Maar hoe zit het met de Druzen?

Ik was niet van plan om nog een keer over de wet op de natiestaat te schrijven. Ik dacht dat ik mijn standpunt had uiteengezet, dat de wet een uitdrukking is van wat het betekent om een Joodse staat te zijn, en essentieel is voor de bescherming van ons zionistisch erfgoed, dat wordt aangevallen door het post-zionistische Israëlische links, door het anti-nationalistische (en anti-joodse!) Europa, door politiek "progressieve" Amerikaanse Joodse groepen, en - daar komt nog bij - door onze Arabische vertegenwoordigers in de Knesset.

Ik heb, net als vele anderen, betoogd dat er een belangrijk onderscheid bestaat tussen individuele burger- en politieke rechten, die aan alle Israëlische burgers worden gegarandeerd, en de nationale rechten van het Joodse volk. Degenen die denken dat etnisch nationalisme en natiestaten verouderde gewoonten zijn die van de wereld moeten worden verwijderd, herkennen dat laatste uiteraard niet (hoewel het interessant is dat hun klachten altijd alleen op Israël gericht lijken te zijn en niet op een van de tientallen andere natiestaten).

Maar goed, ik dacht dat ik klaar was. Maar toen was er de demonstratie in Tel Aviv zaterdag, geleid door vertegenwoordigers van de Israëlische Druzengemeenschap, waarin ze duidelijk maakten dat ze geloven dat de wet hen tot "tweederangsburgers" maakt. Hoewel ik de hele dag kan argumenteren dat de wet in feite hun rechten als burgers op geen enkele manier schaadt, kan ik hun gevoelens niet ontkennen. Het is duidelijk dat zij dit vanuit hun hart menen.

Als er zoiets als een modelminderheid zou kunnen bestaan in een etnische staat, dan zijn het de Druzen wel. Ze dragen veel meer bij dan een proportionele last in de verdediging van de staat, ze omarmen het separatisme niet en ze vragen geen speciale behandeling. Als de Joodse staat niet kan opschieten met zijn Druzische burgers, dan kan het ook niet opschieten met een minderheid. En dat zou inderdaad rampzalig zijn.

Wat is er dan gebeurd?

Het begon met langdurige, gerechtvaardigde klachten over zaken als de beschikbaarheid van bouwvergunningen in Druzische steden, de toewijzing van middelen voor infrastructuur en scholen, enzovoort. Ja, hun recht op gelijke behandeling was wettelijk gegarandeerd, maar op de een of andere manier kregen ze niet waar ze recht op dachten te hebben. Ze kregen beloften dat problemen gecorrigeerd zouden worden, maar dat gebeurde niet. Andere groepen - Haredim, gehandicapten en LGBT-activisten - blokkeerden hoofdwegen om hun zaak er door te drukken, maar de Druzen beperkten hun demonstraties tot de gebieden in de buurt van waar ze woonden. Andere groepen gebruikten zeer sterke taal tegenover de regering of gingen in staking, maar de Druzen waren beleefd en bleven hun werk doen in het leger en de politie, aan de gevaarlijke rand van het conflict met het Arabische terrorisme.

Nu werd de wet aangenomen, en daar kwam Israëlisch links en de vertegenwoordigers van de door Europa betaalde NGO's, en diverse politici die een kans zagen om de gehate regering van Netanyahu in verlegenheid te brengen, en zij zeiden tegen de Druzen: "Kijk, jullie zijn nu tweederangsburgers. Ze hebben je voortdurend uitgewrongen omdat ze jullie volk niet de eer of het respect geven dat het verdient, en nu zijn ze een wet aan het maken om het te rechtvaardigen." Kunt u de Druzen de schuld geven daarmee akkoord te gaan? Dat kan ik niet. Als de staat hen werkelijk respecteerde, zou het niet hun grieven negeren.

In dit deel van de wereld is er niets belangrijker dan eer en respect. Dus het was niet genoeg voor Bibi om te beloven dat al hun praktische zorgen eindelijk zouden worden opgelost. Nu is het een kwestie van eer, en dat is een ingewikkelder probleem dan bouwvergunningen.

Het is ironisch dat links - dat de Joodse eer en het Joods zelfrespect niet begrijpt of er niet om geeft - wel wist te begrijpen dat dit de manier was om een wig te drijven tussen de staat en de Druzen. Dezelfde mensen die denken dat we kunnen voorkomen dat Hamas ons land in brand steekt door de beperkingen op de invoer naar Gaza op te heffen of een haven aan te leggen, die ermee instemmen moordenaars in te ruilen voor gijzelaars met een verhouding van 1000:1, die niet inzien dat zelfrespect ook voor Joden belangrijk is, begrijpen wel dat de Druzen gerespecteerd willen worden.

Hoe dan ook, de antizionistische coalitie speelde het slim, en we lieten het passeren. We hebben hen toegestaan om het verhaal te definiëren in termen van een racistische meerderheid die de minderheden stelselmatig onderdrukt. We gaven ze de munitie om tegen ons te gebruiken met behulp van de Druzen.

Wat kunnen we nu doen?

Ik heb geen goed antwoord. Ik zie de wet als absoluut noodzakelijk om de Joodse staat te beschermen tegen de post-zionistische elite en de door Europa gefinancierde NGO's die ons rechtssysteem, en in het bijzonder het linkse Hooggerechtshof, hebben gebruikt als wapen om het zionisme te vervangen door een vorm van sociaal-democratie als basis van onze staat - en daarbij de Joodse staat te vervangen door een "staat van burgers" die binnenkort een of andere Arabische staat zou worden.

Maar ik zie ook de reactie van de Druzen op de wet als een grote mislukking van ons leiderschap. Als ze de echte zorgen van de Druzen hadden aangepakt toen ze die hadden, zou de aantrekkingskracht tot de vijanden van het zionisme misschien geen vruchtbare grond hebben gevonden. En het eerste wat nu natuurlijk moet gebeuren is dat er een einde moet komen aan elke vorm van discriminatie tegen de Druzen-gemeenschap en -individuen. Onmiddellijk. Ik weet zeker dat er talloze bureaucratische redenen zijn waarom verandering tijd kost, maar de tijd is rijp voor deze specifieke verandering. Er moet zichtbaar actie worden ondernomen, niet meerdere beloften.

De schade aan de eer van de Druzische mensen moet ook worden aangepakt. Tegelijkertijd is het echter niet mogelijk de grondbeginselen van de nationale wet af te zwakken. Het onderscheid tussen individuele rechten en nationale rechten is de sleutel om dit mogelijk te maken en ervoor te zorgen dat er in alle praktische zaken sprake is van gelijke behandeling van Joden en minderheden. Misschien is het toevoegen van een clausule over de gelijkheid van alle burgers aan de basiswet iets wat gedaan zou kunnen worden: menselijke waardigheid en vrijheid, die reeds door het Hooggerechtshof in die zin is geïnterpreteerd.

Ik denk dat we dit kunnen oplossen, maar het zal enige tijd duren.

Tot slot zou het voor ons als bewoners van het Midden-Oosten een goed idee zijn om dat voor eens en altijd ons eigen te maken, in het bijzonder het belang hier van concepten zoals eer, respect en het relaas. Het zou ons helpen om zowel onze vrienden als onze vijanden beter te begrijpen - en om dit soort fouten in de toekomst te voorkomen.

Bron: Abu Yehuda | A blog about the struggle to keep the Jewish state