De oorlog van Israël met Iran is onvermijdelijk

4 oktober 2017 - door Efraim Inbar

BIJ GEBREK AAN DUIDELIJKE AMERIKAANSE OF TURKSE VASTBERADENHEID OM DE CONFRONTATIE MET IRAANSE INMENGING AAN TE GAAN, HEEFT ALLEEN ISRAEL DE MACHT OM DIT TE STOPPEN.

Iran is een geduchte vijand. Een groot land van meer dan 80 miljoen mensen, begiftigd met energierijkdom. Het is altijd al een regionale mogendheid geweest, met een imperiaal verleden en een revolutionaire ijver, sinds de Iraanse Revolutie van 1979. Iran voedt de ambities om over het Midden-Oosten en verder te regeren. Bovendien is er theologisch gezien geen plaats in het Iraanse denken voor een Joodse staat. Iran is van mening dat Israël door militaire druk tegen zijn bevolking zal wegkwijnen, of dat het zal worden vernietigd wanneer het militair zwak en kwetsbaar is.

Nu Iran de status-quo in het Midden-Oosten aanvecht, is een botsing tussen Teheran en Jeruzalem onvermijdelijk. De internationale geschiedenis leert ons dat wanneer een opkomende macht het machtsevenwicht op de proef stelde, er dan in de meeste gevallen een oorlog volgde. Sparta daagde een Grieks stadssysteem onder leiding van Athene uit dat eindigde in de Peloponnesische oorlogen. De zoektocht van Pruisen naar de eenwording van de Duitse vorstendommen onder zijn leiding eindigde in verschillende Europese oorlogen. Evenmin kan Israël een Midden-Oosten tolereren gedomineerd door Iran en zijn radicale ideologie.

Helaas is een groot deel van de Arabische wereld in de greep van een diepe sociaal-politieke crisis, vooral sinds de nevelige "Arabische Lente", waardoor onenigheid en een politiek vacuüm is ontstaan waarvan de verfijnde revolutionaire elite in Iran heeft geprofiteerd. Deze dynamiek verklaart de opkomst van Hezbollah in Libanon en de machtsgreep van de Shi'itische Houthi sekte in Jemen.

De revolutionaire onderneming werd ook vergemakkelijkt door het Midden-Oostenbeleid van de regering-Bush, Obama en Trump. Amerikaanse militaire interventie vernietigde Irak, een sterke rivaal van Iran, waardoor het regionale machtsevenwicht verder werd ondermijnd.

Vervolgens werd de zwakte van Obama vervangen door een twijfelachtige toewijding van Trump betreffende de veiligheid van de regio.

De Soennitische Arabische staten zijn doodsbang gemaakt door de vooruitgang van het Iraanse nucleaire programma en door de successen van de proxy-bondgenoten. Ze zijn zwak. Saoedi-Arabië is er niet in geslaagd om de Iraanse invloed in Syrië en Irak in te dammen. Dichter bij huis was het niet succesvol om de pro-Iraanse oriëntatie van het kleine Qatar te veranderen.

Egypte, een belangrijke Soennitische mogendheid, overleefde de binnenlandse onrust, maar het richt zich op het letterlijk leveren van voedsel aan de bevolking, het bestrijden van een islamitische opstand thuis, waardoor er weinig energie overblijft om de Iraanse uitdaging te pareren.

Turkije, een sterke Soennitische staat, zij het niet Arabisch, heeft er de voorkeur aan gegeven om te handelen op basis van zijn islamitische impulsen en zijn gemeenschappelijk belang met Iran met betrekking tot de Koerdische kwestie, en heeft zijn potentieel om Iran in evenwicht te brengen verbeurd. Het resultaat was een verbond tussen het Soennitische Saoedi-Arabië en de Golfstaten en Israël. Bij gebrek aan een geloofwaardige Amerikaanse veiligheidsparaplu begrijpen de Soennieten dat alleen Israël zich kan verzetten tegen de hegemonische drang van Iran.

Iran kwam tot een soortgelijke conclusie - Israël is de belangrijkste barrière voor het bereiken van hegemonie. Israël is een religieuze en strategische vloek.

Aanvankelijk heeft Iran in eerste instantie vooral oorlog gevoerd tegen Israël door proxies. Het voorziet in militaire acties die uitputting van de burgerbevolking veroorzaken. In de jaren tachtig heeft Iran de Hezbollah, een sjiitische militie in Libanon, getraind en bewapend, en zijn militaire inspanningen gericht op het verdrijven van Israël uit Zuid-Libanon. Bovendien heeft Iran meer dan 120.000 raketten van verschillende soorten geleverd aan Hezbollah, die het grootste deel van Israël bestrijken. Het verklaarde doel is nog steeds "Jeruzalem te willen bevrijden van het zionistische bewind". Ondertussen heeft Hezbollah de controle over Libanon overgenomen en het land veranderd in een Iraanse 'provincie'.

Op dezelfde manier, nadat Hamas Gaza in 2005 overnam, werd het de ontvanger van grote militaire hulp van Iran, bedoeld om haar capaciteit te verbeteren om Israël te laten bloeden. Omdat het Soennitische Hamas de Iraanse lijn in Syrië niet steunde, heeft Teheran de financiële en militaire hulp aan de Palestijnse Islamitische Jihad in Gaza gekanaliseerd naar hen die ondergeschikt zijn aan de Iraanse wensen. Door voet aan de grond te krijgen in Gaza heeft Iran een extra front gevormd tegen Israël in het zuiden.

De huidige Iraanse inspanning in Syrië is gericht op het vestigen van een derde front in het noordoosten, langs de grens van Israël op de Golanhoogte. Bovendien wil het een landcorridor verwerven naar de Levant (Libanon en Syrië) via Irak, waar Iran met succes een militaire aanwezigheid en invloed heeft weten op te bouwen, om de overdracht van meer geavanceerde wapens naar Hezbollah te vergemakkelijken en toegang te krijgen tot de Middellandse Zee.

We kunnen ook Iraanse pogingen ontdekken om het Jordaanse koninkrijk te destabiliseren dat is gelegen aan de oostgrens van Israël. Dit maakt ook deel uit van de poging van Iran om Israël te omringen met Iraanse volmachten. Sjiitische milities en/of de Islamitische Revolutionaire Garde in Irak en Syrië bedreigen duidelijk de Hasjemitische dynastie. De val van Jordanië zou ook Saoedi-Arabië in gevaar brengen, de aartsrivaal van Iran in de Golf.

Het neutraliseren van de militaire macht van Israël, door het te omringen met proxies die over duizenden raketten beschikken die gericht zijn op de strategische installaties en bevolkingscentra van Israël, is een Iraans doel in de zoektocht naar hegemonie in het Midden-Oosten.

Bij gebrek aan een duidelijke Amerikaanse of Turkse vastberadenheid om de confrontatie met Iran aan te gaan, heeft alleen Israël de macht om dit tegen te houden. Daarom heeft Israël geen andere keuze dan een oorlog te voeren tegen de Iraanse verankering in Syrië.

Het is een illusie dat de nucleaire ambities van Iran door internationale overeenkomsten zal kunnen worden beteugeld. De bom is de beste verzekering voor het overleven van het regime en voor het bereiken van hegemonie in de regio. Het is ondenkbaar dat de mullahs dit zouden opgeven. Aangezien de internationale gemeenschap, waaronder de VS, geen zin heeft in een militaire confrontatie met Iran, wordt het aan Israël overgelaten om de nuclearisatie ervan te voorkomen. De enige manier om dit te doen is met bruut geweld, waarbij een nieuwe dimensie wordt toegevoegd aan de oorlog die al tegen Iran wordt gevoerd. Dit is een onvermijdelijke verplichting voor Jeruzalem.

Efraim Inbar is voorzitter van het Jeruzalem Instituut voor Strategische Studies en medewerker van het Middle East Forum.

Bron: Israel’s War with Iran Is Inevitable | Middle East Forum