De Grote Midden-Oostenoorlog van 2019

Door Majoor Nadav Ben Hour van de IDF, en Michael Eisenstadt | 20 augustus 2018

Het eerstvolgende conflict aan de noordelijke grens van Israël zal waarschijnlijk niet alleen de oorlog in Libanon van 2006 herhalen, maar waarschijnlijk nog veel meer partijen op meerdere fronten erbij betrekken, wat ongekende uitdagingen voor het beheer bij de escalatie met zich meebrengt.

De groeiende spanningen aan de noordelijke grens van Israël hebben geleid tot bezorgdheid over de zoveelste confrontatie tussen Israël en Hezbollah of een oorlog tussen Israël en Iran in Syrië. Een dergelijke oorlog beperkt zich misschien niet tot de oorspronkelijke deelnemers, maar kan een reeks sjiitische milities en zelfs het regime van Assad omvatten, en het kan de hele regio bestrijken, waardoor vitale Amerikaanse belangen worden geschaad.

Twee factoren zijn de drijvende kracht achter deze spanningen: de inspanningen van Hezbollah en Syrië - met de hulp van Iran - om zeer nauwkeurige raketten te produceren in Libanon en Syrië die de kritieke infrastructuur van Israël zouden kunnen verlammen en het leven daar ondraaglijk zouden kunnen maken; en de inspanningen van Iran om Syrië om te vormen tot een springplank voor militaire operaties tegen Israël en een platform voor het projecteren van macht in de Levant. Iran echter, onderwijl een anti-status-quo-agenda nastrevend wat hen vaak in conflict heeft gebracht met Israël en de Verenigde Staten, heeft aangetoond dat het de conventionele oorlogen en de daaruit voortvloeiende zware verliezen voor eigen troepen wil vermijden. In plaats daarvan vertrouwt het op proxy-operaties, terrorisme en niet-dodelijke activiteiten. Toch is zij soms bereid geweest om risicovolle activiteiten te ontplooien die tot escalatie kunnen leiden. (Voorbeeld: Iraanse troepen in Syrië: De Iraanse strijdkrachten in Syrië lanceerden in februari een met explosieven beladen UAV in het Israëlische luchtruim; die werd neergeschoten, maar het incident leidde tot een reeks botsingen.

Israël lijkt ook van plan te zijn om oorlog te vermijden, maar uit haar acties blijkt dat het bereid is het risico van een escalatie te willen aanvaarden om deze opkomende dreigingen het hoofd te bieden. Sinds 2013 hebben ze meer dan 130 stakingen uitgevoerd in Syrië op wapenzendingen bestemd voor Hezbollah, en sinds eind 2017 hebben ze deze "campagne tussen de oorlogen" uitgebreid om zich te richten op Iraanse militaire faciliteiten in Syrië, zonder dat dit tot dusver tot een bredere confrontatie heeft geleid.

Inschikkelijkheid is echter onterecht. De twee grote Arabisch-Israëlische confrontaties uit het recente verleden (Libanon 2006, Gaza 2014) zijn het gevolg van een onbedoelde escalatie. De opkomende dynamiek tussen Israël, Iran en de 'as van verzet' is een formule voor een derde groot 'ongeluk' en verdient daarom een zorgvuldige analyse.

MEERDERE PARTIJEN, FRONTEN EN DOMEINEN

Het potentieel voor de zoveelste oorlog - een oorlog van ongekende omvang en complexiteit - is het resultaat van de Syrische burgeroorlog, die Iran in staat heeft gesteld om een militaire infrastructuur in Syrië op te bouwen en zijn Shi'a "buitenlands legioen" naar de grenzen van Israël te sturen. Oorlog is nu mogelijk op meerdere fronten en in verafgelegen theaters, gevochten op het land, in de lucht, op zee en in informatie- en cyberdomeinen door strijders uit Hezbollah, Iran, Syrië, Irak, Afghanistan, Pakistan en zelfs Jemen. De verruimde reikwijdte van een mogelijke oorlog zal nieuwe militaire opties voor Iran en Hezbollah creëren en de Israëlische capaciteiten tot het uiterste oprekken.

Hezbollah Secretaris-generaal Hassan Nasrallah zei iets dergelijks, hoewel misschien met enige overdrijving, toen hij in juni 2017 waarschuwde dat "als er een Israëlische oorlog tegen Syrië of Libanon wordt uitgevochten, het niet bekend is of de gevechten Libanees-Israël of Syrisch-Israëlisch blijven" en "dit kan de weg openen voor duizenden, zelfs honderdduizenden strijders uit de hele Arabische en Islamitische wereld om deel te nemen". Ook IRGC-commandant Mohammad Ali Jafari verklaarde in november 2017: "Het lot van het verzetsfront is met elkaar verweven en ze staan allemaal verenigd, en als Israël een deel ervan aanvalt, zal de andere component van het front hen helpen.

Zo'n oorlog is het meest waarschijnlijk het gevolg van onbedoelde escalatie, na een andere Iraanse actie tegen Israël vanuit Syrië, of na een Israëlische aanval in Libanon of Syrië (bijvoorbeeld tegen raketproductie-installaties). Het kan beginnen als gevolg van een Amerikaanse en/of Israëlische aanval op het nucleaire programma van Iran. Het zou zelfs kunnen ontstaan als gevolg van een conflict dat in de Golf begint, maar dat de grenzen van Israël bereikt - wellicht als gevolg van Iraanse afleidingsmanoeuvres (zoals Saddam Hoessein in 1991 probeerde de Amerikaanse militaire campagne om Irakese troepen uit Koeweit te verdrijven door raketten op Israël te lanceren).

Een nieuwe noordelijke oorlog zou kunnen lijken op een van deze verschillende scenario's:

Libanon Oorlog Plus. Een oorlog tussen Israël en Hezbollah in Libanon, waaraan ook Iraniërs, duizenden buitenlandse Shi'a-strijders en zelfs Hamas (die een beperkte militaire aanwezigheid in Zuid-Libanon heeft gevestigd) deelnemen. Het Syrische front blijft relatief rustig, met Israël dat daar op beperkte schaal optreedt om de beweging van strijders en capaciteiten naar Libanon tegen te houden.

Oorlog in Syrië. Een oorlog tussen Israëlische en Iraanse strijdkrachten, Shi'a-milities (waaronder Hezbollahstrijders), en misschien zelfs elementen van het Syrische leger, die vochten op Syrisch grondgebied. Het Libanese front blijft relatief stil. Mochten de Syrische grondtroepen echter betrokken raken bij de strijd, dan zou Rusland kunnen ingrijpen om zijn partner te beschermen.

Een twee-fronten oorlog. Een oorlog in Libanon en Syrië tussen Israëlische en Iraanse troepen, Hezbollah, Shi'a-milities en misschien zelfs elementen van het Syrische leger, waarin beide partijen Libanon en Syrië behandelen als één enkel, verenigd theater van operaties.

Alle drie de scenario's hebben een potentieel in zich voor escalatie of overloopeffecten naar secundaire fronten of optredens, en de betrokkenheid van extra partijen:

Extra Fronten/Optredens. Een oorlog in Libanon en/of Syrië kan aanzetten tot: aanvallen op Israël vanuit Gaza, onrust op de Westelijke Jordaanoever of terroristische aanslagen in Israël; aanvallen van de Houthi op Israëlische belangen (zoals de Israëlische maritieme handel in de Straat van Bab al-Mandeb), of Israëlische aanvallen op Houthi doelen in Jemen; raketaanvallen op Israël door Shi'a-milities in Irak, en Israëlische tegenaanvallen. Sommige van deze milities hebben al gewaarschuwd dat dit laatste de aanvallen op Amerikaans personeel in Irak kunnen uitlokken.

Israël vs. Iran. Tijdens gevechten in Syrië of Libanon valt Israël Iran aan om een slag toe te brengen aan de centrale pijler van de vijandelijke coalitie om daarmee het verloop van de oorlog te beïnvloeden. Een andere mogelijkheid is dat Iran aanvallen op Israël vanuit Syrië of Libanon uitbreidt met aanvallen vanuit het eigen grondgebied, misschien na zware verliezen in Syrië. Deze kunnen de vorm aannemen van lucht- of raketaanvallen en/of destructieve cyberaanvallen op militaire doelen en kritieke infrastructuur.

Een regionale oorlog? Een lage-waarschijnlijke/hoge-impact scenario waarin een conflict in de Levant uitmondt in een regionale oorlog met Saoedi-Arabië en misschien ook de Verenigde Arabische Emiraten. Israël reageert op aanvallen op de critische infrastructuur met luchtaanvallen of cyberaanvallen op de Iraanse olie-industrie of zelfs op de nucleaire installaties - met de aanmoediging en misschien wel logistieke hulp van de Arabische Golfstaten. Iran in het vergelden tegen Israël, maar voert ook raketaanvallen, sabotage of cyberaanvallen uit op Arabische oliefaciliteiten in de Golf, met een escalatie tot gevolg, en misschien zelfs militaire interventie door de Verenigde Staten.

OVERWEGINGEN IN VERBAND MET CAMPAGNEONTWERP

Voor Israël zal het plannen en bestrijden van de volgende noordelijke oorlog ongekende uitdagingen met zich meebrengen, vanwege onzekerheden over het aantal betrokken partijen, het potentieel voor gevechten op meerdere fronten, optredens en domeinen (waaronder cyber), en de rol van de grootmachten. Bovendien, omdat de militaire capaciteiten van beide partijen en de geopolitieke omgeving snel evolueren en omdat Iran pas sinds kort in Syrië verankerd is, zal het karakter van een toekomstige oorlog sterk beïnvloed worden door de timing ervan. Een oorlog in 2019 kan heel anders zijn dan een oorlog in 2025.

Ondanks deze onzekerheden laten recente ervaringen en huidige trends een aantal generalisaties toe. De volgende noordelijke oorlog in Israël zal veel omvangrijker zijn dan eerdere conflicten. Israël kan beginnen met een intensieve luchtcampagne om de dreiging van vijandelijke raket- en raketkrachten en milities tegen te gaan, maar om effectief met deze dreiging om te gaan, zijn grootschalige grondacties nodig. De vijanden van Israël zullen niet alleen tevreden zijn met het lanceren van raketten en granaten op Israëlische militaire faciliteiten, bevolkingscentra en kritieke infrastructuur, maar ze zullen ook proberen grondtroepen te gebruiken om Israëlische linies te infiltreren en Israëlische dorpen en kleine militaire voorposten te veroveren. Zij zullen waarschijnlijk ook gebruik maken van cyberoorlogvoering ter ondersteuning van conventionele militaire operaties (bijvoorbeeld om de Israëlische raketverdediging te verstoren), en misschien tegen kritieke infrastructuur, om strategische effecten te bereiken.

In eerdere conflicten met Hezbollah richtte Israël zich op de militaire strijdkrachten van de organisatie, haar leiderschap, militaire specialisten en elementen van de Libanese infrastructuur die haar operaties mogelijk maakten. In de volgende noordelijke oorlog, zal het dilemma zijn om actie uit te voeren tegen directe bedreigingen of prioriteit te geven aan onmiddellijk bedreigende vijandelijke centra en kritische facilitatoren die acuut zijn; de wezenlijke inspanning moet worden geïnvesteerd in het identificeren van deze centra met het doel gericht om een oorlogsbeëindiging te bespoedigen op gunstige voorwaarden .

Rusland is een belangrijke speler in Syrië en kan een belangrijke factor zijn in een toekomstige oorlog: Zal Moskou aan de kant blijven staan, of zal het het vermogen van Israël beperken om pro-regime krachten in Syrië aan te vallen, om een verzwakking van de burgeroorlogswinst van het Assad-regime na 2015 te voorkomen? En zal Washington achterblijven om militair niet betrokken te zijn - misschien zal het de Israëlische raketverdediging versterken - of zal het een actievere rol spelen en dit zien als een kans om Iran een klap toe te brengen en daarmee zijn doel om de invloed van Iran in de regio te ondermijnen, dichterbij te brengen? Afhankelijk van hoe de gebeurtenissen zich afspelen, zou Israël met een verontrustende mogelijkheid geconfronteerd kunnen worden: Russische pogingen om met gebruik van beslissend geweld, Amerikaanse terughoudend en ineffectief te maken en grote machtsdiplomatie tegen te gaan, en Israël zouden kunnen beletten om zijn volledige militaire doelen te bereiken - niet geheel anders dan de ontknoping van de oorlog van oktober 1973. Dat zou kunnen zorgen voor een langdurige oorlog, en misschien een oorlog die eindigt zonder dat Israël zijn doelen bereikt.

UITDAGINGEN VAN COMPLEXITEIT

De volgende noordelijke oorlog vereist nieuwe operationele concepten en een heroverweging van Israël's "manier van oorlog", met name de benadering van het bereiken van militaire beslissingen via de op tegenstanders afgestemde nederlaagmechanismen. De uitdaging voor planners is groot omdat ze te maken hebben met een complexe opkomende dreiging die bestaat uit vele partijen, die op meerdere fronten opereren, zonder één enkel, goed gedefinieerd zwaartepunt. Daarnaast zullen er nog vele andere factoren zijn waar de Israëlische militaire planners rekening mee moeten houden wanneer ze worstelen met deze complexe operationele omgeving:

Einde, Manieren en Middelen. De oorlogsdoelen van Israël zullen waarschijnlijk worden bepaald door de manier waarop een oorlog begint en de geopolitieke context. Zou Israël ernaar streven om vijandelijke strijdkrachten te degraderen en te demoraliseren? De samenhang van de as van het verzet verstoren? De "verzetsdoctrine" van de vijand in diskrediet brengen? Syrië en/of Iran destabiliseren? Of gewoon de afschrikking herstellen en een lange periode van rust teweegbrengen? Hoeveel van deze doelen zijn haalbaar? Moet Israël zich richten op Hezbollah en Nasrallah? Op de Libanese infrastructuur die de activiteiten van Hezbollah vergemakkelijkt? Op Iran en het IRGC hoofd Soleimani? Op de sjiitische milities? Of op het regime van Assad? Hoeveel nadruk moet worden gelegd op de veldtroepen, de militaire infrastructuur, het leiderschap en de motivatie/moraal van de vijand, en hoe moet Israël deze inspanningen prioriteit geven en faseren? Tot slot, hoe zal Israël de spanning oplossen tussen de noodzaak om snel een einde te maken aan haar oorlogen en dat op een manier die afschrikkend werkt - waardoor het zware schade zal moeten toebrengen aan de vijandelijke strijdkrachten die in veel gevallen onder de burgerbevolking zijn ingebed - en daarbij haar wens om onnodige escalatie te voorkomen en de verplichtingen na te komen uit hoofde van de wet aangaande het gewapende conflict?

Beelden van de overwinning. Israël heeft een veel hogere lat voor succes dan de vijanden. Als de as van het verzet beelden kan verspreiden van hun vlaggen die wapperen over de ingenomen Israëlische militaire voorposten of dorpen (zelfs als ze later opnieuw worden ingenomen), als in het land de kritieke infrastructuur van Israël wordt opgeblazen en er steeds raketten tegen Israël worden gelanceerd, dan zullen ze de overwinning opeisen in de laatste dagen van de strijd. Het is echter misschien niet mogelijk dat de as van het verzet de glans van deze vermeende verworvenheden in stand houdt in het licht van de aanzienlijke verliezen in de strijd en de wijdverbreide verwoesting in Libanon, Syrië en zelfs Iran..

Reikwijdte van de operaties. Israël heeft altijd geprobeerd om oorlogen op meerdere fronten te vermijden die een splitsing van zijn strijdkrachten zal vereisen. Een belangrijke onbekende is de vraag of Hezbollah of Iran zouden proberen een conflict met Israël te beperken of uit te breiden. Zou Hezbollah zich onthouden van een strijd in Libanon en zijn militaire middelen daar houden, een wijdverspreide vernietiging van de infrastructuur van het land vermijden en een politieke tegenwerking afwenden? Zouden de Syrische strijdkrachten wel actief deelnemen aan een dergelijke oorlog? Zou Iran de Houthi's aanmoedigen om de Israëlische scheepvaart in de Rode Zee aan te vallen, of zouden de Houthi's dit doen zonder gevraagd te worden? Zouden Hezbollah en Iran vanaf het begin van een oorlog terroristische aanvallen tegen Israëlische belangen lanceren, of zouden ze kunnen proberen een potentieel verwoestend conventioneel conflict in de Levant te deëscaleren om zo een minder riskante, laag-intensieve terroristische "oorlog in de schaduw" tegen Israëlische belangen wereldwijd te lanceren? En zou Israël kunnen dreigen om de oorlog naar Libanon of Iran te brengen om verdere escalatie te voorkomen en de afschrikking te versterken?

Hezbollahs Dilemma. Hezbollah heeft meer dan 100.000 raketten en granaten in Libanon - voldoende om de Israëlische verdediging te overweldigen - hoewel de meeste niet erg nauwkeurig zijn. Iran heeft er duizenden meer, hoewel de meeste Israël niet kunnen bereiken. Na zeven jaar burgeroorlog heeft Syrië relatief weinig raketten meer over, hoewel het probeert om deze capaciteit weer op te bouwen. De in Libanon gebaseerde raket- en raketkracht van Hezbollah is de sleutel tot het bereiken van echt strategische effecten tegen Israël, en een basisveronderstelling van het afgelopen decennium is dat in de volgende oorlog tegen het noorden van Israël, Hezbollah de belangrijkste deelnemer zal zijn. Maar dit kan niet het geval zijn, omdat dat zou uitnodigen tot massale Israëlische luchtaanvallen en grondverrichtingen en zou leiden tot wijdverspreide verwoesting in Libanon - een resultaat dat Hezbollah vermoedelijk zal willen vermijden. En zo ook het dilemma: hoe het potentieel van zijn raket- en raketkracht te benutten zonder Libanon te vernietigen of deze strategische troef in gevaar te brengen, die later in de oorlog nodig kan zijn om Israëlische escalatiebewegingen tegen te gaan. Dit kan de reden zijn waarom Hezbollah (met hulp van Iran) zijn eigen Syrische en Iraakse proxies creëert om voor hen te vechten in de Golan en waarom Israël een aantal van deze inspanningen probeert te verstoren.

Mobilisatiepotentieel. Slechts een fractie van het buitenlandse legioen van Iran Shi'a is gevestigd in Syrië (misschien 10.000 tot 20.000 van de bijna 200.000 buitenlandse strijders die het beweert te hebben opgeleid). In het geval van een onverwachte oorlog met Israël zou het weken kunnen duren voordat Iran de beschikbare milities buiten Syrië inzet, en Israël zou hen ongetwijfeld op weg naar het front verbieden. Door uitputting en hun relatief lage opleidingsniveau zullen deze strijdkrachten wellicht niet veel bijdragen aan de oorlogsinspanning.

As van bereik? As van verzet-strijders hebben elkaar vaak overtroffen (bijvoorbeeld Hezbollah vs. Israël in 2006, Iran vs. Israël in Syrië in 2018) en dat zouden ze opnieuw kunnen doen door Israël weer in een verwoestende oorlog te storten. Dit zou hun naoorlogse militaire opties kunnen beperken, de recente, zwaar bevochten militaire verworvenheden van pro-regime troepen in Syrië kunnen zich ontrafelen en Libanon en zelfs Iran kunnen verder destabiliseren. Washington zou het spook van dergelijke resultaten moeten gebruiken om Rusland ertoe aan te zetten zijn as van verzet in oorlogstijd te beperken.

IMPLICATIES

De volgende oorlog aan het noordelijke front van Israël, of het nu in Libanon of Syrië begint, zal niet alleen een uitgebreidere en destructievere herhaling zijn van de Libanonoorlog van 2006. De ontwikkelingen sindsdien zorgen ervoor dat een dergelijke oorlog waarschijnlijk veel meer partijen met zich meebrengt, een veel groter operatief optreden, ongekende uitdagingen voor het escalatie beheer, oorlogsbestrijding en oorlogsbeëindiging - en de mogelijkheid van een regionale vuurzee.

De complexiteit van de opkomende operationele omgeving vraagt om een gedetailleerde analyse van de gevolgen voor de Verenigde Staten en Israël door middel van oorlogsoefening, hoge samenwerking en gezamenlijke planningsinspanningen; de ontwikkeling van nieuwe Israëlische operationele concepten; de juiste prioritering en fasering van militaire operaties en de identificatie en het treffen van de vijandelijke zwaartepunten; en een actieve diplomatieke en militaire houding van de VS om ervoor te zorgen dat een potentieel verwoestende lokale oorlog geen destabiliserend en destructief regionaal conflict wordt.

Dat gezegd hebbende, suggereert de voorgaande beoordeling verschillende manieren waarop de Verenigde Staten en Israël de operationele omgeving vorm kunnen geven om de kansen op een resultaat dat verenigbaar is met hun gedeelde belangen met betrekking tot Iran en hun as van verzet te verbeteren, mocht er oorlog komen:

Speel in op de Iraanse escalatie aversie. Iran probeert over het algemeen conventionele oorlogen te vermijden of af te schrikken en is gevoelig voor bedreigingen van het regime en het vaderland. Daarom moeten de beleidsmakers in de VS en Israël gebruik maken van het escalatiepotentieel dat inherent is aan een mogelijke noordelijke oorlog om Iran af te schrikken van acties die in de eerste plaats tot een dergelijk conflict zouden kunnen leiden, of van de verspreiding ervan naar Iran - dat de vitale economische belangen van Iran (als bijvoorbeeld de Iraanse olie-infrastructuur zou worden getroffen) en de stabiliteit van het regime van Assad in Syrië in gevaar zou kunnen brengen.

Steun de Israëlische "campagne tussen de oorlogen." in Syrië. Israëlische pogingen om de militaire opbouw van Iran in Syrië te verstoren hebben daar al tot conflicten geleid. Maar toch zouden dergelijke inspanningen de behoefte aan Israëlische preventieve actie in een crisis, het potentieel voor escalatie in oorlogstijd, en de hoeveelheid schade kunnen verminderen, die in een toekomstige oorlog wordt veroorzaakt. De Amerikaanse regering moet deze inspanningen steunen en de Israëlische diplomatie met Rusland versterken om de Israëlische militaire vrijheid van handelen in Syrië te behouden. Het zou Rusland er ook rustig op moeten wijzen dat een oorlog in Syrië de recente militaire prestaties van Moskou in gevaar zou kunnen brengen, door overlevende Syrische rebellengroepen aan te moedigen hun strijd tegen een verzwakt Assad-regime te hervatten.

Houd Hezbollah er "buiten". Vanwege de omvang van zijn raket- en granatenarsenaal en zijn grondtroepen, kan het houden van het grootste deel van Hezbollahs troepen buiten een noordelijke oorlog en het voorkomen van dat een dergelijke oorlog zich zal uitbreiden naar Libanon, zal de inspanningen aanzienlijk vergemakkelijken om te voorkomen dat een beperkte lokale oorlog een veel grotere oorlog wordt, en misschien een regionale brandstichting ontketent.

Houd de Amerikaanse strijdkrachten "in" Syrië. De aanwezigheid van zelfs een klein Amerikaans militair contingent in het noordoosten van Syrië kan pro-Iraanse sjiitische milities ontmoedigen om zich tijdens de oorlog door deze gebieden te verplaatsen naar het front met Israël, en hun beweging beperken tot een paar wegen in het zuidoosten van Syrië, waardoor hun uitsluiting door Israël wordt vergemakkelijkt. Om deze en tal van andere redenen zou het Amerikaanse leger een beperkte aanwezigheid op de grond in het noordoosten van Syrië moeten behouden.

Bevorderen van Arabisch-Israëlische samenwerking. De mogelijkheid van oorlog tussen Israël, Iran en zijn as van verzet roept vragen op over geheime of stilzwijgende bijdragen van verschillende Arabische staten aan een gemeenschappelijke oorlogsinspanning. Washington zou een stille militaire coördinatie en samenwerking tussen Israël en deze staten moeten aanmoedigen, wat de oorlogsplanning en -bestrijding van Iran en zijn gevolmachtigden sterk zou kunnen bemoeilijken.

Beëindiging van de oorlog. De beëindiging van conflicten heeft in recente Arabisch-Israëlische conflicten tot uitdagingen geleid, en de veelheid aan partijen met uiteenlopende belangen in een noordelijke frontoorlog zal dit nog ingewikkelder maken dan voorheen. Na de Koude Oorlog voelden de grootmachten niet langer de noodzaak om in te grijpen om de nederlaag van hun partners te voorkomen of om een confrontatie met een supermacht te vermijden. Rusland is echter terug in Syrië en kan al dan niet besluiten om Israël of zijn partners in de as van het verzet te beperken. Russisch gedrag, ook al is het in de praktijk enigszins dubbelzinnig, kan ervoor zorgen dat de volgende oorlog lang zal duren. De uitdaging voor de Amerikaanse en Israëlische diplomatie is om tot duurzame afspraken met Rusland te komen om ervoor te zorgen dat het een constructieve rol speelt tijdens de volgende oorlog en in de pogingen om die te beëindigen. Rusland mag dan wel niet bereid of in staat zijn om dat te doen, maar het zou onverantwoordelijk zijn om de mogelijkheden niet te onderzoeken.

Deze realiteit onderstreept nog eens te meer de noodzaak voor Israël om levensvatbare operationele concepten, nieuwe "manieren van oorlog" en geloofwaardige nederlaagmechanismen te ontwikkelen, zodat het zelf kan beslissen en toekomstige oorlogen kan beëindigen. En het benadrukt de noodzaak voor de Verenigde Staten om betrokken te blijven bij de regio, zodat, als er oorlog komt, het ervoor kan zorgen dat Israël de vrijheid van handelen heeft om zijn oorlogsdoelen te bereiken, en daarmee de belangen van de VS in het tegengaan en inperken van de Iraanse invloed in de regio kan bevorderen.

Nadav Ben Hour, IDF, is een bezoekende militair met het Washington Institute. Michael Eisenstadt is de Kahn Fellow van het Instituut en directeur van het Military and Security Studies Program. Dit artikel verscheen oorspronkelijk op de website van American Interest.

[Opmerking: Tot zover de menselijke overwegingen, waarbij ik denk dat God voor een enorme verrassing gaat zorgen. Zie Ezech. 38-39]

Bron: The Great Middle Eastern War of 2019 - The Washington Institute for Near East Policy