Artikel

Seculiere Turken waren geschokt toen Binali Yıldırım, toenmalig minister van Verkeer, een interviewer uitlegde waarom hij in zijn jeugd zijn keuze voor een universiteit veranderde:

"Ik bezocht de universiteit van Bogazici en zag dat meisjes- en jongensstudenten bij elkaar zaten... Ik vreesde dat ik op een dwaalspoor kon komen. En ik besloot om naar de technische universiteit te gaan."

Yıldırım, die later president Recep Tayyip Erdoğan's keuze voor premier werd, is nu parlementsvoorzitter.

Het is niet verwonderlijk dat voor de extremisten in het bestuur van Turkije in grote lijnen dit de islamisering van alles betekent, inclusief onderwijs op elk niveau. In een toespraak in 2017 beweerde Erdoğan dat, nadat zijn Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling aan de macht kwam, het aantal studenten van de religieuze imam hatipscholen steeg van 60.000 naar 1,3 miljoen.

Zoals te verwachten viel, heeft Erdogan zijn politieke ambitie niet als een opvoeding van eerlijke, goed opgeleide, vrije geesten gezien, maar als een "opvoeding van de vrome generaties".

Een goede school is volgens extremisten niet de plaats waar wetenschap met universele normen wordt onderwezen; het is de plaats waar vrome studenten opgroeien.

In een studie uit 2017 schreven Deniz Kandiyoti en Zühre Emanet, twee geleerden van de Universiteit van Londen:

"De drastische transformatie van het Turkse onderwijslandschap onder de AKP (Justice and Development Party) is een voorbeeldig voorbeeld van de ingebedde vrijheid van denken, schrijven en onderwijzen in de grillen van de bestuurssystemen."

In 2017 stopte Turkije met het lesgeven in evolutie op de middelbare school: voor extremistische moslims blijft het Darwinisme een taboe-onderwerp. In plaats daarvan zijn schoolboeken begonnen met het onderwijzen van de "jihad" aan de Turkse leerlingen.

Erdoğan's inspanningen om het onderwijs nog verder te islamiseren zijn niet gestopt. Onlangs, op 10 september, schrapte het ministerie van Onderwijs de co-educatieclausule uit zijn regelgeving, waardoor de vrees ontstond dat deze stap de basis zou kunnen leggen voor geslacht-gescheiden onderwijs op grotere schaal.

De Turkse Raad voor Hoger Onderwijs, algemeen beschouwd als een raad die door regeringen wordt gebruikt om het onderwijsbeleid vorm te geven volgens wat de partijpolitieke agenda weerspiegelt, vroeg in 2016 aan 1.577 universiteitsdecanen (naar verluidt elke decaan in het land) om af te treden "in het belang van de democratie". Een rapport van World Education News + Reviews zegt:

"Het huidige harde optreden van Turkije tegen academische vrijheden vormt een steile barrière voor groei, net als de rotsachtige relatie van Turkije met de EU. Het gaat niet alleen om studentenstromen, maar ook om internationale samenwerking op het gebied van onderzoek, financiële steun en andere zaken die van centraal belang zijn voor de kwaliteit en de reputatie van het Turkse onderwijssysteem in het algemeen."

Erdoğan's obsessie voor steeds meer religieus onderwijs heeft de Turkse universiteiten omgevormd tot gebouwen met een bibliotheek, een moskee en honderdduizenden conservatieve moslimstudenten, gerund door vrome academici en academische raden. Erdoğan heeft de macht om de presidenten van ongeveer 200 Turkse universiteiten te benoemen. Piëteit brengt echter geen academisch succes met zich mee.

Volgens de World University Rankings van The Times Higher Education heeft Turkije, met een bevolking van 80 miljoen mensen, slechts 22 universiteiten in de top-1000, waarvan de beste slechts in de categorie van 301-350.

De Turkse academische wereld heeft echter zijn eigen succesverhalen om Erdoğan en zijn keuze van honderden universiteitsvoorzitters te behagen. Volgens een studie van Rice University waarbij wereldwijd 22.525 geleerden betrokken waren en waarbij vroomheid in de academische wereld werd gemeten, bleken Turkse docenten het meest religieus te zijn. In totaal namen 609 Turkse wetenschappers op het gebied van natuurkunde en biologie deel aan het onderzoek: 85% van hen bevestigde dat ze in Allah geloven en 63% zei vaak te bidden.

Het is geen wonder waarom Turkije geen enkele universiteit op het niveau van de Ivy League heeft. Turken lijken er echter niet ongelukkig mee te zijn dat hun scholen niet van wereldklasse zijn, zolang hun studenten, geleerden en universiteitsvoorzitters maar vroom zijn.

Burak Bekdil, een van de belangrijkste journalisten van Turkije, werd onlangs, na 29 jaar, ontslagen bij de meest bekende krant van het land, omdat hij in Gatestone schreef wat er in Turkije gebeurt. Hij is Fellow bij het Middle East Forum.

Turks onderwijs: dezelfde oude religieuze obsessie, alleen nog erger