Israëlische obstakels voor vrede

Door Caroline Glick - 22 januari 2018

De Trump-regering is er misschien bijna klaar voor dat de VS de PLO gaat gebruiken als spaarvarken en boksbal. Helaas kan niet hetzelfde worden gezegd van de Israëlische supporters van de PLO in de media, in de politiek en in de bovenste regionen van het IDF.

In zijn twee uur durende toespraak van Mahmoud Abbas, die aan het hoofd staat van de PLO, Fatah en de Palestijnse autoriteit, die hij zondag gaf voor het Centraal Comité van de PLO in Ramallah, heeft hij Israël, de Joden, de Amerikaanse President Donald Trump, de ambassadeur in Israël David Friedman en Amerikaanse ambassadeur Nikki Haley bij de VN aangevallen.

De eerste reactie van de VS op de oproep van Abbas om het "huis van Trump te vernietigen" was, om dinsdag aan te kondigen dat het de overdracht van $65 miljoen van zijn jaarlijkse $370 miljoen als bijdrage aan de UNRWA zal uitstellen. UNRWA is het VN-agentschap dat fungeert als logistieke basis van Hamas in Gaza en het bestendigt de Palestijnse ellende in het algemeen door de Palestijnen te dwingen om al vier generaties lang te leven in ellende en onzekerheid zonder een hervestiging en zonder burgerrechten.

Op woensdag gaf Haley aan dat de ingreep in de fondsen niet de laatste stap zou zijn van de regering.

Sprekend voor Voice of America, zei Haley dat de regering iets zal doen aan de lompheid van de Palestijnen.

Ze verwees naar de resolutie die een initiatief van de PLO was in de Algemene Vergadering van vorige maand, waarin de VS werd veroordeeld omdat zij Jeruzalem erkende als hoofdstad van Israël en zei: "Zij brengen ons naar de Verenigde Naties en zijn in feite erg vijandig in wat ze zeggen en doen. We gaan niet betalen om te worden misbruikt. Dat heeft geen zin".

En op donderdag meldde Israël Hayom dat voor Haley UNRWA niet het enige probleem is. Het Amerikaanse ministerie van Justitie onderzoekt de relatie van UNRWA met de PLO en Hamas voor het Amerikaanse Congres.

Vergelijk de vastberaden reactie van de Trump-regering op de aanval van Abbas tegen Amerika met de reactie van Israël op zijn aanval.

Abbas zei dat de Joden geen banden met het land Israël hebben. Hij zei dat de zionistische beweging – dat wil zeggen, de Joodse nationale bevrijdingsbeweging – niets te maken heeft met de Joden. Abbas de historicus, die een doctoraat kreeg voor zijn proefschrift met het ontkennen van de Holocaust, zei eerder dat Zionisme een Europese imperialistische samenzwering is, voorgekookt door Oliver Cromwell vier eeuwen geleden en uitgevoerd door de handels-zeelieden uit Nederland.

Inderdaad, afgezien van de koorts-moerassen van radicaal links was de consensus over de toespraak van Abbas een veroordeling. Iedereen die iets te zeggen had, zei dat het masker was afgerukt en dat Abbas toch geen man van vrede is.

Maar toen de nieuwscyclus voorbij was, begonnen de excuses.

Op dinsdag had Chanel 2 met de diplomatieke verslaggever Dana Weiss de "primeur".

Het werkt zo uit, openbaarde ze, dat Abbas zijn betrekkingen met de Amerikanen slechts verscheurde omdat hij zo wanhopig en hopeloos was. Zijn vertegenwoordiger was net naar Saoedi-Arabië geweest. De Saudi's vertelden hem de details van Trumps zich ontwikkelende vredesplan. En Trump is blijkbaar bereid Abbas veel minder te geven dan hij eist.

Het is duidelijk dat hij in de gegeven omstandigheden niets anders kon doen dan de oproep om het huis van Trump vernietigen en Trumps ambassadeurs vervloeken.

Zo belachelijk als deze primeur van Weiss was op het eerste gezicht, het werd nog belachelijker bij een tweede kijk erop. Abbas had nog nooit een aanbod gekregen dat hij wel leuk vond. In 2008 bood minister Ehud Olmert hem alles wat hij eiste, en Abbas liep weg.

In 2014 bood toenmalige president Barack Obama hem zelfs meer dan Olmert al deed.

En Abbas liep weg.

Dus het feit dat Abbas nu het ontwerp van het Trump-voorstel verwerpt is geen verrassing.

Het Weiss-verhaal vertelt ons meer over de Israëlische media dan over Abbas.

Haar verslag, dat elk Israëlisch grote en kleine media-kanaal dan vervolgens opnieuw meldde, roept de vraag op: Wat is ons probleem? Waarom zoeken we excuses te maken tegenover onze vijand?

Al 25 jaar lang hebben Abbas en zijn voorganger Yasser Arafat en de PLO, Fatah, en de Palestijnse Autoriteit meer in het algemeen, nooit verborgen dat zij Israëls vijanden zijn. Zij hebben ronduit gezegd dat zij nooit vrede met Israël zullen sluiten, en onze vernietiging zoeken.

En 25 jaar lang hebben onze media- en veiligheids- en politieke elites excuses voor hen gemaakt.

Direct nadat Arafat op 13 september 1993 op het gazon van het Witte Huis het oorspronkelijke Oslo-akkoord ondertekende, gaf hij een toespraak in een moskee in Johannesburg in Zuid-Afrika. Een moedig lid van de Joodse gemeenschap heeft de toespraak opgenomen.

Arafat vertelde de gelovigen dat het vredesproces een op de Koran geïnspireerde list was. Hij volgde gewoon het voorbeeld van de profeet Mohammed, toen hij een overeenkomst sloot met de Joodse stam Quraish in Arabië. Toen Mohammed daarmee begon, waren de Joden van Quraish machtiger dan hij. Hij sloot dus een vredesovereenkomst met hen. Toen het machtsevenwicht in zijn voordeel verschoof, viel hij hun territorium binnen en vernietigde hen.

Toen het nieuws over Arafats toespraak in Johannesburg Israël bereikte, waren de media, samen met de toenmalige premier Yitzhak Rabin en vervolgens minister van Buitenlandse Zaken Shimon Peres, er snel bij om het belang ervan weg te redeneren.

Wat had je dan verwacht dat Arafat zou zeggen, sneerden onze verbeteraars? Had je hem als een zionist verwacht? Maar hoe dan ook, wat maakt het uit wat hij zegt? Als hij probeert om te blijven bij zijn terrorisme, dan verpletteren we hem als een mug en sturen hem in een verpakking terug naar Tunis.

Maar toen de zelfmoordcommando's explodeerden in bussen en café's, zeiden ze dat het niet Arafat was, maar Hamas.

En toen Arafat door premier Ehud Barak vrede en een staat kreeg aangeboden in Camp David in 2000, verwierp hij die, en vervolgens zeiden de media dat het Baraks schuld was. Die was onbeschoft en dominant. De twee mannen hadden gewoon niet de juiste chemie.

Toen Arafat startte met de grootste terroristische campagne tegen Israël in haar geschiedenis, zei onze elite dat Arafat een sul was. Hij was te zwak om de aanvallen te stoppen, zodat we hem dat niet kwalijk moesten nemen. Vervolgens draaiden ze het om en zeiden dat Arafat de enige was die de aanvallen kon stoppen, dus we moesten wel aardig voor hem zijn.

En ten slotte zeiden ze, toegegeven, dat Arafat onze vijand was. Maar dat deed er niet meer toe, want Abbas was er om hem te vervangen en Abbas was een echte vredestichter.

En toen Abbas geen vrede bracht, was het onze schuld. En toen hij Hamas financierde en honderden miljoenen per jaar betaalde aan terroristen, toen had hij geen andere keus. Als hij het terrorisme niet zou financieren, zou hij omvergeworpen worden.

En toen hij tot terrorisme aanzette en zei dat Joden Palestijnse bronnen vergiftigden en "de Tempelberg verontreinigden met hun smerige voeten", nou, toen was hij wanhopig en gefrustreerd, en hoe dan ook, hij is toch ook echt oud.

Het punt is dat het publiek deze excuses nooit heeft geaccepteerd. Rabin werd in 1992 gekozen vanwege een anti-PLO-platform. En ondanks het feit dat de media en links in november 1995 de hele rechtervleugel verantwoordelijk verklaarden voor de moord op Rabin, wilde het publiek niet geassocieerd worden met de moord en haar wens om niet te moorden. Dus minder dan zes maanden na de moord op Rabin stemde het publiek voor Likud, en Binyamin Netanyahu kwam aan de macht.

Maar de media geloof wel in zijn eigen valse nieuws. En dat doen ook hun favoriete politici.

Minder dan 24 uur nadat Abbas zijn nieuwste lange en vervelende anti-Joodse toespraak gaf, gaven voormalig minister van Buitenlandse Zaken Tzipi Livni en Barak hun eigen toespraken en verklaringen met van alles om de schuld maar te geven aan de politieke rechterzijde.

Toegegeven, zeiden ze, Abbas is een antisemiet en geen partner voor vrede. Maar rechts is het echte gevaar, omdat haar aanhangers Judea en Samaria en grote gebieden van Jeruzalem niet aan Abbas zullen overdragen.

De vermoeiende claim van Livni en Barak is, dat de Palestijnen in Judea en Samaria zo talrijk zijn dat ze samen met de Arabische burgers van Israël, binnenkort de Joden zullen overtreffen.

Hun demografische gegevens zijn echter misleidend. Gaan we er voor een moment van uit dat ze de waarheid vertellen, zij hebben geweten dat Abbas en de PLO/Fatah/Palestijnse Autoriteit al 25 jaar Israëls vijand is. Is het mogelijk dat in al die tijd het enige beleid dat ze hebben bedacht een overdracht is?

Zo ja, waarom is dat zo? Wat is hun probleem?

Achtten ze zich nooit militair in staat om de Palestijnen te verslaan?

Of hoe zit het met het herstel van hun recht om te stemmen in het Jordaanse parlement, iets waarvan koning Hoessein van Jordanië hen in 1988 illegaal beroofde?

Dan is er nog Gaza. Er is een onafhankelijke Palestijnse staat in Gaza sinds 2005. Waarom kunnen zij daar niet stemmen?

En dan is er het feit dat volgens Palestijnse enquêtes, meer dan een miljoen Palestijnen in Gaza, Judea en Samaria willen emigreren. Hele dorpen rond Ramallah zijn spooksteden, omdat hun bewoners elders leven. Waarom is dat niet relevant voor de voorliefdes van Livni en Barak?

Waarom melden de Israëlische media deze basisfeiten niet, in plaats van excuses te maken voor een verachtelijke dictator die zijn tijd besteedt in het ophitsen tot moord op Israëli's en die doet alsof de Palestijnen, de Kanaänieten, de Filistijnen, de Jebusieten en de Hittieten, allemaal één en dezelfde volk zijn.

Volgens The Jerusalem Post was het de bedoeling van Trump om de Amerikaanse financiering van UNRWA deze week volledig stop te zetten. Maar de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Rex Tillerson, minister van Defensie James Mattis en de nationaal veiligheidsadviseur H.R. McMaster overtuigden hem ervan om het alleen te verminderen.

Volgens de Post steunde "Israël" het trio. Andere verslagen van de afgelopen weken hebben echter duidelijk gemaakt dat, terwijl premier Binyamin Netanyahu voorstander is van het beëindigen van de steun van de VS voor UNRWA, de algemene staf van het IDF tegen deze beweging is. Zo heeft het IDF in de loop der jaren herhaaldelijk voorstellen van het congres getorpedeerd om een einde te maken aan de financiering van de Palestijnse Autoriteit en de financiering van terrorisme en antisemitisme door de VS.

De argumenten zijn altijd hetzelfde. UNRWA "stabiliseert", net als Abbas' veiligheidstroepen, de situatie.

Bestaat er niet iemand anders die de situatie beter kan "stabiliseren" dan ze het nu doen? Waar zouden de Palestijnen vandaag zijn als de VS hun terrorisme bevorderende leiders 17 jaar geleden had afgekapt? Is er geen andere optie dan het bekrachtigen van regimes en instellingen die indoctrineren en werken aan de vernietiging van Israël?

Netanyahu reageerde op Abbas' tirade door te zeggen dat Abbas in zekere zin aan Israël een gunst heeft gegeven. Hij liet zien dat het hem echt niet kan schelen hoe groot of klein Israël is. Hij verwerpt Israëls bestaansrecht en weerstaat haar bestaan door geen rekening te houden met haar grenzen.

Netanyahu's inzicht is juist, voor zover als het gaat. Maar zolang als dezelfde falende en smakeloze elites de dienst blijven uitmaken, die ons 25 jaar geleden de PLO gaven als onze vredespartner, gaat zijn inzicht gewoon niet ver genoeg.

Bron: Column one: Israeli obstacles to peace - Opinion - Jerusalem Post