HOE ISRAEL DE PLO VERSLOEG

"In de afgelopen 25 jaar is de Israëlische economie veranderd van een socialistisch geleide economie in een vrijemarkteconomie en vandaag de dag is het BNP per hoofd van de bevolking hoger dan dat van Japan."

DOOR CAROLINE B. GLICK - 20 SEPTEMBER 2018

Het zogenaamde "Oslo-proces" bevat eigenlijk twee processen. Het eerste was het vredesproces van Oslo. Het begon met geheime onderhandelingen tussen de Israëlische linkse partijen, verbonden met de toenmalige Minister van Buitenlandse Zaken Shimon Peres in Oslo in Noorwegen in 1993. Het leidde tot de erkenning door Israël van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) en de oprichting van de door de PLO gecontroleerde Palestijnse Autoriteit om de Palestijnse autonomie in Judea, Samaria en Gaza te leiden. Het leidde ook tot een zeven jaar durende poging van Israël om vrede te sluiten met de PLO.

Het vredesproces was het geesteskind van het Israëlische links. Het was gebaseerd op de gedachte dat er zonder de PLO geen vrede kan zijn. En zonder vrede, gebaseerd op territoriale concessies, heeft Israël geen hoop om te overleven, laat staan te bloeien.

Het vredesproces van Oslo is in juli 2000 mislukt, toen de PLO de vrede en de soevereiniteit van de staat afwees.

Het mislukken van het Oslo-vredesproces werd snel gevolgd door het begin van de Oslo-terreuroorlog door de PLO-PA en haar partners van Hamas en de Islamitische Jihad. Het doel was om de Israëlische samenleving te demoraliseren, en om de nationale wil van Israël om de maximalistische eisen van de PLO af te wijzen, wat op zijn beurt zou leiden tot de uiteindelijke vernietiging van Israël.

Deze Oslo-oorlog eindigde voor een groot deel in 2004, toen Israël zijn controle over de Palestijnse bevolkingscentra in Judea en Samaria verwierf en het Hamas-leiderschap in Gaza doodde.

De Israëlische linkerzijde heeft het mislukken van het vredesproces in Oslo nooit geaccepteerd. En de PLO-PA heeft zijn inspanningen om Israël te vernietigen nooit opgegeven - in naam van vrede en gerechtigheid.

De weigering van zowel de Israëlische linkerzijde als de PLO-PA om de mislukking van beide Oslo-processen aan te pakken, heeft een vreemde symbiotische relatie tussen de twee partijen teweeggebracht. Nee, natuurlijk heeft links zich niet aangesloten bij of gesteund in de terreuroorlog van de PLO-PA. Integendeel. Er is weinig tot geen onderscheid in de standpunten van Israëlisch links en rechts over de noodzaak om het Palestijnse terrorisme te verslaan.

Wat links en de PLO-PA wel delen, is een inschatting van wie verantwoordelijk is voor de afwezigheid van vrede. De Israëlische linkerzijde heeft nooit geaccepteerd dat de PLO-PA oneerlijk was in haar uitingen van vreedzame bedoelingen, maar heeft elders gezocht naar schuldigen voor het mislukken van het vredesproces in Oslo. De schuldigen zijn dan altijd het Israëlische rechts en hun Amerikaanse aanhangers geweest. De PLO-PA van haar kant is het altijd gelukkig eens geweest met de aanklachten van Israëlisch links.

De symbiose tussen de twee partijen was zeer duidelijk te zien in een interview dat Maariv's Ben Caspit afgelopen vrijdag publiceerde met Saeb Erekat, de rechterhand van PA-president Mahmoud Abbas, en tevens de belangrijkste Palestijnse onderhandelaar voor vredesbesprekingen met Israël.

Het interview was zowel opmerkelijk als niet-origineel. Het was opmerkelijk omdat beide mannen precies wisten wie ze de schuld moesten geven voor de afwezigheid van vrede - de Amerikaanse president Donald Trump en premier Benjamin Netanyahu.

Erekat ging direct voor moord en hij beschuldigde Trump van het plegen van "genocide" tegen de Palestijnen. Hoe pleegde Trump een massamoord?

Door een einde te maken aan de Amerikaanse financiering van twee Palestijnse ziekenhuizen in Oost-Jeruzalem.

Wat Netanyahu betreft, volgens Erekat heeft Netanyahu "Rabin vermoord". Toen Netanyahu eenmaal klaar was met het vermoorden van zijn voorganger Yitzhak Rabin, volgens Erekat, ging hij verder met het "doden van het idee van vrede, hij doodde de poging om een cultuur van vrede te creëren".

Caspit van zijn kant was veel minder extreem. Maar hij deelde de basisideeën van Erekat. In een poging om zijn lezers ervan te overtuigen dat we acht moeten slaan op de woorden van Erekat, uitte Caspit minachting voor Trump.

"Zelfs nadat Trump al naar de geschiedenis is verwezen samen met zijn presidentiële bibliotheek van pornografie, blijven zij [de Palestijnen] en wij hier bestaan," schreef hij.

Caspit viel vervolgens de normale Israëlische verdachten aan. Hij beschuldigde "de Israëli's, in het bijzonder het Israëlische rechts, zich voor te bereiden op de komst van de messias", tegenover Trumps vriendschap.

Hoewel Erekat het Israëlische publiek niet specifiek aanviel, was zijn demonisering van Netanyahu een instrument. Netanyahu greep immers niet met geweld de macht. Hij werd vier keer tot premier gekózen. En bij de volgende verkiezingen zal hij naar verwachting een vijfde termijn winnen.

Erekat beweerde dat Netanyahu de vrede doodde door de eis van de PLO om alle onderhandelingen te baseren op de wapenstilstand van 1949, af te wijzen. Maar Netanyahu is geen vrije speler als hij deze eis afwijst; hij is de trouwe vertegenwoordiger van het Israëlische volk, dat hem blijft kiezen.

Dit brengt ons bij de reden dat het vredesproces in Oslo is afgewezen en de reden waarom ook de Oslo-oorlog faalde.

Beide initiatieven zijn in de eerste plaats gericht tegen het Israëlische volk.

Vanaf het moment dat de regering-Rabin-Peres eind augustus 1993 het vredesproces van Oslo onthulde, tot aan vandaag, is de kern ervan een veronderstelling die de fundamenten van het Zionisme en de Joodse identiteit in het algemeen verwerpt.

Het vredesproces van Oslo ging ervan uit dat de welvaart, het voortbestaan en de moraal van Israël de functies waren van haar bereidheid en succes bij het sluiten van vrede met de PLO door het te sussen. Die veronderstelling gaf Jasser Arafat en Abbas en hun kameraden een veto over het succes en het overleven van Israël. Het was immers aan hen om te beslissen of Israël wel genoeg gaf.

Zionisme en Joodse nationale identiteit hebben altijd de macht gehad om het lot van het Joodse volk, om het voortbestaan en succes van de Joden zelf te bepalen. De Joodse nationale identiteit is nooit door andere naties gedefinieerd. Zij is altijd door de Joden zelf bepaald.

In de loop der jaren, sinds het mislukken van het vredesproces, is een van de dingen die voor de Israëlische linkerzijde moeilijk te begrijpen is geweest, de hoge posities van Israël op de geluksindexen. Het meest recentelijk, dat was vóór Rosh Hashanah, meldde het Centraal Bureau voor de Statistiek dat 89% van de Israëliërs zegt gelukkig en tevreden te zijn met hun leven.

Dit rapport heeft, net als al zijn vele voorgangers, de Israëlische linkerzijde in een vlaag van wanhoop gestort. Hoe kunnen Israëli's gelukkig zijn als er geen vrede is, en zelfs geen vredesproces? Hoe kunnen Israëli's gelukkig zijn als de Palestijnen in Gaza en Judea en Samaria hen afwijzen?

Verklaringen zijn altijd welkom. Toenmalig staatssecretaris John Kerry zei in 2014 dat de economische welvaart van Israël - en die pas zou komen na het bereiken van vrede - de Israëliërs te rijk gemaakt heeft om zich om de Palestijnen te bekommeren.

Het probleem met die visie is dat 83% van de Israëli's in het onderzoek van het CBS uit 2002 - dat werd gedaan op het hoogtepunt van de economische recessie in Israël en tijdens de donkerste momenten van de Oslo-oorlog - zei dat ze gelukkig en tevreden waren met hun leven in Israël.

Israëlische commentatoren als Ron Ben-Yishai hebben betoogd dat de voortdurende oorlogen en veiligheidsdreigingen de sociale cohesie en eenheid hebben versterkt, welke ironisch genoeg de basis vormen voor geluk. Het probleem met deze visie is dat het niveau van geluk stijgt, zowel wanneer Israël in oorlog is, als wanneer de veiligheidssituatie stabiel is.

De reden waarom de Israëli's zo gelukkig zijn - ondanks het falen van Oslo - hangt ongetwijfeld samen met de fundamentele reden dat het vredesparadigma van Oslo nooit de duurzame steun van een meerderheid van de Israëli's heeft gekregen.

Israëli's zijn een dynamisch volk. In de kwarteeuw sinds de handdruk op het gazon van het Witte Huis is de Israëlische samenleving op alle terreinen veranderd. Het percentage Israëli's met een academische graad steeg van 20% tussen 1990 en 2012 tot 47% nu.

In de afgelopen 25 jaar is de Israëlische economie veranderd van een socialistisch geleide economie in een vrijemarkteconomie, en vandaag de dag is het Israëlische BNP per hoofd van de bevolking hoger dan dat van Japan. Het Israëlische BNP per hoofd van de bevolking zal binnen een decennium waarschijnlijk een half biljoen dollar per jaar bereiken.

De vruchtbaarheidscijfers van Israël overtreffen die van elk westers land.

De werkloosheid staat op het laagste niveau.

Dit alles gebeurde toen de Palestijnen onder de PLO van hun rijkdom werden beroofd door kleptocratische terroristen die hun autonome regeringen als maffiabazen runnen. Om hun mislukkingen te verontschuldigen en hun misdaden te maskeren, zegt de PLO tegen de Palestijnen dat ze hun ongeluk aan de Joden moeten wijten en spoort hen aan om bij elke gelegenheid Joden te vermoorden.

Een van de centrale verhalen die de afgelopen 25 jaar tot walgens toe door zowel de PLO als de Israëlische linkse partijen is herhaald, is dat de PLO de enige gematigde en seculiere groep in de Palestijnse samenleving is. Als Israël de PLO niet steunt, zal Israël gedwongen worden een oorlog met de islam te voeren. In zijn interview met Erekat gaf Caspit een prominente stem aan deze stelling.

Dit zou een belangrijk inzicht zijn, als het waar was.

Maar dat is het niet.

Zondagmorgen stootte Khalil Jabareen, een 16-jarige uit het zuiden van Hebron, een mes in de rug van de 45-jarige Ari Fuld bij een supermarkt bij de kruising van Gush Etzion. Waarom deed hij het, seculiere, gematigde Abbas?

Maandag rapporteerde Bassem Tawil op de website van het Gatestone Instituut dat vorige zaterdag - de dag nadat het gesprek van Caspit met Erekat werd gepubliceerd - Abbas een toespraak tot het Uitvoerende Comité van PLO in Ramallah gaf. Daar beschuldigde de "seculiere, gematigde" leider Israël ervan Joden toe te staan om te bidden in de Al-Aqsa moskee op de Tempelberg in Jeruzalem.

Abbas leverde geen bewijs voor zijn volstrekt valse beschuldiging. Hij zei wel dat hij met de Jordaanse regering samenwerkt om bij het Internationaal Strafhof in Den Haag een klacht in te dienen tegen Israël wegens haar kwade complot.

Volgens Tawil hebben de pan-Arabische en Palestijnse media onmiddellijk de opmerkingen van Abbas opgepikt. Zij waren het topverhaal op de websites van Hamas en de Islamitische Jihad.

Nadat Jabareen Ari Fuld vermoord had, beweerden de Palestijnse media dat hij hem vermoord had om de al-Aqsa te verdedigen.

Met andere woorden, Abbas bracht Jabareen ertoe om op jacht te gaan naar Joden om te doden.

Abbas doodde dus Fuld.

Erekat waarschuwde Caspit dat Abbas tijdens zijn toespraak voor de Algemene Vergadering van de VN aanstaande donderdag van plan is om een dramatische verklaring af te leggen die effectief zal afbranden van wat er nog over is van het vredesproces. Caspit van zijn kant waarschuwde zijn lezers dat wij zeer bezorgd moeten zijn dat Abbas zijn bedreiging zal uitvoeren om de PA te ontmantelen.

Zijn waarschuwing is er niet in geslaagd om het publiek te alarmeren. En terecht.

De groteske moord op Fuld was weer een zoveelste herinnering aan het feit dat Oslo in alle opzichten verkeerd was. De PLO was nooit geïnteresseerd in vrede. En het bestaansrecht van Israël, net als haar succes en veiligheid en welvaart waren nooit in de handen van iemand anders dan van het volk Israël.

De afwijzing door het Israëlische volk van de centrale vooronderstelling van Oslo - dat ons geluk en succes in handen is van de PLO - en onze vasthoudendheid om ons leven en land voort te zetten en op te bouwen, zelfs tegenover massaal lijden en vervolging, is een bewijs van twee dingen: de absurditeit van die centrale veronderstelling van Oslo, en de veerkracht en kracht van het Joodse volk en de Israëlische samenleving.

Israël versloeg Oslo niet door er per se met een oorlog tegenaan te gaan. Israël overleefde het Oslo-vredesproces en versloeg de Oslo-oorlog door trouw te blijven aan zichzelf.

Bron: Column One: How Israel defeated the PLO - Opinion - Jerusalem Post