Netanyahu's nieuwe mandaat om leiding te geven

Door Caroline Glick - 16 maart 2018

De reis van premier Benjamin Netanyahu naar Washington was volgens objectieve maatstaven een verbluffend succes. De Amerikaanse president Donald Trump en First Lady Melania Tromp begroetten de premier en zijn vrouw Sara als oude vrienden. De inhoudelijke gesprekken die Netanyahu met Trump heeft gevoerd over Iran en een groot aantal andere belangrijke kwesties waren buitengewoon positief.

En dan was er natuurlijk nog het sterren-welkom dat Netanyahu ontving op de AIPAC conferentie.

Als de Israëliërs verbaasd waren over de koninklijke behandeling die Netanyahu vorig jaar kreeg tijdens zijn bezoek aan India, dan maakte zijn bezoek aan Washington duidelijk dat wat er in India gebeurde geen toeval was. Hij is duidelijk een van de meest gerespecteerde staatslieden ter wereld.

Nogmaals, de meeste Israëli's zouden verontschuldigd kunnen zijn voor het feit dat ze er weinig idee van hebben dat Netanyahu in India behandeld werd als een koning, of dat hij behandeld werd zoals een tweede komst van Winston Churchill in de VS.

In de Israëlische media is nauwelijks aandacht besteed aan zijn reis naar India. Wat zijn reis naar de VS betreft, presenteerden de media slechts alles wat Netanyahu zei en deed in het kader van de obsessief dwangmatige strafzaken van de politie tegen Netanyahu.

De politieke crisis over de ontwerpwet van de Haredi, die deze week de Knesset aan de rand van de afgrond bracht en bijna Israël tot nieuwe algemene verkiezingen bracht, was volledig het resultaat van de gezamenlijke inspanningen van politieonderzoekers en de media om Netanyahu als leider te delegitimiseren en hem als persoon te criminaliseren.

Verschillende ministers van partijen in de Netanyahu-coalitie stelden Netanyahu's aanpak van de crisis, samen met de media, voor als egoïstisch.

Netanyahu, de media en zijn coalitiepartners beweerden, dat hij zijn persoonlijke belang plaatste boven het nationale belang. Netanyahu, zo drongen ze erop aan, stond toe dat een kleine crisis (ogenschijnlijk over het al dan niet aannemen van een wetsvoorstel dat ontwerpquota's voor haredi-jongeren vastlegt, voordat de jaarlijkse begrotingswet door de Knesset ging) een grote crisis zou worden die de regering ten val zou brengen. Hij deed dit, zeiden zij, omdat hij een vroege verkiezing wilde om zijn positie ten opzichte van de politieonderzoekers te versterken.

Met andere woorden: Netanyahu wilde Israël maandenlang in politieke onzekerheid storten, wat miljarden shekels zou kosten, alleen maar om nieuwe verkiezingen te winnen.

In tegenstelling tot de egoïstische premier, zo zeiden de ministers en de media glibberig, werkten deze coalitiepartners van Netanyahu de klok rond om de crisis op te lossen - zonder hem, om hem te dwingen het compromis dat ze uitwerkten te accepteren. In tegenstelling tot Netanyahu, zo zeiden ze, zetten wij het nationale belang op de eerste plaats.

"We weten dat het publiek geen verkiezingen wil. En we dienen het publiek," zo verklaarden ze. De media was het daar roerend mee eens.

Die aanklachten tegen Netanyahu waren niet veel meer dan complot.

In werkelijkheid heeft het publiek er wel belang bij om het mandaat van de regering te vernieuwen. Samen hebben de politie en de media de onderzoeken tegen Netanyahu gebruikt om de regering te destabiliseren en haar macht te delegitimeren.

Net als hun misleidende berichtgeving over Netanyahu's reis naar de VS, presenteren de media elke stap die door elke regeringsminister van elke partij in de coalitie werd gezet, in het kader van de politieonderzoeken en de vooruitzichten op vervroegde verkiezingen.

In dit kader is alles wat de overheid doet verdacht. Het feit dat de politie geen enkel geloofwaardig bewijs heeft geleverd van haar beweringen dat Netanyahu steekpenningen accepteerde, noch inzake één van hun lekken of officiële verklaringen met betrekking tot één van hun meervoudige onderzoeken, het is niet van belang. Voor de grote radio-media, de televisie-media en de gedrukte media is Netanyahu een oplichter.

En aangezien de media Netanyahu afgeschilderd heeft als een oplichter, wordt alles wat hij zegt en doet, en alles wat zijn ministers zeggen en doen, gepresenteerd tegen de achtergrond van deze misleidende, ongefundeerde en zeker onbewezen conclusie.

Onder deze omstandigheden spreekt de noodzaak van een nieuw mandaat voor zich. De politie en de media dringen erop aan dat het mandaat dat de regering heeft gekregen, niet langer legitiem is. De bevolking is de bron van de macht van de overheid. Het publiek moet dus op de een of andere manier zijn mening geven over de regering.

Met andere woorden, voor zover Netanyahu de Knesset wilde ontbinden en deze week verkiezingen wilde aankondigen, had hij gelijk dat hij zich zo voelde.

Hij was niet egoïstisch. De belangen van het publiek worden geschaad door het delegitimeren van de regering.

Globaal genomen zijn er drie manieren waarop het publiek zijn standpunt kenbaar kan maken.

In de eerste plaats kunnen de gekozen vertegenwoordigers van het Parlement zich doen gelden.

De coalitieleden van Netanyahu zouden een verklaring kunnen uitgeven waarin ze hem steunen. De 67 leden van de Knesset en de ministers van de partijen in de regeringscoalitie kunnen een verklaring afleggen waarin zij aankondigen dat zij, zoals zij het met al hun inspanningen doen, in alles wat verband houdt met de politieonderzoeken naar Netanyahu, van plan zijn om de rechtsstaat te eerbiedigen.

Aangezien onder de Basiswet van de Overheid en van een eerste minister slechts wordt verwacht uit het ambt te treden als hij een definitief oordeel ontvangt dat hem veroordeelt voor het begaan van misdaden, zouden de coalitieleden kunnen stellen dat zij in overeenstemming met de rechtsstaat, van Netanyahu verwachten om zijn termijn uit te dienen, en dat zij hem tot aan het einde van de termijn zullen steunen.

Een verklaring in deze zin van de ministers en wetgevers in de coalitie zou een vernieuwd mandaat voor Netanyahu en de overheid vormen om te regeren. Het zou het signaal afgeven dat het publiek in Israël zijn leider kiest.

De politie en zelfs de procureur-generaal kunnen het publiek niet vervangen.

Om welke reden dan ook is tot op heden een dergelijke verklaring niet afgelegd. Wat Netanyahu twee andere opties overlaat deze week.

Ten eerste had hij zijn regering kunnen laten vallen, de Knesset kunnen ontbinden, en in juni verkiezingen kunnen uitschrijven. Aangezien het publiek belang heeft bij een legitieme regering en de media en de politie de legitimiteit van de regering in twijfel trekken, zou het houden van verkiezingen in het belang van het publiek zijn. Verkiezingen zijn zeker de meest directe manier om te weten te komen of het publiek het eens is met de politie en de mediacommentatoren en denkt dat Netanyahu moet gaan. Of dat het publiek wil dat hij blijft en het land blijft leiden.

Verkiezingen zijn de meest directe manier om een mandaat te krijgen, maar de commentatoren en ministers hebben gelijk dat verkiezingen een extreme stap is. Ze kosten veel geld. Bovendien kan er elk moment oorlog uitbreken in het door Hezbollah gecontroleerde Libanon. Israël zou er slechter aan toe zijn als een interim-regering het land in tijden van oorlog zou leiden.

En dat brengt ons bij de laatste manier waarop een regering haar mandaat kan vernieuwen. Dat is wat er deze week gebeurd is.

Deze week gebeurden er twee dingen.

Ten eerste vroegen opiniepeilers van de nieuwsorganisaties het publiek een paar kernvragen.

De ondervragers vroegen of het publiek vervroegde verkiezingen wilde. Zeventig procent zei nee. Als het publiek dacht dat de politie en de media goed zaten, en dat Netanyahu uit zijn functie zou moeten worden ontslagen, dan zouden de opiniepeilingen tegenovergestelde resultaten ontvangen hebben. Iedereen had dan een verkiezing gewild.

Het publiek werd vervolgens gevraagd wie de eerste minister steunde. Netanyahu overtrof zijn naaste rivaal - de favoriet van de media en politie - Yesh Atid-partijleider Yair Lapid - met 3 tegen 1. Als het publiek het eens was geweest met de media en de politie, zouden ze Lapid steunen, de voormalige talkshowpresentator van de televisie, en dan zouden de resultaten dit overeenkomstig hebben weerspiegeld.

Tot slot vroegen de ondervragers op welke partij het publiek van plan was bij de volgende verkiezingen te stemmen. De Likud onder Netanyahu behaalde drie zetels meer in de Knesset. Yesh Atid verloor er twee.

Ook hier zijn de implicaties evident. Het publiek wil dat Netanyahu het land blijft leiden.

Maar een peiling op een willekeurige dag is nog geen mandaat.

Dit brengt ons bij de tweede zaak die er deze week gebeurde. Zowel de oppositiepartijen als elk ander elk coalitie-lid anders dan de Likud, hebben duidelijk gemaakt dat zij zich volledig verzetten tegen verkiezingen.

Deze zeldzame unanimiteit toonde duidelijk aan dat de politieke wereld er zeker van is dat het publiek Netanyahu steunt, en wil dat hij in functie blijft.

Samengenomen hebben de peilingen en de kamerbrede oppositie tegen verkiezingen, gehouden onder de coalitie en oppositiepartijen samen, Netanyahu en de regering een vernieuwd mandaat gegeven om te regeren.

Dit brengt ons dan terug bij de onderzoeken die de coalitiecrisis teweeggebracht hebben en de behoefte van Netanyahu in de hand gewerkt hebben tot een nieuw mandaat. Uit de politielekken van de afgelopen weken blijkt vrij duidelijk dat onderzoekers tegen een muur lopen.

Zij adviseerden dat Netanyahu worden aangeklaagd voor het aanvaarden van steekpenningen in de aanklachten '1000' en '2000', en het publiek geeuwde en viel bijna in slaap. En de procureur-generaal stuurde hen terug om echt bewijs te leveren.

De Zaak '3000' is zo zwak dat de politie kan niet eens kan bedenken hoe te beginnen met Netanyahu voor iets te onderzoeken.

Zo ook voor de Zaak '4000'. De recentste lekken suggereren dat de politie niets heeft om Netanyahu te kunnen beschuldigen. Het idee dat hij telecommunicatiegigant Bezeq een voorkeursbehandeling zou geven, omdat Bezeq-eigenaar Shaul Elovitch door websiteverslaggevers van Walla een paar mooie artikelen over hem en zijn vrouw liet schrijven, is te absurd om over te praten. En deze week lekte de politie hun nieuwste 'smoking gun': Netanyahu probeerde naar verluidt zijn miljardair-vrienden te overtuigen om een Israëlische versie van Fox News te beginnen.

Waarop zijn kiezers antwoorden: Goed van hem!

Dat laatste lek geeft twee dingen aan. Ten eerste, opnieuw heeft de politie geen bewijs dat Netanyahu welk wangedrag dan ook beging. En ten tweede is de politie volledig afgesloten voor het publiek. Netanyahu heeft zich vier keer kandidaat gesteld voor premier, en won elke race door tegen de media in te gaan. Als het publiek deze overtuiging niet zou delen dat de media onmogelijk bevooroordeeld zijn, dan zou hij of de verkiezingen verloren hebben of ze zouden ze naar een ander podium lopen. Het feit dat de politie denkt dat het publiek zich tegen Netanyahu zal keren omdat hij probeerde eerlijke media-aandacht te krijgen, is belachelijk.

Maar wie weet? Misschien zal de politie een konijn uit een hoed trekken en iets echt verschrikkelijks bewijzen.

Ondertussen kreeg Netanyahu deze week van het publiek een nieuw mandaat om het land te leiden. Dus wat er ook gebeurt met het onderzoek, hij en zijn ministers kunnen het land geloofwaardig en comfortabel leiden tot aan november 2019.

Bron: Netanyahu's new mandate to lead - CarolineGlick.com