Hier zijn de bijbelse profetieën die verbonden zijn met de opening van de Amerikaanse ambassade in Jeruzalem

Door Wil Maule | 27 mei 2018

In de dagen voorafgaand aan de officiële opening van de nieuwe Amerikaanse ambassade in Jeruzalem, zult u waarschijnlijk een explosie van opwinding hebben gezien onder de vele Amerikaanse evangelicalen.

Miljoenen mensen geloven namelijk dat de toegenomen erkenning van Israël als een soevereine en door God gewijde natie, een centraal element is in de reeks gebeurtenissen die voorafgaan aan de wederkomst van Jezus Christus. "Profetie", "Eindtijden", "Armageddon", "Apocalyps", dit zijn allemaal termen die rondvlogen de afgelopen dagen.

Hier is wat meer context om beter te begrijpen wat er gebeurt:

Ten eerste is er onder grote delen van de evangelische bevolking een fundamenteel geloof dat God zijn volk terugstuurt naar het beloofde land Israël. Eenvoudig gezegd geloven veel christenen dat Gods belofte om het Joodse volk te beschermen en te handhaven een eeuwige belofte is - dat het een belofte is die ook vandaag de dag nog steeds zeer geldig is. Genesis 15:18-21 leest:

"Op die dag sloot de HEERE een verbond met Abram, en zei: Aan uw nageslacht heb Ik dit land gegeven, van de rivier van Egypte af tot aan de grote rivier, de rivier de Eufraat: de Kenieten, de Kenezieten, de Kadmonieten, de Hethieten, de Ferezieten, de Refaïeten, de Amorieten, de Kanaänieten, de Girgasieten en de Jebusieten." (HSV)

God herhaalt zijn belofte aan Izaäk, zoon van Abraham in Genesis 28:13: "En zie, de HEERE stond er boven en zei: "Ik ben de HEERE, de God van uw vader Abraham en de God van Izak; dit land waarop u ligt te slapen, zal Ik u en uw nageslacht geven." (HSV)

De beloften worden nog specifieker als we naar Exodus in de Bijbel gaan.

In Exodus 23:31 geeft God details over het precieze, afgebakende onroerend goed dat aan de Israëlieten toebehoort, en verklaart "Ik zal uw grenzen vaststellen, van de Schelfzee tot aan de zee van de Filistijnen, en van de woestijn tot aan de rivier, want Ik zal de bewoners van het land in uw hand geven, zodat u hen vóór u uit kunt verdrijven." (HSV)

5 Redenen waarvan zo veel christenen geloven dat de eindtijden over op ons komt - en Israël speelt een grote rol daarin.

Zonder in te gaan op een gedetailleerde Bijbelse geschiedenis over de benarde toestand van de Israëlieten, is het belangrijk om een paar sleutelgebeurtenissen op te merken die bijdragen aan het hedendaagse evangelische en "zionistische" geloof dat er een heropleving van de staat Israël heeft plaatsgevonden in overeenstemming met een goddelijk mandaat. In Numeri 34 wordt Mozes door God bevolen om de Israëlieten in de exodus te leiden en het land Kanaän binnen te gaan (dat zich in het huidige Libanon, Syrië, Jordanië en Israël bevindt). De passage luidt:

De HEERE sprak tot Mozes: Gebied de Israëlieten en zeg tegen hen: Wanneer u het land Kanaän binnenkomt, zal dit het land zijn dat u als erfelijk bezit toevalt, het land Kanaän wat zijn grenzen betreft:

"De zuidzijde zal voor u vanaf de woestijn Zin langs Edom lopen en de zuidgrens zal voor u aan de oostkant vanaf het einde van de Zoutzee lopen. Deze grens zal voor u van het zuiden naar de Schorpioenenpas ombuigen en doorlopen tot Zin, en haar uitlopers zullen vanuit het zuiden naar Kades-Barnea lopen en uitkomen bij Hazar-Addar en doorlopen tot Azmon. Deze grens zal dan van Azmon naar de Beek van Egypte ombuigen en haar uitlopers zullen naar de zee lopen.

Wat betreft de westgrens, dat zal voor u de Grote Zee zijn; dat zal voor u de westgrens zijn.

En dit zal voor u de noordgrens zijn: vanaf de Grote Zee moet u voor uzelf een lijn tekenen naar de berg Hor; van de berg Hor moet u een lijn tekenen naar Lebo-Hamath; de uitlopers van deze grens zullen naar Zedad lopen.

Deze grens zal uitkomen bij Zifron, en haar uitlopers zullen naar Hazar-Enan lopen; dit zal voor u de noordgrens zijn.

Verder moet u voor uzelf voor de grens aan de oostkant een lijn trekken van Hazar-Enan naar Sefam. Van Sefam zal deze grens naar beneden lopen naar Ribla, ten oosten van Aïn; vervolgens zal de grens verder naar beneden lopen en langs de oever van het Kinnerethmeer in oostelijke richting lopen. Daarna zal de grens nog verder, langs de Jordaan, naar beneden lopen en haar uitlopers zullen naar de Zoutzee lopen.

Dit zal voor u het land zijn wat zijn grenzen rondom betreft."

Nogmaals, dit was een specifiek en strikt bevel, waarbij het land dat onder de heerschappij van Israël zou komen te staan, werd uitgestippeld. Merk op dat aan het einde van de passage staat dat God "de erfenis heeft toegewezen aan de Israëlieten in het land Kanaän". Veel evangeliepredikers zouden deze passage zien als een duidelijke vervulling van de profetische belofte uit Deuteronomium 1:8: waarin God verklaarde: "Zie, Ik heb het land aan u gegeven; ga het binnen en neem het land in bezit waarvan de HEERE uw vaderen, Abraham, Izak en Jakob, gezworen heeft dat Hij het hun en hun nageslacht na hen geven zou."

Professor Elizabeth Oldmixon van de Universiteit van Noord-Texas vertelde vorig jaar aan VoxNews: "Als we het hebben over het Heilige Land, Gods belofte aangaande het Heilige Land, dan hebben we het over onroerend goed aan weerszijden van de Jordaan. Dus het gevoel van een groter Israël en expansionisme is echt belangrijk voor deze gemeenschap. Jeruzalem staat daar gewoon centraal in. Het wordt gezien als een historische en bijbelse hoofdstad."

Denk ook aan Ezechiël 47:13-20, waar de Heer de 'grenzen van het land' definieert die aan Israël moeten worden toegekend. "Wat ik met opgeheven hand zwoer om het aan uw voorouders te geven, zal dit land uw erfenis worden", zegt God.

"Dit is de grens van het land:

"Zo zegt de Heere HEERE: Dit is de grens waarbinnen u het land onder de twaalf stammen van Israël in erfelijk bezit zult nemen, met voor Jozef twee gebieden. U zult die in erfelijk bezit krijgen, zowel het ene als het andere waarover Ik Mijn hand opgeheven heb en gezworen dat Ik het aan uw vaderen zou geven. Dit land zal u als erfelijk bezit toevallen. En dit is de grens van het land: aan de noordzijde: van de Grote Zee, in de richting van Hethlon tot waar men in Zedad komt: Hamath, Berotha, Sibraïm, dat tussen de grens van Damascus en de grens van Hamath ligt; Hazar-Hattichon, dat bij de grens van Havran ligt. De grens loopt dus van de zee tot Hazar-Enon, aan de grens van Damascus en noordelijk, naar het noorden en de grens van Hamath. Dat is dan de noordzijde.

En de oostzijde moet u afmeten van tussen Havran en Damascus en van tussen Gilead en het land Israël langs de Jordaan, vanaf de grens naar de Oostelijke Zee. Dat is dan de oostzijde.

En de zuidzijde naar het zuiden: vanaf Tamar tot het water van Meribath-Kades, langs het beekdal naar de Grote Zee. Dat is dan de zuidzijde naar het zuiden.

En de westzijde: de Grote Zee van de grens tot recht tegenover Lebo-Hamath. Dat is de westzijde."

Op onderstaande kaart kun je de grens zien zoals door deze twee Bijbelpassages is aangegeven.

Op een tweede kaart hieronder kun je zien van wat velen geloven dat de bijbelse basis is voor het land dat God aan zijn uitverkoren volk heeft gegeven.

Volgens deze Bron: Joods-Roots of Christianity.ca bevat de kaart al het land op de westelijke oever van de Jordaan (inclusief Judea en Samaria oftewel "de Westelijke Jordaanoever"). Het omvat ook een gebied aan de oostoever van de Jordaan (waar Zuid-Jordanië ligt), alsmede de zuidelijke punt van Libanon en een deel van Zuid-Syrië.

Een verwante sector van een dergelijk profetische geloof, onderschreven door veel evangelicalen, heet het "christelijk zionisme".

In het kort, het christelijk zionisme is de kern van het geloof dat de oprichting van de staat Israël in 1948 en de daaropvolgende repatriëring van Joden naar dit stuk land, in overeenstemming is met de bijbelse profetie en maakt deel uit van een reeks gebeurtenissen die moeten plaatsvinden voordat de wederkomst van Christus plaats zal vinden. Het is dus een theologisch-georiënteerde rechtvaardiging voor de emigratie van Joden naar Israël, zoals de Internationale Christelijke Ambassade Jeruzalem (ICEJ) opmerkt: "De feitelijke theologie van het christelijk zionisme, ook wel bijbels zionisme genoemd, ondersteunt het recht van het Joodse volk om op bijbelse gronden naar hun vaderland terug te keren.

Uit een recente LifeWay-enquête is gebleken dat zo'n 80 procent van de evangelicalen geloofde dat de creatie van Israël in 1948 een vervulling van de bijbelse profetie is die zal uitlopen op de wederkomst van Christus. Het letterlijke geloof dat veel van deze dingen moeten gebeuren voordat Jezus zal terugkeren voor zijn heerschappij op aarde staat algemeen bekend als "dispensationeel pre-millennialisme". Dit geloof, dat in Groot-Brittannië populair is geworden als centraal theologisch beginsel van de "Plymouth Brethren", wordt op de een of andere manier gedragen door miljoenen hedendaagse Amerikaanse evangelicalen. Een vroege voorstander van deze laatste versie van het pre-millennialisme was John Nelson Darby van de Plymouth Brethren - een voormalige priester in de Anglicaanse kerk van Ierland die een nieuwe variëteit van futuristisch premillennialisme uitte. Hij bestempelde het als dispensationalisme na de verdeling van de geschiedenis in "dispensaties of tijdperken".

Deze theologische stelling voorzegt ook dat Jezus, als hij terugkomt, zal beginnen te heersen in een duizendjarig vrederijk. Het is van cruciaal belang dat deze heerschappij in Jeruzalem van start gaat.

Veel christelijke zionisten, zoals de Texaanse voorganger John Hagee, verwijzen naar enkele belangrijke geschriften die zowel in het Oude als in het Nieuwe Testament werden gevonden ter ondersteuning van hun leerstellige beweringen over dit betwiste land. Laten we er een paar bekijken:

2 Kronieken 6:5-6 - "Vanaf de dag dat Ik Mijn volk uit het land Egypte heb geleid, heb Ik uit alle stammen van Israël geen stad verkozen om er een huis te bouwen, zodat Mijn Naam daar zou zijn, en Ik heb geen man verkozen om vorst te zijn over Mijn volk Israël, maar Ik heb Jeruzalem verkozen om daar Mijn Naam te laten zijn, en Ik heb David verkozen om koning te zijn over Mijn volk Israël."

Ezechiël 37:22 - "Ik zal hen tot één volk maken in het land, op de bergen van Israël. Zij zullen allen één Koning als koning hebben. Zij zullen niet langer als twee volken zijn, en niet langer nog in twee koninkrijken verdeeld zijn."

Joël 3:2 - "...zal Ik alle heidenvolken bijeenbrengen en hen doen afdalen naar het dal van Josafat. Daar zal Ik met hen een rechtszaak voeren, vanwege Mijn volk en Mijn eigendom Israël, dat zij onder de heidenvolken verstrooid hebben. Mijn land hebben zij verdeeld."

Amos 9:14-15 - "Ik zal een omkeer brengen in de gevangenschap van Mijn volk Israël. Zij zullen de verwoeste steden herbouwen en bewonen, zij zullen wijngaarden planten en de wijn ervan drinken, zij zullen tuinen aanleggen en de vrucht ervan eten. Ik zal hen in hun land planten, en zij zullen nooit meer weggerukt worden uit hun land, dat Ik aan hen gegeven heb, zegt de HEERE, uw God."

En hoe zit het met het Nieuwe Testament? Welnu, er zijn vele interpretaties van, bijvoorbeeld, het boek Openbaring met betrekking tot de rol van Israël in de eindtijd. Maar er zijn ook heel wat andere verwijzingen naar Israël in het Nieuwe Testament.

"Nieuwe Testamentische Schriften bevestigen niet alleen het verbond met Abraham, maar ook de historische missie van Israël en het feit dat de gaven en roepingen van Israël onherroepelijk zijn," merkt het ICEJ op.

Lukas 2:25 - "En zie, er was een man in Jeruzalem, van wie de naam Simeon was, en die man was rechtvaardig en godvrezend. Hij verwachtte de vertroosting van Israël en de Heilige Geest was op hem."

Lukas 21:24 - "En zij zullen vallen door de scherpte van het zwaard en in gevangenschap weggevoerd worden onder alle heidenen. En Jeruzalem zal door de heidenen vertrapt worden, totdat de tijden van de heidenen vervuld zullen zijn."

Handelingen 15:14-16 - "Simeon heeft verteld hoe God voorheen naar de heidenen omgezien heeft om voor Zijn Naam uit hen een volk aan te nemen. En hiermee stemmen de woorden van de profeten overeen, zoals geschreven staat:

Hierna zal Ik terugkeren en de vervallen hut van David weer opbouwen, en wat daarvan is afgebroken, weer opbouwen en Ik zal hem weer oprichten."

Al deze bijbelse basis is interessant, maar hoe verhoudt het zich tot de Amerikaanse ambassade die verhuisde naar Jeruzalem? Welnu, toen president Trump afgelopen december de gedenkwaardige aankondiging deed om Jeruzalem te erkennen als de officiële hoofdstad van Israël, verheugde hij die evangelische mensen die blijven pleiten voor het eeuwige belang van deze historische stad als het epicentrum van de bijbelse profetie. Door Jeruzalem te verankeren als de "eeuwige hoofdstad" van het Joodse volk, neigde de regering Trump, al dan niet opzettelijk, naar de bijbelse profetie waaraan zoveel evangelische mensen vasthouden.

Als u ervan overtuigd bent dat de repatriëring van het Joodse volk naar de staat Israël iets is dat zich moet afspelen in de opeenvolging van gebeurtenissen die voorafgaan aan de wederkomst van Christus, dan is het ontzettend spannend om te bedenken dat de grootste supermacht ter wereld de absolute legitimiteit van het recht van Israël op deze heilige grond erkent. Het lijdt geen twijfel dat de erkenning van deze mijlpaal nog meer Joden zal aanmoedigen om terug te keren naar Jeruzalem, wat waarschijnlijk in overeenstemming is met de bijbelse profetie. Velen geloven ook dat als dit gebeurt, er een voortdurende en massale bekering van Joden tot Christus zal zijn.

"Niet-Joodse gelovigen zijn door geloof in Israël geënt, en terwijl het Mozaïsche verbond is vervuld door de dood en opstanding van Jezus, blijft het verbond van Abraham (Gods belofte om een grote natie van Abrahams nakomelingen te maken en hen met land te zegenen) voortduren," schreef Nathan Finn in Christianity Today. "Eenvoudig gezegd, God is niet klaar met de Joden; en de toekomst van het niet-Joodse christendom is nauw verbonden met de vervulling van Gods beloften aan Israël.

Laten we eens kijken naar de woorden van president Trump op de dag van de opening van de ambassade:

"Vrijwel onmiddellijk na het uitroepen van de staat in 1948 wees Israël de stad Jeruzalem aan als hoofdstad. De hoofdstad die het Joodse volk in de oudheid vestigde. Zo belangrijk.

Vandaag is Jeruzalem de zetel van de Israëlische regering. Het is de thuisbasis van de Israëlische wetgevende macht en het Israëlische hooggerechtshof en de premier en president van Israël. Israël is een soevereine natie met het recht om, net als elke andere soevereine natie, zijn eigen hoofdstad te bepalen.

Vandaag volgen we deze erkenning en openen we onze ambassade in het historische en heilige land van Jeruzalem. Deze stad en haar hele natie is een getuigenis van de onbreekbare geest van het Joodse volk."

"Laurie Cardoza-Moore zei: "Wat God betreft, is Jeruzalem de eeuwige, onverdeelde hoofdstad sinds de heerschappij van David." Hij presenteert een TV-programma genaamd Focus op Israël, dat is gericht op evangelicalen die de Bijbel zien als "waar en historisch juist". God, zo zei zij, "vestigde de grenzen van alle naties, en hij koos de stad Jeruzalem uit voor zichzelf," volgens NPR eraan toevoegend dat de ambassadebeweging "geestelijk, bijbels en historisch significant is."

Geografie is alles in Israël, en dat is het al eeuwen. De oprichting van een Joodse staat en de daaropvolgende uitbreiding van zijn grenzen is door veel evangelicalen gezien als Gods beloofde gunst en bescherming - om nog maar te zwijgen over de voortdurende ontdekking van de Bijbelse geschiedenis in de aarde van dit heilige land. "Overal waar je in Jeruzalem een schop in de grond steekt, vind je de Joodse wortels verbonden met Bijbelverhalen," zei de zionistische Jood en Burgemeester van Jeruzalem, Nir Barkat op NPR.

Aangezien de Joden in de loop der jaren naar dit stuk land zijn gevlucht, zou je kunnen stellen dat God zijn volk naar het "beloofde land" toetrekt, zoals de Schrift getuigt. Als gevolg hiervan geloven veel Joodse leiders dat ze een duidelijk bijbels voorrecht hebben dat hen ertoe dwingt om de interventie van de Verenigde Naties bij de toewijzing van het land te verwerpen.

"Elke resolutie van de VN, die de Bijbel verwerpt en de geschiedenis daarin, en die op vele, vele manieren afwijst, is irrelevant," voegde Barkat eraan toe. "Als u terugkeert, zelfs legaal, dan was [Jeruzalem] nooit iets anders dan: behorend aan het Joodse volk."

"Jeruzalem is het voorwerp van genegenheid voor zowel Joden als Christenen door de geschiedenis heen en de toetssteen van profetie," zei dominee Robert Jeffress, die gebeden heeft bij de recente opening van de ambassade in Jeruzalem. Hoewel dit allemaal een beetje gek lijkt voor de theologisch onwetende, is het belangrijk om te onthouden dat miljoenen Amerikanen dit geloven. Voor de enorme aantallen Amerikaanse evangelicalen die hebben vastgehouden aan de overtuiging dat Israël moedige actie moet ondernemen om zich te vestigen als een erkende en soevereine natie, is deze controversiële ambassadeverplaatsing enorm spannend.

Natuurlijk onderschrijven niet alle christenen een dergelijke leer. Veel gelovigen zijn fel gekant tegen het christelijk zionisme en geloven dat het de vredesopbouw in de regio ondermijnt. Veel kerkgenootschappen, waaronder het Latijnse Patriarchaat van Jeruzalem (katholiek), het Syrisch-Orthodoxe aartsbisdom van Jeruzalem, de Episcopaalse Kerken in Jeruzalem en het Midden-Oosten, de Evangelisch-Lutherse kerken in Jordanië en het Heilige Land, hebben verklaard dat het christelijk zionisme schaamteloos in de plaats treedt van de leer van Jezus Christus.

Daarnaast heeft de Nationale Raad of de Churches of Christ in de VS een vernietigende samenvatting gegeven van de negatieve effecten die het christelijk zionisme volgens hen op de regio heeft.

De Interreligieuze Relaties Commissie van de Nationale Raad van Kerken merkte op dat zij van mening was dat zo'n theologische houding een negatieve invloed heeft op "gerechtigheid en vrede in het Midden-Oosten, en de dag vertraagt waarop Israëli's en Palestijnen binnen veilige grenzen kunnen leven", en de "betrekkingen met christenen in het Midden-Oosten" en met de Joodse bevolking in het algemeen in gevaar brengt. Ze stelde dat binnen de theologie van het christelijk zionisme, Joden worden gezien als "slechts pionnen in een eschatologisch schema".

In 2006 publiceerden de hoogste christelijke leiders van Jeruzalem een "verklaring van bezorgdheid" met betrekking tot de "toenemende populariteit van christelijke moderne theologieën en politieke bewegingen die de extreme ideologische standpunten omarmen van het christelijk zionisme". Een deel van de verklaring luidt als volgt:

"Het christelijke zionistische programma biedt een wereldbeeld waarin het evangelie wordt vereenzelvigd met de ideologie van een imperium, kolonialisme en militarisme. In zijn extreme vorm legt het de nadruk op apocalyptische gebeurtenissen die leiden tot het einde van de geschiedenis in plaats van het uitleven van Christus' liefde en rechtvaardigheid vandaag. Wij wijzen christelijke zionistische leerstellingen categorisch van de hand als valse leer die de bijbelse boodschap van liefde, gerechtigheid en verzoening corrumpeert."

Naast de voor de hand liggende opwinding moeten evangelische christenen zich de fundamentele roeping tot mededogen, zorg en gerechtigheid herinneren.

De eschatologische overwegingen van de recente gebeurtenissen in Israël mogen het onontkoombare en bijbelse mandaat om de waardigheid van alle mensen te verdedigen niet terzijde schuiven. Het lijdt geen twijfel dat Gaza een verwoestende humanitaire crisis doormaakt, die nog wordt verergerd door het gewelddadige gedrag van Hamas en de corrupte elementen van de Palestijnse Nationale Autoriteit. Dit gezegd zijnde, is zo'n triomfantelijke en apocalyptische benadering van de Amerikaanse ambassadeverhuizing zeer omstreden en christenen moeten niet vergeten dat de verhuizing een overvloed aan strategische geopolitieke, nationalistische en diplomatieke doeleinden dient.

Natuurlijk is er een theologische overweging toegevoegd. Maar voor de heer Trump lijkt het motief zuiver politiek; een stap om een belofte waar te maken die vele jaren geleden door de Amerikaanse regering werd gedaan via de Jerusalem Embassy Act van 1995 - dit is belangrijk voor evangelicalen om op te merken.

Maar het punt is het volgende: wat onze theologische beweringen ook mogen zijn, we mogen niet wars zijn van gebed en actie ten opzichte van een zwaar beproefde en gemarginaliseerde bevolkingsgroep. (Nadruk toegevoegd)

"Bekleedt u zichzelf dan, als uitverkorenen van God, heiligen en geliefden, met innige gevoelens van ontferming, vriendelijkheid, nederigheid, zachtmoedigheid, geduld." Kolossenzen 3:12.

Bron: Here are the Biblical Prophecies Connected to the US Embassy Opening in Jerusalem – Faithwire