Waarom Palestijnen Libanon ontvluchten

door Khaled Abu Toameh - 1 april 2019

• Internationale journalisten in het Midden-Oosten lijken zich weinig gelegen te laten liggen aan de honderdduizenden Palestijnen in Libanon, die al tientallen jaren protesteren tegen de apartheid en discriminatie van een Arabisch land.


• Als gevolg van deze wetten zijn de omstandigheden van de Palestijnen in Libanon zodanig verslechterd dat 65 procent van hen onder de armoedegrens leeft, zo blijkt uit een rapport van Al-Jazeera.


• Het Arabische en westerse zwijgen over de benarde situatie van de Palestijnen in Libanon bereikt slechts één ding: het verergeren van de Palestijnse lijdensweg. Het enige kwaad dat de Arabische leiders en de internationale gemeenschap echter zien, is het vermeende kwaad, dat zij verbinden met Israël.

De Palestijnen lijken eindelijk genoeg te hebben van de apartheid en de discriminerende wetten waaraan zij de afgelopen decennia in Libanon zijn onderworpen. Ze lijken genoeg te hebben van de voortdurende apathie in de internationale gemeenschap en de media voor hun benarde situatie. Ze lijken ook genoeg te hebben van de obsessie van de internationale media met Israël en de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook. De enige Palestijnen waarover de internationale media berichten, zijn de Palestijnen wier "problemen" rechtstreeks verband houden met Israël.

Het afgelopen jaar hebben tientallen internationale journalisten uit het Midden-Oosten de wekelijkse protesten langs de grens tussen Gaza en Israël verslaan. Deze journalisten lijken zich echter weinig gelegen te laten liggen aan de honderdduizenden Palestijnen in Libanon, die al tientallen jaren protesteren tegen de apartheid en discriminatie van een Arabisch land.

In een poging om de internationale gemeenschap bij hun grieven te betrekken, hebben de Palestijnen van Libanon een campagne gelanceerd met de naam "Hakki" ("Mijn Recht") om gelijkheid en beëindiging van discriminatie te eisen. De campagne werd gelanceerd op de 18e verjaardag van een wet die niet-Libanezen, waaronder Palestijnen, verbiedt om eigendom te bezitten in Libanon.

Palestijnen zeggen dat deze wet en soortgelijke wetten die in de afgelopen decennia door het Libanese parlement zijn aangenomen, hen fundamentele rechten, en het vermogen om in waardigheid te leven, ontzeggen. Als gevolg van deze wetten zijn de omstandigheden van de Palestijnen in Libanon zodanig verslechterd dat 65% van hen onder de armoedegrens leeft.

"De sociale en humanitaire crises waarmee de Palestijnen in Libanon te maken hebben vanwege deze wetten, hebben een directe invloed gehad op andere aspecten van hun leven, waaronder onderwijs en gezondheid," zo stellen de Palestijnen. "Bovendien hebben de wetten psychologische spanningen veroorzaakt die hun weerslag hebben op verschillende aspecten van hun leven. Dit vereist onmiddellijke actie".

De "Hakki"-campagne is bedoeld om "te bevestigen dat de eisen van de Palestijnse vluchtelingen (in Libanon) een humanitair recht zijn in overeenstemming met de humanitaire conventies die de Libanese regering heeft ondertekend," aldus de organisatoren van de campagne.

De campagne valt samen met berichten dat een groeiend aantal Palestijnen Libanon is gaan verlaten. In februari 2019 meldde het Qatari-netwerk Al-Jazeera dat 1500 Palestijnen in minder dan drie maanden Libanon hebben verlaten. Het rapport, getiteld "The Silent Asylum", citeerde Palestijnse bronnen die zeggen dat de uittocht van de Palestijnen was in de context van een Amerikaans plan om "het recht op terugkeer" naar Israël te liquideren voor Palestijnse vluchtelingen en hun nakomelingen.

Het rapport onthulde dat een reisbureau in de Libanese hoofdstad Beiroet een inreisvisum voor de Palestijnen naar Brazilië, Argentinië, Chili, Ethiopië en Bolivia heeft bemachtigd. Op de terugweg van deze landen stoppen de Palestijnen in Europese landen waar ze asielaanvragen indienen. Uit het rapport bleek ook dat de Libanese autoriteiten de Palestijnen niet tegenhouden om hun land te verlaten.

"Een Palestijnse vluchteling in Libanon die geregistreerd staat bij UNRWA (United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees) en in het bezit is van een Libanees reisdocument heeft het recht om het land te verlaten wanneer hij of zij wil," aldus krantenredacteur Munir Al-Akiki. De ,,Libanese autoriteiten, voegde hij toe, kunnen geen Palestijnen die in Libanon leven verhinderen het land te verlaten zolang zij overeenkomstig de wet weggaan.

De man achter de "Hakki"-campagne, journalist Ahmed Al-Haj, zei dat de Palestijnen in Libanon "van bijna alles verstoken zijn, en dat is waarom we veel eisen hebben, waaronder het recht op werk en eigendom. De campagne die zijn vrienden en hij lanceerden, roept ook op tot het versoepelen van de veiligheidsbeperkingen die aan Palestijnse vluchtelingenkampen worden opgelegd, aldus Al-Haj.

"De campagne is bedoeld om de aandacht van de Libanese autoriteiten te vestigen op de noodzaak om de oneerlijke wetten tegen Palestijnen te wijzigen," zo legde hij uit. "Hakki is ontworpen om het lijden van de Palestijnen in Libanon onder de aandacht te brengen en de gevaarlijke gevolgen van deze wetten uit te leggen.

De organisatoren van de "Hakki"-campagne zeggen dat hun doel ook is om de steun van het Libanese volk en internationale mensenrechtenorganisaties te winnen voor de benarde toestand van de Palestijnen in Libanon. Als onderdeel van hun inspanningen zijn de organisatoren ook van plan om bijeenkomsten te houden met Libanese politici en mediapersonen om hun steun te krijgen voor het veranderen van de wetten die de Palestijnen discrimineren.

Een rapport van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken zegt:

"Palestijnse vluchtelingen [in Libanon] kregen geen toegang tot openbare gezondheidszorg en onderwijs of het bezit van land en mochten op veel gebieden geen werk vinden... Een herziening van de arbeidswetgeving in 2010 breidde de arbeidsrechten uit en verwijderde enkele beperkingen voor Palestijnse vluchtelingen; deze wet werd echter niet volledig geïmplementeerd en Palestijnen bleven uitgesloten van het werken in de meeste geschoolde beroepen... De wet beschouwt de door de UNRWA geregistreerde Palestijnse vluchtelingen als buitenlanders, en in verschillende gevallen werden ze slechter behandeld dan andere buitenlanders.

Volgens een rapport van Associated Press:

"...Palestijnen in Libanon worden in bijna elk aspect van het dagelijks leven gediscrimineerd en dat voedt een wanhoop die hun gemeenschap verscheurt."

"Velen leven in nederzettingen die officieel erkend zijn als vluchtelingenkampen, maar beter omschreven kunnen worden als betonnen getto's omringd door controleposten en, in sommige gevallen, muren en prikkeldraad..."

"Palestijnen mogen niet werken in de meeste beroepen, van geneeskunde tot transport. Vanwege de beperkingen op het eigendomsrecht wordt er weinig eigendom gekocht onder Libanese namen, waardoor ze kwetsbaar zijn voor verduistering en onteigening."

De organisatoren van de "Hakki"-campagne zijn naïef als ze geloven dat Libanon, na meer dan 70 jaar van discriminatie, plotseling zijn beleid en wetten tegen de Palestijnen zal veranderen. Ze zijn naïef als ze aannemen dat de Arabische leiders, die deze week nog een top in Tunesië hielden, aandacht zouden besteden aan de benarde situatie van de Palestijnen in Libanon of een ander Arabisch land. Ze zijn ook naïef als ze geloven dat de internationale media en mensenrechtenorganisaties zouden inzien wat de Palestijnen in Libanon meemaken.

De Libanezen zijn blij dat de Palestijnen Libanon verlaten, en de meeste Arabische landen geven er niets om als de Palestijnen wegtrekken - naar Europa of Brazilië of Argentinië - het maakt voor hen geen verschil.

Tijdens de top van de Arabische Liga in Tunesië op 31 maart had de Libanese president Michel Aoun niets te zeggen over de discriminatie en apartheid van de Palestijnen in zijn land. In plaats daarvan koos hij ervoor om zijn bezorgdheid uit te drukken over het recente besluit van de VS om de Israëlische soevereiniteit over de Golanhoogte te erkennen. Aoun suggereerde ook dat Syrië, waar sinds het begin van de burgeroorlog in 2011 honderdduizenden mensen zijn gedood, weer wordt toegelaten tot de Arabische Liga. Het lidmaatschap van Syrië werd in 2011 opgeschort vanwege het harde optreden tegen Syriërs die protesteerden tegen de Syrische dictator Bashar Assad.

Het Arabische en westerse zwijgen over de benarde situatie van de Palestijnen in Libanon bereikt slechts één ding: het verergeren van de Palestijnse lijdensweg. Maar het enige kwaad dat de Arabische leiders en de internationale gemeenschap zien, is het vermeende kwaad, dat zij verbinden met Israël. Zo wordt het door Hamas gesponsorde geweld aan de grens met Israël in de media en mensenrechtenorganisaties geprezen als "vreedzame protesten", terwijl de Palestijnen in Libanon lijden in de mediastilte, in afwachting van toestemming om in waardigheid te leven in een Arabisch land.

Khaled Abu Toameh, een bekroond journalist, gevestigd in Jeruzalem, is een Shillman Journaal medewerker bij Gatestone Institute.

Vertaling door W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2019 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: Why Palestinians are Fleeing Lebanon