De heerschappij van de aanklager

Sinds Mandelblit zijn "aanbevelingen" heeft gedaan, zijn hij en zijn kameraden de enige politieke spelers die enig recht van spreken hebben.

door Caroline B. Glick - 22 november 2019

In Israël waren de politici op donderdagochtend het grote verhaal. Israël Beitenu-voorzitter Avigdor Lieberman was de schurk die het land bijna een jaar lang gegijzeld had gehouden omdat hij zijn narcistische persoonlijkheidsstoornis had gekoesterd.

Het recentste vlaggenschip van de linkerzijde, de Blauw-Wit partij, is het eens zo levendige politieke kamp dat nu kan instorten nu het zijn ideologie heeft verloren. Met hun aanbidding van de vrede-god die door zelfmoordterroristen en raketten werd gedood, en zijn socialisme dat onder het gewicht van failliete overheidsbedrijven werd verpletterd, is het enige dat links nog heeft: Blauw-Wit. De partij staat op twee fronten - het vernietigen van premier Benjamin Netanyahu en het vereeuwigen van het regime van ongekozen Israëlische bureaucraten.

Het boegbeeld van de partij - Benny Gantz - werd verleid om zich aan te sluiten bij een eenheidsregering met Netanyahu, die zou garanderen dat hij als Premier zou aantreden in een rotatieovereenkomst. Maar zijn kameraden lieten hem dat niet toe. Toetreden tot een regering met Netanyahu zou verraad zijn aan hun eigenlijke reden van hun bestaan. Dus, hoe jammer, hij liep weg.

En dan was er nog Netanyahu zelf. Donderdagochtend schudden zijn aanhangers hun hoofd van frustratie en zijn vijanden klapten van blijdschap in hun handen bij de aanblik van Israëls grootste staatsman, de leider die het publiek in functie wil houden, maar niet in staat is om een regering te vormen,

Het gesprek over Israëlische politici duurde minder dan 24 uur.

Om vier uur 's middags kondigde procureur-generaal Avichai Mandelblit's kantoor aan dat hij om half acht 's avonds zijn besluit om Netanyahu in staat van beschuldiging te stellen zou aankondigen. De onderliggende boodschap was glashelder: de dag nadat Gantz zijn mandaat om een regering te vormen teruggaf aan president Reuven Rivlin, nadat hij er niet in geslaagd was een voldoende aantal coalitiepartners te vinden om een regering op te bouwen, zei Mandelblit dat het geen zin heeft om te praten over het al dan niet houden van nieuwe verkiezingen in maart in Israël.

De kiezers beslissen hoe dan ook niets. De advocaten wel. Politici zijn irrelevant. De enige mensen die vandaag de dag tellen in Israël zijn de niet-gekozen advocaten die het land besturen.

Maar dat wisten we ook al. En het feit dat Mandelblit - zoals verwacht - streng aankondigde dat hij Netanyahu aanklaagt wegens drie aanklachten van vertrouwensbreuk en één aanklacht van omkoping was op zijn best een anticlimax. Het spel was al bezig - als het al ooit aan de gang was - in februari.

Afgelopen februari, op het hoogtepunt van de eerste verkiezingscampagne van het jaar, toen Netanyahu en zijn rechtse coalitiepartners in alle peilingen ruimschoots voorop liepen, nam Mandelblit de ongekende - en juridisch twijfelachtige - stap van het aankondigen van zijn voornemen om Netanyahu in staat van beschuldiging te stellen - in afwachting van een vooronderzoek. Op het moment dat hij zijn aankondiging deed, begon rechts af te glijden in de peilingen. De Leider had gesproken. En we hadden geen recht om hem te ondervragen. De verdelende campagne van Blauw-Wit kwam samen rond de "aanbeveling van Mandelblit." De linkerzijde had nu een verkiezingskreet en een reden om te stemmen. De hals van Netanyahu lag op het hakblok.

Sedert Mandelblit zijn "aanbevelingen" gaf, zijn hij en zijn kameraden de enige politieke spelers geweest met alle bevoegdheid om te spreken. Onze eigenlijke gekozen leiders werden afgeblaft door spelers in het advocatenregime. De aankondiging van Mandelblit maakte het donderdag alleen maar officieel.

Onder het gejuich van de corrupte media van Israël hebben onze wettelijke opperheren de afgelopen drie jaar aan alle aspecten van de politieke macht in Israël geknabbeld, en in het proces - niet dat het hun iets kon schelen - hebben ze het rechtssysteem van Israël van boven tot onder gecorrumpeerd. Van begin tot eind is hun strafrechtelijke vervolging van Netanyahu een belachelijke belediging geweest van elke norm in democratische samenlevingen die door de rechtsstaat worden geregeerd. Zorgvuldig gemonteerde en volledig vervormde opnames en transcripties van politieverhoren van Netanyahu, zijn vrouw, zoon en adviseurs werden systematisch uitgelekt naar de media. Het feit dat elk van die lekken een misdrijf was, was van geen belang. De procureurs van Netanyahu dienden verzoek na verzoek in om Mandelblit opdracht te geven tot een onderzoek naar de misdadige lekken. Allemaal werden ze eenvoudig en minachtend verworpen.

Terwijl de onderzoeken escaleerden, onder toezicht van de Staatsaanklager Shai Nitzan, persten de politieonderzoekers de nauwst verbonden adviseurs van Netanyahu af om hen te dwingen staatsgetuigen te worden tegen de meest succesvolle en bewonderde Premier die Israël ooit heeft gehad. Onderzoekers bedreigden Netanyahu's voormalige woordvoerder Nir Hefetz dat ze zijn familie zouden vernietigen en hem failliet zouden laten gaan als hij zich niet tegen Netanyahu zou keren. Ze slaagden er uiteindelijk in om hem te breken nadat ze hem 15 nachten lang hadden opgesloten in een door vlooien geteisterde gevangeniscel, en hem slaap en medische behandeling hadden ontzegd, en een jonge vrouw die hij kende naar een verhoorkamer naast hem hadden gebracht en vervolgens dreigden ze hem zijn familie te vernietigen.

In de vroegere stadia van de onderzoeken, spinde de politie-inspecteur-generaal Roni Elshech wilde en ongefundeerde en eerlijk gezegd krankzinnige samenzweringstheorieën uit over Netanyahu, met inbegrip van de eis dat hij privé-detectives inhuurde om politieonderzoekers te volgen. Elshech ging toen verder op zijn manier om de overheid te verhinderen een opvolger voor hem te benoemen aangezien hij het eind van de termijn van zijn functie naderde. Ook nu, meer dan een jaar later, heeft Israël nog steeds geen politie-inspecteur-generaal.

Dan is er natuurlijk Mandelblit zelf. Mandelblit die beweert niet op de hoogte te zijn geweest van het misbruik van getuigen - maar vervolgens weigert de beschuldigingen te onderzoeken. En Mandelblit die beloofde - na publicatie van zijn "aanbevelingen" voor een aanklacht op het hoogtepunt van de verkiezingscampagne - dat hij Netanyahu's vooronderzoek met een open geest zou benaderen. Die belofte werd als een leugen ontmaskerd toen hoofdaanklager Liat Ben Ari de hoorzitting twee dagen eerder verliet om haar familie mee te nemen op een safari in Zuid-Afrika. Ze zou niet willen dat een klein ding zoals het juridische lot van de Premier haar kans om olifanten te zien, zou ruïneren.

Dezelfde Mandelblit weigerde Ben Ari te onderzoeken toen vorige maand opnames te voorschijn kwamen waaruit bleek dat zij een valse verklaring bij een rechtbank heeft ingediend in verband met een rechtszaak die tegen haar was aangespannen door een voormalige ondergeschikte advocaat.

En dan, natuurlijk, is er de inhoud van de aanklachten zelf. De aanklacht dat Netanyahu een steekpenning goedkeurde, is gebaseerd op een uitgevonden begrip dat positieve media-verslagen omkoping is. Het idee dat persaandacht als omkoping kan worden beschouwd, bestaat nergens in de democratische wereld. Geen enkele aanklager ter wereld heeft ooit een politicus of mediaorganisatie aangeklaagd - of onderzocht - voor omkoping vanwege positieve berichtgeving. Hooggeplaatste Amerikaanse juristen verschenen voor Mandelblit tijdens de (vanzelfsprekend niet serieuze) pre-aanklacht hoorzitting van Netanyahu om hem te waarschuwen dat het vervolgen van omkoping tegen politici wegens het ontvangen van positieve berichtgeving een recept is voor het vernietigen van de persvrijheid en de democratie zelf.

Maar dat is dan ook het hele punt om achter Netanyahu aan te gaan met verzonnen misdaden. Nu Netanyahu is aangeklaagd voor omkoping - terwijl hij heeft zelfs nooit positieve berichtgeving heeft gekregen van het media-orgaan dat ervan beschuldigd wordt deze te zullen leveren - zal elke politicus die zich aan de slechte kant van de advocaten bevindt, elke keer gaat zweten als een verslaggever iets aardigs over hem schrijft.

Nadat Mandelblit zijn eerste aankondiging had gedaan, beloofde Netanyahu te vechten voor zijn vrijheid en voor het herstel van de Israëlische democratie en de rechtsstaat. In zijn toespraak donderdagnacht deed hij een gepassioneerd beroep op zijn "fatsoenlijke" politieke rivalen om zich bij hem aan te sluiten in deze strijd.

Als politici betwijfelen of Netanyahu's strijd hun strijd is, moeten ze niet verder kijken dan de aankondiging van de aanklager vorige week, dat het een herziening opende voor een crimineel onderzoek, namelijk van Gantz' rol in de zogenaamde "Vijfde Dimensie-affaire". De Vijfde Dimensie was een start-up van Gantz op weg naar het leiderschap. Het koopje voor 14 miljoen dollar schondt naar verluidt de standaardprocedures.

Misschien deed Gantz niets verkeerd. Maar daarentegen wordt Netanyahu aangeklaagd voor misdaden die niet echt bestaan. Maar dat is niet van belang. De boodschap is duidelijk. Elke politicus is overgeleverd aan de genade van de aanklagers. Als je buiten je boekje gaat, word je een criminele verdachte voordat je kunt zeggen: "Misbruik door een aanklager".

Het is zeker waar dat links de haat van de aanklagers tegen Netanyahu deelt. Blauw-Wit bestaat om hem te vernietigen. Maar alle linkse politici - én Lieberman - die vandaag de dag feestvieren, moeten begrijpen dat de Netanyahu die ze graag vandaag haten hun beste vriend en verdediger is. Als Netanyahu schuldig wordt bevonden aan misdaden die uitgevonden zijn om hem te vernietigen, dan zullen zij tegelijk met hem worden geroosterd.

Politici kunnen ons gelukkig of verdrietig of gefrustreerd of woedend maken. Maar vandaag de dag maakt het in het postdemocratische Israël nauwelijks nog iets uit. Netanyahu roep gisteravond op voor een "onderzoek naar de onderzoekers". Tenzij onze gekozen functionarissen de krachten bundelen om zijn oproep ter harte te nemen, zullen zij - en de kiezers die hen gekozen hebben - nooit meer relevant zijn.

Bron: The reign of the prosecution - www.israelhayom.com