Redenen waarom vreedzame oplossingen voor het Arabisch-Israëlische conflict altijd falen

We moeten de poging van Jared Kushner om een vreedzame oplossing te vinden voor het Arabisch-Israëlische conflict toejuichen. Dit gezegd zijnde, vereist de niet verrassende afwijzing van het vredesaanbod door de Palestijnen enige aandacht, vooral voor de werkelijke oorzaken van het eeuwige falen om duurzame vrede te bereiken.

Als we dit niet begrijpen, zal elke poging om dit conflict op te lossen, elke poging om echte vrede in het Midden-Oosten tot stand te brengen, altijd mislukken.

Als insider met een achtergrond als moslim en als Arabier wil ik u graag enig inzicht in het probleem geven.

1. Het Arabisch-Israëlische conflict gaat niet over grenzen. Het gaat om het bestaan van de staat Israël.

In 1947 gaf het Verdelingsplan van de Verenigde Naties - Resolutie 181 - de Palestijnen en Arabieren controle over het grootste deel van het Heilige Land. De verwerping van het plan door de Arabische naties en hun oorlogsverklaring aan Israël, in plaats van hun aanvaarding van de vrede, was de eerste duidelijke aanwijzing dat de Arabieren nooit een staat voor het Palestijnse volk wilden creëren, maar Israël vanaf het begin van de kaart wilden vegen. Deze destructieve intentie wordt herhaalt in het Hamas-handvest, dat ongegeneerd vraagt om de uitroeiing van de staat Israël. Deze intentie is ook in overeenstemming met de voortdurende smeekbeden van de Iraanse leiders om Israël te vernietigen. Een evaluatie van relevante commentaren op sociale media in de Arabische wereld toont een oprechte wens aan van velen - zo niet het meesten - van de Arabische bevolking om de vernietiging van Israël te zien en de moord op niet alleen alle Israëlische Joden, maar op alle Joden:

'Abdullah bin 'Umar vertelde:
Ik hoorde de apostel van Allah [Mohammed] zeggen: "De Joden zullen met u vechten en u zult de overwinning over hen behalen, zodat een steen zal zeggen: 'O moslim! Er is een Jood achter mij, doodt hem'. "Sahih al-Bukhari, deel 4, boek 56, nummer 791, deel 4, boek 56.

Na de ineenstorting van het Ottomaanse Rijk werden verschillende Arabische naties gecreëerd door fiattering. De Arabische wereld accepteerde dit zonder enig probleem, omdat dit moslimmeerderheidslanden waren. Het verwerpen van de staat Israël had te maken met het feit dat het een Joodse staat is in plaats van een islamitisch land. In feite heb ik de Arabische moslims meerdere malen gevraagd (onder andere op Aljazeera TV) of zij de strijd tegen Israël zouden voortzetten als de hele bevolking zich tot de islam zou bekeren. Het antwoord was een unaniem "NEE". Mijn antwoord daarop is altijd: "Dan heeft het probleem niets te maken met het land, zoals velen beweren, maar met de joodsheid van de staat Israël".

Waanideeën worden gedefinieerd als vaste overtuigingen die in tegenspraak zijn met de werkelijkheid. Deze manier van denken onder velen in de Arabische wereld belemmert een vreedzame oplossing van het Arabisch-Israëlische conflict. Velen in de Arabische wereld zijn er bijvoorbeeld sterk van overtuigd dat de Joden de oorzaak zijn van de economische ineenstorting van hun naties. Dit idee wordt gelogenstraft door het feit dat toen de Joodse gemeenschap een levensvatbaar onderdeel van Egypte was vóór de revolutie van 1952, de Egyptische economie in een veel betere staat verkeerde dan nadat president Nasser de Joden uit het land had verdreven. Elk rationeel persoon kan zien dat als de Joden de oorzaak waren van de economische ineenstorting van de naties, de economie van Egypte aanzienlijk zou zijn verbeterd nadat zij het land hadden moeten verlaten. Waanzinnige mensen zien een dergelijke logica niet (en willen ze ook niet zien).

Velen in de Arabische wereld geloven ten onrechte dat Israël alle Arabieren verdreven heeft. In feite zijn er bijna twee miljoen Israëlische Arabieren die als staatsburgers in Israël wonen en 20 procent van de bevolking uitmaken. Velen in de Arabische wereld hebben de neiging om te negeren dat het de Arabieren waren die de Joden - op een vernederende manier - uit landen als Egypte, Irak en Algerije hebben verdreven. Het onvermogen van de Arabieren om hun eigen fouten en misdaden tegen hun Joodse gemeenschappen toe te geven, vormt een extra obstakel voor vreedzame oplossingen voor het probleem.

Analyse van de Arabische en Islamitische media en eerlijke evaluatie van de commentaren op sociale media in de Arabische en Islamitische wereld tonen aan dat de Arabische straat de neiging heeft te geloven dat elk probleem dat zich in de Arabische wereld voordoet een "Israëlische samenzwering" moet zijn, of, op zijn minst: "Het kan niet de schuld van de Arabieren zijn!" Bijvoorbeeld, toen haaien in 2010 verschillende toeristen aan de Egyptische Rode-Zeekust aanvielen, beschuldigden veel Arabieren, waaronder ambtenaren, Israël van het plannen van deze aanval. Kort daarna hield Saoedi-Arabië een gier vast op "beschuldiging" van spionage voor Israël. Toen ratten ervan beschuldigd werden door Israëliërs te zijn getraind om Arabieren uit de Oude Stad van Jeruzalem te verdrijven, merkte de bekende journalist Khaled Abu Toameh droogjes op: "Het is niet duidelijk hoe deze ratten geleerd werd om uit de buurt te blijven van de Joden, die toevallig ook in de Oude Stad wonen".

Zulk vreselijk zelfbedrog, dat moet voortkomen uit een gevoel van suprematie (of ontoereikendheid), en het verschuiven van de schuld voor alle problemen in de Arabische wereld naar Israël in plaats van het toegeven van de eigen wandaden, hebben pathologische en zelfdestructieve niveaus bereikt in de Arabische wereld.

Psychologische projectie is een mentaal mechanisme waarin mensen zich verdedigen tegen onbewuste impulsen die ze zouden kunnen beschouwen als onflatteus of verboden, door hun bestaan in zichzelf te ontkennen en deze toe te schrijven aan anderen. Bijvoorbeeld, een persoon die wensen heeft waaraan hij niet wil toegeven, zal andere mensen beschuldigen van het hebben ervan, zoals hebzucht, onverdraagzaamheid of seksuele driften die hem bang kunnen maken - als een manier om de schuld af te schuiven.

Op deze manier wijzen velen in de Arabische wereld, ondanks de duidelijke discriminatie van niet-islamitische minderheden in het grootste deel van de Arabische en islamitische wereld (het ontkennen van gelijke rechten in de kerkelijke bouw, bijvoorbeeld), alleen maar naar Israël als ze het over discriminatie hebben.

Het zou in dit verband moeilijk zijn om niet te vermelden dat de enige plaats in Israël waar ik discriminatie in Israël heb gevonden, is door de moslims, bij de Al-Aqsa-moskee, waar niet-moslims niet worden toegelaten. (Helaas, omdat niet-moslims als onrein worden beschouwd). Daarentegen mocht ik - met mijn moslimachtergrond - vrijelijk de Westelijke Muur en de Kerk van het Heilig Graf in Jeruzalem bezoeken zonder enig bezwaar van de Israëlische autoriteiten.

Niets illustreert het niveau van antisemitisme in de moslimwereld beter dan de verklaring van Soad Saleh, toen zij de moslims rechtvaardigde die joodse vrouwen verkrachtte om hen te vernederen. Soad Saleh is een bekend geleerde aan de Al-Azhar Universiteit, de meest gerenommeerde islamitische universiteit ter wereld. Ze wordt door velen in de Arabische straat als "gematigd" beschouwd!

Geen enkele bekende islamitische geleerde kwam op tegen haar slechte opvattingen. Ze blijft in haar functie aan de Al-Azhar Universiteit en werd in het geheel niet bestraft.

Dergelijke barbaarse opvattingen zijn niet beperkt tot mensen als Soad Saleh. Helaas blijkt uit een zorgvuldige evaluatie van de commentaren in de sociale media over kwesties die verband houden met het Arabisch-Israëlische conflict zonder enige twijfel dat deze overtuigingen wijdverbreid zijn in de Arabische wereld.

Het zou uiterst moeilijk zijn - misschien onmogelijk - om tot een vreedzame oplossing voor het Arabisch-Israëlische conflict te komen zonder eerst dit onbekeerlijke antisemitisme in de Arabische en islamitische wereld aan te pakken.

Een andere factor die een vreedzame oplossing van het Arabisch-Israëlische conflict in de weg staat, is een algemeen gebrek aan pragmatisme in de Arabische wereld. Ondanks de vele economische voordelen voor Egypte in het vredesverdrag met Israël (zoals de terugkeer van het Sinaï-schiereiland en de hernieuwde toegang tot het Suezkanaal, die beide een zegen waren voor handel en toerisme), wijzen veel Egyptenaren en de Arabieren uit andere naties nog steeds de vreedzame weg van president Anwar Sadat af en weigeren zij deze te volgen. Het Arabische verzet tegen de vrede met het Joodse volk, ondanks de economische voordelen van de Camp David-akkoorden, werd duidelijk aangetoond toen tienduizenden Egyptenaren de Israëlische ambassade in Caïro aanvielen en in brand staken.

Een dergelijke onpragmatische benadering van het probleem zal altijd een obstakel blijven voor een oplossing van het conflict, via alleen economische stimulansen.

De sterke ideologische overtuiging van veel moslims dat zij voor de eindtijd tegen de Joden MOETEN vechten en hen allen doden, is een ander belangrijk obstakel voor het bereiken van echte vrede in het Midden-Oosten. Het is belangrijk op te merken dat een dergelijk geloof vooral gebaseerd is op een Hadith van de profeet Mohammed en niet op de Koran zelf.

Traditionele interpretaties van de Islam hebben de neiging om de verzen die positief over Joden spreken tot het verleden te beperken en en daarentegen de verzen die kritisch waren over de Joden in specifieke situaties te veralgemeniseren.

Veel moslims zien bijvoorbeeld het volgende vers als beperkt tot het verleden: "Kinderen van Israël, denk aan mijn gunst die ik u heb verleend en dat ik aan u de voorkeur gaf boven de mensheid" (Koran 2: 122). Het vers dat is gebruikt om alle Joden "varkens en apen" te noemen, was daarentegen beperkt tot een specifieke groep onder de kinderen van Israël die weigerden om de Torah in een bepaalde situatie op een bepaalde tijd en plaats te gehoorzamen. Zonder in te gaan op verfijnde theologische analyse, is het belangrijkste punt dat als dergelijke verzen op een andere manier worden begrepen, zodat het eerste vers niet beperkt is tot het verleden en het tweede vers in zijn historische context wordt gezien, de Arabisch-Israëlische betrekkingen vandaag de dag veel beter zouden zijn.

Terwijl een vooroordeel tegen Joden al thuis begint - het is niet zo dat deze visie pas op de eerste schooldag ontstaat - krijgen kinderen in veel gevallen een leerplan voorgeschoteld dat deze vooroordelen in de Arabische en islamitische wereld versterkt. Saoedische leerboeken, bijvoorbeeld hebben onlangs weliswaar alle invloed van de Moslimbroederschap verboden, maar nog niet hetzelfde gedaan aan de anti-joodse, antichristelijke of anti-Sufi vooringenomenheid.

Een Saoedisch leerboek van 2016-2017 bijvoorbeeld over de Hadith (de uitspraken en acties die aan de profeet Mohammed worden toegeschreven), "beweert ongegrond dat het zionisme streeft naar wereldheerschappij en een 'wereldwijde Joodse regering'. (Nu is dat projectie: de wereldheerschappij is iets waar de Salafi Islam naar streeft; niet het Jodendom).

Palestijnse leerboeken zijn in principe niet anders. De Europese Unie financiert momenteel een studie naar Palestijnse schoolboeken, veroorzaakt door de bevindingen van de niet-gouvernementele organisatie IMPACT-se, die in mei tot de conclusie kwam dat "het nieuwe Palestijnse school [materiaal] voor het academiejaar 2018-19 ... radicaler was dan het eerder gepubliceerde".

"Het meest verontrustend", zo rapporteerde de NGO, "is een systematische invoeging van geweld, martelaarschap en jihad in alle klassen en vakken op een uitgebreidere en verfijndere manier...."

Als we daar de trieste realiteit aan toevoegen dat Palestijnse politici het conflict gebruiken om miljarden dollars aan donaties te krijgen, kunnen we begrijpen waarom dit conflict tot nu toe niet is opgelost.

Dr. Tawfik Hamid, de auteur van "Inside Jihad - Hoe de radicale islam werkt, waarom het ons angst aanjaagt, hoe het te verslaan," is een vooraanstaand Senior Medewerker van het Gatestone Institute.