Het volledige ontrafelen van de westerse culturele normen

Door Melanie Philips - 6 oktober 2018

Israël wordt ten onrechte beschuldigd van misdaden, zoals moorddadige agressie, kolonialisme en bezetting, waaraan het niet alleen onschuldig is, maar waar het in feite zelf het slachtoffer of doelwit is. Degenen die dergelijke leugens uitkramen, worden daarmee zelf aan de kaak gesteld, omdat ze grensoverschrijdend zijn.

Het Kavanaugh-benoemingscircus is niet zomaar een spektakel waar je mond van openvalt. Het is een voorbeeld van de ontrafeling van de Amerikaanse en Westerse culturele normen.

De beschuldigingen van seksueel geweld tegen de voor het Hooggerechtshof genomineerde Brett Kavanaugh verbrokkelden onder hun eigen meervoudige tegenstrijdigheden en de afwezigheid van een bevestiging van de ongefundeerde claims.

Hebben allen die Kavanaugh onmiddellijk schuldig hebben verklaard, ook hun spijt geuit over deze karaktermoord? Integendeel: Zij hebben slechts de doelpalen verschoven naar nog meer valse beschuldigingen.

Die omvatten zijn vermeende drinken als tiener, liegen, en pedofilie, samen met de blijkbaar opperste diskwalificatie voor het hoge gerechtelijke kantoor. En lieten ze een boosheid en ontsteltenis zien, die zijn tot nu toe uitstekende reputatie voor altijd heeft aangetast door dergelijke smaadheden.

Erger nog, in de ogen van deze waanzinnige menigte is Kavanaugh zelf het voorbeeld voor elk sociaal kwaad of onrecht.

Dus geconfronteerd met een wrede karaktermoord op basis van aantoonbaar absurde beschuldigingen, is het het slachtoffer dat zichzelf ontmenselijkt, gedemoniseerd voelt en hem zijn identiteit wordt ontnomen. Bovendien wordt juist de uitkomst dat hij inderdaad het slachtoffer is, behandeld met nog meer verontwaardiging.

Klinkt dit bekend? Dat zou het moeten zijn. Want dit is precies dezelfde behandeling die mensen die de staat Israël en de Joden steunen te wachten staat.

Israël wordt ten onrechte beschuldigd van misdaden als moorddadige agressie, kolonialisme en bezetting, waaraan het niet alleen onschuldig is, maar in feite zelf het slachtoffer of doelwit van is. Degenen die dergelijke leugens uitkramen, worden daarmee zelf aan de kaak gesteld, omdat ze grensoverschrijdend zijn.

In Groot-Brittannië zijn de mensen aan het bijkomen van het antisemitische schandaal in de Labour Partij. Ze kunnen gewoon niet begrijpen hoe het mogelijk was dat dergelijke monsterlijke opmerkingen over Joden naar voren zijn gekomen. In de Verenigde Staten houden de mensen zich op dezelfde manier vast aan het debacle van Kavanaugh en ze vragen zich hardop af hoe Amerika hier in vredesnaam terecht heeft kunnen komen.

Waarom is dat zo'n verrassing? Anti-Israëlische gesprekken, geworteld in obsessieve onwaarheden, vervormingen, bloedsprookjes en complottheorieën - de kenmerken van het klassieke antisemitisme door de eeuwen heen - is al vele jaren normaal in "progressieve" Britse kringen.

Deze transatlantische stuiptrekkingen betreffende Kavanaugh of Israël komen niet uit het niets voort. Ze zijn nauw verbonden met de veel bredere sociale en culturele trends.

De westerse beschaving is simpelweg losgeraakt van haar kernbeginselen, die haar oorsprong vinden in haar fundamentele tekst met Bijbelse moraal.

De opkomst van het secularisme, dat de wereld tolerantie gaf en politieke vrijheid, bracht het ook op een pad dat leidde tot communisme en fascisme. Die zijn op hun beurt gemuteerd tot een vorm van cultureel totalitaire dictatuur gebaseerd op de tirannie van het individu, de verduistering van objectieve waarheid door subjectieve gevoelens en de vernietiging van gehechtheid aan een bepaalde cultuur door de doctrine van de universele waarden.

Dit heeft geleid tot het uiteenvallen van de bouwstenen van de westerse beschaving: het traditionele kerngezin, de notie van onderwijs als de overdracht van de cultuur door de generaties heen en het eigenlijke idee van de westerse natie zelf.

In plaats daarvan is multiculturalisme gekomen, seksuele en gendervrijheid voor allen, samen met de moderne vorm van stammenoorlogsvoering wat bekend staat als identiteitspolitiek. Dit is allemaal gebaseerd op ideologie, drang naar macht en bovenal, woede over het in de steek gelaten worden door ouders, woede om een onvervulbaar gevoel van recht, woede om het op drift raken in een wereld zonder een samenhangende identiteit.

We leven nu door een revolutionaire en contrarevolutionaire periode heen. Revolutionair door Occupy, Antifa, Black Lives Matter, #MeToo. Dit zijn bewegingen die allemaal tot doel hebben om de macht te grijpen door geweld: fysiek geweld of intimidatie, karaktermoord, enzovoort.

Wat is ontketend is boven alle redelijkheid verheven: een pathologische, onverklaarbare, gewelddadige haat. Op Twitter woedde Carol Christine Fair, een Georgetown University politicoloog, over Kavanaugh: "over blanke mannen die de arrogante rechten van een seriële verkrachter rechtvaardigen. Elk van hen verdient ellendig te sterven, terwijl feministen staan te lachen als ze hun laatste adem uitblazen. En als bonus: we castreren hun lijken en voeden ze aan de varkens? Ja."

Een Republikeinse senator werd weggejaagd uit een restaurant; weer anderen moesten worden begeleid naar hun kantoren in het Capitool om hen te beschermen tegen demonstranten. Persoonlijke gegevens zoals het huisadres van de senatoren en mobiele telefoonnummers zijn online geplaatst.

De waarheid wordt niet langer erkend, noch het verschil tussen bewering en bewijs. In The Forward schreef Jane Eisner: "Christine Blasey Ford [de hoofdaanklager van Kavanaugh] is als elke vrouw. Dit gebeurt wanneer je ons te ver duwt."

Voor Eisner lijkt het erop dat een subjectieve, bevestigende en dubieuze bewering vanzelfsprekend waar is als die wordt gedaan door een vrouw tegen een man. Eisner hoeft niet als feit te weten of Kavanaughs aanval op Ford is gebeurd, en hoeft niet als feit te weten waarom het geheugen van deze vrouw haar 36 jaar lang in de steek heeft gelaten, maar weet wel dat het een feit is dat "zo velen van ons [vrouwen] ernaar streven om de machtsstructuur te helpen in plaats van deze te bestormen".

Al deze giftige onzin wordt verpakt in een aanval door onze progressieve klasse op de westerse natie als de bron van alle kwalen.

Verworpen door dit arrogante establishment, is de woede van gewone mensen echter is gegroeid en gegroeid. Woede over het feit dat ze van hun eigen cultuur zijn beroofd. Woede over het feit dat hen de mogelijkheid wordt ontnomen om die cultuur uit te drukken door middel van democratisch zelfbestuur. Woede over het pesten, de intimidatie en de laster gericht op hen die deze dingen allemaal wel willen.

Die publieke woede vertaalde zich in een contrarevolutie: de dubbele fenomenen van de Brexit-stemming in Groot-Brittannië en de opkomst van Trump in Amerika.

Dus bevinden we ons nu op een kritiek punt van ombuiging. De oude wereldorde maakt plaats voor nieuwe allianties. Israël, Saoedi-Arabië en Trump tegen anderzijds Iran, de Europese Unie en de Amerikaanse Democratische Partij. Het Britse publiek tegen de Europese Unie, de Britse politieke en media-instellingen. West-Europa tegen Oost-Europeanen die weten wat het is om de vrijheid te verliezen en die niet meer zwijgend die duisternis ingaan.

Nu worden sommige Europese partijen die opkomen voor hun natie en cultuur als racisten of fascisten belasterd. Sommigen van hen zijn inderdaad autoritair en onliberaal.

Maar de keuze die voor ons ligt - en dat is een gedenkwaardige keuze - is niet dubbel. Het is geen keuze tussen liberale democratie en haar tegenpool. En dat komt omdat de grenzen tussen democratie en autoritair vervaagd zijn.

Westerse samenlevingen, waar het vermoeden van onschuld of vrijheid van meningsverschil is uitgehold, zijn niet langer liberaal; ze zijn diep onliberaal geworden. Tegelijkertijd mogen totalitaire samenlevingen als Rusland, die vroeger totalitaire samenlevingen waren, zich nu dan wel beroemen op kenmerken van democratie, maar in werkelijkheid is er sprake van een illusie.

Waar zal de grens worden getrokken tussen politieke vrijheid en autoritarisme is een van de grote vragen van onze tijd.

En ondertussen is er Israël, de oorspronkelijk oude natiestaat, gebaseerd op de morele, sociale en rationele principes die aan de basis liggen van de westerse beschaving.

Wie kan dan ook verbaasd zijn, dat Israël het doelwit is van dit westerse "progressieve" gif? Juist om dezelfde reden staat Israël in het middelpunt van de grote strijd die nu gaande is om de westerse beschaving te redden.

Het is tijd voor Israël zelf, en het Joodse volk wereldwijd, om deze laatste manifestatie van de Joodse bestemming te erkennen en ernaar te handelen.

Melanie Phillips, een Britse journalist, en auteur, schrijft elke twee weken een column voor JNS. Haar werk is te vinden op haar website: www.melaniephillips.com.

Bron: The full-scale unraveling of Western cultural norms | JNS.org