ALLEEN TRUMP KAN PALESTINA LATEN EINDIGEN

Een slecht moment voor slechte ideeën

Door Daniel Greenfield - 13 september 2018

De Sovjet-Unie had het perverse idee om de Verenigde Staten ervan te overtuigen om niet alleen hun meest destructieve ideeën over te nemen, maar ook om hun hoofdsponsor te worden onder de waan dat zij op de een of andere manier de verwoesting die hun oude communistische vijand over de hele wereld had ontketend, zouden kunnen stoppen.

Het is gepast dat president Trump twee vreselijke rode vogels met één klap aanviel door de UNRWA te dumpen. Zowel het VN-nationalisme als het Palestijnse nationalisme waren de geesteskinderen van de Sovjet-communisten, die de linkse Amerikaanse buitenlandse politiek onder het mom van strijd tegen de invloed van de Sovjet-Unie aannam, en werd op haar beurt snel opgepikt door een nietszeggende Republikeinse buitenland-politiek.

De Republikeinen omarmden het Arabische nationalisme sinds president Eisenhower de kant koos van Gamal Abdel Nasser, de Hitler bewonderende militaire dictator, en die zijn nationalisatie van het Suezkanaal bewonderde, boven het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Israël. In wat hij later zou omschrijven als zijn grootste fout, dreigde Eisenhower zijn voormalige Britse bondgenoten met economische oorlogvoering om te voorkomen dat het Arabische socialistische regime van Egypte overging naar de communistische kant.

Het werkte niet.

Maar elk Republikeins bestuur heeft tot nu toe het Arabische nationalisme en zijn lelijke misvormde terroristische stiefkind, het Palestijnse nationalisme omarmd.

Zelfs de regering van Reagan.

Alles wat de Sovjet-Unie moest doen, was een stel islamitische terroristen adopteren en de Verenigde Staten kwamen als een jaloerse rivaal opduiken om hen met liefde, bloemen en chocolaatjes te overladen. Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie, toen hun oude Arabische socialistische vazal-staten, de islamitische olie-koninkrijken, ons buitenlands beleid voor het eerst corrumpeerden en de binnenlandse Moslim Broederschap steunden, speelden ze succesvol dit spel van Broeder Haas met de pleisters van de Amerikaanse Broeder Vos. Als er dan geen Sovjet-Unie meer was om tegen te concurreren, de reden om de terroristen te steunen, was het om hen ervan te overtuigen zich gematigd op te stellen of om hen ervan te weerhouden meer bondgenootschappen met "extreme" terroristen aan te gaan. De enige manier om de terroristen tegen te houden was door deze te adopteren.

Laat in het eerste decennium van een nieuwe eeuw was de normalisering van Yasser Arafat en zijn PLO-terroristen door de regering-Clinton bijna een nostalgische herinnering geworden aan een meer onschuldige tijd. In zijn hoogtijdagen onder Obama werd het buitenlandse beleid overspoeld met een verlanglijstje van islamitische terroristische groeperingen en normaliseerde.

Er vloeiden wapens naar islamitische milities, van Syrië tot aan Libië: Egypte, Tunesië en Jemen werden op een zilveren schotel overhandigd aan de Broederschap en haar islamitische bondgenoten; Iran kreeg miljarden in contanten, de Iraakse PMU's gebruikten onze luchtmacht voor luchtsteun, Boko Haram werd van de lijst van gesanctioneerde buitenlandse terroristische groeperingen gehouden, ondanks de genocide op duizenden christenen, er waren gesprekken met de Taliban en steun voor een Hamas-PLO eenheidsregering in de Terroristische Bezette Gebieden in Israël.

Toen kwam President Trump opdagen en toonde, in tegenstelling tot zoveel gevestigde Republikeinen, geen interesse in de ontvangen wijsheid die het Republikeinse establishment van links had opgepikt, die het reeds eerder had overgenomen van de Sovjet-Unie in grote rommelmarkt van verkoop van de slechtste ideeën in de menselijke geschiedenis.

De mislukte buitenlandse politiek waarin de Verenigde Staten hun vijanden begunstigden om zo hun standpunten te matigen, door terrorisme te steunen, diende ieders waarden en belangen, behalve de eigen, en dat ging sneller de deur uit dan een tweet. Diplomatie zou niet langer gaan over het verzamelen van belanghebbenden in de internationale gemeenschap in chique New Yorkse restaurants. Evenmin zou het erover gaan om Amerikaanse belangen op de een of andere indirecte manier te behartigen, afhankelijk van de goodwill van de vijanden en op manieren die zich waarschijnlijk nooit zullen voordoen.

Het Palestijnse natie opbouwproject, een van de krankzinnige knooppunten waar het Amerikaanse buitenlandse beleid zinloos omheen was gesponnen, is een van de eerste slachtoffers in het buitenlands beleid tijdens het Trump-tijdperk.

Het vredesproces met de terroristen was al een generatie lang aan de gang met niets anders dan terrorisme. UNRWA was al generaties lang, een speciaal agentschap van de V.N., gewijd aan het bestendigen van een oorlog met Israël terwijl het handelde als werkgelegenheidsagentschap en raketopslagbedrijf voor Hamas.

Maar het was ondenkbaar om er maar iets van weg te doen. "Denk alleen maar aan de gevolgen," zei in koor het volledige spectrum van buitenland-beleidsdeskundigen, de gedachteleiders, de bureaucraten, de media-geleerden en de rest van de troep die de Republikeinse onderneming vertegenwoordigen.

Maar President Trump haalde zijn schouders op.

De strategie van de PLO om bedreigingen af te wisselen met vleierij, om het slachtoffer te spelen en vervolgens een woedeaanval eruit te gooien, met de belofte om een deal te sluiten en tegelijkertijd concessies te eisen, is zeer slecht gespeeld tegenover Trump.

Voormalig staatssecretaris John Kerry's bemoeienis om de PLO-ambtenaren aan te sporen Trump persoonlijk aan te vallen, en door naar verluidt te beloven dat Trump snel weg zou zijn en dat Kerry hem dan zou kunnen vervangen.

In plaats van het krijgen van een uitbetaling, worden de Pallies nu onder druk gezet. Ontkrachting van de UNRWA, met erkenning van Jeruzalem, is een waarschuwing. Het sluiten van het UNRWA-terreur-geldkanaal bespaart niet alleen geld; het is ook een nieuw teken dat de Verenigde Staten hun interesse in het Palestijnse natie opbouwproject verliezen.

De Verenigde Staten hadden het Palestijnse natie opbouwproject van de Sovjet-Unie als hun eigen project aangenomen. Tijd en bureaucratie hadden er een Washington D.C. een beeld van gemaakt, zoals van die obscure beelden in een zijstraat van het centrum van de stad, waarvan niemand zich het doel van herinnert, maar waar niemand zich van kon ontdoen.

Nu speelt President Trump als de beeldenstormer.

Het Palestijnse natiebouwproject werd uitgevonden door de Sovjet-Unie om Israël te vernietigen en de terreur te verspreiden over de regio en de wereld. Elke poging om het te neutraliseren, zijn leiders af te kopen en aan hun eisen te voldoen, heeft het alleen maar dichter bij haar doel gebracht.

Maar president Trump heeft nooit het centrale uitgangspunt van verzoening geaccepteerd. Hij heeft nooit geloofd dat het afkopen van onze vijanden, en er niets voor terugkrijgen, hen zal veranderen in vrienden. Hoe vastberadener hij en zijn team zijn om iets uit de PLO te halen, hoe meer de terreurgroep terugvalt op de gebruikelijke reeks van bedreigingen en slachtofferschap, hoe sneller de terroristen hun grootste geldschieter verliezen.

De PLO heeft al een historisch artefact, een overblijfsel van een vervlogen Arabisch socialisme met zijn Sovjet-getrainde leider, een overblijfsel uit de jaren '90 met de Clinton-diplomatie, impopulair bij zijn eigen volk en andere Arabische staten.

Links is overgestapt naar de BDS en Hamas, terwijl de Democraten en Republikeinen zich vastklampen aan de Palestijnse Autoriteit van de PLO, omdat ze niets anders konden bedenken om te doen. De mensen van Trump kunnen en doen dat wel.

De PLO bestaat omdat we haar financieren en steunen. En zonder de Verenigde Staten is de PLO geschiedenis.

Maar het Palestijnse natie-opbouwproject is slechts één van de vele omvallende dominostenen. Het subsidiëren van een terroristische groepering in ruil voor een vrede die nooit is bereikt, is een van de meer absurde vermeldingen in onze buitenlandse hulpverlening. Maar het staat al zo lang in de boeken, dat niemand het nog durfde aan te raken of in twijfel te trekken.

Een warme wind van verandering waait door de zalen van de macht, zelfs als die in de herfst het Washington D.C. beroerd. En die wind draagt niet alleen slecht nieuws met zich mee voor de PLO, maar ook voor alle slechte ideeën die links van de Sovjet-Unie heeft geleend, en waarop de Republikeinse gevestigde orde besloot om die tot de dood toe te verdedigen.

Links plantte slechte ideeën als virussen in de echokamer van onze beleidsmachine. Wat links en de gevestigde orde nu frustreert, is dat Trump immuun lijkt voor deze virussen die Washington D.C. infecteerden.

Alleen Nixon kon naar China gaan, zeiden de apologen ooit. Maar alleen Trump kan Palestina afsnijden.

Daniel Greenfield, een Shillman Journalism Fellow in het Freedom Center, is een New Yorkse schrijver die zich richt op de radicale islam.

Bron: Only Trump Could End Palestine | Frontpage Mag