Palestijnen: Het enige aanvaardbare vredesplan

door Bassam Tawil | 25 juni 2018

De Palestijnen willen niets te maken hebben met het plan van president Trump: ze weten dat het nooit aan hun eisen zal voldoen. De Palestijnen zijn niet tegen het vredesplan vanwege een grensconflict, een nederzetting, een controlepost of de status van Jeruzalem. Zij zijn tegen het plan van Trump - en tegen elk ander vredesinitiatief - omdat de Palestijnen iets anders in gedachten hebben.

De twee Palestijnse partijen, de Palestijnse Autoriteit en Hamas, kunnen het over alles oneens zijn, behalve over de eliminatie van Israël. Het enige vredesplan dat voor de huidige Palestijnse leiders aanvaardbaar zou zijn, zou een plan zijn dat hun missie zou vergemakkelijken om de jihad tegen Israël voort te zetten, zodat dit plan zou worden vernietigd.

Als Jared Kushner en Jason Greenblatt meer willen weten over de ware ambities van de Palestijnen, dan zouden ze er goed aan doen om vrijdag een preek te beluisteren in een moskee of te stoppen bij een school op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook. Misschien zouden ze dan zelf inzien dat geen enkel vredesplan ter wereld op dit moment het gif kan tegengaan dat dagelijks in de harten en hoofden van de Palestijnen en hun kinderen wordt geïnjecteerd.

De Palestijnen hebben het plan van de Amerikaanse president Donald Trump voor vrede in het Midden-Oosten nooit onder ogen gezien. De Palestijnen weten niets van dit plan, dat nog steeds niet openbaar is gemaakt.

Dat feit heeft hen er echter niet van weerhouden om het nog aan te kondigen plan categorisch te verwerpen, een standpunt dat de Palestijnen deze week hebben herhaald toen Amerikaanse gezanten uit het Midden-Oosten, Jared Kushner en Jason Greenblatt, Israël en een aantal Arabische landen bezochten om over het plan te discussiëren.

Het Trump-plan is nog niet eens afgerond en als zodanig nog aan geen van de partijen in het Israëlisch-Arabische conflict officieel voorgelegd. Kushner en Greenblatt werken al enkele maanden aan het plan; hun huidige tournee door de regio vindt plaats in de context van Jordanië en Egypte.

Alleen de Palestijnen boycotten de Amerikaanse regering. In de afgelopen zes maanden heeft de leiding van de Palestijnse Autoriteit (PA) geweigerd om zaken te doen met de regering van de VS - behalve natuurlijk als het gaat om het ontvangen van financiële steun van de VS. President Mahmoud Abbas van de Palestijnse Autoriteit en zijn hooggeplaatste medewerkers in Ramallah hebben niet alleen geweigerd een ontmoeting te hebben met een ambtenaar van de Amerikaanse regering, maar hebben ook een lastercampagne van haat en opruiing gevoerd tegen president Trump en hooggeplaatste vertegenwoordigers en functionarissen van de Amerikaanse regering.

De meeste Palestijnse aanvallen zijn tot nu toe gericht tegen Trumps "Joodse en Zionistische" adviseurs, waaronder Kushner, Greenblatt en de Amerikaanse ambassadeur in Israël, David Friedman.

De felle aanvallen op Trump en de hoge Amerikaanse regeringsfunctionarissen gingen ook gepaard met verklaringen van Abbas en andere Palestijnse functionarissen over het vredesplan van de Amerikaanse president voor het Midden-Oosten. In deze verklaringen hebben de Palestijnen niet alleen hun afkeuring uitgesproken over het plan dat nog niet bestaat, maar hebben zij het ook bijna dagelijks veroordeeld door het te bestempelen als een "samenzwering" die tot doel heeft de Palestijnse rechten uit te bannen. In de meest recente Palestijnse aanval op het plan beweren de leiders van de Palestijnse Autoriteit nu, dat het plan eigenlijk is bedoeld om "het Palestijnse volk te verdelen" door twee afzonderlijke Palestijnse entiteiten op te richten - één op de Westelijke Jordaanoever en één in de Gazastrook.

Het Palestijnse standpunt ten aanzien van dit ongeziene Trump-plan is grotendeels gebaseerd op geruchten en mediaspeculatie. Palestijnse functionarissen hebben toegegeven dat zij hun informatie meestal van de media krijgen.

De Palestijnen hebben dus iets van de hand gewezen waarvan ze niets weten. Wat stoort de Palestijnen dan aan het Trump-plan of welk ander vredesinitiatief dan ook? Pogingen van de Amerikaanse regering om in Ramallah bijeenkomsten met PA-leiders te organiseren om met hen over het voorgestelde plan te overleggen, zijn aan dovemansoren gericht. De Palestijnen zijn er niet in geïnteresseerd om te zien of ze iets goeds in het plan is te vinden.

De Palestijnen willen niets te maken hebben met het plan van Trump: ze weten dat het nooit aan hun eisen zal voldoen. De Palestijnen zijn niet tegen het vredesplan vanwege een grensconflict, een nederzetting, een controlepost of de status van Jeruzalem. Zij zijn tegen het plan van Trump - en tegen elk ander vredesinitiatief - omdat de Palestijnen iets anders in gedachten hebben.

Het soort "vrede" dat de Palestijnen zoeken, is er een die geen enkel vredesinitiatief ooit zal bieden. De Palestijnen willen vrede zonder Israël, niet met Israël. De Palestijnen hebben een probleem met het Trump-plan omdat ze het zien als een obstakel voor hun plan om Israël uit te schakelen. De Palestijnen weten dat het Trump-plan - ongeacht de details - hun missie om Israël te vernietigen niet zal vergemakkelijken. De Palestijnen zien in feite elk vredesplan dat hen - door Trump of door wie dan ook - wordt voorgelegd als een obstakel voor hun inspanningen en hun droom om de jihad (heilige oorlog) tegen Israël en de Joden voort te zetten. Ze willen geen "nee" hoeven te zeggen tegen de regering-Trump; het is veiliger om alleen maar de kwestie te ontwijken, terug te krabbelen en tijd te kopen totdat er een vriendelijkere Amerikaanse regering langskomt.

Wanneer de Palestijnen het Trump-plan afkeuren als een "samenzwering", bedoelen ze dat dit een Amerikaanse samenzwering is om hun pogingen om Israël te vernietigen, te dwarsbomen. Wat de Palestijnen zeggen is: "Wie zijn deze Amerikanen om ons te komen verkondigen over vrede met de Joden die hier wonen, terwijl ons werkelijke doel is om de Joden uit dit land te verdrijven?"

In de zomer van 2000 liep Yasser Arafat weg bij de top in Camp David (met president William Jefferson Clinton en toenmalig premier Ehud Barak), nadat hij zich had gerealiseerd dat de voorstellen die op tafel lagen niet voldeden aan de Palestijnse aspiraties en dromen - om Israël te vernietigen. Arafat wilde dat Israël hem de controle gaf over de hele Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en Oost-Jeruzalem. Wat hij wilde, was de stichting van een Palestijnse staat in deze gebieden, zodat de Palestijnen deze konden gebruiken als springplank om "de rest van Palestina te bevrijden", dat wil zeggen om Israël te vernietigen. Toen een woedende Arafat zich realiseerde dat hij niet zou krijgen wat hij wilde, keerde hij terug naar Ramallah en riep de Palestijnen op om tegen Israël een volgende golf van terrorisme uit te betalen, genaamd de Tweede Intifada.

Nu zit Mahmoud Abbas op de stoel van Arafat. Abbas houdt niet van het Trump-vredesplan, ziet er niet naar uit: hij weet dat het zijn doel niet zal bevorderen om de "gefaseerde oplossing" te bereiken, waarbij Palestijnen stukje bij beetje land zouden afnemen en het zouden gebruiken als lanceerplatformen om de jihad tegen Israël te vervolgen.

Het Palestijnse standpunt was en is heel duidelijk geweest: Israël moet ons zoveel mogelijk land geven zodat we onze macht, kracht en energie kunnen blijven opbouwen om de strijd voort te zetten om ons uiteindelijke doel te bereiken - de eliminatie van Israël. Het Trump-plan is, wat Abbas en zijn medestanders betreft, een slechte overeenkomst, omdat het Israël niet verplicht zich volledig over te geven en gebieden op te geven die later zouden worden bezet door Hamas, de islamitische staat, Iran en de Palestijnse Islamitische Jihad.

Er is slechts één vredesplan dat de Palestijnen zullen aanvaarden; dat is het plan dat hen in staat stelt de "gefaseerde oplossing" te bereiken om Israël van de aardbodem te vegen.

Abbas is tegen het plan van Trump, omdat Abbas een tijdelijke Palestijnse staat wil die in de toekomst gebruikt kan worden als springplank voor Arabische legers evenals Palestijnse en islamitische terreurgroepen om aanslagen te plegen op Israël. Het Trump-plan houdt wat hem betreft geen rekening met de Palestijnse droom om Israël uit te schakelen - en deze omissie gaat veel verder dan zijn rode lijnen.

De wereld zag al wat er gebeurde de laatste keer dat Israël Abbas land gaf. Dat was in 2005, toen Israël zich uit de Gazastrook terugtrok en het overdroeg aan Abbas en zijn veiligheidstroepen.

Binnen enkele maanden vluchtten Abbas en zijn handlangers uit de Gazastrook, nadat Hamas de leden van de Palestijnse Autoriteit van de bovenste verdiepingen van hoge gebouwen gooiden en ter dood brachten, en het hele gebied aan Hamas werd overgedragen. De rest is, zoals ze zeggen, geschiedenis. Als Israël zich terugtrekt uit de Westelijke Jordaanoever, zou hetzelfde scenario zich daar waarschijnlijk herhalen. Deze keer zou Hamas de Westelijke Jordaanoever echter niet binnen enkele maanden overnemen, maar in dagen of weken.

Bovendien is geen enkele Palestijnse leider in staat om een vredesakkoord met Israël te aanvaarden - vooral niet nadat zowel Abbas op de Westelijke Jordaanoever als Hamas in de Gazastrook hun hele leven lang hun volk tegen Israël hebben geradicaliseerd door opruiing en indoctrinatie.

Decennia van opruiing in moskeeën en in de media hebben Israël in de ogen van de meeste Palestijnen veranderd in één grote nederzetting die ontworteld moet worden. Het Palestijnse publiek is dan ook niet bereid om over een vredesplan te horen, zelfs niet van Trump en zelfs niet van de profeet Mohammed.

De Palestijnen hebben een probleem met de aanwezigheid van Israël in het Midden-Oosten: de meesten van hen zijn het er nog steeds niet over eens wat betreft het recht van de Joden om in het Midden-Oosten in een veilige en soevereine eigen staat te leven.

Trump en zijn gezanten komen ongetwijfeld met de beste bedoelingen om vrede te stichten tussen Arabieren en Joden in ons deel van de wereld. Wat ze echter niet lijken te zien, is dat er, zoals de zaken er nu voorstaan, aan Palestijnse zijde geen partner is voor een overeenkomst met Israël.

De Palestijnen zijn verdeeld in kampen - een waarin openlijk wordt verklaard dat het geen vrede met Israël wil, omdat het hun doel is Israël te vernietigen en te vervangen door een islamitische staat, en een tweede kamp dat, zelfs als het vrede met Israël wilde sluiten - en dat doet het niet - dat nooit zou kunnen doen, omdat het zijn eigen volk heeft opgeleid slechts alleen een mandaat voor moord te accepteren.

Het eerste kamp wordt het "radicale kamp" genoemd. Dit is het kamp dat tegen de aanwezigheid van Israël in het Midden-Oosten is.

Het tweede kamp is wat de Palestijnen het "Abbas-kamp" noemen, dat corrupt en zwak is, tegenstrijdige boodschappen afgeeft aan de bevolking en met meer dan één stem spreekt.

De twee Palestijnse partijen, de Palestijnse Autoriteit en Hamas, kunnen het over alles oneens zijn, behalve over de eliminatie van Israël. Het enige vredesplan dat voor de huidige Palestijnse leiders aanvaardbaar zou zijn, zou een plan zijn dat hun missie om de jihad tegen Israël voort te zetten zou vergemakkelijken, zodat het zou worden vernietigd.

Als Kushner en Greenblatt meer willen weten over de ware ambities van de Palestijnen, dan zouden ze er goed aan doen om op vrijdag een preek te beluisteren in een moskee of te stoppen bij een school op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook. Misschien zouden ze dan zelf inzien dat geen enkel vredesplan ter wereld op dit moment het gif kan tegengaan dat dagelijks in de harten en hoofden van de Palestijnen en hun kinderen wordt geïnjecteerd.

Bassam Tawil is een islamitische Arabier uit het Midden-Oosten.

Vertaling door W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2018 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: Palestinians: The Only Acceptable Peace Plan