Palestijnen: Een verhaal dat je in het Westen niet hebt gehoord

door Bassam Tawil | 5 juni 2018

• Samah Abu Ghayyath is nog steeds niet formeel beschuldigd van het plegen van een misdaad. Hamas zal niet zeggen waarom de moeder van vijf kinderen 23 dagen in hechtenis heeft gezeten.

• Dit is de echte tragedie van de Palestijnen: een mislukt leiderschap dat hen heeft beroofd van internationale hulp en een goed leven ten gunste van het haten en doden van Joden. Hun leiders hebben hun volk van de ene ramp naar de andere gesleept - van de Zwarte September in Jordanië in de jaren zeventig, naar de burgeroorlog in Libanon in de jaren tachtig en negentig, naar de tweede Intifada in de jaren zestig, tot aan de oorlogen in de Gazastrook waarbij duizenden Palestijnen om het leven zijn gekomen.

• Waar zijn degenen die beweren "pro-Palestijns" te zijn en haat zaaien tegen Israël en Joden op universiteitscampussen in de VS en Canada? Als ze de Palestijnen echt willen helpen, laten ze dan opstaan en schreeuwen over de rechten van vrouwen en homoseksuelen die onder het repressieve regime van Hamas leven, en die van journalisten die worden lastiggevallen en gearresteerd door de veiligheidstroepen van Mahmoud Abbas.

• Leugens uitschreeuwen over Israël en Joden maakt iemand niet "pro-Palestijns". Het maakt iemand slechts een Israël-hater. Israël haten is niet bevorderlijk voor de mensenrechten van de Palestijnen die onder Hamas en Fatah leven. In plaats daarvan leidt het af van Fatah en Hamas en vergemakkelijkt het zelfs de onderdrukking van de openbare vrijheden en de mensenrechten.

Een Palestijnse moeder van vijf kinderen heeft net 23 dagen in de gevangenis vastgezeten. Tijdens haar opsluiting werd ze onder erbarmelijke omstandigheden vastgehouden en werd haar familiebezoek ontzegd. Het was haar ook verboden om een advocaat te raadplegen.

Dit is een verhaal dat niemand in het Westen ooit heeft gehoord.

Waarom? Omdat de Palestijnse vrouw, Samah Abu Ghayyath, niet door Israël werd vastgehouden, maar door Hamas, de Palestijnse terreurgroep die de Gazastrook regeert.

Abu Ghayyath zou "gelukkig" zijn geweest als ze door Israël was gearresteerd. Dan zou haar zaak de pagina's hebben bereikt van grote mediakanalen over de hele wereld en zouden "pro-Palestijnse" activisten demonstraties en onlinecampagnes hebben georganiseerd om haar te steunen om Israël aan de kaak te stellen.

Denk daarbij aan het voorbeeld van Ahed Tamimi, een Palestijns tienermeisje uit een dorpje bij Ramallah op de Westelijke Jordaanoever. In december 2017 werd Tamimi door de Israëlische autoriteiten aangehouden omdat zij een Israëlische soldaat fysiek had aangevallen. Na akkoord te zijn gegaan met voor een schuldig te pleiten, werd ze veroordeeld tot 8 maanden gevangenisstraf.

Tamimi is sindsdien een symbool geworden van de Palestijnse "strijd" tegen Israël. Ze wordt verheerlijkt door velen in de reguliere media in het Westen en voorvechters van Palestijnse mensenrechten over de hele wereld, die haar tot een icoon hebben gemaakt.

Tamimi heeft al deze roem en glorie verdiend, omdat zij en haar familieleden al heel lang schermutselingen voeren met Israëlische soldaten in hun dorp Nabi Saleh. De tiener en haar ouders hebben het tot een gewoonte gemaakt om journalisten uit te nodigen - of iedereen met een camera - om hun provocerende acties tegen de soldaten te documenteren.

Abu Ghayyath, de vrouw uit de Gazastrook, is echter minder gelukkig geweest dan het gouden meisje uit de Westelijke Jordaanoever.

In tegenstelling tot Tamimi leidde de arrestatie van de moeder van vijf kinderen begin mei door Hamas niet tot internationale verontwaardiging. Westerse journalisten en mensenrechtenorganisaties steunden Abu Ghayyath niet, omdat ze al snel te maken kregen met Tamimi, een meisje dat een Israëlische soldaat sloeg.

Als Abu Ghayyath door Israël was gearresteerd, zou haar naam op de voorpagina's van de New York Times en in de uitzendingen van de BBC en CNN zijn verschenen. De enigen die haar beproeving hebben opgepakt en haar vrijlating hebben geëist, zijn echter enkele Palestijnse vrouwengroepen en natuurlijk haar familie.

Voorspelbaar was het, slechts een handvol Palestijnen - en geen westerlingen - durfde Hamas aan te klagen omdat zij de vrouw arresteerde.

Zelfs na de vrijlating van Abu Ghayyath blijft het onduidelijk waarom de veiligheidstroepen van Hamas haar überhaupt hebben gearresteerd. Sommige Palestijnen speculeerden dat zij in hechtenis had kunnen worden genomen vanwege haar banden met de Hamas' rivalen in Fatah, de seculiere factie onder leiding van Mahmoud Abbas, de president van de Palestijnse Autoriteit. Anderen menen dat ze zou zijn gearresteerd vanwege haar activiteiten ten behoeve van de rechten van de vrouw in de Gazastrook.

Abu Ghayyath is nog steeds niet formeel beschuldigd van het plegen van een misdaad. Hamas zal niet vertellen waarom ze 23 dagen in detentie heeft gezeten. Zelf lijkt ze te bang om te praten over de moeilijke dagen die ze in de gevangenis van Hamas heeft doorgebracht tijdens de ondervragingen. Daarnaast werden haar PC en mobiele telefoon in beslag genomen.

Vrienden en familie van Abu Ghayyath beweren dat ze tijdens haar gevangenschap fysiek en psychologisch werd gemarteld. Ze zeggen dat zij het stilzwijgen door veel Palestijnen en de internationale gemeenschap over Hamas' actie tegen een moeder van vijf kinderen (haar jongste kind is pas acht maanden oud) niet kunnen begrijpen.

Gedurende de tijd dat Abu Ghayyath door Hamas werd vastgehouden, verschenen haar kinderen, soms in tranen, op een televisiezender in Ramallah om op te roepen tot de vrijlating van hun moeder. Hamas gaf er duidelijk niets om dat deze kinderen, die alleen thuis werden achtergelaten, vooral tijdens de vastenmaand van de Ramadan, waarbij de oudere meisjes (13 en 11 jaar) het voedsel moesten bereiden en voor de jongere kinderen moesten zorgen.

De vrienden van Abu Ghayyath in Fatah hebben haar arrestatie veroordeeld als een "schandvlek op het voorhoofd van Hamas". Maar wie zei dat de mensenrechtensituatie van Fatah beter zijn?

Fatah is de dominante partij van de Palestijnse Autoriteit die de Westelijke Jordaanoever regeert. De leden en aanhangers ervan vormen ook het grootste percentage van de veiligheidstroepen van de PA, die verantwoordelijk zijn voor het onderdrukken van de openbare vrijheden en het hardhandig optreden tegen politieke rivalen en dissidenten.

Abu Ghayyath is wellicht het laatste slachtoffer van de 11-jarige machtsstrijd tussen Fatah aan de ene kant en Hamas op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook aan de andere kant. Zowel Fatah als Hamas arresteren al meer dan tien jaar elkaars aanhangers en treiteren hen.

De rivaliteit tussen Fatah en Hamas heeft geresulteerd in een situatie waarin de Palestijnen twee afzonderlijke mini-staten hebben - een die wordt geregeerd door Fatah op de Westelijke Jordaanoever en een andere die wordt geregeerd door Hamas in de Gazastrook. De twee mini-staten zijn beide mislukte entiteiten die worden geleid door wrede en corrupte leiders die de opkomst van nieuw en jonger leiderschap blokkeren en de openbare vrijheden beknotten.

Deze twee mini-staten hebben in hun strijd geen middelen gespaard om elkaar de mond te snoeren, van het gooien van Palestijnen van daken en hen lynchen op openbare pleinen tot aan het afsnijden van medische voorraden, zoals president Abbas heeft gedaan in de Gazastrook.

Dit is de echte tragedie van de Palestijnen: een mislukt leiderschap dat hen heeft beroofd van internationale hulp en een goed leven, ten gunste van het haten en doden van Joden. Hun leiders hebben hun volk van de ene ramp naar de andere gesleept - van de Zwarte September in Jordanië in de jaren '70, tot de burgeroorlog in Libanon in de jaren '80 en '90, en de tweede Intifada in de jaren '80, tot aan de oorlogen in de Gazastrook waarbij duizenden Palestijnen om het leven zijn gekomen.

Maar laten we terugkeren naar Abu Ghayyath. Waar was enige Westerse sympathie of zelfs maar aandacht toen ze wegkwijnde in de gevangenis van Hamas? Waarom was niemand in het Westen geïnteresseerd in haar verhaal? Omdat zij niet het slachtoffer van Israël was. Ze werd alleen het doelwit van haar eigen volk, Hamas.

Westerse journalisten die zich met Palestijnse zaken bezighouden, kunnen zich dus daar niet om bekommeren. Evenmin geven ze ook maar iets om de repressieve maatregelen van Fatah en Hamas tegen Palestijnen. Op dezelfde manier zien zij geen wangedrag aan de Palestijnse kant. De enige verhalen waarin buitenlandse journalisten geïnteresseerd zijn, zijn de verhalen die negatief reflecteren over Israël.

Dit is de zoveelste herinnering aan de gevaarlijke dubbele moraal van de internationale gemeenschap. Waar zijn degenen die beweren "pro-Palestijns" te zijn en haat zaaien tegen Israël en Joden op universiteitscampussen in de VS en Canada? Als ze de Palestijnen echt willen helpen, laten ze dan opstaan en schreeuwen over de rechten van vrouwen en homoseksuelen die onder het repressieve regime van Hamas leven, en die van journalisten die worden lastiggevallen en gearresteerd door de veiligheidstroepen van Mahmoud Abbas.

Leugens uitschreeuwen over Israël en Joden maakt iemand niet "pro-Palestijns". Het maakt iemand slechts een Israël-hater. Israël haten is niet bevorderlijk voor de mensenrechten van de Palestijnen die onder Hamas en Fatah leven. In plaats daarvan leidt het af van Fatah en Hamas en vergemakkelijkt het zelfs de onderdrukking van de openbare vrijheden en de mensenrechten.

Bassam Tawil is een islamitische Arabier uit het Midden-Oosten.

Vertaling door W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2018 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: Palestinians: A Story You Have Not Heard in the West