www.wimjongman.nl
Wil je een echte stap doen in de richting van vrede? Accepteer dan Golan Hoogten als van Israël
Artikel gepubliceerd in The Daily Telegraph, 2 oktober 2018
Door kolonel Richard Kemp - 26 Tishri 5779 - 5 oktober 2018
De Golanhoogten waren een lanceerplatform voor agressie tegen Israël vanaf de wedergeboorte van de staat in 1948 tot de verovering door Israël in een defensieve oorlog in 1967. Tot op de dag van vandaag wordt het aan de Golan grenzende gebied gebruikt om Israël te bedreigen. Het is tijd voor de internationale gemeenschap om het bezit van de Golanhoogte door Israël te erkennen als legitiem en noodzakelijk. Een dergelijke moedige stap zou veel meer doen dan alleen de veiligheid van Israël ondersteunen - het zou ook de vrede en de regionale stabiliteit bevorderen.
De Golanhoogten, grenzend aan Israël, Syrië, Libanon en Jordanië, domineren de Jordaanse Riftvallei, die het Meer van Galilea en de Jordaan bevat. De hoogten werden in de jaren twintig door de Britse en Franse regering toegewezen aan het Franse mandaat van Syrië en werden in 1946 overgedragen als zijnde onderdeel van de nieuwe onafhankelijke staat Syrië. Toen in 1923 de administratieve lijn tussen de Britse en Franse mandaten werd getrokken, er geen rekening mee werd gehouden in het verdedigen tegen een agressie vanuit beide gebieden.
Het beeld is sindsdien natuurlijk geweldig veranderd. De kwetsbaarheid van Israël voor de bezetting van deze hoogten door vijandige krachten is bewezen door de recente geschiedenis en bevestigd door de gebeurtenissen vanaf het begin van de burgeroorlog in Syrië tot vandaag. Deze kwetsbaarheid blijft bestaan, zelfs met de komst van moderne oorlogsbestrijdingstechnologie.
Als onderdeel van de Arabische Liga lanceerden de Syrische strijdkrachten in juni 1948 een invasie van Noord-Israël over de Golanhoogte. Na de wapenstilstand van 1949 waren er jaren van sporadische aanvallen op Israël vanuit de Golanhoogte, waaronder grensoverschrijdende invallen door Fatah en beschietingen van burgergemeenschappen door het Syrische leger. Syrië intensiveerde haar artillerievuur tegen Israël bij het uitbreken van de Zesdaagse Oorlog in 1967. Israël nam vervolgens een groot deel van de Golanhoogte in beslag om zijn burgers en zijn grondgebied te beschermen. Tijdens de Jom Kippur-oorlog van 1973 van de Arabische staten tegen Israël namen de Syriërs een deel van de Golan - een belangrijk terrein voor offensieve operaties tegen Israël - opnieuw in beslag, maar werden vervolgens weer teruggedreven.
In 1981 heeft Israël in feite het gebied van de Hoogten onder haar controle geannexeerd, een stap die door de internationale gemeenschap werd veroordeeld. De internationale gemeenschap erkent nog steeds niet dat het bezit door Israël van de Golanhoogten als legitiem en er zijn regelmatig oproepen gedaan, ook door de VN, om het gebied terug te geven aan Syrië.
Algemeen wordt aangenomen dat het bezit van de Golanhoogte door Israël illegaal is volgens het internationaal recht. Maar dit standpunt is niet houdbaar. Het is illegaal om zich vast te houden aan grondgebied dat is verworven door middel van agressieoorlogen, maar Israël heeft de Golanhoogte gewonnen tijdens haar verdediging tegen de agressie die vanuit de Golan werd gelanceerd. Volgens het Handvest van de Verenigde Naties is een defensieve oorlog niet onwettig en in de loop van de geschiedenis hebben landen het als hun eigen grondgebied behouden.
Erkenning door de internationale gemeenschap zou niet aanzetten tot agressieoorlogen, maar het zou juist afschrikken. De terugkeer van de Golanhoogte naar Syrië zou niet alleen Israël in gevaar brengen en tegen hun wil de 25.000 Druzen die daar wonen om ze naar de plunderingen van president Assad te sturen, maar het zou ook de boodschap afgeven dat een agressor niets te verliezen heeft omdat er geen territoriale prijs te betalen is voor de gewelddadige acties.
De westerse steun voor de soevereiniteit van Israël over de Golanhoogte zou evenzeer een prijs vereisen van Assad - zij het een relatief kleine prijs - voor de oorlog die hij heeft gevoerd tegen zijn eigen volk, waarin miljoenen mensen hebben geleden en misschien wel een half miljoen zijn gestorven. Het Westen heeft hier veel woorden over, maar weinig instrumenten tot zijn beschikking. Het afwijzen van Assad's claim op de Golanhoogte is er een van, vooral omdat hij nu vrijwel alle status quo ante lijkt te behouden, zelfs na de monsterlijke oorlogsmisdaden die hij heeft begaan.
Maar zo'n stap van het Westen zou veel meer zijn dan alleen een tik op de vingers, het zou ook een uitdrukking zijn van de nieuwe realiteit. In het verleden bood Israël Syrië de Golanhoogte aan in ruil voor vrede, waarbij alle benaderingen werden afgewezen. Veel westerse deskundigen en regeringen zagen Assad naïef als een potentiële partner voor vrede met Israël. De gebeurtenissen van de afgelopen zeven jaar hebben onomstotelijk bewezen dat hij niets anders is dan een moorddadige despoot die geen enkele kans mag krijgen op verdere agressie.
Dat is echt de kern van de zaak: Westerse actie kan nu een concrete bijdrage leveren aan het voorkomen van conflicten in de toekomst.
Syrië is nu en zal dat ook in de nabije toekomst blijven, onder de heerschappij van Iran. We weten dat de Iraanse ayatollahs, zowel door daden als door woorden, agressief tegen de Joodse staat willen strijden. Ze leggen een landcorridor aan vanaf het Iraanse grondgebied via Irak en Syrië naar de Israëlische grens en zijn van plan om hun troepen in dat gebied te verbinden met de sterke offensieve krachten van de Hezbollah, waaronder 100.000 raketten, in Zuid-Libanon. Zij hebben hun eigen troepen en hun proxies gepositioneerd waar zij Israël maar kunnen bedreigen en zijn van plan deze op te bouwen en op de lange termijn in positie te houden.
De Syrische regering zal, wanneer de burgeroorlog ten einde loopt en wanneer zij haar strijdkrachten met Russische hulp herstelt, op verzoek van Iran zelf een bedreiging vormen voor Israël, en ook Hezbollah en andere Iraanse volmachtmilities zullen dat blijven doen. Als deze - of andere - kwaadaardige entiteiten in het bezit komen van de Golanhoogte, zouden de dreigingen van grensoverschrijdende indirecte vuur wel eens kunnen escaleren, wat zou kunnen leiden tot de dood van Israëlische burgers en Israël en zou kunnen dwingen tot een overweldigende reactie die aanzienlijke bloedvergieten zou veroorzaken. Dit zou mogelijk Zuid-Libanon in een conflict brengen dat gemakkelijk zou kunnen uitmonden in een regionale oorlog.
Israël's bezit van de Hoogten daarentegen zal zich nooit vertalen in offensieve actie tegen wie dan ook. Israël heeft alleen maar defensief gevochten en zijn regering ziet noch Syrië, noch Iran als doelwit voor agressie.
Iran, Syrië en andere entiteiten verkondigen de bezetting van de Golan door Israël als excuus voor een conflict. Iran en haar vazallen in de regio, waaronder Hezbollah, Hamas en de Palestijnse Islamitische Jihad, rekenen op een zwakke westerse reactie op hun agressie, waarbij verzoening en morele gelijkwaardigheid herhaaldelijk dienen om hun geweld aan te moedigen. De andere kant van de medaille is dat de ondubbelzinnige afwijzing van dit excuus door het Westen de vooruitzichten op een conflict zou verminderen.
Wij hebben begrepen dat president Trump nu een vorm van erkenning overweegt van het legitieme en noodzakelijke bezit van de Golan door Israël. Wij steunen dit voorstel van harte en moedigen alle andere westerse landen aan die oprecht geïnteresseerd zijn in de zaak van vrede, om hetzelfde te doen.