De dodelijke fout in het tevredenstellen van Iran

Ondanks Teherans gestoorde, genocidale oproep tot oorlog, proberen de Europese regeringen nog steeds het Amerikaanse beleid tegen Iran te omzeilen in een poging om de nucleaire deal in leven te houden.

Door Melanie Phillips - 29 november 2018

Toen in 2015 de nucleaire overeenkomst tussen Obama en Iran werd ondertekend, was een van de vele valse redenen voor die overeenkomst, dat het de vermeende gematigde Iraanse president Hassan Rouhani zou helpen om de angel van het extremisme uit het islamitische regime te trekken.

Nu echter neemt Rouhani niet langer de moeite om zijn ware gezicht te verbergen. Tijdens de jaarlijkse Islamitische Eenheidsconferentie in Teheran vorig weekend noemde Rouhani Israël een "kankergezwel" dat ontstond als gevolg van de Tweede Wereldoorlog.

Afdalend naar een volledige Joodse-complot theorie, zei hij: "Zij stelden een macht aan in het gebied dat volledig het Westen diende in de regionale kwesties,... zij vormden het valse Israëlische regime en doodden en verdrongen de historische natie van Palestina.

Ondertussen drong de Opperste Leider van Iran, Ayatollah Khamenei, er bij de deelnemers van de conferentie op aan om "het islamitische ontwaken en de verzetsbeweging in de regio zo veel mogelijk te versterken, omdat de enige manier voor de redding van het gebied is om deze geest en denken te verspreiden".

Maar ondanks deze gestoorde, genocidale oproep tot wapens, proberen de Europese regeringen nog steeds het Amerikaanse beleid tegen Iran te omzeilen in een poging om de nucleaire deal in leven te houden.

Afgelopen augustus heeft de Amerikaanse President Donald Trump opnieuw sancties opgelegd om het Iraanse regime te verlammen. In september kondigde Federica Mogherini, hoofd buitenlands beleid van de EU, echter aan dat deze een speciaal betalingskanaal van de EU zou gebruiken, een systeem van kredieten, om de compensatie voor goederenhandel tussen Iran en Europa te vergemakkelijken. Dit zou het mogelijk maken om een deel van de handel te laten verlopen zonder dat Europese commerciële banken betalingen met Iran zouden hoeven te doen.

Het initiatief stortte onlangs in elkaar toen de Amerikaanse druk op Oostenrijk en Luxemburg hen ertoe aanzette om de verzoeken van de EU te verwerpen om het bedrijf dat dit speciale kanaal zou beheren, te ontvangen. Een paar dagen geleden meldde The Wall Street Journal echter dat Frankrijk en Duitsland er waren ingestapt om het bedrijf te huisvesten, en de Britse regering overwoog om zich bij hen aan te sluiten.

De gretigheid van de Europeanen om de handel met Iran voort te zetten is walgelijk. De Verenigde Staten noemt Iran de belangrijkste staatssponsor van het terrorisme in de wereld. Het regime is in een staat van zelfverklaarde oorlog tegen het Westen sinds het in 1979 aan de macht kwam. Het ontkent regelmatig de Holocaust en herhaalt zijn voornemen om Israël van de kaart te vegen.

Zij financiert, bewapent en traint Hamas in Gaza en Hezbollah in Libanon waar meer dan 120.000 Iraanse raketten op Israël wijzen. Zij steunt het regime van Bashar Assad in Syrië, waar nu Iraanse troepen aan de grens met Israël zitten, zij steunt de Houthi's in de burgeroorlog van Jemen om een ongeëvenaarde dominantie in de regio te bereiken.

Het zou dus gewoonweg gewetenloos moeten zijn om handel te drijven met Iran. Toch buigen de Europeanen zich tot het uiterste om dat ook in de toekomst te blijven doen.

Het gedrag van Frankrijk en Duitsland bij het aanvoeren van de ondermijning van Amerikaanse sancties is bijzonder weerzinwekkend. De Franse president Emmanuel Macron, de EU-fanaticus die naar eigen zeggen een kruising is tussen Napoleon en Jupiter, en die de wereld de les heeft willen lezen over het vermeende kwaad van het nationalisme, leidt een land waar regelmatig Joden worden aangevallen en vermoord door moslims.

Zijn Ministerie van Buitenlandse Zaken heeft gezegd dat er geen twijfel over bestaat dat het Iraanse inlichtingenministerie afgelopen juni achter een verijdelde aanval zat op een Iraanse oppositiegroep in Parijs. Toch is Macron tegen de sancties van de VS, omdat dit de regionale stabiliteit niet ten goede zou komen. In plaats daarvan is hij bezig om een voortdurende geldstroom mogelijk te maken om het Iraanse regime in stand te houden. Bedoelt hij daarmee de regionale stabiliteit te verbeteren?

De hypocrisie van Duitsland is misselijkmakend. In 2008 kwam kanselier Angela Merkel naar Israël om te zeggen: "De Shoah vervult ons Duitsers met schaamte. Ik buig voor de slachtoffers. Ik buig voor de overlevenden en voor allen die hen geholpen hebben om te overleven." Duitsland, zo zei ze, zou altijd aan de kant van Israël staan; en ze wees Iran aan als de grootste bedreiging voor de veiligheid van het land.

Maar hoewel haar buitenlandse bureau Rouhani's opmerkingen "in de sterkst mogelijke bewoordingen" veroordeelde, is Merkel nu Europa's belangrijkste voorvechter van zijn regime.

In de woorden van Dr. Josef Schuster, voorzitter van de Centrale Jodenraad van het land: "Het lijkt paradoxaal dat Duitsland - als een land dat naar verluidt geleerd heeft van zijn afschuwelijke verleden, en dat zich sterk inzet voor de bestrijding van het antisemitisme - een van de sterkste economische partners is van een regime dat de Holocaust schaamteloos ontkent en de mensenrechten dagelijks schendt. Elke handel met Iran betekent een bevoordeling van radicale en terroristische krachten en een gevaar en destabilisatie voor de regio."

Of zoals Benjamin Weinthal onlangs schreef in het tijdschrift Tablet, ligt de verklaring wellicht niet alleen in de enorme Duitse exporthandel met Iran, die vorig jaar 3,42 miljard dollar waard was. Het kan ook een pathologisch uitstel zijn om Israël vergeving te vragen betreffende de Holocaust, zoals blijkt uit zijn vooringenomenheid Israël te veranderen in een bokszak.

Het vrome gedenken van de Holocaust in Duitsland, zo stelde hij, "kan voor Duitse politici een manier zijn om zich te wapenen tegen kritiek op hun onwil om het dodelijke antisemitische islamitische regime in Teheran het hoofd te bieden".

De riskante rechtvaardiging van Groot-Brittannië, Frankrijk en andere landen voor hun verzet tegen de verlenging van de sancties is dat ze nog steeds geloven dat de nucleaire deal waaraan ze meegeholpen hebben, Iran zal verhinderen om kernwapens te ontwikkelen.

Dit is natuurlijk het tegenovergestelde van de waarheid. De overeenkomst bevestigt het vermogen van Iran om kernwapens te produceren, in het beste geval met een paar jaar vertraging. Iran gaat immers nog steeds door met het ontwikkelen van wapens die in staat zijn om kernkoppen te dragen; en bovendien hebben Groot-Brittannië en de rest van hen die de overeenkomst toestaan door middel van sancties, geld gestoken in het versterken van Irans helse agenda van bewapening en training van terroristen over de hele wereld, en het uitbreiden van haar macht in het Midden-Oosten en Afrika.

De voortdurende steun van Groot-Brittannië voor deze kwaadaardige overeenkomst heeft ook vreselijke gevolgen gehad voor een van zijn eigen burgers. In april 2016 werd Nazanin Zaghari-Ratcliffe, die de dubbele Britse/Iraanse nationaliteit heeft, in Teheran gevangen gezet op grond van valse beschuldigingen van anti-Iraanse activiteiten. Ze blijft op wrede wijze gescheiden van haar vierjarige dochter en haar man in Groot-Brittannië.

Maar hoewel de Britse minister van Buitenlandse Zaken, Jeremy Hunt, zijn Iraanse tegenhanger heeft gesmeekt en gepleit voor haar vrijlating, heeft Iran haar op cynische wijze gebruikt als een onderhandelingstroef om druk uit te oefenen op Groot-Brittannië om de sancties van de VS verder te ondermijnen.

Heel zwak, heeft Hunt Iran verzocht te stoppen met Zaghari-Ratcliffe en anderen met dubbele nationaliteit te gebruiken als hulpmiddelen voor een diplomatieke hefboomwerking. Maar het regime kan zien dat Groot-Brittannië niet tegen het land zal optreden, en dat het zich feitelijk verzet tegen de vernieuwing van de sancties gericht op het veranderen van hun gedrag.

Als gevolg daarvan wordt Hunt voor gek gezet. De waarheid is dat de voortdurende detentie van Zaghari-Ratcliffe het directe gevolg is van de malle genoegdoening aan Iran.

En de verdere waarheid, die zo veel Amerikaanse Joden en anderen zo onverteerbaar vinden, zodat het moet worden ontkend, is dat de persoon die de meest krachtige en effectieve actie heeft ondernomen tegen het genocidale antisemitisme van de Islamitische Republiek Iran, President Donald Trump is.

Melanie Phillips, een Britse journalist, omroepster en auteur, schrijft elke twee weken een column voor JNS. Momenteel is zij columnist voor "The Times of London". Haar persoonlijke en politieke memoires, "Guardian Angel", is gepubliceerd door Bombardier, die in april ook haar eerste roman, "The Legacy", gepubliceerd heeft. Haar werk is te vinden op haar website: www.melaniephillips.com.

Bron: The lethal error in appeasing Iran | JNS.org