De winnaar van Israël wint de hele verkiezingen

Als premier Netanyahu wil winnen, moet hij meer doen dan alleen een toespraak houden. Hij moet praktische stappen nemen om zijn visie uit te voeren, wat betekent het passeren van een regeringsbesluit om de Israëlische wet van Judea en Samaria toe te passen.

door Caroline B. Glick - 20-12-2019

Minister-president Benjamin Netanyahu is een revolutionair. Sinds hij 32 jaar geleden de politiek inging, heeft Netanyahu een geïntegreerde visie voor Israël verdedigd die bestaat uit diplomatieke, veiligheids- en economische componenten. Zijn visie ziet Israël opkomen als een regionale macht met een eersteklas wereldmarkteconomie welke een democratische Joodse natiestaat in stand houdt en beschermt.

Netanyahu is een pragmatische revolutionair. Hij heeft zijn veldslagen spaarzaam uitgekozen en zijn visie opportunistisch geïmplementeerd in die zin dat hij, als hij de kans had om vooruit te komen, er op in gesprongen is. Als minister van Financiën in de regering van Ariel Sharon van 2003-2006 bijvoorbeeld, gebruikte Netanyahu de diepe recessie van Israël als een middel om zijn lang gekoesterde plannen uit te voeren om Israël om te vormen tot een vrijemarkteconomie.

Als hij niet de kans krijgt om zijn doelen te bereiken, steekt Netanyahu zijn nek niet uit. Als het nodig is, doet hij tactische concessies. Deze zijn over het algemeen beperkt in duur of verklarend en altijd omkeerbaar. Toen president Barack Obama bijvoorbeeld eiste dat hij de Joodse bouw in Judea, Samaria en Jeruzalem zou verbieden, heeft Netanyahu een moratorium van tien maanden op Joodse bouwactiviteiten ingesteld. Zijn toespraak in 2009 op de Universiteit van Bar-Ilan, waar hij de oprichting van een Palestijnse staat steunde, was nooit de basis voor zijn beleid.

Als hij niet vooruit kan, opereert Netanyahu zijdelings en creëert zo nieuwe mogelijkheden om verder te gaan wanneer de tijd rijp is. Dus toen Obama zijn rug toekeerde naar zowel Israël als naar de traditionele soennitische bondgenoten van de VS om het beleid van de VS in het Midden-Oosten ten voordele van Iran te kantelen, reikte Netanyahu de soennieten de hand. Door zijn banden met de Saudi's, de Egyptenaren en de Emiraten aan te halen kon Netanyahu zich tegen Obama verzetten toen deze concessies voor Hamas eiste en de kritiek op zijn nucleaire overeenkomst met Iran het zwijgen wilde oplegde.

Dankzij de Trump-regering heeft Netanyahu vandaag de diplomatieke mogelijkheid om zijn visie op de Palestijnen uit te voeren. Netanyahu heeft die visie uiteengezet in de aanloop naar de niet overtuigende verkiezingen in september. Het gaat erom het mislukte en dodelijke vredesproces met de PLO achter zich te laten en de nationale en strategische belangen van Israël in Judea en Samaria veilig te stellen door de Israëlische wet toe te passen op de Jordaanvallei en de Israëlische gemeenschappen in Judea en Samaria.

Maar nu de internationale weg open is, is er een binnenlandse hindernis opgerezen om hem tegen te houden. Dat obstakel is een tegenrevolutie - de gerechtelijke revolutie die zo'n 25 jaar geleden door de gepensioneerde president van het Hooggerechtshof, Aharon Barak, op gang is gebracht. Net nu Netanyahu op het punt staat zijn revolutionaire werk te voltooien, staat de juridische broederschap die Baraks revolutie heeft omarmd op het punt die van Barak te voltooien.

Alle acties van Netanyahu zijn ondernomen tegen de wensen van de Israëlische elites in, of het nu gaat om de vakbonden, de overheidsdienst of de media. De economische elites die profiteerden van het socialistische systeem van Israël verzetten zich tegen zijn vrijemarkthervormingen. De kleingeestige diplomaten die werden gepromoveerd op basis van hun trouw aan het idee dat het sluiten van vrede met de PLO de sleutel was tot de diplomatieke status van Israël, verzetten zich tegen zijn opvatting dat internationale betrekkingen gebaseerd zijn op gemeenschappelijke belangen en niet op ideologie of aanpassing. De militairen zijn een generatie lang getraind om te geloven dat er geen militaire oplossing voor het terrorisme bestaat.

Al die tijd was de bron van Netanyahu's macht de kiezers. Zonder hun steun zou hij nooit iets bereikt hebben.

In schril contrast hiermee staat Baraks revolutie, een revolutie tegen het democratische systeem van Israël. Het doel is om Israël te veranderen van een parlementaire democratie in een postdemocratisch regime dat wordt gecontroleerd door niet-gekozen openbare aanklagers en rechters van het Hooggerechtshof die alle aspecten van het openbare leven controleren in naam van de "inhoudelijke democratie" en de "rechtsstaat".

De afgelopen 25 jaar hebben het Hooggerechtshof, de procureur-generaal en de openbare aanklagers, met de steun van de media en de medewerking van radicale ngo's, de bevoegdheden van de gekozen Israëlische leiders in beslag genomen door middel van een gerechtelijk decreet en een juridisch advies. Het besluit van procureur-generaal Avichai Mandelblit om Netanyahu vorige maand in staat van beschuldiging te stellen wegens gedrag dat nooit als strafbaar feit is gedefinieerd, noch in de wet, noch in de rechtspraak, is slechts het laatste bod om de verkiezingen van alle betekenis te ontdoen en de gekozen leiders, en de kiezers die hen kiezen, de soevereine macht te ontzeggen om de weg te bepalen die Israël zal gaan.

Het is duidelijk dat Netanyahu's revolutie en Baraks revolutie niet in vrede naast elkaar kunnen bestaan. En dus, door Netanyahu aan te klagen en de juridische broederschap in het politieke systeem van Israël op te nemen als de machtigste beslissende kracht in het land, temidden van de Knesset-verkiezingen, proberen Mandelblit, de rechters en de aanklagers hun machtsgreep te voltooien. De enige manier om hen te dwarsbomen en het democratische systeem van Israël te herstellen door middel van wetgevende controles en beperkingen van hun bevoegdheden, is door Netanyahu met een parlementaire meerderheid te herverkiezen.

De vraag is echter hoe Netanyahu dat, na twee opeenvolgende niet overtuigende verkiezingen, voor elkaar kan krijgen. Hoe kan hij winnen, zijn levenswerk afmaken en het democratische systeem beschermen dat hem in staat stelde om het te doen?

Het antwoord is te vinden in de politieke gebeurtenissen die deze week in Groot-Brittannië en Amerika hebben plaatsgevonden.

In Groot-Brittannië hebben premier Boris Johnson en zijn conservatieve partij afgelopen donderdag een verbluffende overwinning behaald bij de parlementsverkiezingen, waardoor Johnson zijn belofte kan nakomen om Groot-Brittannië uit de Europese Unie te leiden tegen de wensen van de Britse verborgen elites in.

Johnson heeft drie dingen gedaan om zijn overwinning veilig te stellen. Ten eerste, toen hij Theresa May in juli als premier verving, beloofde hij de overeenkomst die zij met Brussel had gesloten om Brexit uit te voeren, te verbeteren. Daarna ging hij naar Brussel, en verbeterde haar deal.

Daarna ging Johnson naar het Parlement en vroeg het om zijn overeenkomst goed te keuren, zodat hij Groot-Brittannië uit de EU kon halen. Aangezien er geen parlementaire meerderheid was om de EU te verlaten, zoals verwacht, waren Johnson's inspanningen niet succesvol.

Daarom riep hij nieuwe verkiezingen uit. Hij vertelde het publiek, zoveel als hij kon, dat als de kiezers Brexit gedaan wilden krijgen, ze hem een parlementaire meerderheid moesten geven om het gedaan te krijgen. En dus, afgelopen donderdag, deden ze dat.

Netanyahu's visie op de soevereiniteit in Judea en Samaria en de uiteindelijke begrafenis van het valse, dodelijke vredesproces met de PLO wordt breed gedragen door het publiek. Maar toen hij het voor de laatste verkiezingen uiteenzette, ging het nergens heen - en met reden.

In plaats van de bevoegdheden van zijn bureau te gebruiken om het zo ver mogelijk vooruit te helpen, en zo zijn ernst te bewijzen, volstond Netanyahu met een toespraak. Het publiek, niet overtuigd van zijn ernst, was ook niet geïnspireerd om te stemmen. Dus hij slaagde er niet in om een overwinning te behalen.

Als Netanyahu in maart wil winnen, moet hij meer doen dan alleen een toespraak houden. Net als Johnson moet hij praktische stappen zetten om zijn visie uit te voeren.

In Netanyahu's geval betekent dat het passeren van een regeringsbeslissing om de Israëlische wet toe te passen op die gebieden, en de militaire regering en het burgerlijk bestuur daar te ontbinden.

Procureur-generaal Avichai Mandelblit zal het besluit woedend verwerpen. De media zullen meehuilen en de radicale NGO's zullen een verzoekschrift indienen bij de rechtbank. In minder dan een uur zullen de rechters een bevelschrift uitvaardigen dat de uitvoering van de wet verhindert.

Dan zal Netanyahu naar de kiezers gaan en vragen om een mandaat om zo het rechtssysteem te hervormen om het besluit van de regering uit te voeren in overeenstemming met de wil van het publiek.

Terwijl hij bewijst dat hij de Judea en Samaria en de Jordaanvallei serieus neemt, zal Netanyahu ook de juridische broederschap moeten bestrijden, die nu in totale oorlog is met hem en iedereen die hem steunt. Daartoe moet hij zich wenden tot Washington, waar woensdag op drie na alle leden van de Democratische Huismeerderheid hebben gestemd om president Trump in twee artikelen te beschuldigen, die geen van beide betrekking hadden op hoge misdaden of misdrijven, of zelfs geen enkele misdaad.

In 2016, toen de Democraten weigerden de resultaten van de verkiezingen van 2016 te aanvaarden, hield de partij op een normale politieke partij te zijn, en werd ze in plaats daarvan een "verzetsbeweging" die het recht van het Amerikaanse volk om zijn president te kiezen verwierp.

Net zoals de juridische broederschap geen moeite heeft gedaan om haar verlangen te verbergen om Netanyahu te vernietigen in het ideaal van het democratische systeem dat ze ondermijnen, zo was de beschuldiging van Trump een uitgemaakte zaak vanaf het moment dat de Democraten de controle over het Huis van Afgevaardigden wonnen in de tussentijdse verkiezingen van vorig jaar. Het excuus deed er niet toe. Het feit dat Trump geen enkele wet heeft overtreden in zijn omgang met Oekraïne, is volledig buiten beschouwing gelaten.

En natuurlijk waren de Democraten niet alleen. Zoals Michael Horowitz, de Inspecteur-generaal van het Ministerie van Justitie, vorige week in zijn rapport over het FBI-misbruik van de buitenlandse inlichtingendienst om de Trump-campagne te bespioneren liet zien, sloot de top van de federale bureaucratie zich maar al te graag aan bij het "verzet", met de bedoeling om Donald Trump eerst tijdens de verkiezingen van 2016 te ondermijnen, en vervolgens nadat hij in functie was getreden.

Om de verkiezingen te winnen en het werk waar hij zijn leven aan heeft gewijd veilig te stellen, moet Netanyahu de krachten die op zoek zijn naar zijn vernietiging gaan behandelen zoals Trump deed met de krachten die tegen hem zijn opgekomen.

Bijna vanaf het begin herkende Trump dat de wedstrijd tegen hem was gemanipuleerd. Het speciale raadgevingsonderzoek, gebaseerd op gefabriceerde bewijzen die door de Clinton-campagne werden betaald, ging niet over het ontdekken van banden die nooit hebben bestaan tussen de Trump-campagne en Rusland. Het ging over het criminaliseren van Trumps kandidatuur en later zijn presidentschap. En de beschuldiging ging nooit over Trumps telefoontje met de Oekraïense president Volodymyr Zelensky. Het ging altijd over het tenietdoen van de verkiezingsuitslag van 2016.

Omdat Trump erkent dat de campagnes tegen hem politiek zijn en niet legaal, heeft hij nooit de legitimiteit ervan geaccepteerd. Hij heeft zijn vijanden nooit waardig behandeld met het respect dat over het algemeen wordt betoond aan juridische autoriteiten en politieke tegenstanders. En omdat hij bereid is geweest om de politieke doelen van zijn tegenstanders bloot te leggen, heeft hij zijn aanhangers achter zich gehouden en hen gemobiliseerd om hem te verdedigen. Als gevolg daarvan zijn de waarderingscijfers van Trump zelden gedaald. Bovendien heeft Trump, door in het offensief te blijven, ondanks de algemene steun van de media voor de afzettingscampagne, met succes de reputatie en de legitimiteit van die campagne aangetast.

Netanyahu van zijn kant, is niet bereid geweest om de juridische broederschap te beledigen. Hij is nog steeds geen directe confrontatie aangegaan met de procureur-generaal of de openbare aanklager of de rechters van het Hooggerechtshof. Inderdaad, tot voor kort verdedigde Netanyahu hen tegen kritiek omdat hij de politieke aard van hun machtsmisbruik of hun doel om hem te vernietigen om hun politieke doelen te bevorderen, niet begreep.

Om in maart te winnen moet Netanyahu het voorbeeld van Trump volgen. Hij moet de motieven van de juridische broederschap en de staat blootleggen en hun bedreiging aanvallen die zij vormen voor de Israëlische democratie.

Als hij dit doet, zullen zijn aanhangers zich om hem heen verzamelen, omdat ze zullen begrijpen dat zijn overwinning de sleutel is tot het behoud van hun macht als burgers in een vrije samenleving. Als hij dit doet, zal hij een meerderheid van 61 zetels winnen om de nationale en strategische belangen van Israël in Judea en Samaria en in het hele land veilig te stellen.

Bron: Israel's winner takes all election - www.israelhayom.com