Trump was de grote winnaar op de Helsinki-top

door Caroline Glick - 18 juli 2018

Op inhoudelijk niveau is de verontwaardiging die volgde na president Donald Trumps topontmoeting met de Russische president Vladimir Poetin maandag in Helsinki onbegrijpelijk.

Trump had een ontmoeting met Poetin, omdat hij als president, net als alle Amerikaanse presidenten sinds Franklin Delano Roosevelt, een ontmoeting moet hebben met zijn tegenhanger in het Kremlin.

De nationale veiligheid van de VS en zelfs de internationale veiligheid zijn afhankelijk van de ontwikkelingen in de samenwerkingsrelaties door de leiders van de twee machtige naties. Het vermogen van Amerikaanse en Russische leiders om samen te werken speelt een sleutelrol bij het voorkomen van een nieuwe wereldoorlog. Het zou een plichtsverzuim zijn geweest als Trump Poetin niet had ontmoet.

Dit brengt ons bij de inhoud van de bijeenkomst, die buitengewoon positief en constructief was.

Sinds Poetin in 2000 als Russische president aan de macht kwam, is er een debat gaande over zijn leiderschap. Veel commentatoren en gebiedsdeskundigen hebben betoogd dat Poetin een ideoloog is met de ambitie om op kosten van Amerika de Russische invloed wereldwijd te verspreiden. Zeker zijn er mensen in Poetins binnenste kring die dergelijke ambities koesteren.

Veel andere commentatoren en deskundigen hebben beweerd dat Poetin speciaal geïnteresseerd is in macht omwille van de macht. Hij wordt niet bewogen door een grootse visie op de Russische wereldwijde dominantie. Hij wordt eerder bewogen door de tweedeling van financiële belangen en nationalisme. Hij wil Rusland macht geven, maar is in staat om deals te sluiten met wie hem het beste aanbod doet. In deze interpretatie van Poetin is hij iemand die bereid is om met de VS of Israël samen te werken tegen Iran, als die hem een betere deal geven dan Teheran. Op dezelfde manier is hij bereid om de Russische banden met China te verzwakken ten gunste van sterkere betrekkingen met de VS als hij van mening is dat zijn belangen beter worden gediend door Washington dan Peking.

In zijn openingsopmerkingen maakte Poetin officieel een einde aan het debat over zijn bedoelingen. "De Koude Oorlog behoort tot het verleden," verklaarde hij.

"Het tijdperk van de acute ideologische confrontatie tussen de twee landen behoort tot het verre verleden - het is een overblijfsel uit het verleden."

Als Poetins intenties en zijn vooruitzichten het enige resultaat van de top zouden zijn, zou de bijeenkomst al meer dan gerechtvaardigd zijn geweest. Maar dat was nog maar het begin.

Tijdens de persconferentie hebben Trump en Poetin veel aandacht besteed aan twee cruciale kwesties, namelijk de aanwezigheid van Iran in Syrië en het nucleaire arsenaal van Noord-Korea. Hun opmerkingen over deze beide onderwerpen maakten duidelijk hoe belangrijk de bijeenkomst was voor de belangen van de Amerikaanse nationale veiligheid en voor de mondiale stabiliteit op korte en lange termijn.

Vóór hun ontmoeting in Helsinki was het vooruitzicht van een oorlog tussen Israël en Iran/Hezbollah in Syrië vrij zeker. Afgelopen maandag nog zijn Syrische regeringstroepen - die worden gedomineerd door Iran via de officieren van de Revolutionaire Garde, Hezbollah-eenheden en door Iran gecontroleerde sjiitische milities - begonnen om de controle te grijpen over de regio Quneitra aan de Syrische kant van de grens met Israël.

Als Iran erin slaagt zijn eigen troepen, of Hezbollah-troepen, in Syrië in het algemeen, en langs de grens met Israël in het bijzonder te verankeren, dan zal Israël een oorlog moeten voeren om Iran met geweld eruit te zetten. Israël kan eenvoudigweg niet akkoord gaan met een strategisch klimaat dat een permanente Iraanse aanwezigheid in Syrië impliceert, vooral gezien het feit dat Iran Libanon controleert via Hezbollah.

In hun opmerkingen zeiden zowel Poetin als Trump dat ze zich inzetten voor de veiligheid van Israël. Poetin zei het standpunt van Israël te aanvaarden dat het akkoord van 1974 over de terugtrekking van de strijdkrachten tussen Israël en Syrië ten uitvoer moet worden gelegd. De overeenkomst verbiedt Syrische strijdkrachten om zich aan de grens met Israël te begeven en beperkt hun inzet in het aangrenzende gebied. Trump verklaarde onomwonden dat de VS de inspanningen van Israël zal steunen om te voorkomen dat Iran zijn troepen in Syrië ingraaft.

Beide leiders spraken ook hun bewondering en respect uit voor de Israëlische premier Benjamin Netanyahu.

Deze opmerkingen waren significant op twee niveaus. Ten eerste hebben zij de kans op oorlog verkleind door aan Iran en Hezbollah kernboodschappen te doen toekomen.

Trumps verklaring dat "de Verenigde Staten Iran niet zullen laten profiteren van onze succesvolle campagne tegen ISIS" sloot aan bij een verklaring van nationaal veiligheidsadviseur John Bolton voorafgaand aan de top. Zondag sprak Bolton met ABC News: "Ik denk dat de president duidelijk heeft gemaakt dat we daar [in Syrië] zijn, totdat het ISIS-territoriaal als kalifaat is verwijderd en zolang de Iraanse dreiging in het hele Midden-Oosten voortduurt.

Iran zal de opmerkingen van beide mannen begrijpen, als dat de VS samen met Israël zal vechten in elke oorlog met de door Iran gecontroleerde troepen in Syrië om hun terugtrekking te waarborgen, net zoals ze met hun bondgenoten in Syrië hebben gevochten om ISIS te verslaan.

Dan is daar Poetin. Poetins steunbetuiging aan de veiligheid van Israël en de vreedzame betrekkingen tussen Syrië en Israël was ook een signaal aan Iran. Terwijl Poetin met Iran heeft samengewerkt om Assad in staat te stellen te overleven en zijn controle te herstellen over een gebied dat voorheen onder controle stond van de rebellen, zal Poetin niet met Iran meewerken als het ervoor kiest om in Syrië te blijven en de Israëlische en misschien ook de Amerikaanse strijdkrachten te bestrijden.

Poetin kan Israël in zo'n oorlog al dan niet helpen. Hij kan wel of niet samenwerken met de VS, maar hij zal niet vechten aan de kant van Iran.

Hoewel het onwaarschijnlijk is dat deze verklaringen voldoende zullen zijn om Iran en Hezbollah ervan te overtuigen hun troepen uit Syrië terug te trekken, is het duidelijk genoeg dat deze top de kans op een oorlog op korte termijn heeft verkleind.

En nogmaals, als dat het enige was dat in deze top werd bereikt, dan zou het belang ervan onbetwistbaar zijn.

De tweede reden waarom de Trump-Poetin-bijeenkomst in de Iraanse context van belang was, is dat de levensvatbaarheid van het Russisch-Iraanse partnerschap op lange termijn in twijfel werd getrokken.

Dagen voor de top van Helsinki landde Ali Akbar Velayati, de hoogste adviseur voor internationale zaken van de Iraanse opperste leider Ali Khamenei, in Moskou voor een ontmoeting met Poetin. In een persbericht vóór de bijeenkomst prees Velayati de banden tussen Iran en Rusland en noemde deze banden "een strategische relatie".

Los van de samenwerking van Iran met Rusland in Syrië, zei Velayati: "Alleen een strategische en langdurige relatie met Rusland kan deze samenwerking voortzetten.

Dus als Poetin aangeeft bereid te zijn om een deal te sluiten met de VS en Israël in Syrië, dan betekent dit dat hij bereid is om de Russisch-Iraanse banden te verzwakken ten gunste van de Russisch-Amerikaanse en de Russisch-Israëlische banden. De minimale prijs voor deze banden is de aanvaarding door Israël en de VS van het overleven van Assads regime in Syrië. Netanyahu gaf vorige week aan dat hij bereid is het standpunt van Poetin te aanvaarden.

Ook hier zou, als dit het enige positieve resultaat van de top was geweest, deze toezegging de top meer dan gerechtvaardigd hebben.

Om te begrijpen hoe belangrijk de verwezenlijkingen zijn van Trump met betrekking tot Ruslands betrekkingen met Iran en zijn positie in Syrië, is het belangrijk om op te merken waar de V.S. stond in deze beide kwesties toen Trump in functie kwam.

Gedurende de regering-Obama aanvaardden de VS de alliantie van Rusland met Iran in Syrië en daarbuiten. Toen Rusland in 2015 zijn troepen namens Assad en Iran in Syrië inzette, probeerde president Barack Obama niet om het optreden van Rusland in te perken. Hij heeft niet geprobeerd de inzet van Iran in Syrië te beperken. Integendeel, hij stelde Iran voor als een Amerikaanse bondgenoot in de campagne om ISIS in Syrië en Irak te verslaan, ook al gebruikte Iran die campagne om zijn militaire aanwezigheid en controle in beide landen te verankeren.

Meer in het algemeen heeft Obama samen met Rusland Iran in staat gesteld een kernwapenstaat te worden door in juli 2015 de nucleaire overeenkomst met Iran te sluiten. Het feit dat Trump Poetin ervan kon overtuigen om de Israëlische inspanningen tegen Iran in Syrië te steunen, nadat hij in mei van de nucleaire overeenkomst had afgezien - ondanks de aanhoudende steun van Poetin voor de nucleaire overeenkomst - was een belangrijke prestatie.

Het tweede gebied waarop Trump in Helsinki een belangrijke doorbraak heeft bereikt, is Noord-Korea. Het is verre van duidelijk of de inspanningen van Trump om een deal met Noord-Korea te sluiten Pyongyangs laatste anti-Amerikaanse tirades en het bewijs van zijn voortgezette nucleaire activiteiten kunnen overleven. Maar wat duidelijk is, is dat geen van de inspanningen van Noord-Korea kan worden voortgezet zonder Chinese steun. Een nucleair bewapend Noord-Korea is China's machtigste - en gevaarlijkste - gevolmachtigde.

Tijdens de drie voorgaande regeringen heeft Rusland consequent met China samengewerkt in verband met de meerpartijenbesprekingen van de VS over het nucleaire programma van Noord-Korea. Tijdens de top van Helsinki sprak Poetin echter zijn krachtige steun uit voor de Amerikaanse doelstelling om Noord-Korea te denucleariseren.

Het is zeker mogelijk dat Poetins verklaring weinig substantie achter zich heeft. Zijn acties in de komende weken en maanden zullen duidelijk maken of dat wel het geval is.

Maar als Poetin serieus steun geeft aan de pogingen van de VS om Noord-Korea te dwingen tot denuclearisering, dan zou zijn positie een teken kunnen zijn van een verzwakking van de banden van Rusland met China ten gunste van de betrekkingen tussen Rusland en de VS. Het zou voor Poetin een goede strategische zet zijn. China vormt een enorme bedreiging voor Rusland, en het zou redelijk zijn als Poetin de banden met de VS zou gebruiken om de Chinese macht te controleren. Als Trump Poetin er op de een of andere manier van zou hebben overtuigd om zelfs maar na te denken over een dergelijke stap, zou dat een enorme geopolitieke ontwikkeling op meerdere niveaus betekenen. Het zou Trump ook markeren als een van de grootste Amerikaanse staatslieden in de geschiedenis.

Nogmaals, de tijd zal leren hoe belangrijk de verklaring van Poetin over Noord-Korea in feite was, maar de potentiële betekenis ervan is enorm.

En nogmaals, als deze verklaring van Poetin de enige substantiële verwezenlijking op deze top zou zijn geweest, dan zou de top nog steeds een zeer positieve, belangrijke gebeurtenis zijn geweest.

Dit brengt ons dan op de hysterische veroordelingen waarmee Trump sinds maandag wordt overspoeld door de media van de V.S. en ook door de vroegere hogere nationale veiligheidsambtenaren van de regering Obama, alsmede door de Democraten.

Het begrip is absurd dat een president van de VS verraad pleegt door te streven naar een samenwerkingsrelatie met de leider van Rusland. Gezien de belangen die op het spel staan in de betrekkingen tussen de twee leiders, is dit begrip ook nog gevaarlijk.

De verklaringen waarin Trump van verraad wordt beschuldigd, en waarin het leger wordt opgeroepen om hem omver te werpen, zijn angstaanjagend. Ze tonen aan dat Trumps tegenstanders zo geobsedeerd zijn om zijn presidentschap te delegitimeren, en vermoedelijk hem te ontslaan uit zijn ambt, dat ze bereid zijn een wereldoorlog te riskeren om hun binnenlandse politieke doelen te bereiken.

Als we kijken naar de hysterie van Trumps critici aan de ene kant en Trumps buitengewone prestaties in Helsinki aan de andere kant, moeten we dankbaar zijn dat Trump bereid was, zoals hij zei, "om een politiek risico te nemen in het streven naar vrede" in plaats van "vrede te riskeren in het nastreven van politiek". De VS en de wereld profiteren zeer van zijn moed.

Caroline Glick is een wereldberoemd journalist en commentator over het Midden-Oosten en het buitenlands beleid van de VS, en de auteur van The Israeli Solution.

Bron: Caroline Glick: Trump Was the Big Winner at Helsinki Summit | Breitbart