Kiezen voor oneer

16 november 2018 - door Victor Rosenthal

Je kreeg de keuze tussen oorlog en oneer. Je koos voor oneer, en je krijgt oorlog. - Winston Churchill, naar Neville Chamberlain

Terwijl ik dit schrijf, lijkt het recente "veiligheidsincident" in Gaza te zijn teruggedrongen tot een "veiligheidsincident" en niet de openingssalvo's van een oorlog.

Het begon toen een van de speciale eenheden van Israël 3 km de Gazastrook was binnengedrongen om een "inlichtingenverzameltaak" uit te voeren, die bedoeld was om rustig te verlopen zonder contact met de vijand. Misschien was het de bedoeling om meer te weten te komen over tunnels of over de locatie van de Israëliërs (of hun lichamen) die door Hamas gegijzeld werden. Of iets anders. In ieder geval kwam de troepenmacht in een Hamas-checkpoint terecht en wekte verdenking. Er brak een vuurgevecht los en de Israëlische commandant, een 41-jarige 'sgan aluf' (slechts genoemd als "Lt. Colonel M."), werd gedood, en een andere officier werd "matig" gewond. De troepenmacht werd met behulp van de luchtmacht ontzet. Bij het incident kwamen zeven Hamas-strijders om het leven, onder wie een bataljonscommandant. De IDF maakte duidelijk dat er geen Israëliërs (levend of dood) in handen waren van Hamas.

Hamas vergeldde dit door bijna 500 raketten en mortieren naar Israël af te vuren vanaf ongeveer 16.00 uur de volgende dag tot in de vroege ochtenduren. Het was het meest geconcentreerde spervuur in de geschiedenis van Israël (tijdens de Tweede Libanonoorlog in 2006 slaagde Hezbollah erin ongeveer 130 raketten per dag af te vuren). Het Iron Dome systeem onderschepte er veel, maar er werden verschillende gebouwen getroffen en er waren veel gewonden en één dode.

Daarnaast vuurde Hamas een antitankraket af op een militaire bus, direct nadat tientallen soldaten van boord waren gegaan. Een nabijgelegen soldaat raakte ernstig gewond en de chauffeur raakte licht gewond. De bus werd stil gezet in het volle zicht op de grens, wat in strijd met het IDF-protocol is. Duidelijk verontrustend was dat de bus al enige tijd voor de aanval onder observatie was geweest en de raket ook al had kunnen worden afgevuurd toen de bus nog vol was, met massaslachtoffers tot gevolg. Er is gesuggereerd dat Hamas opzettelijk terughoudendheid heeft betracht om een massale Israëlische reactie te vermijden.

In ieder geval sloeg Israël terug door talrijke militaire doelen in Gaza te vernietigen, waaronder drie hoge gebouwen in stedelijke gebieden en zoals een woordvoerder van de IDF trots aankondigde, dit werd gedaan "zonder slachtoffers". De IAF raakte ook enkele raketlanceringsteams, maar veel van de raketten werden gelanceerd door timers en andere afstandsbedieningen, terwijl de Hamas-agenten veilig ondergronds waren in het tunnelsysteem van Gaza.

De gevechten werden gestopt toen de twee partijen instemden met een Egyptisch staakt-het-vuren voorstel. Sommige Israëlische ministers (Lieberman, Bennett, Shaked en Elkin) waren sterk gekant tegen het staakt-het-vuren, maar het standpunt van de PM en de defensie-instelling was om het staakt-het-vuren te accepteren, en aangezien de IDF "onvoldoende mogelijkheden" bood om door te gaan met vechten, werd hun standpunt zonder stemming gedragen.

In reactie op wat hij noemde "capitulatie voor terreur", kondigde Lieberman toen aan (woensdagmiddag) dat hij zou aftreden als Minister van Defensie, en zijn partij, Israël Beytenu, uit de coalitie zal halen en Netanyahu met een marge van één zetel achterlaten. Dat garandeert bijna zeker dat er vervroegde verkiezingen zullen worden gehouden.

Wie heeft deze ronde gewonnen?

Hamas leed grotere numerieke verliezen in mankracht en militaire middelen, en tevens gebouwen, tunnels en zelfs vernielde schepen. De dood van Lt. Colonel M., een zeer ervaren beroeps-officier die had deelgenomen aan talrijke succesvolle operaties van het type dat op zondagavond mislukte, was een zeer zwaar verlies voor Israël dat moeilijk te bepalen is.

Vanuit een psychologisch oorlogsstandpunt was het incident, zoals altijd, een duidelijke overwinning voor Hamas. Hoewel iedereen het al wist, werd aangetoond dat het ijzeren koepelsysteem geen 100% bescherming kan bieden en dat het mogelijk is om het te overweldigen met het grote aantal projectielen. Hamas toonde aan dat het raketten kon afvuren zonder zijn strijders te riskeren. Israëli's werden als insecten de schuilplaatsen in gestuurd, mensen raakten gewond, huizen en voertuigen werden vernietigd, en alleen door geluk (of een wonder zo u wilt), werd er maar één persoon gedood. Hamas beperkte zijn spervuur tot korteafstandsraketten die alleen Ashkelon bereikten, maar kondigde aan dat als Israël doorging met zijn reactie, ze hun langeafstandsraketten zouden introduceren, die Tel Aviv kunnen treffen.

En Israël boog.

Veel Israëli's zijn woedend op de regering en op de defensie-instelling, die niet kwam met een praktisch plan om Hamas te verslaan. Daar lijken verschillende redenen voor te zijn:

• Het echt verslaan van Hamas zou waarschijnlijk leiden tot aanzienlijke burgerslachtoffers in Gaza, aangezien Hamas zijn militaire installaties tussen de burgerbevolking heeft opgesteld. En ambtenaren zijn bang dat de "internationale gemeenschap" (de VN en de EU) Israël als gevolg daarvan ernstig zou straffen.
• Een grootschalige oorlog zou nog meer slachtoffers en verwoesting veroorzaken aan het thuisfront van Israël, wat volgens de ambtenaren niet door het publiek zou worden geaccepteerd en aan hen zou de schuld worden gegeven.
• Een oorlog tegen Hamas zou ook een interventie van Hezbollah kunnen uitlokken en de situatie in Judea en Samaria kunnen aanwakkeren, wat zou leiden tot een veel ernstiger multifront-oorlog en een uitbraak van terrorisme.
• De rivaal van Hamas, de Palestijnse Islamitische Jihad, die nauw verbonden is met Iran, zou aan de macht kunnen komen als Hamas zou worden verslagen.
• Israël zou de volledige controle over Gaza moeten overnemen, wat een militaire bezetting zou vereisen en waarschijnlijk tot een langdurige opstand zou leiden.

Er kunnen ook nog andere redenen zijn. Maar wat ze ook zijn, onze leiders hebben besloten dat vechten, behalve op een zeer beperkte manier, geen optie is. Ze hebben besloten om de VN en de EU tevreden te stellen, om zo te proberen Hamas aan de macht te houden, maar hun offensieve vermogens te beperken, en om te proberen - wat een onmogelijke maar in ieder geval zinloze prestatie is - de humanitaire situatie van de burgerbevolking te verbeteren zonder Hamas toe te staan de verstrekte middelen te gebruiken om zijn militaire capaciteiten te versterken.

Maandenlang stonden ze het bombarderen van duizenden hectaren landbouwgrond en natuurreservaten toe. Nu is hun reactie op een moorddadige raketaanval het bewijs dat wij in staat zijn om hoge gebouwen af te breken zonder iemand pijn te doen.

Zij hebben besloten een eindeloze uitputtingsslag te accepteren - wat betekent dat de burgers van Zuid-Israël, die geen vrede zullen krijgen, worden opgeofferd, dat Hamas steeds competenter wordt; dat zijn raketten talrijker worden, en krachtiger en nauwkeuriger. Toen Hamas aantoonde dat het in staat was om chaos te creëren met een zorgvuldig geijkte aanval in het zuiden die zich dreigde uit te breiden naar het hart van het land, hebben onze leiders zich laten afschrikken en zijn teruggetrokken. Hamas heeft de touwtjes in handen. Hamas beslist wanneer de vlammen worden aangewakkerd en wanneer ze omlaag worden gedraaid.

Onze leiders hebben toegegeven aan afpersing en hebben vernedering geaccepteerd. Net als Neville Chamberlain kozen ze voor oneer boven oorlog, maar net als Chamberlain zullen ze uiteindelijk oorlog krijgen.

Lieberman heeft gelijk. Het staakt-het-vuren met Hamas is slechts het laatste voorbeeld van capitulatie voor terreur.

Het eindresultaat, als dit beleid wordt voortgezet, zal zijn de ontvolking van het zuiden van Israël en het verlies van een deel van ons land. Het Sudetenland van Netanyahu wordt Sderot, Nahal Oz, Yad Mordechai, Mifalsim, Nativ Ha'asara, Or HaNer en de rest.

Gisteren vroeg een vriend in Amerika aan mij of ik veilig was. Ja, zei ik, ik woon in Rehovot en de raketten gingen slechts tot Ashkelon. Deze keer. Ik realiseerde me dat ik me beschaamd voelde. Ik zou willen zeggen: geloof me, we hebben ze een lesje geleerd; ze zullen dit nooit meer proberen. Maar ik kon dat niet zeggen omdat ik wist dat ze dat wel zouden doen. We hebben ze toestemming gegeven.

Beste Premier Netanyahu, stafchef Eisenkot, en wie dan ook de nieuwe minister van Defensie zal zijn: dit is niet aanvaardbaar. Ik weet dat het probleem moeilijk is, maar je moet het op te lossen. Je moet met een oplossing komen die beter is dan opgeven, ze betalen en hopen op het beste. U moet een geïntegreerd militair, politiek, diplomatiek en cognitief/psychologisch plan ontwikkelen om het nazi-achtige kwaad uit zijn nest te halen, om onze afschrikkingskracht te herstellen en om ons zelfrespect als soevereine natie terug te brengen.

Bron: Choosing Dishonor | Abu Yehuda