnen in ons huis. De deur gaat open en er loopt een paar binnen. We begroeten hen en nodigen hen uit om op een bank in onze huiskamer te gaan zitten. Zij zijn de eersten die als eerste naar de klas komen. Ze kijken ons een beetje zenuwachtig aan, en we kijken terug, glimlachend en in een poging om hen op hun gemak te laten voelen.

Het punt is dat we iets weten. We weten iets wat zij niet weten. En wat we weten is zo universeel en toepasbaar, dat het echt niet uitmaakt hoe goed hun huwelijk is, of wat hun achtergrond is, of welke kerk ze misschien wel (of niet) bezoeken. Wat we zonder enige twijfel weten is dat ze een vooropgezet idee hebben:

• Ze denkt dat hun huwelijk kan verbeteren als hij verandert.
• Hij denkt dat hun huwelijk kan verbeteren als zij zal veranderen.

Het is de menselijke natuur, nietwaar? Als we denken aan de plaatsen van pijn in ons huwelijk, denken we dan niet eerst aan de pijn die we voelen door onze echtgenoot? We willen dat ze veranderen in de manier waarop ze ons behandelen. Iedereen heeft zulke verlangens, en die verlangens zijn niet inherent verkeerd.

Maar als we verder praten met het echtpaar weten we ook iets anders. We weten welke oplossing hun wordt voorgesteld door de Married for Life cursus - dezelfde oplossing die ons werd voorgesteld toen we de cursus voor het eerst volgden.

De oplossing

Als leerkrachten weten we dat ons werk in het onderwijs van deze cursus pas voltooid zal zijn als we met succes hun hele perspectief op hun huwelijk van horizontaal naar verticaal hebben veranderd.

Het maken van een groots huwelijk gebeurt wanneer elke echtgenoot verticaal met God gaat om zijn eigen relatie met God te verdiepen, maar er tegelijkertijd voor kiest om zijn aandacht in het huwelijk te richten op het zijn van een betere man voor hun vrouw, of een betere vrouw voor hun man.

Tijdens onze tijd in het huwelijk hebben we een paar uitdrukkingen geleerd die vaak helpen om sommige van deze ideeën in die paren uit te kristalliseren. We leren bijvoorbeeld:

• Uw echtgenoot is niet uw vijand!

Dit betekent in de ogen van God dat Hij uw huwelijk als één geheel ziet. Onze echte vijand is de kwaadaardige neiging in ons. Onze echte vijand is Satan die deze eenheid op alle mogelijke manieren wil vernietigen. En een van de meest voorkomende misleidingen van de vijand is om te proberen het paar op zo'n manier te verdelen dat ze hun echtgenoot definiëren als "het probleem", als "de vijand".

Een andere uitdrukking die wij onderwijzen is:

• Bid het voor hen, leg het hen niet op.

Het idee hier is dat het verwoorden van de gebreken en tekortkomingen in je echtgenoot, de plaatsen waar hun gedrag in het huwelijk niet voldoet aan jouw normen, of niet aan de Bijbelse normen, NIET een effectieve manier is om ze te veranderen. Maar toch geeft God nog steeds om onze pijn en dus is het volkomen redelijk om je privé zorgen direct aan God te geven en te vragen dat Hij de ander te zijner tijd zal leiden en overtuigen.

Een derde uitdrukking die we vaak gebruiken is:

• Laat het los en laat God gaan.

Elke persoon in de cursus zal de oordelen, conclusies en de overtredingen die hij of zij tegen zijn of haar echtgenoot heeft begaan, moeten loslaten. (Zie eindnoot #1 over het opnemen van kwetsen.) We leren koppels bijvoorbeeld om niet te wachten tot hun echtgenoot om vergeving vraagt, maar om rechtstreeks naar God te gaan en hun echtgenoot te vergeven voor hun fouten. We leren ook dat koppels het idee los moeten laten dat ze hun echtgenoot kunnen laten veranderen. Bijvoorbeeld, terwijl het Nieuwe Testament de echtgenoten leert om van hun vrouwen te houden en de echtgenotes om hun echtgenoten te respecteren, laat het een man op geen enkele manier toe om van zijn vrouw te eisen, te dwingen, te koesteren of te manipuleren om hem te respecteren, noch om haar tekortkomingen daarbij aan te wijzen!

Onze cursus leert dat ze een plaats van vrede moeten vinden in het uitvoeren van hun eigen rollen en verantwoordelijkheden voor God. In een christelijke cursus als deze is het loslaten sterk verweven met het vertrouwen in de kracht van het voltooide werk van Christus aan het kruis.

OK! Wat heeft deze Huwelijksbediening te maken met Israël?

Nadat God mijn vrouw en mij had geroepen om meer betrokken te raken bij de dingen die in Israël gebeuren, zagen we het eerst als een nieuwe roeping. Maar we realiseerden ons al snel dat zowel het huwelijk als een gezond begrip van Israël gebaseerd zijn op één basisprincipe: het verbond.

Alles wat ik zojuist heb gezegd over de transformatie van een echtpaar kan als volgt worden samengevat:

Elke echtgenoot helpen om hun perspectief op het huwelijk te herzien en zich niet alleen te richten op de handelingen van de ander, maar ook zowel zichzelf als hun echtgenoot te zien als zijnde samen in een directe verbondsrelatie met God.

Maar ik kan het werk dat betrekking heeft op christenen en Joden op een vergelijkbare manier samenvatten:

Christenen moeten hun perspectief op Israël herzien, weg van alleen maar te focussen op de acties van Israël, naar het perspectief dat Israël een verbondsrelatie met God heeft, zoals wij christenen een verbondsrelatie met God hebben.

Het naar huis brengen

Dus nu gaan we terug naar het openingsstatement van deze column. Ik schreef:

Christenen maken een grote fout in de manier waarop we die grote scheidslijn tussen ons als christenen en Joden benaderen: de kwestie van Jezus/Yeshua als de Messias.

Hier is hoe ik het zie. Christenen behandelen de Joden als dat echtpaar dat net door de deur onze huiskamer inliep. Wij christenen zijn bezig met wat de andere partij - de Joden - verkeerd doet. Wij zijn ervan overtuigd dat wat nodig is om de grote kloof in onze relatie te overbruggen, is dat de Joden zich metterdaad zullen fixeren, en dat zij zich zullen haasten om Jezus/Yeshua als de Messias te zullen herkennen.

Erger nog, ik zie dat wij christenen zelfs zo ver zijn gegaan om in een aanval tegen de Joden te gaan omdat zij geen waarheid kunnen zien die voor ons "zo duidelijk is als de neus op ons gezicht". Ik ben persoonlijk direct getuige geweest van deze overtredingen nadat ik in 2015 een interview had gepubliceerd over het onderwerp waarom Joden Jezus niet zien in Jesaja 53. De commentaren waren zo negatief, en zelfs vervelend tegenover de Joden. Het werd zo erg dat ik uiteindelijk alle commentaren heb uitgeschakeld. Het is duidelijk dat veel christenen beledigd zijn over het feit dat Joden Jezus niet herkennen als de Messias.

Dus wat moeten wij christenen doen aan die grote kloof tussen ons?

Mijn antwoord daarop is hetzelfde antwoord dat je zou krijgen in het bijwonen van een huwelijkscursus in ons huis.

De christelijke focus op hoe de Joden moeten veranderen, maakt de relatie tussen christenen en Joden niet beter, maar slechter.

In plaats daarvan moeten wij als christenen ons tot God hierboven wenden en moeten we God vragen:

1. Welke zonden moeten WIJ zelf belijden?
2. Hoe moeten WIJ met U, God, in het reine komen?
3. Welke acties kunnen WIJ doen, die door het Joodse volk gewaardeerd worden?
4. Hoe kunnen WIJ respect tonen tegenover de Joden?

En dan moeten WIJ die dingen doen, binnen de context van onze liefde en eerbied voor onze Messias! De openingsverklaring van de grote passage over het huwelijk in Efeziërs 5 begint:

Onderwerp u aan elkaar uit eerbied voor Christus... Efeziërs 5:21

En als het gaat om ons verlangen om Jezus/Yeshua als Messias te zien, denk ik dat zulke dingen een zaak zijn die direct naar God gebracht moet worden in de vorm van gebed en studie als onderdeel van dat hele proces van goed met God omgaan.

Tot slot

Wat je zojuist las, kwam tot mij voor het eerst in januari 2018 in Jeruzalem. Ik heb het tussen haakjes ingevoegd in een toespraak die ik gaf op de gebedsconferentie van Christine Darg bij de 'Watchmen and Women on the Walls'. Ze hield me tegen op dat spoor en liet me niet op een ander onderwerp ingaan totdat ik alles over dit nieuwe idee volledig had uitgelegd. Volgens haar was dit het belangrijkste punt van het gesprek.

Vandaag heb ik een facet toegevoegd dat toen niet bij mij opkwam. Onze verantwoordelijkheid als christenen is om meer te doen dan alleen maar "los te laten en God te laten gaan" met Zijn eigen Joodse volk. Wij moeten specifiek en opzettelijk elke kwetsing die wij tegen onze Joodse broeders hebben begaan, verwijderen. Het is tijd om de zonde te belijden van "het opnemen van een kwetsing tegen de Joden voor het niet herkennen van Jezus/Yeshua als de Messias".

Misschien is deze suggestie zelf aanstootgevend voor u! In dat geval kun je nog een kwetsing toevoegen aan je persoonlijke lijst, door een kwetsing tegen mij doen voor het hebben van de arrogantie en het durven om je te vertellen dat jij je moet bekeren.

Misschien ben je niet beledigd, maar denk je gewoon niet dat het van toepassing is? Daarop zou ik zeggen, dat veel van onze kwetsingen moeilijk te onderscheiden zijn. Het doet geen pijn om God te vragen je te doorzoeken en je hart te kennen. Maar vertrouw niet op je eigen onderscheidingsvermogen - het is niet zo productief om zelf een taak op je te nemen die terecht aan God toebehoort:

Doorgrond mij, o God, en ken mijn hart, beproef mij en ken mijn gedachten. Zie of er bij mij een schadelijke weg is en leid mij op de eeuwige weg. Psalm 139:23-24

Je kunt een overtreding in je leven wegnemen door Gods vergeving te vragen voor elke overtreding die je persoonlijk tegen het Joodse volk hebt begaan omdat ze Jezus/Yeshua niet herkennen. Het is niet verkeerd voor ons om te willen dat Jezus erkend wordt, maar het is zonde om kwetsend te zijn tegen hen die dat niet doen.

Zou het kunnen zijn dat ons gebrek aan omgaan met deze overtreding, en ons gebrek aan focus op onze eigen zonden voor God, zelfs nu al de komst van de Messias vertraagt? Persoonlijk geloof ik dat Jezus wacht tot De Kerk in deze kwestie stapt en om vergeving vraagt.

Dat begint niet collectief. Het begint met jou en mijzelf die individueel naar God gaan. Wacht alstublieft niet te lang.

Shalom.

Eindnoot:

Hier is een uitleg van wat ik bedoelde met "het plegen van kwetsingen". Conflicten en mislukkingen tussen mensen zijn onvermijdelijk. Maar het komt maar al te vaak voor en het is net zo gemakkelijk als uitglijden op glad ijs. Want om in een valkuil te trappen van het toestaan om de mislukkingen van de andere partij een emotionele muur tussen ons en hen te laten beginnen op te bouwen; met als gevolg een pijnlijke plek in ons hart die een nauwe relatie met de andere partij verhindert. Het betekent niet dat de mislukkingen van de andere partij geen pijn mogen doen, het is de manier waarop we op die pijn reageren die bepaalt of er "een kwetsing" tegen hen is ondernomen. De Psalmen leren ons hoe we onze pijn direct aan God kunnen overbrengen.

Bron: Studio See: 039 – The Great Divide