Maakt Netanyahu deals met de duivel?

Zijn strategie is om het wapen, Israël te isoleren, op zijn kop te zetten door het smeden van allianties waar mogelijk.

Door Melanie Phillips - 7 februari 2019

De Premier van Israël, Benjamin Netanyahu, is zwaar bekritiseerd vanwege het aardig zijn tegen diverse dictators, autocraten of regeringen die de rol van hun land in de Holocaust bagatelliseren of ontkennen.

Hij heeft onder andere ontvangen de Russische president Vladimir Poetin, de Hongaarse premier Viktor Orbán, die er prat op gaat een "onliberale democratie" te creëren, en president Rodrigo Duterte van de Filippijnen, die zichzelf ooit heeft vergeleken met Hitler.

De volgende top van de Visegrád-groep, een alliantie van Hongarije, Tsjechië, Polen en Slowakije, zal deze maand in Jeruzalem plaatsvinden.

De critici van Netanyahu maken een belangrijk punt. Een groot deel van Oost-Europa heeft een afschuwelijke geschiedenis van Jodenvervolging en medeplichtigheid aan de Holocaust. Toch zijn hun regeringen van plan om hun verleden weg te zuiveren.

Volgens een Amerikaans onderzoek dat vorige maand is gepubliceerd, neemt holocaust-revisionisme in Europa toe, met enkele van de ergste overtreders in Polen en Hongarije.

Hoewel het waar is dat veel Polen zelf vermoord werden door de nazi's en dat een aantal Polen hun Joodse buren hielp om hun Joodse buren te redden, voerden de Polen moordaanslagen uit op de Joden, voor en tijdens en na de Holocaust.

Vorig jaar nam Warschau echter een wet aan die mensen verbiedt om de Poolse natie de schuld te geven van de gruweldaden van de Holocaust. Na zware bezwaren van Israël werd deze wet afgezwakt en Netanyahu probeerde de strijdbijl te begraven met een zwakke compromisverklaring.

Op Holocaust-herdenkingsdag vorige maand heeft de Poolse minister-president, Mateusz Morawiecki, opnieuw nagelaten de Poolse medeplichtigheid aan de genocide op de Joden te erkennen en gaf in plaats daarvan het Duitse volk de schuld.

Enkele dagen later verwelkomde Netanyahu in Israël de premier van Litouwen, Saulius Skvernelis. Bijna alle 200.000 Joden in Litouwen zijn tijdens de Holocaust vermoord.

De regering van Litouwen heeft echter een gezamenlijke herdenkingsdag voor alle slachtoffers van het totalitarisme gepromoot, waardoor het onderscheid tussen de nazi's en de communisten die tegen hen vochten, vervaagt. Zij wil de verkoop verbieden van boeken waarin de uitgebreide samenwerking van de lokale bevolking met de nazi's wordt aangehaald. En ondanks de onthullingen door zijn eigen kleindochter dat deze heeft deelgenomen aan de moord op duizenden joden, heeft zij zich verzet tegen de oproep om plaquettes ter nagedachtenis aan de anti-Sovjetstrijder Jonas Noreika te verwijderen.

Maar toen Netanyahu vorig jaar Vilnius bezocht, prees hij Skvernelis voor het nemen van "grote stappen om de slachtoffers van de Holocaust te herdenken" en voor de strijd tegen het hedendaagse antisemitisme.

Netanyahu verwelkomde ook president Petro Porosjenko van Oekraïne, wiens parlement onlangs de verjaardag van de Oekraïense oorlogsmedewerker Stepan Bandera tot nationale feestdag heeft uitgeroepen. De strijdkrachten van Bandera vochten samen met de nazi's en waren betrokken bij de moord op duizenden Joden.

Dit alles is zeer verontrustend en Netanyahu zou veel meer moeten doen om zijn bezorgdheid over een dergelijk revisionisme te uiten. De kwestie is echter verre van eenvoudig.

Want zijn strategie is om het wapen van het isoleren van Israël op zijn kop te zetten door waar mogelijk allianties te smeden. Zijn de bittere critici over hem binnen Israël en de Joodse diaspora werkelijk van mening dat Israël geen allianties meer moet aangaan met een van deze landen en in plaats daarvan moet kiezen voor een gevaarlijk isolement?

Frankrijk bagatelliseert ook regelmatig zijn samenwerking met de nazi's onder het oorlogsregime van Vichy, dat de Franse Joden naar de vernietigingskampen deporteerde. Groot-Brittannië erkende nooit dat het duizenden Joodse vluchtelingen uit het door de nazi's gedomineerde Europa aan hun gruwelijke lot heeft overgelaten toen hun regering hen de toegang tot Palestina ontzegde. Dus waarom eisen de critici van Netanyahu niet dat hij Frankrijk of Groot-Brittannië niet langer als bondgenoten beschouwt?

En hoe zit het met de despotische Arabische wereld waar dit gestoorde antisemitisme weer de kop opsteekt en al een eeuw lang oorlog voert tegen Israël, maar waar Egypte en Jordanië toch vredesverdragen hebben met Israël, en waar nu een stilzwijgende alliantie tussen Israël en de Golfstaten bestaat? Denken de critici van Netanyahu nu echt dat Polen en Hongarije slechter zijn dan Egypte of Saoedi-Arabië?

Polen en Hongarije zijn misschien beschamende holocaust-revisionisten, maar tegelijkertijd zijn ze ook fervente aanhangers van Israël. Hongarije, waar de regering van Orbán 3,4 miljoen dollar heeft gereserveerd voor de bestrijding van Europees antisemitisme, is een van de veiligste landen in Europa voor Joden.

Toch wordt Orbán om twee redenen regelmatig een antisemiet genoemd. Ten eerste heeft hij de Hongaarse oorlogsleider Admiraal Horthy geprezen, die met de nazi's samenwerkte en de deportatie van duizenden Hongaarse Joden toestond (hoewel sommigen zeggen dat hij ook deed wat hij kon om hen te redden).

Ten tweede heeft Orbán de Hongaars Joodse geldschieter George Soros fel aangevallen en hem afgeschilderd als een wereldwijde subversieve kracht die in het geheim tegen de belangen van het land werkt.

Maar hoewel dit beeld in de loop van de geschiedenis is gebruikt om Joden te belasteren, werkt Soros inderdaad achter de schermen, via zijn uitgebreide netwerk van wereldwijde afzetmarkten, om grenzen te slechten en massale immigratie te bevorderen in zijn campagne tegen het concept van de westerse natiestaat.

Orbán wordt in progressieve kringen voorgesteld als de incarnate van de duivel, omdat hij de meest strijdlustige en ontegenzeggelijk autoritaire voorvechter is van het nieuwe nationalisme, dat nu een formidabele bedreiging is voor een liberale internationalistische wereldorde, welke tot nu toe als volstrekt onaantastbaar werd beschouwd.

Het kernpunt van onze tijd in de westerse wereld is de titanenstrijd tussen nationalisme en universalisme.

Het universalisme, ook wel globalisering genoemd, is het bepalende credo van het westerse politieke establishment en de intellectuele elites. De kerngedachte is dat de westerse natiestaat de belangrijkste bron van verdeeldheid en agressie is.

Zij moet dus worden vervangen door transnationale instellingen en wetten, terwijl culturele identiteit gebaseerd op de specifieke geschiedenis, zoals religie, instellingen en tradities van een land, welke moeten worden vervangen door multiculturalisme en moreel en cultureel relativisme.

In het Westen zijn nu miljoenen mensen in opstand gekomen tegen deze dogma's, in de vorm van Brexit in Groot-Brittannië, de verkiezing van de Amerikaanse president Donald Trump, en in de opkomst van partijen op het vasteland van Europa die opkomen voor nationale waarden en die de grenzen van hun land verdedigen tegen massale immigratie en islamisering.

Sommige van deze partijen, zoals de Duitse AfD of de Oostenrijkse Vrijheidspartij, hebben achtergronden of opvattingen die voor hen inderdaad grensoverschrijdend zijn. Democratische politici zouden rode lijnen moeten afdwingen tegen fascisten, racistische hooligans of hedendaagse antisemieten.

Maar de reden waarom deze verontrustende groepen aan de macht komen, is omdat het hele westerse politieke establishment de oorzaak van de historische culturele identiteit heeft laten varen en in plaats daarvan een vacuüm heeft gecreëerd dat wordt opgevuld door moreel verval en islamisering.

Veel Joden denken dat nationalisme hun veiligheid en belangen bedreigt. Meer kunnen zij zich niet vergissen. De belangrijkste bedreiging voor Joden ontstaat wanneer samenlevingen uiteenvallen en niet langer vertrouwen hebben in hun eigen identiteit. Daarom is het dat antisemitisme nu welig tiert in landen als Groot-Brittannië, Ierland, Frankrijk, Zweden, en andere landen waar het liberale universalistische dogma de boventoon voert.

Voor liberalen en veel Joden zijn alle nationalisten beginnende nazi's en antisemieten. Dit is onwaar. En ja, holocaust-revisionisme kan worden aangedreven door een andere impuls. Voor sommige van deze nationalisten betekent trots op hun land dat het haar vreselijke verleden wegzuivert.

Dit is verwerpelijk en verkeerd, maar het komt nauwelijks in dezelfde categorie als bijvoorbeeld de Palestijnse of Iraanse agenda van het vermoorden van Joden en het uitroeien van Israël.

Toch krijgen de Palestijnse en Iraanse regimes een vrije doorgang, of zij worden zelfs actief gesteund door velen van hen die Orbán en andere Europese nationalisten, die zich verzetten tegen een dergelijk genocidaal antisemitisme, afbeelden als vijanden van de mensheid.

De strijd tussen nationalisme en universalisme leidt tot een aantal rommelige keuzes en ongemakkelijke bedgenoten. Maar in deze verwarrende en complexe tijden is de liberale hypocrisie misschien wel de meest dodelijke schertsvertoning van allemaal.

Bron: Is Netanyahu making deals with the devil? | JNS.org