Into the Fray: Israëls overwinningsinitiatief - Quo vadis?

Door Martin Sherman, IISS - 6 juli 2018

Het is onrealistisch om te verwachten dat de Palestijnen een plotseling "aha-moment" zullen meemaken, en op hun voorhoofd zullen slaan in een epifanisch besef van de nutteloosheid van hun judeocidale inspanningen - en uit eigen beweging een nederlaag zullen uitroepen.

"... wat is ons doel? Ik kan in één woord antwoorden: overwinning. Overwinning tot elke prijs - Overwinning ondanks alle terreur - Overwinning, hoe lang en hard de weg ook mag zijn, want zonder overwinning is er geen overleving." - Winston Churchill, Lagerhuis, 13 mei 1940.

Zoals de lezers die deze column volgen, zullen weten, ben ik een fervent voorstander geweest van het Israel Victory Project (IVP) - zie
Voor meer zie zie hier geïnitieerd door het Midden-Oosten Forum, en zijn voorzitter, Daniel Pipes.

Het werd gelanceerd in de herfst van 2016 en was naar mijn mening potentieel een van de belangrijkste intellectuele initiatieven met betrekking tot het bloedige en schijnbaar hardnekkige conflict tussen Joden en Arabieren om het Heilige Land te controleren - en dat, als het invloed zou kunnen hebben op het Israëlische beleid, een hoognodige paradigmatische verschuiving zou kunnen teweegbrengen in de formulering en uitvoering van dat beleid.

De kern van het IVP wordt gevormd door de prijzenswaardige erkenning dat het beleid van onophoudelijke concessies aan de Palestijns-Arabieren niet alleen zijn doel van vrede en stabiliteit niet heeft bereikt, maar de situatie in feite zelfs heeft verergerd, waardoor de kansen op beëindiging van het conflict nog verder zijn afgenomen. Daarom kan echte en duurzame vrede alleen worden bereikt als de Palestijnse Arabieren erkennen dat zij hebben gefaald in hun streven om de Joodse staat te vernietigen, en hun inspanningen om dat te doen permanent opgeven.

Om dit te bereiken, bepaalde Pipes zelf: "De Palestijnen zullen door de bittere smeltkroes van een nederlaag moeten gaan, met alle ontberingen, vernielingen en wanhoop van dien, zodat zij dan de smerige erfenis van Amin al-Husseini verwerpen en hun eeuwenlange dwaling erkennen.

In principe ben ik het daar van harte mee eens. Het is zelfs grotendeels een weerspiegeling van het voorschrift dat ik al lange tijd verdedig - voor meer dan anderhalf jaar, toen ik "de totale nutteloosheid van het huidige beleid van de Israëlische regering ten aanzien van het Palestijnse geweld" heb gekastijd.

Sinds het IVP twee jaar geleden van start is gegaan, is het er door middel van een reeks promotie-evenementen in geslaagd het publiek zowel in Israël als in de VS op prijzenswaardige wijze bewust te maken van het initiatief. Te oordelen naar Israëls terughoudende reacties op het aanhoudende geweld langs de grens met Gaza, lijkt de essentie van het overwinningsconcept echter weinig te hebben bijgedragen aan het denken van Israëlische beleidsmakers - en nog minder aan hun daaruit voortvloeiende acties.

"Overwinning" kan niet alles zijn voor alle mensen

Op woensdagavond woonde ik de tweede IVP-conferentie bij in het Erfgoedcentrum Menachem Begin in Jeruzalem, waar verschillende aspecten van en perspectieven op het project werden besproken en de vooruitgang die is geboekt, wat bij het bevorderen van het project werd gepresenteerd.

Ik kwam met een gevoel van onbehagen en de duidelijke indruk dat een idee van onschatbare waarde zich gevaarlijk verwaterde in een poging het ogenschijnlijk voldoende inclusief en inschikkelijk te maken om een breed scala aan bestaande politieke credo's te omarmen en vervreemding van potentiële critici te voorkomen.

In dit verband is Pipes scrupuleus en doelbewust "beleidsagnostisch" geweest en heeft zij zich zorgvuldig onttrokken aan de steun voor de specifieke actiegerichte voorschriften.

Ik heb begrip voor de uitgesproken wens van Pipes om het idee van "de overwinning van Israël" zo smakelijk mogelijk te maken, zodat het "een beroep kan doen op een groot deel van de Amerikanen".

Evenzo zie ik zijn logica in het maken van een onderscheid tussen de meer conceptuele doelstellingen in de Amerikaanse arena en de onvermijdelijk meer praktische doelstellingen in de Israëlische arena. Hij schrijft: "Mijn doel is om het fundament van het Amerikaanse beleid te veranderen, niet om Israëlische tactieken uit te werken... Ik ben een Amerikaanse analist in het buitenlands beleid, geen Israëlische kolonel".

Hoewel ik het misschien niet eens ben met Pipes' karakterisering van de Israëlische uitdagingen als "tactiek" in plaats van "strategie"; en ik van mening ben dat ze moeten worden aangepakt op niveaus die ver boven de rang van "kolonel" liggen, kan ik de "taakverdeling" aanvaarden waarnaar hij verwijst: In de Amerikaanse arena is het doel om een politiek klimaat te scheppen dat Israël in staat stelt om een beleid te voeren dat volledig in overeenstemming is met de overwinning; terwijl het doel in Israël is om dat beleid zelf te formuleren.

Maar zulke goedbedoelde agnosten kunnen slechts zo ver gaan. Want 'Overwinning' kan niet alles zijn voor alle mensen.

De Palestijnen moeten lijden onder de "bittere smeltkroes van de nederlaag".

Het is duidelijk dat beleidsvoorschriften die verenigbaar waren met het vroegere perspectief van voor de overwinning en vooroordelen, veel minder snel in overeenstemming zullen zijn met de voor de overwinning gunstige voorschriften (wat inhoudt dat de Palestijnen en Arabieren worden onderworpen aan de voorgeschreven "bittere smeltkroes van nederlaag, met alle ontberingen, vernielingen en wanhoop ervan".

Het concept zelf van de overwinning van de ene partij in een conflict - wat onvermijdelijk de nederlaag van de andere tegenwerkende deelnemers met zich meebrengt - vraagt duidelijk om het aannemen van een of andere vorm van dwang, wat resulteert in het opleggen van de wil van de ene (de overwinnaar) over de andere (de overwonnenen).

Het is immers waanzinnig naïef om te geloven dat de Palestijnse Arabieren zich op de een of andere manier, via een nog nader te bepalen proces, autogeniek zullen omvormen tot iets wat ze al meer dan honderd jaar niet meer zijn en daar in de nabije toekomst weinig van merken. De ontwikkelingen in de Palestijns-Arabische samenleving van de afgelopen jaren lijken zo'n goedaardige metamorfose immers duidelijk minder waarschijnlijk te hebben gemaakt.

Het is dan ook duidelijk onrealistisch om te verwachten dat de Palestijnse Arabieren een plotseling "aha-moment" zullen beleven, op hun voorhoofd zullen slaan in een epifanisch besef van de zinloosheid van hun judeocidale inspanningen - en uit eigen beweging dapper een nederlaag zullen uitroepen.

Inderdaad, ze gaan liever vliegen met een vuurvlieger...

Dit brengt ons natuurlijk terug bij de aard van het dwangmatige beleid - en wat er van de Palestijnen en de Arabieren moet worden gevraagd om Israël te laten zegevieren - en wat moeten de Palestijnen en de Arabieren ondergaan om te kunnen toegeven dat ze hebben gefaald?

De kwestie van de slachtoffers

In eerdere artikelen over de IVP heb ik de vraag gesteld hoeveel slachtoffers Israël aan de Palestijns-Arabieren zou moeten toebrengen om hen ertoe te bewegen toe te geven dat ze bonafide nederlagen hebben geleden. Dit sluit natuurlijk direct aan bij de eerder genoemde voorwaarden die in de VS moeten (of kunnen) worden gecreëerd om dergelijke strafmaatregelen mogelijk te maken.

Ter herinnering - en dat is een zeer ruwe maatstaf - in de Onafhankelijkheidsoorlog van 1948 heeft Israël meer dan 6.000 doden en 15.000 gewonden geleden - respectievelijk ongeveer 1% en 2,5% van de toenmalige totale joodse bevolking - zonder dat er enige gedachte van onvoorwaardelijke overgave werd opgeroepen.

Zou Israël een evenredig aantal Palestijns-Arabische slachtoffers kunnen maken - tussen de 30.000 en 40.000 doden en meer dan 100.000 gewonden, afhankelijk van welke demografische schatting wordt aanvaard - zonder internationale censuur en sancties op te leggen? Zou Israël zo'n dood en verwoesting kunnen aanrichten zonder een massale roep van de bevolking om internationale - zelfs militaire - interventie, in de Arabische wereld en in andere islamitische landen als Turkije, Pakistan en Iran?

En niet minder belangrijk, als dit de strategie is die Israël heeft gekozen om de overwinning te behalen - of die Israël gedwongen was te kiezen - zou het IVP in de VS dan de politieke voorwaarden kunnen creëren om het voeren van een dergelijk beleid te vergemakkelijken?

Dit werpt duidelijk vragen op, die het vermogen om voor onbepaalde tijd beleidsagnostisch te blijven, op de helling zetten.

Post-Overwinning tweestatenisme: Wat als...?

Het plaatst ook vraagtekens bij de haalbaarheid/validiteit van scenario's waarin wordt uitgegaan van een duurzame tweestatenstructuur.

Post-Overwinning-realiteit - of zelfs elk duurzaam post-Overwinning scenario die de blijvende aanwezigheid van een grote Palestijns-Arabische bevolking langs de groene lijn van vóór 1967 mogelijk maakt.

Want als het soort kinetische dwang dat nodig is om de judeocidale impulsen van de Palestijns-Arabieren (als collectief) duurzaam in bedwang te houden die in de VS en elders onaanvaardbaar is, hoe kunnen we ze dan verslaan of een overwinning behalen door Israël?

Dit probleem wordt nog verergerd door het feit dat, in tegenstelling tot de vaak geciteerde voorbeelden van de Tweede Wereldoorlog, waar Duitsland geen deel uitmaakte van een grotere Teutonische wereld, en Japan geen deel uitmaakte van een grotere Nipponische wereld, de Palestijns-Arabieren afkomstig zijn van een grotere vijandige Arabisch-moslim wereld - die de sintels van het judeocidale sentiment brandend kan houden, klaar om in vlammen uit te barsten op een later moment.

Het is dus duidelijk dat zolang een grote Palestijns-Arabische bevolking in de gebieden blijft wonen achter de lijnen van voor 1967, er altijd een tastbare mogelijkheid zal blijven bestaan dat opstandelingen van buitenaf en/of opruiing elke post-Overwinning nederzetting zullen opvoeren. Dit zal op zijn beurt een permanente Israëlische bewaking en supervisie vereisen om een dergelijke dreiging preventief te onderdrukken en de kiem te leggen voor een eeuwigdurende Palestijns-Arabische wrok...

Gedwongen in een staat of gedwongen uit een staat?

Dus, wat als we de Palestijns-Arabierse judeocidale driften permanent willen doorbreken, we kinetische dwang nodig hebben die verder gaat dan de grenzen die zelfs een regering-Trump bereid is te accepteren? En wat als de Palestijns-Arabieren, zelfs als dat zo zou zijn, altijd onderworpen zouden zijn aan subversieve invloeden van vijandige elementen uit hun stamvolk in de wijde Arabisch-moslimwereld?

Enige voorzichtigheid en pure logica - in tegenstelling tot goedbedoelde hoop - lijken de enige andere alternatieve strategie die aan de overwinning voldoet en die kan leiden tot een duurzame post-Overwinning realiteit, te verzachten: De fysieke verplaatsing van de Palestijns-Arabische bevolking naar derde landen - bij voorkeur met niet-kinetische middelen, zoals economische stimulansen door het opzetten van een uitgebreid systeem van genereuze materiële prikkels om het land te verlaten en ontmoedigende materiële belemmeringen om te blijven.

Aangezien ik de politieke haalbaarheid, morele aanvaardbaarheid en economische betaalbaarheid van dit paradigma dat in overeenstemming is met de overwinning elders in detail heb besproken, zal ik hier niet op deze belangrijke kwesties ingaan.

Gezien de precedenten uit het verleden, de huidige realiteit en plausibele prognoses voor de toekomst, is het enige beleidsvoorschrift dat duurzame stabiliteit kan genereren in elke waarschijnlijke post-Overwinning realiteit - met aanvaardbare niveaus van kinetische dwang - dat van de geïncentiveerde emigratie van Palestijns-Arabieren (The Humanitarian Paradigm).

In het licht van de voorgaande analyse zou het zelfs duidelijk de voorkeur verdienen om de Palestijnse Arabieren uit de staat te dwingen in plaats van ze tot één staat te dwingen.

Noch beleidsagnostiek, noch vermeende pro-Overwinning twee-staters kunnen dit negeren!

Ik dring er daarom bij het IVP-team op aan om af te zien van de tot nu toe bestaande beleids agnostiek en om beleidsspecifieke zaken te omarmen; om van het conceptuele naar het operationele te gaan; om over te gaan van generieke verklaringen van goede wil naar het bevorderen van uitvoerbare beleidsvoorschriften, om over te gaan van actie en in plaats daarvan te kiezen voor richting...

Martin Sherman is oprichter en uitvoerend directeur van het Israëlisch Instituut voor Strategische Studies.

[Opmerking vertaler: Als ik de bijbel goed versta zal de opruiming komen van de zijde van Hashem, die de vijanden van Israël op de bergen zal vernietigen.]

Bron: INTO THE FRAY: Israel Victory Initiative - Quo vadis? -