Nishbar li

13 december 2018 - door Victor Rosenthal

De geschiedenis van de natievorming - van de menselijke natievorming - is deze: wij zijn in Amerika. Wat is er gebeurd? Er waren een aantal indianen. Toen kwamen er blanken en zij doodden de indianen en namen het over. Dat is wat er met landen gebeurt. Dus dat ik jouw territorium krijg, als ik de oorlog win, dan dood ik jou, of ik onderwerp je, of ik verjaag je. In zeldzame gevallen zou ik je burgers kunnen maken, op mijn voorwaarden. Zo werkt de wereld.

De Joden waren overlevenden van [de] Holocaust en van pogroms, en hadden 2000 jaar lang geen staat. Ze wilden het wiel opnieuw uitvinden. De '67 oorlog? Ze besloten het niet te annexeren en de mensen niet te doden. Niet eruit te zetten, maar om een soort van - God weet wat het is - een heel ingewikkeld Talmoedisch ding te doen, wát weet niemand, zelfs de Joden kunnen het niet achterhalen. - Tuvia Tenenbom

Nishbar li. Het is niet eenvoudig te vertalen, zoiets als: Ik heb er genoeg van, ik pik het niet meer.

In 2011 slachtten de jonge Palestijnse Arabieren vijf leden van de familie Fogel af, met daarbij het bijna afsnijden van het hoofdje van een drie maanden oude baby. Twee jaar geleden klom een Palestijnse Arabier in een raam en stak de 13-jarige Hallel Yaffa Ariel dood in haar bed. En deze week schoten de Palestijnse Arabieren een vrouw Shira Ish-Ran neer die 30 weken zwanger was en haar ongeboren kind in een drive-by-schieten.

Tussendoor zijn er te veel moorden geweest om te tellen, te veel messteken, autorammen, schietpartijen. Er was Rabbi Raziel Shevach, vrijwilliger medicus en vader van zes jaar. Er was Ezra Schwartz, een student uit de VS naar wie een nieuw jeugdhonkbalveld is vernoemd. Er was Ari Fuld, wiens laatste daad was om een vrouw te redden die achtervolgd werd door de terrorist die hem net had neergestoken. Er waren er zoveel meer. Zoveel meer.

Dus ma pitom? Waarom zeg ik plotseling dat ik genoeg heb gehad? Ik ben toch zeker gewend aan de dagelijkse - ja, dagelijkse - poging tot een succesvolle moord op Joden door Palestijnse Arabieren?

Geloof het of niet, er is iets bijzonders aan deze zaak, iets bijzonders naast het mooie jonge gezin dat zo verschrikkelijk gewond is geraakt.

Hier is het: uit veiligheidsbeelden blijkt dat daar ter plaatse een aantal geüniformeerde soldaten waren, die de slachtoffers van de schietpartij te hulp schoten en zelfs op de auto met de vluchtende terroristen schoten. Ze waren in de buurt, maar de terroristen richtten gewoon hun wapen en schoten op de zwangere vrouw.

Er waren dus zelfs geüniformeerde soldaten waren in de buurt, maar toch richtten ze zich op de zwangere vrouw en schoten op haar.

Moet ik daar nog iets aan toevoegen? Dit is wie (of wat) de Palestijnse Arabieren zijn. Ze zullen opscheppen over de succesvolle "militaire operatie" die ze hebben uitgevoerd, maar het was geen militaire operatie. Het was gewoon een daad van sadisme, want gewelddadig sadisme is de manier om te tonen dat ze, ondanks de nakba en de andere vernederingen die ze denken te hebben ondergaan, "mannen" zijn.

Wel het zijn geen mannen, degenen die dit hebben gedaan. Ze zijn zelfs niet menselijk. Ik bid dat wanneer de IDF of de politie voor hen komt, ze niet rustig zullen blijven, maar dat ze vernietigd zullen worden.

Overigens heb ik niets met het argument dat terrorisme een strategie is om ons het land te laten verlaten en "terug te keren naar Europa". De meeste Israëli's zijn hier geboren en ongeveer de helft van hen heeft wortels in het Midden-Oosten of Afrika. Maar niemand van ons gaat terug naar waar dan ook. En ik geloof dat de terroristen dit weten. Het kan hun niet schelen; ze houden ervan om kinderen en jonge vrouwen, religieuze joden en "kolonisten" te doden (maar ze zien elke jood in het land Israël als een "kolonist").

Ik wil niets meer horen over "vredesplannen". Ik wil niet horen dat we de humanitaire omstandigheden in Gaza moeten verbeteren, waar deze wezens zich nog steeds tegen het grenshek aangooien in wat me doet denken aan een scène uit de Tweede Wereldoorlog Z (video). Ik wil niet horen over de "internationale gemeenschap" of "burgermaatschappij". Ik wil niets meer horen over een of ander "Talmoedig iets". Voor mij is het te laat voor één van die dingen.

Nee, ik wil de traditionele menselijke oplossing zien voor het klassieke probleem van twee stammen die om hetzelfde stuk land vechten, de oplossing waarbij één van hen wint en de andere verdwijnt. Ik wil dat de Palestijnse Arabieren verdwijnen.

Nishbar li.

Bron: Nishbar li | Abu Yehuda