De anti-Israël religie

Samenvatting: Anti-Israëlisme is het moderne gezicht van antisemitisme, en net zo giftig. Anti-Israëlisme is een moderne religie in die zin dat het onbetwistbaar vasthoudt aan een dogmatische doctrine en niet-gelovigen afwijst als moreel inferieur.

De menselijke natuur vereist een geloofssysteem om de universele vragen van het hoe en waarom uit te leggen. Bovenal rationaliseert het geloof de kwestie van het bestaan. Of het nu gebaseerd is op universalisme of particularisme, geloofsvormen variëren van vurige orthodoxie tot even vurig atheïsme, waardoor volgelingen kunnen kiezen hoe en wanneer zij aanbidden.

Omdat religie zo oud is als de menselijke beschaving zelf, heeft het een reputatie opgebouwd als conservatief en ouderwets.

Vandaag de dag zien we een afwijzing van "klassieke" georganiseerde religieuze constructies ten gunste van meer individualistische overtuigingen - menselijke sociale acties die zogenaamd gebaseerd zijn op het bevorderen van menselijk contact en vriendelijkheid - waaruit het idee van een hogere macht of spiritualiteit is verwijderd.

Het belangrijkste verschil heeft daarom betrekking op de eredienstpraktijken. De klassieke vorm is mens-naar-God vs. mens-naar-mens interactie in de sociale actie/recht wereld. De "Kerk" van de dag is gebaseerd op daden van rechtvaardigheid in plaats van op aanbidding of gebed.

Amerikanen zijn gewend om in een joods-christelijke samenleving te leven, waar religieuze vrijheden de basis vormen van het waardensysteem van het land. Joden hebben geprofiteerd van die omgeving die helemaal teruggaat tot de tijd van George Washington.

Washington heeft in 1790 in een brief aan de Hebreeuwse Congregaties van Newport de toewijding van de nieuwe democratie aan de religieuze vrijheid en het opnemen van Joden in een brief aan de Hebreeuwse Congregaties van Newport verwoord. Daarin schreef hij:

Heren: Moge de kinderen van de kudde van Abraham die in dit land wonen, blijven verdienen en genieten van de goede wil van de andere inwoners - waar iedereen in veiligheid zal zitten onder zijn eigen wijnstok en vijgenboom en er zal niemand zijn om hem bang te maken.

Moge de Vader van alle barmhartigheden het licht geven, en niet de duisternis, op onze wegen en ons allen in onze verschillende roepingen nuttig maken hier, en op zijn eigen tijd en manier eeuwig gelukkig maken. - G. Washington

De lange geschiedenis van de Jodenvervolging heeft hen gemotiveerd om acceptatie en opneming te zoeken bij de gemeenschappen waarin zij leven, en om hun normaal gedrag te demonstreren om antisemitische stereotypen tegen te gaan. Zolang Joden stateloos en vervolgd werden, werden ze in hun respectieve staten getolereerd, hoewel ze vaak als vreemd werden beschouwd en onderworpen aan de meest belachelijke beschuldigingen en stereotypen, van het middeleeuwse bloedvergieten en bron-vergiftiging, tot aan de hedendaagse schuld voor oorlogszuchtige, financiële woekerwinsten en voor het veroorzaken van vermeende sociale misstanden als communisme en kapitalisme.

Sinds de strijd om de joodse nationale zelfbeschikking aan het eind van de jaren veertig, en vooral sinds de oprichting van Israël, zijn de Joden ook onderworpen aan een nieuwe vorm van antisemitisme: het antisemitisme, of de afwijzing van hun collectieve nationale identiteit en daarmee hun recht op een eigen staat. Tot nu toe is dit nieuwe antisemitisme zo ver gevorderd dat Joden en Joodse Israëli's vandaag de dag worden opgeroepen om hun "morele vezels" te demonstreren door hun eigen Joodse identiteit te gebruiken als een middel om Israël en zijn legitimiteit (d.w.z. hun eigen nationale identiteit) in twijfel te trekken. Van hen wordt verwacht dat ze hun joodse identiteit gebruiken om hartstochtelijke pleidooien te houden voor de zaak van de Palestijnen, die hun staat willen uitroeien, en om te beweren dat het Jodendom op de een of andere manier gebaseerd is op pro-Palestijnse overtuigingen als een "progressieve" waarde. Bijgevolg zijn de gebeurtenissen van 1948 voor de Joden aan de uiterste linkerzijde die deze boodschappen hebben eigen gemaakt, de oerzonde - net als ze zijn voor de Palestijnse Arabieren.

Het traditionele antisemitisme is in het Westen uit de mode geraakt, behalve bij extreemrechts. Maar iets wat we post-antisemitisme zouden kunnen noemen, heeft zijn plaats ingenomen. Het is minder gewelddadig in zijn doelstellingen, maar nog steeds heel reëel. Over het algemeen is het niet al te moeilijk geweest om onderscheid te maken tussen echt en nep-antisemitisme.

De test is tweeledig. Het is bijna altijd duidelijk of de aanvallen gericht zijn tegen een specifiek beleid van een Israëlische regering (bijvoorbeeld als bezettingsmacht) of tegen het bestaan van Israël. Ten tweede is er een test van selectiviteit. Als van al het kwaad dat de wereld teistert, de misdrijven - echt of denkbeeldig - van het zionisme worden uitgekozen en voortdurend en meedogenloos in de openbaarheid worden gebracht, kan men ervan uitgaan dat het ware motief niet antizionisme is, maar iets anders en ingrijpender.

Al het bovenstaande, in combinatie met identiteitspolitiek, heeft de "sociale rechtvaardigheid" van profeten en beoefenaars als Linda Sarsour en Keith Ellison, en groepen als de Joodse Stem voor de Vrede en Black Lives Matter, gemobiliseerd en gestimuleerd. We zien een volledige en totale afwijzing van de Westerse en Amerikaanse waarden van leven, vrijheid en het streven naar geluk voor iedereen. Deze waarden gelden volgens de sociale rechtvaardigheidstrijders alleen voor sommigen - en bovenal sluiten ze Joden uit die de niet goedgekeurde variëteit aan Joodse waarden vertonen.

Verder is de ideologie van veel van deze groepen en individuen eerder marxistisch dan democratisch. Net als Marx willen ze sociale revoluties creëren door middel van identiteitspolitiek. Ze doen wat ze kunnen om het Amerikaanse waardensysteem te ondermijnen, al zijn ze tot nu toe grotendeels mislukt. Hun relatieve gebrek aan succes is te wijten aan het feit dat de VS nog steeds gegrondvest is in nationalistische ankers die in Europa ontbreken.

Joden hebben altijd de pech gehad om zowel links als rechts de schuld te krijgen van politieke veranderingen. Zij krijgen geen doorgang in het dogmatische wereldbeeld van de identiteitspolitiek - die meestal beperkt is tot minderheden, of in ieder geval tot degenen die beweren minderheden te zijn. Dit is iets waar Joden ondanks de demografie het moeilijk hebben om voor te pleiten.

Tot slot is de staat Israël voor profeten en congregaties op het gebied van sociale rechtvaardigheid het resultaat van alle problemen die Joden belichamen.

Dit is een bewerkte versie van een artikel dat verscheen in The Jerusalem Post op 25 januari 2019.

De schrijver is uitvoerend directeur van Scholars for Peace in the Middle East (SPME), een vooraanstaand extern medewerker van het BESA Center, en een medewerker van het Middle East Forum.