Artikel

Amerika heeft tegenwoordig meer last van zijn bondgenoten dan van zijn vijanden.

Denk aan het vreemde geval inzake Turkije en Qatar, twee vermeende Amerikaanse bondgenoten. Beide naties herbergen essentiële Amerikaanse vliegbases, ondersteunen islamitische politieke partijen, werken steeds meer samen met Iran, Amerika's meest vastberaden vijand in de regio, en ondermijnen actief het Amerikaanse beleid in de regio.

De vragen begonnen met de arrestatie van Andrew Brunson, een in Amerika geboren christelijke voorganger die 23 jaar zonder incidenten in Turkije heeft gewoond. Op 7 oktober 2016 werden Brunson en zijn vrouw Norine gevangen genomen als vermeende coupplegers. Norine werd vrijgelaten na 13 dagen vastgezeten te hebben, zonder dat er een aanklacht werd ingediend. Andrew Brunson is in detentie gebleven sinds 2016 en de aanklachten, toen ze uiteindelijk verschenen, waren talrijk en onmogelijk te geloven. Voorbeeld: Brunson maakt deel uit van een door Mormonen geïnspireerd plan van de CIA om de gekozen regering van Turkije omver te werpen. (Brunson is geen mormoon en heeft geen bekende CIA-verbindingen.) Als hij wordt veroordeeld, krijgt hij te maken met 35 jaar gevangenis.

Turkije heeft zijn ware bedoelingen laten zien toen het aanbood Brunson in te ruilen voor Fethullah Gülen, een Turkse islamitische zelfverklaarde clericus die in Pennsylvania woont. De Turkse regering is van mening dat Gülen en zijn vermeende "Fethullah Gülen Terror Organization" achter de vermeende poging tot "staatsgreep" tegen de Turkse regering van juli 2016 zitten. Dissidenten beweren dat de "staatsgreep" is georganiseerd om de gekozen islamitische regering dekking te bieden voor het wegzuiveren van pro-seculiere hoge militaire officieren, politici van de oppositie en kritische journalisten. Al meer dan tien jaar wordt de Turkse politiek geruïneerd door een debat over het ongedaan maken van veel seculiere tradities en wetten die bij de oprichting van het moderne Turkije in de jaren twintig van de vorige eeuw werden ingevoerd, maar nu in de richting van een islamitischer model dat vriendelijker is voor de islamitische dictatuur van Iran en minder in de richting van de VS en de EU. Brunson werd blijkbaar een pion in een groter schaakspel.

Dan President Donald J. Trump, die publiekelijk heeft opgeroepen tot de vrijlating van Brunson, terwijl hij privé het idee heeft verworpen om Gülen, een legaal Amerikaans ingezetene, over te dragen aan een buitenlands rechtssysteem dat hem waarschijnlijk geen eerlijk proces zal geven in een geladen politieke omgeving. Trump richtte zich vervolgens op economische sancties om te proberen de gevangen Amerikaanse voorganger te bevrijden.

Deze sancties hebben de verzwakking van de Turkse economie ernstig geraakt, maar de vastberadenheid van Turkije niet verzwakt. De Turkse munt kende dit jaar een daling van 40% ten opzichte van de Amerikaanse dollar. Ook de directe buitenlandse investeringen in Turkije zijn dit jaar aanzienlijk teruggelopen. Toch heeft de regering van het land haars koers aangehouden en geweigerd Brunson vrij te laten. De Turkse leider riep zijn volgelingen op om iPhones en andere iconische Amerikaanse producten te boycotten.

Turkije is een NAVO-partner van de Verenigde Staten en de op een na grootste donor van troepen aan dat vitale bondgenootschap. Het is ook de thuisbasis van belangrijke Amerikaanse vliegbases, waaronder Incirlik, een enorm complex in de buurt van Adana, met de huisvesting van ongeveer 5000 Amerikaanse luchtmachttroepen.

Aangezien de sancties van de V.S. werden verscherpt, greep een andere bondgenoot van de V.S., Qatar, in. De Emir Sheikh Tamim bin Hamad Al Thani van Qatar beloofde om $15 miljard te investeren in de Turkse economie tijdens een recent bezoek - en verklaarde duidelijk dat het doel van de investering was om de kracht van sancties door de V.S. af te zwakken. Met vrienden als deze...

Het is de moeite waard om deze vermeende bondgenoot van Amerika, Qatar, onder de loep te nemen. Het is ook de thuisbasis van een grote Amerikaanse luchtmachtbasis in Al Udeid, van waaruit Amerikaanse gevechtsvliegtuigen de Taliban, ISIS en elementen van Al Qaeda bombarderen.

Toch financiert Qatar enkele van die groepen die Amerika bombardeert. Het gasrijke schiereiland kanaliseert geld naar Al Nusra, een Syrisch filiaal van Al Qaeda. In de aanloop naar de aanslagen van 11 september hadden zij Talibanleiders gefinancierd en naar verluidt nog maar een paar jaar geleden zo'n 1 miljard dollar betaald aan de door Iran gesteunde terroristen voor losgeld van gevangenen in Irak en Syrië.

Qatar financiert nog andere groepen die Amerikanen doden. De emir van Qatar heeft publiekelijk en met trots zijn financiële steun aangekondigd aan Hamas, dat officieel is aangewezen als een "terroristische organisatie" door de VS en de EU en Israël. Laten we ook niet de honderden miljoenen dollars vergeten die Qatar geeft aan de Moslimbroederschap, de moederorganisatie voor bijna elke soennitische jihadi-terroristische bende in het Midden-Oosten. De huidige leider van Al-Qaeda, Dr. Ayman al Zawahiri, begon zijn extremistische reis in de Broederschap-afdeling in Egypte, net als op 11 september het meesterbrein Khalid Shaikh Mohammed in zijn Koeweit-afdeling. Het voormalige hoofd van Al-Qaeda in Irak, Abu Musab al Zarqawi, werd geïndoctrineerd in de Jordaanse Broederschap-afdeling.

De emir heeft ook Yusuf al-Qaradawi, de spirituele gids van de Moslimbroederschap, verwelkomd om in Qatar te wonen, evenals diverse hoge Hamas-ambtenaren.

Al Jazeera, de staatszender van Qatar, geeft vaak hoog op van deze groepen en geeft ze zendtijd om hun moorddadige opvattingen over Israël en Amerika en hun Arabische buren te legitimeren.

Voeg daarbij Qatars vermeende hacking van Amerikaanse burgers (met inbegrip van voormalig financieel voorzitter Elliott Broidy van het Republikeins Nationaal Comité) en het verspreiden van hun privé e-mails aan journalisten, volgens klachten bij de Amerikaanse rechtbank.

Bovendien, doet Qatar de financiering van lobbyisten (ongeveer $100.000 per maand) die dicht bij de huidige voorzitter van de Amerikaanse Senaat Commissie Buitenlandse Betrekkingen staan en de Democratische leden van die commissie.

Senator Ted Cruz' vroegere stafchef, Nick Muzin, kreeg $300.000 per maand van Qatar, volgens Reuters.

Tot slot heeft Qatar zich dicht in de buurt van de grootste regionale concurrent van Amerika, Iran, begeven. Het deelt het uitgestrekte offshoregasveld van Pars met de Islamitische Republiek - het verstrekt een rivier aan geld aan precies die natie die Amerika verdenkt van het bouwen van kernwapens en lange-afstandsraketten om die naar de V.S.-bases in het Midden-Oosten en Europa te vuren.

Vertegenwoordiger Ted Budd van de Verenigde Staten, lid van de Commissie Financiële Diensten en zijn Subcommissie Terrorisme en Illegale Financiering, stelt in een essentieel artikel:

"De aanhoudende steun van Iran aan de Hezbollahs terroristische organisatie met zowel financiële als politieke bijstand, alsmede wapens en tactische training, verdient een grondig onderzoek. Westerse diplomaten en Libanese analisten schatten dat de Iraanse financiële steun voor Hezbollah gemiddeld ongeveer 100 miljoen dollar per jaar bedraagt, en soms bedragen bereikt die dichter bij een kwart miljard dollar liggen. Al deze activiteiten vormen een directe bedreiging voor de veiligheidsbelangen van de VS, en dragen bij tot het voortduren van de conflicten in het Midden-Oosten en vormen een bedreiging voor onze belangrijkste bondgenoten in de regio."

Alles bij elkaar genomen is het patroon duidelijk. In plaats van het huidige Amerikaanse beleid trouw te steunen, gebruikt Qatar alle middelen die het tot zijn beschikking heeft om het te ondermijnen of te veranderen. De klap-in-het-gezicht financiering van Turkije, terwijl een Amerikaans staatsburger daar wordt vastgehouden, is gewoon het nieuwste voorbeeld van dit gedrag van Qatar, zogenaamd een Amerikaanse bondgenoot.

Vreemd genoeg schijnt het beleid van de Trump-regering betreffende Qatar tweeledig te zijn. Minister van Financiën Steve Mnuchin heeft zich positief uitgelaten over de inspanningen van Qatar op het gebied van terrorismebestrijding, terwijl het Ministerie van Buitenlandse Zaken de wandaden van Qatar heeft afgezwakt. President Trump zelf is niet consequent geweest in zijn publieke verklaringen over Qatar. Volgens een artikel in de New York Times van 18 april 2018:

"President Trump, die vorig jaar de staat Qatar in de Perzische Golf aan de kaak stelde als een "financier van het terrorisme", die zijn rivalen steunde in een omstreden regionale vete, verwelkomde dinsdag zijn vorst in het Oval Office en portretteerde hem als een partner in de strijd tegen extremisten."

"Het vriendschappelijk bezoek betekende een opmerkelijke ommekeer voor een president die Qatar ooit als een deel van het probleem had afgeschilderd."

Uiteindelijk zal de Trump-regering moeten beslissen welke set van bondgenoten het steunt: Saoedi-Arabië, Egypte en de Arabische Golfstaten, of Qatar en Turkije, die allebei naar Iran zijn overgegaan. De weg vooruit begint met een eenvoudige vraag: Welke groep bondgenoten steunt Amerika en zijn doelstellingen in het Midden-Oosten? Waarom zouden we niet overwegen om de Amerikaanse inzet op de luchtmachtbasis Al-Dhafra in de Verenigde Arabische Emiraten uit te breiden en te gaan gebruiken ter vervanging van de luchtmachtbases die de VS in Qatar en Turkije heeft, als de VAE dit idee zou aanvaarden?

Het resetten van de alliantie met Qatar zal niet gemakkelijk of gratis zijn. Amerika heeft een grote aanwezigheid op de militaire basis van Al Udeid in Qatar, en de investeringen van de Qatari in de economie van de V.S. worden gemeten in miljarden. Er liggen moeilijke keuzes voor ons te wachten.

De kosten van niets doen zijn echter nog hoger. Als één natie in staat is om het Amerikaanse beleid te trotseren of te ondermijnen, terwijl het nog steeds de voordelen van Amerika's vriendschap opstrijkt, dan kunnen vele anderen het voorbeeld van Qatar volgen. Waarom zouden andere Arabische landen binnenlandse kritiek moeten ondergaan omdat ze de Amerikaanse strijd tegen het terrorisme steunen, als ze Amerika toch kunnen ondermijnen, maar wel de Amerikaanse militaire bescherming en hun toegang tot de grootste markt ter wereld kunnen genieten? Wat is een Amerikaanse bondgenoot als lippendienst deze truc uithaalt?

Richard Miniter, is auteur van drie best-verkopende boeken en momenteel CEO van het American Media Institute, een non-profit nieuwsorganisatie die originele artikelen levert aan 180 grote kranten en 220 Afrikaans-Amerikaanse weekbladen.

Qatar en Turkije: Giftige bondgenoten in de Golf