Het masker valt: Rusland onthult zichzelf als de vijand van Israël

Door Yigal Carmon - 6 oktober 2018

Een jaar geleden was het Russische masker van niet-vijandigheid jegens Israël nog aanwezig. Dat was in de vorm van een strategische coördinatie met Israël met betrekking tot de bombardementen in Syrië. Hierdoor kon worden verhuld dat het zich volledig aan de kant van de vijanden van Israël - Syrië en Iran - schaarde. Ook al heeft het niet geprobeerd om Israël te beletten de Iraanse doelen in Syrië te bombarderen - alsof ze dat hadden kunnen voorkomen - het maakte tegelijkertijd de uitbreiding van Iran naar Syrië mogelijk en het sponsorde dit land.

In een artikel dat ik een jaar geleden schreef, presenteerde ik de onverklaarde feiten over de steun van Rusland vanwege de expansie van Iran in Syrië ten koste van de nationale veiligheid van Israël.[1] Het stelde dat de aanwezigheid van de Iraanse troepen in Syrië een existentiële bedreiging voor Israël vormde. Het legde verder uit, ten behoeve van degenen die Poetin niet als anti-Israël konden opvatten - hij had immers de Israëlische premier Netanyahu tot een eregast gemaakt op de Moskouse Victory Day parade op het Rode Plein in mei - dat er niets persoonlijks was tegen Israël, maar, zoals ze in de maffia zeggen, alleen maar zakelijk in verband met de rivaliteit van Rusland met de V.S. In werkelijkheid diende de strategische Israëlisch-Russische coördinatie van Israëlische bombardementen in Syrië de Russische belangen: Israël verklaarde dat het de bombardementen hoe dan ook zou voortzetten, en een Israëlisch-Russische militaire escalatie kon de VS alleen maar in de gevechten meetrekken en Rusland tonen als een louter regionale macht die niet te vergelijken was met de VS.

Na het neerhalen van een Ilyushin-20-vliegtuig door Syrische raketten op 18 september, viel het masker van Rusland af en werd het echte anti-Israëlische gezicht van zijn beleid volledig onthuld. Poetin probeerde het inderdaad eerst te verbergen door Israël niet volledig de schuld te geven van de tragedie. Maar al snel sloot hij zich aan bij zijn ondergeschikten om Israël de schuld te geven en hij kondigde aan dat Rusland Syrië zou uitrusten met S-300 raketsystemen, die onder andere de Iraanse troepen in Syrië zouden beschermen tegen Israëlische aanvallen.

Nu is het beeld glashelder: de Russen, die oorspronkelijk de Iraanse expansie in Syrië mogelijk maakten en sponsorden, als een anti-VS-maatregel, zullen nu ook de Iraniërs in Syrië beschermen tegen Israëlische aanvallen. Dit is een niet-verklaarde oorlogsdaad tegen Israël door een vijand, dat wil zeggen Rusland - aangezien het niet de Syriërs zijn die de S-300's tegen Israëlische vliegtuigen zullen besturen, omdat ze daarvoor nog een lange leercurve moeten afleggen; het zullen, voor onbepaalde tijd, Russische officieren zijn.

Maar door de Russische uitrusting van Syrië met het S-300 systeem, en hun onvermijdelijke besturing door Russische officieren tegen Israëlische vliegtuigen, riskeren de Russen een groot militair en technologisch debacle. Ze zullen leren - indien ze nog niet over de tragedie van Ilyushin hebben geleerd - dat de Israëlisch-Amerikaanse technologie veel beter is dan die van Rusland - en dat geldt niet alleen voor de S-300's, die nu naar de Syriërs zijn verscheept, maar ook voor de S-300's en S-400's die Rusland al in Syrië heeft voor zijn eigen verdediging. Misschien kan alleen een intern Russisch militair onderzoek aantonen wat deze systemen deden toen de Ilyoesjin werd neergeschoten.

De Russische minister van Defensie Sergey Shoygu verwerpt de Israëlische versie van de gebeurtenissen, volgens welke de Israëlische vliegtuigen al terug waren boven Haifa toen de Ilyoesjin werd neergeschoten. De Russen stellen dat het radarbeeld een Israëlisch vliegtuig toonde die de Ilyushin als schild gebruikte. Een mogelijke verklaring hiervoor, onthuld door het Israëlische dagblad Haaretz, is dat het radarbeeld waarover de Russen beschikten niet actueel was, maar het product van een elektronische oorlogvoering door Israël. Aangezien dit deel zal blijven uitmaken van toekomstige Israëlische bombardementen, zullen de geavanceerde Russische raketverdedigingssystemen niet langer verkoopbaar zijn. Misschien is dit de reden waarom de Russen, toen ze aankondigden dat ze S-300's aan Syrië zullen leveren, tegelijkertijd hun bereidheid aankondigden om met de VS te onderhandelen over deze levering, teneinde mogelijke botsingen met Israël en hun vertakkingen te voorkomen.

Het ware gezicht van Rusland is niet alleen blootgelegd op militair/strategisch gebied - door S-300's aan Syrië te verstrekken - maar ook door de terugkeer naar het oude antisemitisme tussen Rusland/Sovjet-Unie, dat zelfs de "speciale relatie" van de Russische president Poetin met Chabad niet kan camoufleren. De voormalige Israëlische ambassadeur in Rusland, Zvi Magen, merkte op: "De media beschuldigden Israël op de crisisdag op een goed getimede en georkestreerde manier, gevuld met antisemitische elementen. Dit was niet toevallig."[2] Gezien het huidige beleid van Rusland ten opzichte van Israël, zou dit niet als een verrassing moeten komen.

Yigal Carmon is voorzitter en oprichter van The Middle East Media Research Institute (MEMRI). Van 1988-93 was hij adviseur bij de bestrijding van terrorisme voor twee opeenvolgende Israëlische premiers.

1] Zie MEMRI Daily Brief No. 138, The Russia-Iran Axis: An Existential Threat To Israel's Security - A Wakeup Call, 23 oktober 2017.

2] JNS, 26 september 2018.

Bron: Russian Media Studies Project shows itself to be an enemy of israel | MEMRI