De kunst van een deal sluiten

28 oktober 2018 - door Jim Fletcher

"Weet je, Emmanuel, ik kan hard zijn tegen Bibi."

Zo zal het woord luiden dat president Trump bereid is om Benjamin Netanyahu "onder druk" te zetten, als de Israëlische leider niet aan boord komt van het nieuwste Amerikaanse vredesplan voor het Arabisch-Israëlische conflict.

Volgens een rapport in de Jeruzalem Post:

"Hoger geplaatste beleidsambtenaren hebben gezegd het de vredesplan van het Midden-Oosten van de president verscheidene significante bepalingen omvat die politieke uitdagingen zijn voor de Israëlische Premier. En nu rapporteerde Kanaal 10 dat Trump aan de president van Frankrijk, Emmanuel Macron, heeft verteld dat hij bereid is om 'taai' te zullen worden voor Netanyahu indien nodig".

Nou.

Bij de VN vorige maand volgde Trump het spelplan van vorige Amerikaanse leiders, waarbij hij zich verbond aan de rampzalige tweestatenoplossing. Hij is van plan om "zijn plan" tegen het einde van het jaar te onthullen.

Maar kijk, niemand van ons weet wat er werkelijk achter de schermen gebeurt. Is het mogelijk dat Trump dit gewoon als list gebruikt en alles coördineert met Netanyahu?

Er is een belangrijk punt om te onthouden: de beste verkoper van de Kunst van de Deal heeft waarschijnlijk geen bijbels wereldbeeld, vooral als het gaat om oude landakten en verbonden. Ik betwijfel of hij de "eigendomsakte" van Israël uit de Bijbel serieus neemt.

Het is dus net zo goed mogelijk dat hij precies bedoelt wat hij in het openbaar zegt: een "vredesplan" komt er aan, en de mensen kunnen er maar achter gaan staan. Trump heeft naar verluidt zijn verhuizing van de ambassade naar Jeruzalem aangehaald als een soort schuld die Netanyahu hem nu verschuldigd is.

Dat zou me niet verbazen.

Trump heeft gezegd dat Israël "meer zou moeten betalen" nu hij enkele positieve dingen voor de Joodse staat heeft gedaan.

Wat dit alles ons duidelijk maakt, is dat aardse regeringen nooit de oplossing voor de lange termijn zijn. Het beste waarop we op korte termijn kunnen hopen is dat een Amerikaanse president niet vijandig staat tegenover Israël, zoals Obama dat was.

Trump lijkt in dezelfde valkuil te lopen waarin de presidenten uit het verleden liepen: ze hebben allemaal het gevoel gehad dat ze konden oplossen wat in werkelijkheid onoplosbaar is vanuit een menselijk perspectief.

Het Westen kan Israël "duwen" wat het wil. Maar uiteindelijk brengt alleen de Heer van de Geschiedenis de beste deal voort.

Bron: 29 Oct 2018 - Rapture Ready