www.wimjongman.nl

(homepagina)

Klimaatveranderingstheorie: Wat is er verkeerd aan?

Door William Lippincott - 8 maart 2019

Ik kan niet geloven dat ik nog steeds over klimaatverandering schrijf. Ik zou lang geleden al gestopt zijn als het niet ging om de aanhoudende oproepen om de Amerikaanse economie op te blazen en zo de planeet te redden. De cult-achtige vraag naar actie doordringt elk deel van het openbare leven, overheid, media, academies, zelfs de kleuterschool. Onder de draconische beleidsoplossingen zou de Green New Deal van Ocasio-Cortez een enorme negatieve invloed hebben op onze economie.

Voor de goede orde, het klimaat verandert - denk aan de ijstijden. En een combinatie van natuurlijke klimaatvariabiliteit en meetproblemen maken de waarschijnlijkheid van het uitkiezen van een menselijke vingerafdruk zeer laag. Ik kijk hierbij naar hoe het klimaatalarmisme op een duidelijk onwetenschappelijke manier wordt verkocht.

De term 'wetenschap' verwijst terecht naar de wetenschappelijke methode, die een systeem van gevolgtrekkingen ontworpen om onjuiste ideeën uit te wieden ten gunste van de ideeën die door experiment en observatie worden ondersteund. De kern van de wetenschappelijke methode is het verwerpen van theorie in plaats van het bewijs ervan. Van Bacon tot Hopper en Feinman, het is goed begrepen dat de wetenschappelijke theorie "falsifieerbaar" moet zijn, dat wil zeggen, onderworpen aan een test en afwijzing. Falsifieerbaarheid hangt af van de nauwe en specifieke voorwaarden die de theorie oplegt. Als de voorwaarden falen, is de theorie verkeerd.

Aan de andere kant horen we tegenwoordig veel over consensus, scepsis en ontkenning. Warmisten noemen vaak de "97 procent consensus", dat de door de mens veroorzaakte klimaatverandering waar is en "bevestigd". Deze bewering komt voort uit een enkele studie van abstracte artikelen over klimaat. De studie lijdt aan een aantal ernstige tekortkomingen in de methode en is reeds ronduit ontkracht. Een redelijker conclusie uit de studie is dat 3% van de samenvattingen de door de mens veroorzaakte opwarming ondersteunt, niet 97%. In werkelijkheid is de wetenschap in het geheel niet bevestigd.

Wat is er nog meer mis met het klimaatveranderingsalarm?

Ten eerste, hoe is de opwarming van de aarde, de klimaatverandering tot stand gekomen? Tenminste bij opwarming is er een wetenschappelijke theorie: verhoog de CO2-niveaus en krijg dan twee of drie graden directe en indirecte opwarming. Waarom is er de overstap naar praten over te koud of te warm, en ander zwaar weer? Misschien komt dat omdat satelliet- en weerballongegevens de GW-theorie al bijna 20 jaar niet meer bevestigen. Nou, zegt NASA, maar de gegevens van het weerstation aan de oppervlakte tonen de opwarming zoals verwacht. Maar dit beeld ontstaat alleen als gevolg van het voortdurende en onverklaarbare knoeien met de gegevens. Plus, NASA is van de overheid en heeft zo'n puinhoop van de land- en zeeoppervlakgegevens gemaakt dat ze nutteloos zijn als bewijs, behalve voor datamanipulatie.

Ten tweede is er een heleboel argumentatie van de autoriteiten in het alarmistische kamp aan de gang. De onderzoekers daar noemen zichzelf klimaatwetenschappers en beweren dat alleen zij de atmosfeer kunnen begrijpen. Heb je meegekregen wat ik over de wetenschappelijke methode heb gezegd? Wat in die beschrijving suggereert dat alleen deskundigen critici kunnen zijn? Om nog maar te zwijgen van het feit dat de krachtigste groep in het warmistische universum de computermodelbouwers zijn. Deze jongens ontwerpen een code die de theorie weerspiegelt van wat ze denken dat er in de lucht gebeurt. CO2 is in, zon is uit. Dan draaien ze de modellen, om een heleboel curven te krijgen, en zeggen: nou, dat bewijst het. De modellen deden precies wat we hen opdroegen. Is er iets grappigs aan deze logica?

De klimaatwerkers hebben een ontvankelijk publiek. Een paar generaties slimme mensen die op school over wetenschap hebben geleerd, zeggen: als wetenschappers zeggen dat het slecht gaat worden, dan is het per slot van rekening slecht. Een van deze slimme mensen, presidentskandidaat Senator Kamela Harris, verklaart dat klimaatverandering een existentiële en veeleisende actie is, ongeacht de kosten. Existentiële? Een paar hypothetische graden Celsius is existentieel? Hoe denkt u dat uw petitie aandacht krijgt in haar kantoor? Hoe zit het met Senator Sheldon Whitehouse die oproept tot RICO-vervolging van ontkenners. Of de vroegere President Obama die impliceert dat de ontkenners van de klimaatverandering niet in de maan geloven of denken dat het van groene kaas wordt gemaakt. Ik ben er vrij zeker van dat we lang geleden de groene kaastheorie hebben afgeschaft.

Het soort nieuwsgierige mensen, die niet onder de indruk zijn van het historische verslag van Malthusian doom-casting en slimme mensen die enkel weten dat onze kwade species slecht voor de planeet zijn. De nieuwsgierige mensen denken na over het bewijs en de slimme mensen begrijpen gewoon niet waarom nieuwsgierige mensen niet van wetenschap houden. Als ik niet in de snaartheorie geloof, houd ik niet van wetenschap?

Maar wat als het niet in de eerste plaats om wetenschap gaat?

De kwestie van de opwarming van broeikasgassen is al iets meer dan 100 jaar aan de orde van de dag en baant zich een weg door Fourier, Arrhenius, Callender en Revelle. Maar de politieke belangstelling voor CO2 is relatief recent. De global warming wagen begon halverwege de jaren '70 te rijden als een crisisepifanie onder leiding van de overleden VN-diplomaat Maurice Strong. De heer Strong was de eerste uitvoerend directeur van het Milieuprogramma van de Verenigde Naties en erkende de potentiële waarde van de CO2-geïnduceerde opwarmingstheorie als een instrument om de globalisering te bevorderen.De heer Strong was de drijvende kracht achter Agenda 21, een programma om duurzame energieontwikkeling af te dwingen door middel van openbaar onderwijs en opleiding.

De wetenschappelijke tak van Agenda 21 is het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change), welke naam de staf van bureaucraten aangeeft. Het IPCC heeft samenvattingen voor beleidsmakers (SPM) gepubliceerd op basis van bestaande gerefereerde wetenschapsdocumenten. Een van de opmerkelijke prestaties van het IPCC is het verzekeren dat de SPM's niet worden gehinderd door onderliggende technische details. Vertaling: de SPM's zeggen wat de bureaucraten ook maar willen dat ze zeggen.

De heer Strong geloofde dat er in afwachting van een milieuramp een globalistische oplossing nodig was. Zijn denken was stevig maar niet noodzakelijkerwijs beperkt tot wetenschappelijke gevolgtrekkingen:

"Om de planeet te redden, beslaiste een groep wereldleiders: Is niet de enige hoop voor de planeet dat de geïndustrialiseerde beschaving ineenstort? Is het niet onze verantwoordelijkheid om dat te bewerkstelligen?

Later heeft de Duitse econoom Ottmar Edenhofer, medevoorzitter van de IPCC-werkgroep III Mitigation of Climate Change, zijn mening gegeven:

"Men moet zich bevrijden van de illusie dat internationaal klimaatbeleid milieubeleid is, ... We herverdelen de facto de rijkdom van de wereld door het klimaatbeleid. (Filosofie en standpunt over klimaatverandering)

En meer recentelijk zei Christiana Figueres, voormalig uitvoerend secretaris van het VN-Kaderverdrag inzake klimaatverandering en leider van de akkoorden van Parijs van 2015, in een officieel VN-persbericht:

"Dit is de eerste keer in de geschiedenis van de mensheid dat we onszelf de opdracht geven om binnen een bepaalde periode van tijd, de opzet van het economische ontwikkelingsmodel te veranderen dat sinds de Industriële Revolutie al minstens 150 jaar aan de macht is".

Wacht een even! U bedoelt ons te vertellen dat we al een paar decennia tientallen miljarden euro's in een klimaatveranderingsgat gieten en dat wat u echt wilt doen is de economie verknoeien? We worden bestolen!

Dr. William Lippincott is een gepensioneerd milieuwetenschapper. Zijn conclusies zijn gebaseerd op uitgebreid literatuuronderzoek naar de mechanismen van klimaatvariabiliteit, een taak die openstaat voor elke student van de wetenschappelijke methode.

Bron: Climate Change Theory: What's Wrong with it?