Het Israëlisch-Palestijnse conflict gaat over deze ene dag.

8 mei 2019 - Jonathan S. Tobin

De viering van de Israëlische onafhankelijkheid is meer dan een feestdag. Het is een tijd om de balans op te maken van de ongelooflijke prestaties van het land en de reden waarom de vrede nog steeds ongrijpbaar is.

Veel van de discussie over Israël en de Palestijnen gaat maar over één vraag: Waarom duurt gaat het conflict maar door? De meeste mensen die antwoorden geven, met name ervaren "deskundigen" uit het Midden-Oosten, die al tientallen jaren voor het vredesproces pleiten en dat proces helpen bevorderen, spinnen een ingewikkeld verhaal waarin de onwil van Israël om concessies te doen evenzeer, zo niet meer, verantwoordelijk wordt gesteld voor het gebrek aan vrede als de Palestijnse onverzettelijkheid en terrorisme.

Maar hoewel de geschiedenis van de regio in de loop van de vorige eeuw complex is, is het antwoord op de vraag eigenlijk heel eenvoudig. Het conflict duurt voort omdat de Joodse staat bestaat.

Dat is een ontmoedigende gedachte, want de Israëliërs brengen Yom Ha'atzmaut (Onafhankelijkheidsdag) door met het kijken naar vuurwerk, barbecues en andere vakantieactiviteiten. Het zou veel makkelijker zijn om te denken dat het conflict, dat de Israëliërs niet kunnen ontlopen omdat ze de dag voordien de plechtige naleving van Yom Hazikaron (Memorial Day) hebben gevierd, de dag waarop degenen die ter verdediging van hun land en slachtoffers van terreur zijn gevallen, worden herinnerd. Die twee dagen zijn niet iets dat netjes afgezet kan worden.

Maar hoewel het misschien makkelijker is om mee te leven - als de voortdurende strijd alleen maar kan worden toegeschreven aan de veronderstelde harde lijn van premier Benjamin Netanyahu of iets anders dat door het volk van Israël zou kunnen worden verholpen - komt het eindeloze debat over hoe de zaak van de vrede het best kan worden bevorderd in wezen neer op één enkele vergelijking. Zolang de Joden de wedergeboorte van hun soevereiniteit in het land Israël vieren, zal er geen vrede komen. Het zal pas gebeuren als hun Palestijnse buren het feit onder ogen zien dat dit feit nooit zal worden teruggedraaid.

Dit wordt gemakkelijk vergeten te midden van veel van de retoriek die gehoord wordt van degenen die zeggen dat Israëliërs van de democratie wegglijden door leiders te kiezen die de Amerikaanse liberalen niet begrijpen of niet leuk vinden. Echter, de gebeurtenissen van het afgelopen jaar, waarin wekelijkse "Marsen van Terugkeer" langs de grens met Gaza gericht waren op het bevorderen van het idee dat de laatste 71 jaar van de geschiedenis kan worden uitgewist, zijn een herinnering eraan dat in de ogen van de tegenstanders van de Joodse staat dat wat er aan de hand is, een nul-som spel is [winst of verlies].

Dat is een grimmige realiteit die een duidelijke meerderheid van de Israëliërs heeft aanvaard. De vierde opeenvolgende overwinning van de door de Netanyahu geleide coalitie van de Likud-partij weerspiegelde de afwijzing door het Israëlische volk van degenen die de gevolgen van de recente mislukte pogingen om land te ruilen voor vrede niet hebben begrepen. Die grimmige vergelijking, waarbij vrede niet alleen een moeilijk probleem is, maar ook buiten bereik ligt, is van het soort dat sommige Joden tot wanhoop brengt. Het idee dat een generatieconflict voortduurt voor een volgende generatie, is moeilijk te verdragen. Dus is het misschien begrijpelijk dat sommigen zich liever vastklampen aan mythes over het feit dat nederzettingen de oorzaak zijn van een conflict, of dat kortzichtige Israëlische leiders kansen voor vrede missen. Het feit dat Israël het conflict niet kan oplossen met een gewaagde verzoeningspoging of zelfs een lang onderhandelingsproces, geeft velen het gevoel dat ze hulpeloos zijn. Het is ook in tegenspraak met sommige van de voorschriften waar de vroege zionisten zich aan vastklampten, waarbij ze het gevoel hadden dat zij de gebeurtenissen konden bepalen, in plaats van tot op zekere hoogte afhankelijk te zijn van de acties van anderen.

Desalniettemin zou dit ons er niet alleen aan moeten herinneren dat Israël de afgelopen 71 jaar ongelooflijk veel heeft bereikt, maar ook dat zijn vermogen om te gedijen niet afhankelijk is van de goede wil van de Palestijnen.

In een duur van zeventig jaar is de Joodse staat van een arme achterbuurt opgeklommen tot een eerste wereldeconomie en een regionale militaire supermacht. En dat ondanks de voorspellingen van onheil en somberheid.

Vóór 1948 kregen de zionisten te horen dat er geen enkele manier was om een Joodse staat op te richten. Zoals Israëliërs er nu vaak aan worden herinnerd, waren de aantallen en de tijd zelf tegen hen. De aanhoudende macht van de antisemitische haat voedde toen en nu het verzet tegen het zionistische project. Maar ondanks dat, ondanks de weigering van de Palestijnen om een territoriaal compromis te aanvaarden, is Israël van kracht naar kracht gegaan.

Wat nodig is op Yom Ha'atzmaut is niet een dag van juichen over het moderne Israël, hoewel het lof verdient voor zijn economische prestaties, militaire moed en levendige cultuur. Het is veeleer een waardering van hoe buitengewoon het feit is dat het bestaan ervan alleen al in de context van de Joodse geschiedenis is. De wedergeboorte en het vermogen om zich te verdedigen en te gedijen in het licht van de voortdurende haat en het terrorisme is iets wat de vorige generaties Joden als een wonder zouden hebben beschouwd. Het is ook iets dat werd bereikt door de vastberadenheid van het Joodse volk om door te gaan, ongeacht de obstakels en de oppositie.

Net als elke menselijke schepping is Israël onvolmaakt en wordt het geconfronteerd met problemen. Maar wat zijn volk in de afgelopen 71 jaar heeft gedaan, is iets wat maar weinig rationele mensen voor mogelijk hadden gehouden. In onze eigen tijd en met onze eigen ogen hebben we 71 jaar van wonderen gezien toen de Joodse staat het leven van alle Joden overleefde, bloeide en verrijkte, ook al woonden ze elders. Dat zou ons het vertrouwen moeten geven dat problemen die onmogelijk te overwinnen lijken, zullen worden overwonnen, zoals in de afgelopen zeventig jaar het geval is geweest. Hoewel het bestaan zelf de vijanden van het Joodse volk blijft aansporen om te blijven vechten, is het geen reden om te wanhopen of te zwichten voor de leugens van degenen die het belasteren. Integendeel, de kracht en het voortbestaan van Israël tegenover de voortdurende tegenstand is nog meer reden om te vieren.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van het JNS-Joods Nieuwssyndicaat. Volg hem op Twitter op: @jonathans_tobin.

[Opmerking vertaler: Ook in dit artikel is het weer roemen op eigen kracht, terwijl het spreekt van wonderen door God gegeven. Hem zij alle eer.]

Bron: The Israeli-Palestinian conflict is about this one day | JNS.org