Ondanks de stemming in de VN is Palestijnse terreur nog steeds een verliezende strategie

Door Jonathan S. Tobin - 11 december 2018

De vijanden van Israël scoorden een tactische overwinning in New York, maar hun verdediging van de terreur marginaliseert hén, niet de Joodse staat.

De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties heeft afgelopen donderdag een resolutie verworpen die Hamas zou hebben veroordeeld voor haar terreurcampagne tegen Israël. Drie dagen later opende een Palestijnse schutter het vuur op een groep Joden die bij een bushalte in de buurt van de Joodse gemeenschap van Ofra op de Westelijke Jordaanoever stonden te wachten en raakte daarbij zeven mensen gewond, waaronder een zwangere vrouw wier leven en baby door de aanslag in gevaar werden gebracht.

Samen schetsten de twee gebeurtenissen een somber beeld van de internationale onverschilligheid ten aanzien van de terreur die gericht is tegen Israëliërs en Joden. Nadat de stemming over Hamas mislukte, nam de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties vervolgens een resolutie aan waarin de Israëlische nederzettingen met 156-5 stemmen werden veroordeeld, waarbij alleen Israël, de Verenigde Staten, Australië, Liberia en de Marshalleilanden tegenstemden.

Zowel Hamas als de Palestijnse Autoriteit, die zich verzetten tegen de maatregel die gericht is tegen de bittere rivalen van de Fatah-partij van PA leider Mahmoud Abbas, heeft de overwinning uitgeroepen. Hamas onderschreef vervolgens de aanval op zondag. En mocht de boosdoener van de drive-by shooting worden gevonden, dan zal de zogenaamd gematigde PA, die in de Verenigde Naties zit met de status van waarnemer en die geen lid is van de Verenigde Naties, hen en hun gezinspensioenen betalen om hen te belonen voor het vergieten van Joods bloed.

Maar in plaats van deze gebeurtenissen te beschouwen als een bewijs dat de Israëlische critici gelijk hebben met de tijd opraakt voordat de verontwaardiging over het Israëlische beleid zou leiden tot een volledige isolatie, is de waarheid juist het tegenovergestelde. De stemming illustreerde in feite dat de wereld het geduld met de Palestijnen aan het verliezen is.

Het was nog niet zo lang geleden dat noch de Verenigde Staten, noch Israël de moeite zouden hebben genomen om iets door te geven wat de Palestijnse terreur veroordeelde. Toch hebben 87 landen gestemd om zowel de Palestijnse raketaanvallen op Israëlische steden en gemeenten te veroordelen, alsmede het gebruik van de civiele infrastructuur om het vermogen om dergelijke oorlogsmisdaden te verbergen. Alleen door een stemming op het laatste moment, toen een tweederde meerderheid vereist werd voor de passeren, is het mislukt. Maar een meerderheid van de landen stemde nog steeds voor, met 57 stemmen tegen en 33 onthoudingen.

Dus terwijl kranten als The New York Times het resultaat probeerden af te schilderen als een nederlaag voor de Amerikaanse ambassadeur bij de Verenigde Naties Nikki Haley voordat ze aan het einde van het jaar haar kantoor verlaat, zouden de cijfers eigenlijk de Palestijnse leiders en hun uitgebuite volgelingen in de problemen moeten brengen.

Ondanks de pro forma steun voor de Palestijnen in dergelijke omgevingen, heeft het grootste deel van de wereld de interesse in hun eeuwenoude oorlog tegen het zionisme verloren.

Een deel van de verdienste van deze verschuiving moet zowel aan Haley als aan de regering-Trump worden gegeven. Een jaar geleden beloofde Haley dat de Verenigde Staten in de toekomst wel zou opmerken welke landen tegen Washington waren bij belangrijke stemmingen, en ze zei dat ze "de namen zouden opnemen". Trump maakte het duidelijk dat hij zou overwegen om de Amerikaanse hulp af te snijden aan degenen die de Amerikaanse doelstellingen met voeten trachtten te treden maar wel het geld aannamen. Tot op zekere hoogte was dat een holle dreiging. Maar de succesvolle combinatie van Haley met taaie retoriek en privédiplomatie betaalde zich uit, en de 87 stemmen tegen Hamas toont dat het voor Amerika niet onmogelijk is om vooruitgang te boeken bij het wereldlichaam dat al zo lang gekend wordt vanwege haar anti-Israël maatregelen.

Het toont ook aan dat ondanks voorspellingen dat het besluit van President Donald Trump van de VS om de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem te verplaatsen, Amerika en Israël verder zou isoleren, het tegenovergestelde is gebeurd.

Maar toch weten Abbas en Hamas ook dat veel van die Arabische naties die met hen bij de Verenigde Naties hebben meegestemd zich tevreden stellen met het betalen van lippendienst aan de Palestijnen in New York, terwijl ze privé met Israël omgaan en Israël steunen. Egypte, Jordanië, Saoedi-Arabië en veel andere soennitische landen moeten in dergelijke fora tegen Israël blijven stemmen, omdat anders hun grotendeels antisemitische bevolking verontwaardigd zou zijn. Maar in de praktijk zien diezelfde regeringen Israël als een strategische bondgenoot tegen zowel Iran als tegen radicale islamitische bewegingen zoals ISIS, Hezbollah en Hamas.

Die landen zijn heel graag bereid om de terroristische staat in Gaza, die zowel door Israël als Egypte wordt geblokkeerd, te isoleren. Ze vrezen ook dat een onafhankelijke Palestijnse staat op de Westelijke Jordaanoever binnenkort zal worden geregeerd door islamisten die een even grote bedreiging vormen voor Caïro, Amman en Riyad als voor Jeruzalem.

Als de hele moslimwereld werkelijk eensgezind zou zijn in hun steun aan de Palestijnen, zou het voor Israël niet mogelijk zijn om nieuwe vrienden te maken in Afrika en Azië, of om te blijven integreren in de wereldeconomie, zoals het de afgelopen jaren heeft gedaan.

Als de Palestijnen de vrede serieus nemen, is dat misschien niet het geval. Maar hoewel de Amerikaanse linkervleugel die achter de BDS staat, opzettelijk onwetend zijn over de laatste 25 jaar geschiedenis, weten de meesten in de wereld dat het de Palestijnen zijn die herhaaldelijk de vrede hebben verworpen en zich vastklampen aan terrorisme.

Hoewel velen dachten dat de abnormale en onaangename status-quo op de Westelijke Jordaanoever niet houdbaar was, gaat het door vanwege incidenten zoals de laatste terreuraanslag en de periodieke raketaanvallen vanuit Gaza.

Israëli's begrijpen dat noch Abbas, noch Hamas in staat is om vrede te sluiten. Elke gelanceerde raket en elke druppel Joods bloed die wordt vergoten, versterkt alleen maar de steun voor de weigering van de Israëlische regering om meer territoriale concessies te doen, totdat de Palestijnen laten zien dat ze hun lange oorlog en brute terreur die het veroorzaakt hebben, opgeven.

Het is pijnlijk duidelijk dat het Trump-vredesplan van zijn schoonzoon en senior adviseur Jared Kushner - klaar om in 2019 te worden vrijgegeven - nergens toe zal leiden omdat de Palestijnen, net als toen ze eerdere vredesvoorstellen verwierpen, simpelweg niet in staat zijn om de legitimiteit van een Joodse staat te erkennen. Weinigen, zelfs in de moslimwereld, zullen zich niet veel zorgen maken als de Palestijnen in dezelfde ideologische doodlopende weg blijven vastzitten, zoals ze zichzelf al 70 jaar hebben toegestaan om daar te verblijven.

De fantasiewereld van de Verenigde Naties kan soms symbolische resultaten opleveren die de vijanden van Israël aanmoedigen. In de tussentijd zal Israël sterker worden, en zich militair, economisch en diplomatiek blijven ontwikkelen, en zal haar isolement verder afnemen. Als Hamas denkt dat dat een overwinning is, zou ik graag weten wat zij een nederlaag noemen.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS - Jewish News Syndicate. Volg hem op Twitter op: @jonathans_tobin.

Bron: Despite UN vote, Palestinian terror is still a losing strategy | JNS.org