Hoe Iran zelfmoordterroristen ontwikkelde als antwoord van de arme man op slimme bommen

Door Tony Duheaume - 31 augustus 2018

Oprichter van Iran en de eerste Opperste Leider, Ruhollah Khomeini, die de naam van de Islamitische Republiek Iran op zijn regime toepaste, probeerde na de val van Mohammad Reza Pahlavi zijn nieuw gecreëerde geestelijke dictatuur af te schilderen als het bastion van religieuze deugd.

Dit alles terwijl het in feite was overspoeld met een revolutionaire ideologie en doordrenkt van mystiek, martelaarschap, massamoord, extreme onderdrukking en een hegemoniaal verlangen om het hele Midden-Oosten over te nemen, allemaal voor de wereld verborgen onder een litanie van leugens.

Het Iraanse regime kwam tot stand door massaslachtingen, terwijl de revolutie afnam, werden de tegenstanders van Khomeini op de straat neergeslagen of in hun huizen gegrepen. En degenen die standrechtelijke executies overleefden, werden gekooid in trieste gevangenissen die waren opgezet om de dodelijkste vijanden van het regime op te sluiten, waar ze te lijden hadden onder elke vorm van mishandeling en marteling.

In 1988 voltrok het regime zijn ergste wreedheid ooit toen Khomeini de dood gelastte van 30.000 dissidenten, voornamelijk van de Mujahedin-e-Khalq (MEK). Deze dissidenten waren fervente tegenstanders van zijn regime en hadden zich tegen hem gekeerd toen ze zich realiseerden dat hij de ene dictatuur verving door de andere.

Sinds het bloedbad van 1988 hebben in heel Iran talrijke massa-ophangingen plaatsgevonden, waarvan vele op openbare plaatsen die als feest-evenementen waren ingericht. De meerderheid van de ter dood veroordeelden is aan het eind van een touw terechtgekomen, nadat er valse aanklachten tegen hen waren ingediend door een gerechtelijk apparaat dat gewend is om te liegen, allemaal gebonden aan een veelgebruikte vorm van bedrog die bekend staat als taqiyya.

Sinds het allereerste begin van zijn turbulente oprichting heeft het Iraanse regime de taqiyya op vele manieren gebruikt, vaak toegepast om zijn ware bedoelingen te verbergen voor de externe teams waarmee het onderhandelde.

Taqiyya is volledig gelegitimeerd onder de sjiitische geestelijken van de harde lijn, en met succes gebruikt als een instrument om de overhand te krijgen in een onderhandelingspositie, in een poging om de werkelijke bedoelingen van de overheid te verbergen voor degenen met wie ze te maken hebben.

Taqiyya in nucleair verband

Een klassiek voorbeeld van taqiyya was de tijd dat het werd gebruikt door de zogenaamde "gematigde" geestelijke Hassan Rouhani, die het gebruikte tijdens zijn tijd als hoofd nucleaire onderhandelaar, om het Westen te duperen, dat de veronderstelling had dat Iran de verrijking van uranium bevroren had, terwijl in feite de Iraanse techneuten zich had versneld, en de taqiyya gebruikten tijdens de onderhandelingen om dat feit te verbergen.

Volgens degenen die deze taqiyya hebben geratificeerd, kan het worden gebruikt als bescherming tegen elke vorm van bedreiging van buitenaf voor het regime, en is het op grond van de sjiitische wetgeving een legitiem instrument bij het sluiten van overeenkomsten met buitenlandse leiders en niet-Shiieten.

In een vertaling betekent taqiyya gewoon liegen om een einddoel te bereiken, en is geschikt voor het maken van deals met buitenlandse leiders, nodig ter verdere versterking van een positie of om een adempauze te krijgen, terwijl het nastreven van een doel dat men heeft beloofd, niet zal worden gedaan.

Wat de revoluties betreft, herhaalt hetzelfde oude verhaal zich: de generatie die een revolutionaire oorlog moest voeren om haar land van een dictator te bevrijden, wordt dan gevolgd door een toekomstige generatie die nog oorlogszuchtiger is dan haar voorganger.

In het geval van Iran, onder leiding van de nieuwe tiran Ali Khamenei, die zijn positie versterkte door het creëren van een compromisloos wreed leger dat absolute loyaliteit jegens hem toont, startte hij een reeks gewelddadige handelingen. Khamenei stuitte op alle vormen van onenigheid en begon met een zeker geval van déjà vu, waardoor zijn volk de weg van de revolutie op ging om van hem af te komen.

Wat de extreme tirannie betreft is Iran een politiestaat die geen enkele vorm van publieke dissidentie tolereert, en dat door middel van gewelddadige methoden. En de regering beschermt zichzelf tegen een omverwerping door middel van brute onderdrukking.

Degenen die zich tegen het regime uitspreken, of het nu gaat om academici, journalisten, studenten of gewone burgers, worden gearresteerd op basis van de zwartste aanklacht, hetzij achter de muren van een gevangenis of in de open lucht op openbare plaatsen.

Inschrijven voor martelaarschap

Wat het martelaarschap betreft: dit is een regime dat terroristische groeperingen zoals Hezbollah, Hamas en de Islamitische Jihad financiert, die allemaal de grondbeginselen van zelfmoordterrorisme hebben geleerd, en wel door de Quds-troepenmacht van het Iraanse regime - de overzeese tak van de Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC) van Iran - die beschuldigd wordt van subversie in het buitenland, evenals van het uitvoeren van buitenlandse militaire campagnes.

Al in de oudheid beschouwden Iraanse leiders hun natie als superieur aan alle andere omringende dynastieën. En de heersers van het land hebben door de tijd heen gemerkt dat als gevolg van de voorgewende Perzische raciale superioriteit, evenals de beleden geavanceerde beschaving en geografische ligging, geen enkele andere natie het recht heeft op absolute macht in de regio, zoals Iran dat doet.

Wat Khomeini betreft, zijn revolutie zou tot ver na zijn leven voortduren, totdat zijn droom van een rijk dat het hele Midden-Oosten en verder omhult, was uitgekomen.

Naast de activiteiten van de agenten in de ondermijning, heeft het Iraanse regime ook opdracht gegeven tot het uitvoeren van programma's van moorden en bomaanslagen, in een poging om een instabiliteit te veroorzaken in landen die het als zijn vijanden beschouwt.

Ze waren ook bedoeld om de regeringen van landen die er niet bij aangesloten waren omver te werpen, en om in de regio gestationeerde Amerikaanse troepen te verdrijven, voornamelijk door middel van een langdurige campagne van zelfmoordaanslagen, zoals in Irak na de val van Saddam.

Zelfmoordterrorisme

Zelfmoordterrorisme was tot aan de oprichting van de Islamitische Republiek Iran vrijwel onbekend, maar werd een nuttig instrument van het regime, dat het via proxy-machten als Hezbollah gebruikte om aanvallen uit te voeren tegen overzeese faciliteiten en bezittingen van machtigere naties zoals de VS en Israël, waarvan men de aanvallen kon claimen onder plausibele ontkenning.

Dit blijkt uit terroristische gruweldaden zoals de bomaanslag op de ambassade van Beiroet op 18 april 1983, de moord op 20 Libanese en 2 Amerikaanse soldaten, de bomaanslag op de kazernes van de Amerikaanse marine en Franse strijdkrachten op 23 oktober van datzelfde jaar, de moord op 220 mariniers, 18 matrozen en 3 soldaten en de bomaanslag op het appartementencomplex Khobar Towers in Saoedi-Arabië in 1996, waarbij 20 soldaten om het leven kwamen.

Andere voorbeelden zijn de vrachtwagenbombardementen op de Israëlische ambassade in Buenos Aires op 17 maart 1992, waarbij 29 mensen omkwamen, en de bombardementen op de Argentijns-Israelische Mutual Association (AMIA) op 18 juli 1994 in dezelfde stad, waarbij 85 mensen omkwamen en 150 gewond raakten.

Vervolgens kwam er de aanval van Al Qa'ida in oktober 2000 op USS Cole, waarbij 17 matrozen om het leven kwamen. Iran was daarbij betrokken en ook meer dan tien jaar later bij het complot van oktober 2011 om de Saoedische ambassadeur in een restaurant in New York te vermoorden. Het jaar daarop, op 24 januari 2012, werd een drie-mans terreurcel die door Iran werd opgezet, ontdekt, die van plan was om de Israëlische ambassadeur in Azerbeidzjan aan te vallen.

Op 30 juni 2018 werd een bom-complot gedwarsboomd tegen de Grand Gathering van de National Council of Resistance in Iran (NCRI) door een aantal agenten in Parijs, en op 9 augustus werden twee Iraniërs gearresteerd in de VS voor het uitvoeren van een surveillance en het verzamelen van informatie over Israëlische en Joodse belangen en over mensen die banden hadden met de MEK.

Het Iraanse regime zegt Amerika niet te vrezen. Het ziet zichzelf als haar gelijke als het gaat om status en regionale militaire macht. Hoewel Amerika ontegenzeggelijk het machtigste leger heeft, kan Iran via volmachten een verwoestende guerrillaoorlog tegen het land voeren.

Straat van Hormuz

Nu Iran toegang heeft tot moderne wapens, is de Iraanse leiding van mening dat het, indien nodig, in staat is om de Straat van Hormuz voor de scheepvaart te blokkeren, de toegang van de wereld tot de vitale olievoorraden af te sluiten, door mijnen te leggen in de waterweg, snelle aanvalsboten met explosieven te gebruiken voor martelaarsmissies, en ook door middel van Silkworm-raketten, om verwoestende aanvallen uit te voeren op Amerikaanse oorlogsschepen, door middel van een campagne in een asymmetrische oorlogsvoering.

President Mahmoud Ahmadinejad vatte de gedachten van de hardline geestelijken samen toen hij verkondigde dat Iran de opkomende islamitische supermacht is in de regio en dat het Westen weliswaar over superieure vuurkracht beschikt, maar dat hij zich voorstelde hoe de moslimwereld, met Iran aan het roer, de westerse troepen in een langzame maar langdurige militaire strijd op het slagveld zou verslaan.

Dus met Iran, dat zijn capaciteiten voor lage-intensiteitscampagnes (onconventionele oorlogvoering) versterkt, en tegelijkertijd een netwerk van slapende cellen over de hele wereld construeert, wijst het ook op de hardliners die uiteindelijk het Midden-Oosten willen veroveren en het Westen door een enorme reeks terreuraanslagen willen verslaan.

Wat een asymmetrische oorlogsvoering betreft, de dodelijke gevolgen ervan in oorlogsgebieden zijn zonder twijfel bewezen tegen Amerikaanse troepen en hun bondgenoten in Irak na de val van Saddam Hoessein, die onomstotelijk bewees dat moderne legers vrijwel weerloos zijn tegen de intentie van gehersenspoelde individuen om zichzelf in menselijke bommen om te zetten.

Maar om een uitgebreide martelaarscampagne te kunnen uitvoeren, zou Iran een groot leger zelfmoordterroristen moeten mobiliseren, zowel binnen zijn grenzen als daarbuiten. Khomeini besefte dit al en zag zelfmoordterroristen aan het begin van zijn opbouwprogramma van dit rijk als het antwoord van de arme man op slimme bommen.

Met dit in gedachten is hij begonnen met het opzetten van een onderwijssysteem waarin het onderwijzen van de martelaarsidealen aan elk kind binnen de grenzen van Iran is opgenomen, wat ook is herhaald op scholen in Libanon die door Iran onder leiding van Hezbollah worden gerund.

Lang na zijn dood heeft zijn opvolger, de opperste leider Ali Khamenei, een legioen zelfmoordaanslagen gepleegd op verschillende naties over de hele wereld om zijn vijanden te bewijzen dat ze zich niet kunnen verdedigen tegen extremisten die martelaar willen worden.

Bron: How Iran developed suicide bombers as poor man’s answer to smart bombs - Al Arabiya English