Artikel

De afgelopen weken hebben de Palestijnen en hun leiders een luide stem verheven tegen de nieuwe natiestaatwet van Israël, die de aard van de staat Israël als natiestaat van het Joodse volk specificeert. De Palestijnen hebben de wet veroordeeld als "racistisch" en beweerden dat het de weg vrijmaakt voor Israël om een "apartheidsstaat" te worden.

Deze week verklaarden de Palestijnen een algemene staking op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook om te protesteren tegen deze wet, die, zo zeggen ze, "de tweestatenoplossing elimineert".

Het is echter verre van duidelijk waarom de Palestijnen die op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook wonen zich zorgen maken over de nieuwe wet. De Palestijnen die in die gebieden wonen zijn geen Israëlische burgers en maken geen deel uit van het Israëlische politieke systeem. De Palestijnen die in die gebieden wonen, hebben hun eigen (Palestijnse) burgerschap, hun eigen vlag, hun eigen parlement en hun eigen regering. Zij worden op geen enkele wijze door de wet beïnvloed. Dit feit maakt hun verzet tegen de wet niet anders dan belachelijk.

Omdat ze hun eigen parlement en staatsinstellingen hebben, staat het de Palestijnen vrij om alle wetten aan te nemen die ze willen, zonder de toestemming van Israël of een andere partij te vragen.

De meeste mensen zijn zich er niet van bewust dat de Palestijnen hun eigen wetten hebben, waaronder de "Palestijnse Basiswet", die in 2002 door de Palestijnse Wetgevende Raad werd aangenomen.

Waarom is het belangrijk om de wereld nu aan deze Palestijnse wet te herinneren?

Aangezien de Palestijnen zich sterk verzetten tegen de Israëlische natiestaatwet (die niets met hen te maken heeft), is het noodzakelijk om een van de belangrijkste artikelen van de Palestijnse basiswet internationaal onder de aandacht te brengen. Alleen dan zal de wereld begrijpen hoe de Palestijnen en hun leiders iedereen voor de gek houden en hypocrisie en dubbele standaarden hanteren.

De Palestijnen zeggen dat ze Israël niet kunnen accepteren als een Joodse staat en zullen het ook nooit erkennen als het thuisland van het Joodse volk. Dit, zo stellen de Palestijnen, is een van de belangrijkste redenen waarom zij tegen de nieuwe Israëlische wet zijn.

In de afgelopen jaren heeft president Mahmoud Abbas van de Palestijnse Autoriteit (PA) herhaaldelijk zijn felle weigering uitgesproken om Israël te erkennen als een Joodse staat. In feite heeft hij nooit een kans gemist om zijn standpunt over dit onderwerp duidelijk te maken. "We zullen de Joodse identiteit van Israël niet erkennen of accepteren," heeft Abbas de afgelopen jaren herhaaldelijk verklaard.

Abbas en de Palestijnen zullen Israël natuurlijk nooit accepteren als het vaderland voor het Joodse volk. Door dit te doen, denken ze, zouden Palestijnse vluchtelingen en hun nakomelingen nooit meer terugkeren naar hun vroegere huizen in Israël. De Palestijnen blijven argumenteren dat het "recht op terugkeer" heilig is en dat, onder elke overeenkomst met Israël, miljoenen Palestijnen toestemming zouden moeten krijgen om terug te komen naar Israël - een stap die zou betekenen dat de Joden een minderheid zouden worden in hun eigen land.

De Palestijnen echter die zich tegen Israël keren als ze zichzelf tot een Joodse staat uitroepen, zijn juist degenen die bevestigen dat de islam de officiële religie in een toekomstige Palestijnse staat zal zijn. Hier is wat artikel 4 van de Palestijnse Basiswet stelt: "De islam is de officiële religie in Palestina. De principes van de Islamitische Sharia zullen de belangrijkste bron van wetgeving zijn. Arabisch zal de officiële taal zijn."

Dit is dus de logica van Abbas en de Palestijnen: Israël dat zichzelf definieert als een Joodse staat is een daad van "racisme" en "apartheid", terwijl de toekomstige Palestijnse staat natuurlijk een Islamitische staat zal zijn die beheerst wordt door de Sharia, en dat is vermoedelijk geen daad van "racisme" of "apartheid" is.

In een verdere ironische wending zeggen de Palestijnen dat ze zich verzetten tegen de nieuwe Israëlische wet omdat die het Arabisch als een officiële taal in Israël "afschaft" (een valse bewering), terwijl ze zelf klaar staan om Arabisch als de enige officiële taal van hun toekomstige staat te maken.

In feite erkent de Israëlische natiestaatwet het Arabisch als primaire taal. Hier is wat de wet in dit verband zegt:

"De Arabische taal heeft een speciale status in de staat; de regulering van de Arabische taal in staatsinstellingen of wanneer zij geconfronteerd worden met deze taal zal door de wet geregeld worden. Deze clausule verandert niets aan de status die aan de Arabische taal wordt gegeven."

Terwijl Israël de Arabische taal blijft respecteren en zelfs een speciale status heeft toegekend, verwijzen de Palestijnen - in hun Palestijnse Basiswet - niet naar een andere taal dan alleen het Arabisch. De Palestijnse wet noemt niet eens Engels, Hebreeuws of Frans als secundaire talen. Het stelt dat de enige officiële taal in de Palestijnse staat Arabisch is, en Arabisch alleen.

Dit is dus de logica van Abbas en de Palestijnen: Israël dat zichzelf definieert als een Joodse staat, dat is een daad van "racisme" en "apartheid", terwijl de toekomstige Palestijnse staat natuurlijk een Islamitische staat zal zijn die wordt geregeerd door de Sharia, en dat is dan vermoedelijk geen daad van "racisme" of "apartheid".

In een verdere ironische wending zeggen de Palestijnen dat ze zich verzetten tegen de nieuwe Israëlische wet omdat die het Arabisch als een officiële taal in Israël "afschaft" (een valse bewering), terwijl ze zelf klaar staan om Arabisch de enige officiële taal van hun toekomstige staat te maken.

In feite erkent de Israëlische natiestaatwet het Arabisch als primaire taal. Hier is wat de wet in dit verband zegt:

Terwijl Israël de Arabische taal blijft respecteren en zelfs een speciale status heeft toegekend, verwijzen de Palestijnen - in hun Palestijnse Basiswet - niet naar een andere taal dan het Arabisch. De Palestijnse wet noemt niet eens Engels, Hebreeuws of Frans als secundaire talen. Het stelt dat de enige officiële taal in de Palestijnse staat Arabisch is, en Arabisch alleen.

Dit is waar de dubbele moraal kan worden gevonden met betrekking tot het standpunt van de Palestijnen en de anderen over de Israëlische natiestaatswet. Alvorens Israël te veroordelen omdat het zijn karakter als Joodse staat wil behouden, heeft de wereld een uitlegging nodig waarom het wel goed is dat de Palestijnen van plan zijn dat hun toekomstige staat door de Islamitische wet wordt geregeerd.

Waarom wordt het de Palestijnen toegestaan om te plannen dat de islam hun officiële godsdienst wordt, terwijl Israël wordt veroordeeld omdat het zijn Joodse karakter en identiteit wil behouden? Bovendien, waarom wordt Israël gekrenkt vanwege een wet die de speciale status van het Arabisch in de Joodse staat garandeert, terwijl er geen stem wordt verheven over de vraag waarom de Palestijnen in hun toekomstige staat wel een andere taal weigeren dan het Arabisch?

We zijn getuige van weer een ander opmerkelijk spiegelbeeld dat de Palestijnen ons brengen: opnieuw proberen ze Israël precies te ontzeggen wat ze denken dat het wel naar hen toe moeten komen op een presenteerblaadje. Maar dit is het oude Palestijnse verhaal in een nieuwe verpakking.

Deze keer willen de Palestijnen de grondbeginselen van de Palestijnse basiswet in een wurggreep houden. Misschien maken ze zich zorgen over de wereldopinie over deze kwestie. Maar gezien de geschiedenis van de wereldopinie over verwante Palestijnse dubbelzinnigheid, hoeven de Palestijnen zich misschien minder zorgen te maken over wat ze geloven.

De Israëlische 'Nationaliteitswet' en de Palestijnse leugens