Israëls dilemma in Gaza

Door Maj. Gen. (res.) Gershon Hacohen - 25 maart 2019

 BESA Center Perspectives Papier nr. 1.122, 25 maart 2019

Samenvatting: Op dit strategische keerpunt kan men de logica zien van het beleid dat de regering-Netanyahu de afgelopen tien jaar in Gaza heeft gevoerd - dat het in het belang van Israël is dat Hamas de touwtjes in handen houdt totdat deze groep door het eigen volk wordt afgewezen.

Het is te vroeg om het potentieel van de recente demonstraties in de Gazastrook te beoordelen of het een scherpe wending zal nemen. Zelfs zonder te weten hoe de zaken zich zouden kunnen ontwikkelen, is het duidelijk dat de omvang van de demonstraties en de gewaagde bereidheid van de burgers om de confrontatie met Hamas aan te gaan, vanaf nu een indicatie is van de opeengestapelde nood van de bevolking van Gaza.

Acht jaar na de eerste schok van de 'Arabische lente' begrijpt de Hamas-regering in Gaza dat de potentiële dreiging reëel kan worden naarmate de publieke woede groeit.

Vanaf nu, zelfs als de woede van de Gazanen niet leidt tot een directe bedreiging van het Hamas-regime in Gaza, dwingt het de leiding van de groep tot de noodzaak van een onmiddellijke oplossing, zelfs al is het maar een symbolische, en de massale nood te erkennen.

Vanuit dat perspectief kunnen de recente gebeurtenissen een nieuw licht werpen op de verschillende overwegingen die van invloed zijn op de afgemeten militaire reacties van de Israëlische regering op provocaties vanuit Gaza.

Het afgelopen jaar heeft Israël bij de besluitvorming over het beleid en de acties met betrekking tot Gaza moeten worstelen met de fundamentele vraag of een algemene oorlog om het Hamas-regime te verslaan wel in het eigen belang is.

De recente gebeurtenissen hebben nog een ander aspect aan deze beraadslagingen toegevoegd. Toen hij minister van Defensie was, zei Avigdor Lieberman herhaaldelijk dat Israël zijn tijd zou moeten verdoen totdat de bevolking van Gaza opstaat tegen Hamas, dat verantwoordelijk is voor hun ontberingen.

Nu we de eerste glimpen van massale protesten door het volk zien, wordt het dilemma van Israël in de schijnwerpers gezet: Zou het de humanitaire situatie in Gaza moeten verlichten door geld te blijven overmaken aan de Hamas-regering, en zo de regering helpen haar heerschappij daar veilig te stellen; of zou het die overmakingen moeten opschorten in de hoop dat de volksnood de situatie in het voordeel van Israël zal doen verschuiven?

Op dit strategische keerpunt kan men de logica zien van het beleid dat de regering-Netanyahu de afgelopen tien jaar heeft geleid in de aanpak van Gaza - dat het in het belang van Israël is dat Hamas de touwtjes in handen houdt totdat de groep wordt afgewezen door het eigen volk.

De keuze om geen beslissende actie te ondernemen tegen Hamas, dat in de zomer van 2014 en in alle belangrijke beslissingen die de Israëlische regering het afgelopen jaar heeft genomen, is blijkbaar het gevolg van een bewuste strategische aanpak.

Bij de veertigste verjaardag van de ondertekening van het Egyptisch-Israëlische vredesakkoord is het de moeite waard eraan te herinneren dat de toenmalige Egyptische president Anwar Sadat politiek vernuftig genoeg was om de Gazastrook in de handen van Israël te laten. De last van het vinden van een oplossing voor het Palestijnse probleem in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever is daarmee de van alleen Israël geworden.

De scheiding tussen Gaza en Ramallah, geïnitieerd door Hamas, werkt ook in het voordeel van Israël. Voor nu geeft het Hamas een soort van immuniteit, maar op lange termijn zal het Israël toestaan om een betere regeling voor de regio te bereiken.

Dit is een bewerkte versie van een artikel gepubliceerd in Israel Hayom op 17 maart 2019.

Maj. Gen. (res.) Gershon Hacohen is een senior onderzoeker bij het Begin-Sadat Centrum voor Strategische Studies. Hij heeft 42 jaar in het IDF gediend. Hij leidde troepen in gevechten met Egypte en Syrië. Voorheen was hij korpscommandant en commandant van de IDF Militaire Hogescholen.

Bron: Israel’s Dilemma in Gaza