De annexatie van delen van het gebied op de Westelijke Jordaanoever C: een Israëlisch nationaal belang.

Door majoor Gen. (res.) Gershon Hacohen Gershon Hacohen 28 mei 2019

 BESA Center Perspectives Paper No. 1.185, 28 mei 2019.

SAMENVATTING: De voormalige commandanten die een referendum eisen over een mogelijke annexatie van de gebieden C op de Westelijke Jordaanoever, begrijpen niet goed de dreigementen waarmee Israël wordt geconfronteerd. Men hoeft slechts de laatste ronde van gevechten in Gaza te overwegen om te begrijpen hoe de bedreiging voor de steden van de kustvlakte eruit zou zien als Israël de controle zou opgeven over het bergachtige terrein dat het economisch-sociaal-industriële domineert in het hart van het land.

De commandanten van de Israëlische veiligheidsbeweging heeft een beroep gedaan op premier Netanyahu met een veelgepubliceerde waarschuwing op basis van een nieuwe valse bewering: dat de annexatie van delen van de Westelijke Jordaanoever de inwoners van Israël in gevaar zou brengen.

Nog maar een paar weken geleden, midden in de verkiezingscampagne, overspoelde deze groep het land met billboards en affiches op bussen, ten koste van miljoenen shekels, die de kiezers vertelden dat de verkiezingen het verschil tussen scheiding en annexatie zouden betekenen. Niemand twijfelde eraan welke kant ze probeerden te helpen.

Een aanzienlijke meerderheid van de Israëlische bevolking koos ervoor om de aanbevelingen van de voormalige bit'honistim (veiligheidsexperts) te negeren. Evenmin slaagden de drie voormalige stafchefs aan het roer van de Blauwe en Witte Partij erin, die de openlijke steun genoten van drie andere gepensioneerde stafchefs, om de publieke opinie aan hun kant te krijgen en de parlementaire meerderheid te bereiken die nodig was om de aanbevelingen van de voormalige hoge verdedigingsfunctionarissen, die voorstander zijn van extra terugtrekkingen, uit te voeren.

Deze controverse heeft twee aspecten. Het eerste aspect heeft te maken met de algemene visie van Israël en de Israëlische nationale veiligheid.

Zoals gedefinieerd door de IDF, "Nationale veiligheid is het domein dat zich bezighoudt met het verzekeren van de nationale capaciteit om effectief te strijden tegen elke bedreiging voor het nationale bestaan en de nationale belangen". Dit is zeker accuraat voor zover het gaat.

Maar de nationale belangen van Israël op de Westelijke Jordaanoever gaan veel verder dan alleen de veiligheidsbehoeften. Hetzelfde geldt voor de Palestijnen, zoals uitgelegd door Mahmoud Abbas in zijn afwijzing van het plan van president Trump: "Het Palestijnse probleem kan niet worden veranderd in niets meer dan een economisch-humanitair probleem. Israël van zijn kant moet de zionistische droom niet veranderen in niets meer dan een verlangen naar een veilige haven voor vervolgde Joden. Veiligheid - zoals David Ben-Gurion benadrukte - is slechts een middel, niet het doel. Er is een wezenlijk verschil tussen een verlangen naar veiligheid en een verlangen naar onafhankelijkheid, en daarin ligt de kern van de controverse.

Het tweede aspect betreft de veiligheidskwestie zelf. In de loop der jaren is de strategische visie van de voormalige bit'honistim steeds weer ontkracht in het licht van de realiteit.

Veel van degenen die de brief van de commandanten aan de premier hebben ondertekend, hebben ook de steunverklaring van de Beweging voor Vrede en Veiligheid voor de eenzijdige terugtrekking uit de Gazastrook in 2005 ondertekend, met de belofte dat dit de veiligheid van Israël zou verbeteren. Het spreekt voor zich dat ze het helemaal mis hadden.

In een recente BESA-studie analyseerde ik waar de commandanten het mis hebben - namelijk in een misverstand over de potentiële dreiging voor Israël als gevolg van, enerzijds, dramatische veranderingen in de aard van de oorlog; en anderzijds, de enorm toegenomen macht en operationele capaciteiten van de Palestijnse terreurorganisaties sinds de lancering van het "vredesproces van Oslo". Men hoeft alleen maar de laatste gevechtsronde in Gaza te overwegen om te begrijpen hoe de bedreiging voor de steden van de kustvlakte eruit zou zien als Israël de controle zou opgeven over het bergachtige terrein dat het economisch-sociaal-industriële centrum van het land domineert. Snelweg 6 zou de grensweg worden, en antitank en luchtafweerraketten zouden het verkeer op de belangrijkste verkeersaders en het luchtverkeer naar Israël bedreigen.

De uitslag van de recente verkiezingen geeft aan dat een aanzienlijke meerderheid van de Israëliërs heeft geleerd dat het, ondanks hun grote respect voor mensen die zich dagen en nachten hebben ingezet voor de verdediging van het land, het verstandig is om te waken voor hun verkeerd begrepen visies en aanbevelingen.

Gepubliceerd in Israel Hayom op 22 mei.

Maj. Gen. (res.) Gershon Hacohen is een senior research medewerker op het Begin-Sadat Center for Strategic Studies. Hij heeft 42 jaar in de IDF gediend. Hij voerde het bevel over troepen in gevechten met Egypte en Syrië. Voorheen was hij korpscommandant en commandant van de IDF Militaire Hogescholen.

Bron: Annexing Parts of the West Bank Area C: An Israeli National Interest