VAN DE GOLAN TOT DE BREXIT - "COMPROMIS" IS EEN VIJGENBLAD VOOR OVERGAVE.

5 april 2019 - door Melanie Phillips

Twee huidige bronnen van commotie verbinden Groot-Brittannië, de Verenigde Staten en Israël tot een model van hypocrisie, dubbele maatstaven en lafheid.

De eerste was de welkome aankondiging van President Donald Trump dat de Verenigde Staten de Israëlische soevereiniteit zullen erkennen over de Golanhoogte, de strategisch cruciale bergketen die Israël in 1967 van Syrië heeft overgenomen.

En dan de horror in de buitenlandse ministeries en beleidskringen van de wereld waar de annexatie van Israël werd veroordeeld als een schending van het internationale recht.

De Britse minister van Buitenlandse Zaken, Jeremy Hunt, leerde ons: "We mogen de annexatie van grondgebied met geweld nooit erkennen" en was het erover eens dat de claim van Israël op de Golan onwettig was, omdat "de annexatie van grondgebied onder het internationale recht verboden is".

Soortgelijke beweringen werden gedaan door de Verenigde Naties en de Europese Unie. Maar dat argument staat nog geen minuut lang overeind.

Zoals de voormalige ambassadeur van Israël bij de Verenigde Naties, Dore Gold, heeft opgemerkt, maakt het internationale recht een cruciaal onderscheid tussen de inbeslagname van grondgebied in agressieoorlogen, wat illegaal is, en de inbeslagname van grondgebied door een staat die gebruik maakt van zijn rechtmatig recht op zelfverdediging, dat niet alleen legaal is, maar ook een morele verplichting.

Israël nam de Golan in beslag toen het zich verdedigde tegen de agressie van Egypte, Jordanië en Syrië in de zesdaagse oorlog van 1967.

De Syrische agressie tegen Israël is daar niet begonnen. Van 1949 tot 1967 hadden de Syrische troepen Israëlische boerderijen en de steden in Galilea getroffen, die gelegen zijn onder de Golan. Vandaag de dag is Syrië de vazal van Iran dat voortdurend probeert om het Syrische grondgebied tot een lanceerplatform te maken voor zijn genocidale oorlog tegen Israël.

Een staat heeft volgens het internationaal recht het recht om land vast te houden dat nog steeds wordt gebruikt om het land aan te vallen. Als het land moet worden teruggegeven aan de aanvaller, zou dit een zelfmoordactie en een overgave zijn.

Het opgeven van de Golan aan Syrië zou de Galilea onbeschermd laten tegen de rooftochten van Iran, dat openlijk verklaart Israël van de kaart te willen vegen.

De opmerking van Hunt, samen met de aankondiging van Trump zelf, lokte in Groot-Brittannië weinig aandacht uit, vanwege de alomtegenwoordige Brexit-crisis - de tweede bron van oproer - die daar de zuurstof uit alle andere discussies heeft weggezogen.

Het is onmogelijk om de diepte van die crisis te overdrijven, die de regering bijna verlamd heeft, en nu niet alleen het premierschap van Theresa May bedreigt, maar ook een breuk geeft in zowel de Conservatieve als in de Labour-partij, en zorgt voor de vernietiging van het vertrouwen van het publiek in het democratische proces zelf.

De reden voor dit hele pandemonium, waarschijnlijk de ergste constitutionele crisis sinds de burgeroorlog in de 17e-eeuw, is dat het parlement wordt gedomineerd door parlementsleden die willen dat het Verenigd Koninkrijk in de Europese Unie blijft. Zij zijn vastbesloten om de Brexit een halt toe te roepen.

Op grond van de standaardbepaling van een wet door het parlement zal het Verenigd Koninkrijk op vrijdag 12 april de Europese Unie verlaten - een datum die in paniek met twee weken is verlengd, nadat de parlementsleden de terugtrekkingstermijnen hadden verworpen die mevrouw May met de Europese Unie had afgesproken.

Alle daaropvolgende resterende voorstellen voor een Brexit-"compromis" zijn mislukt. Maar veel parlementsleden weigeren de gevolgen van de wet die ze zelf hebben aangenomen te accepteren en zijn vastbesloten om te voorkomen dat het Verenigd Koninkrijk de Europese Unie zonder enige overeenkomst zal verlaten.

Deze week is de crisis nog verder uit de hand gelopen toen een wanhopige mevrouw May een "zachte-Brexit"-compromis met de extreem-linkse vakbondsleider, Jeremy Corbyn, probeerde te bereiken.

Dat zou een douane-unie-verbintenis inhouden, waardoor het Verenigd Koninkrijk nog steeds verstrikt zou raken in de regels van de EU. Zo'n compromis zou dus helemaal geen Brexit zijn.

Dat komt omdat er op een Brexit geen compromis mogelijk is. Blijft het Verenigd Koninkrijk nu wel of niet onder controle van de EU. Het verlaten van de Europese Unie, maar onder haar controle blijven, biedt het slechtste van alle mogelijke werelden - want dat betekent zich moeten conformeren aan de regels van de EU maar er geen controle over hebben en dus geen controle over het eigen lot.

Het zou alleen Brexit in naam zijn. Het hele punt van Brexit, het terugkrijgen van de macht van het soevereine zelfbestuur, zou dan misplaatst zijn. En elk van de "compromissen" voorgesteld door de resterende parlementsleden, is een variant van het onder controle van de EU blijven en onderwijl doen alsof het wel een Brexit levert.

Dit illustreert iets met veel bredere en zeer belangrijke implicaties. De mensen in het Westen zijn klaar om te geloven dat een compromis steevast de oplossing voor een conflict is. Vaak is het dat, maar er zijn een aantal kwesties waarin de agenda geen compromissen kent omdat het per definitie niet onderhandelbaar is, en waar een "compromis" daarom een vijgenblad is voor overgave.

Onafhankelijk nationaal zelfbestuur is zo'n kwestie. Een andere kwestie is de Arabische en islamitische vernietigingsoorlog tegen Israël. Dit wordt nu universeel voorgesteld als een onderhandelbaar conflict over land tussen Israël en de "Palestijnen", die beide een legitieme aanspraak op dat land hebben.

Dit is onjuist. De "Palestijnen" hebben een niet-onderhandelbare agenda: dat is de totale vernietiging van Israël als een Joodse natiestaat en de vervanging van Israël door "Palestina".

Omdat zij niet alleen herhaaldelijk hebben toegegeven en consequent duidelijk hebben gemaakt door hun symbolen en insignes en kaarten en hun onderwijsmateriaal dat aanspoort tot moord op Joden en diefstal van Israëlisch land, en hun herhaalde weigering om een staat te accepteren wanneer deze hun wordt aangeboden, daarom blijft hun doel de vernietiging van Israël. De "tweestatenoplossing" is slechts een schijnbeweging.

Toch wordt de realiteit van zowel deze niet-onderhandelbare kwesties - namelijk onafhankelijk zelfbestuur voor het Verenigd Koninkrijk, én de Arabische en islamitische vernietigingsoorlog tegen Israël - ontkend door degenen die zichzelf de leugen vertellen dat een compromis mogelijk is.

Het resultaat van deze gedenkwaardige voorbeelden van zelfbedrog in naam van het "compromis" is een permanente oorlog tegen het bestaan van Israël en de goed mogelijke desintegratie van Groot-Brittannië in een postdemocratische toekomst.

Het is met name voor de Britten een maag-omdraaiende zaak om Israël de les te lezen met de valse beschuldigingen over het overtreden van het internationale recht, gezien de afschuwelijke geschiedenis van Groot-Brittannië om precies datzelfde te doen in het pre-Israëlische Palestina. Bovendien zijn de parallellen tussen wat daar toen gebeurde en wat er nu in Groot-Brittannië gebeurt, opvallend.

In beide gevallen hebben Britse politici hun meest plechtige beloften gebroken en verraden. In Palestina hebben de Britten hun belofte gebroken om de Joodse immigratie te vergemakkelijken; met de Brexit zijn de parlementsleden van plan hun verkiezingsbeloften te breken om de uitslag van het referendum te respecteren.

In Palestina hebben de Britten het internationale recht verscheurd door het mandaat te herschrijven waarin ze het aan de Joden beloofde territorium vervolgens aan de Arabieren aanboden om zo het Joodse vaderland te blokkeren en af te snijden van het vaderland. En momenteel proberen parlementsleden de Brexit te blokkeren door de parlementaire regels en het constitutionele evenwicht tussen de regering en de achterban te verscheuren.

Deze beide gevallen van Brits verraad hebben zeer schadelijke gevolgen meegebracht. Het belonen van de Arabische agressors heeft de oorlog tegen het Joodse vaderland, die tot op de dag van vandaag tegen Israël voortduurt, aangewakkerd.

En als de Brexit wordt tegengehouden, maakt de politieke catastrofe die daaruit zal voortvloeien het waarschijnlijker dat er een door Corbyn geleide regering aan de macht zal komen.

Het vooruitzicht dat de marxistische, terroristisme en antisemitisme faciliterende Corbyn premier wordt, zou iedereen die om de westerse veiligheid, vrijheid en de rechtsstaat geeft, moeten afschrikken.

Dat leidt tot een verdere reflectie. Velen hebben erop gewezen dat in de loop van de geschiedenis iedereen die heeft geprobeerd het Joodse volk te vernietigen, niet alleen heeft gefaald, maar uiteindelijk ook zelf is vernietigd.

Het perfide Albion heeft het Joodse volk verraden toen het de deuren van Palestina sloot voor de Europese Joden die probeerden het nazi-Europa te ontvluchten. Het zag ook oogluikend toe op de slachting van de Holocaust.

Het Joodse volk heeft niet alleen overleefd, maar uit de as van die ramp is een krachtig, bloeiend en optimistisch land ontstaan. Nu is Groot-Brittannië misschien wel bezig zichzelf te vernietigen. Ga het maar na.

Bron: From the Golan to Brexit, "compromise" is a fig-leaf for surrender | MelaniePhillips.com