www.wimjongman.nl
Erdogan krijgt een einde-Ramadan-cadeau als protesten in Jordanië, moskeessluitingen in Oostenrijk, een succesvolle invasie van Irak met grote economische groei; die geven de zelf-gewenste sultan een perfecte kans om zijn spieren soepel te maken.
door Andrew Bieszad - 12 juni 2018
Nu de islamitische heilige maand van de Ramadan ten einde loopt, heeft Erdogan een van de beste cadeaus gekregen die een aspirant Ottomaanse sultan zou kunnen krijgen, namelijk een reeks politieke en sociale crises die hem de kans geven zijn spieren in de regio aan te "spannen".
Turkije is de afgelopen vijf eeuwen de belangrijkste macht in het Midden-Oosten geweest. Iran is ook een grote mogendheid met een grote culturele invloed, maar die invloed blijft meestal binnen de grenzen van het Midden-Oosten en delen van Centraal-Zuid-Azië. De invloed van Turkije is veel groter en machtiger, want op het hoogtepunt van het Ottomaanse Rijk drong haar invloed overal ter wereld door, van Zuidoost-Azië tot Oost-Europa en de oerwouden van het Afrikaanse continent. Turkije, ooit de grote beschermer van de islamitische religie, zag haar rijk voor haar ogen uiteenvallen tot het eindelijk vernietigd werd en met haar ook het Islamitische Kalifaat. Ooit opgericht door Mohammed en beschermd door de Ottomanen, betekende de afschaffing van het kalifaat door Ataturk het einde van een zetel die al sinds de tijd van Mohammed bestond.
Maar nog geen eeuw later is Turkije weer aan het oprijzen. Erdogan heeft heel duidelijk gemaakt dat hij het Ottomaanse Rijk in al zijn glorie wil doen herleven, en hij stelt zich op als de historische figuur die dit tot stand heeft gebracht.
Om het Ottomaanse Rijk weer te laten opkomen, moet Turkije:
De aanwezigheid van de islam in het openbare leven herstellen,
Interne en de meeste buitenlandse oppositie elimineren,
zich vestigen als belangrijke economische macht in de wereld,
één van 's werelds beste legers bezitten,
een excuus vinden om met het veroveren van grondgebied te beginnen, onder "aanvaardbare" excuses.
Aan de eerste vier punten heeft Turkije vooral de afgelopen twee decennia agressief gewerkt. De islam is weer in opkomst als een belangrijke religieuze praktijk en politieke macht in Turkije als het secularisme afneemt, met het afsterven van de Boomer-generatie. Turkije heeft zich agressief ingezet om alle politieke meningsverschillen zowel intern als extern uit de weg te ruimen. Onder vele voorwendselen, zoals de beschuldigingen van Erdogan dat de politieke rivaal Fethiullah Gulen een "staatsgreep" startte, waarvan bewezen is dat hij door Erdogan zelf was opgezet, heeft hij potentiële rivalen gedood en zijn macht geconsolideerd. Hij stuurt zelfs agenten over de hele wereld om degenen die kritiek hebben op zijn heerschappij, met name Turkse burgers, lastig te vallen, in elkaar te slaan of te vermoorden.
Turkije is ook een opkomende economische macht. Turkije gaat uit van het "productie- en exportmodel" van Japan en Duitsland en probeert hetzelfde te doen en doet dat met succes. Net zoals FDR verklaarde dat alle Amerikanen een "vinger in elke pap" zouden moeten hebben, heeft Erdogan onlangs verklaard dat het "hoge percentage bezitters van koelkasten" in Turkije de economische welvaart laat zien en dat hij Turkije in slechts een paar jaar tot een eerste-wereld natie wil maken.
Het Turkse leger is het 8e machtige leger ter wereld, en na Rusland het op één na grootste in Europa (Rusland is zelf het op één na machtigste land ter wereld). Na de militaire opbouw van Turkije in het kader van Operatie Gladio bouwt Turkije verder aan zijn militaire capaciteiten en begint het zelfs haar Griekse buurland te intimideren. Ze is ook bezig met het opbouwen van een grootschalig spoorwegnet, waardoor ze na voltooiing in staat zal zijn om de Turkse economische en militaire invloed uit te breiden naar Centraal-Azië en het hele Verre Oosten.
De eerste vier punten heeft Turkije al bereikt en gaat er nog steeds mee verder. Dit wil niet zeggen dat het gedaan is - verre van dat. Turkije moet op deze vier gebieden blijven groeien om haar Ottomaanse droom waar te maken.
Daarom was wat bondskanselier Kurz van Oostenrijk met de sluiting van de moskeeën aan Erdogan gaf een geschenk. In plaats van op te roepen tot "verdeeldheid" met de westerse wereld, geeft het hem het excuus om in Turkije elke dissident tegen de Turkse staat als "radicale terroristen" aan te pakken, zijn politieke vijanden aan te vallen om zijn macht nog meer te consolideren.
Denk eraan: Turkije en de Germaanse landen zijn VRIENDEN. Ze zijn al vrienden sinds de tijd van de Reformatie en blijven dat ook. Zelfs toen Turkije Oostenrijk aanviel en Polen hen verdedigden, dreef Oostenrijk de Turken terug naar de Balkan en keerde zich vervolgens tegen Polen om haar in drie delen te verscheuren tijdens de 18e eeuw met behulp van Duitsland en Rusland. In deze periode heeft Oostenrijk zijn betrekkingen met Turkije zo uitgebreid dat Oostenrijk aan het begin van de eerste wereldoorlog ook bondgenoot was van Turkije samen met Duitsland. Deze alliantie zou zich in de tweede wereldoorlog opnieuw voordoen.
Er is geen "vijandschap" tussen Turkije en Duitsland + haar vrienden, net zoals er geen vijandschap is tussen Israël en Saoedi-Arabië of zelfs het meest recent de geveinsde onenigheid tussen president "We're America B*tch" Trump met de Canadese Premier Trudeau. Turkije en Duitsland e.a. willen dat mensen denken dat ze ruzie maken omdat ze allebei proberen hun oude rijk te doen herleven. Israël en Saoedi-Arabië willen dat mensen denken dat ze elkaar haten zoals het was en nog steeds is, Israël dat wapens voor betaalbare prijzen verkoopt aan Saoedi-Arabië en Saoedi-Arabië, en dat Israël en de VS op hun beurt helpt om terrorisme te plegen om politieke redenen, zoals met de Operatie Cycloon. De Verenigde Staten beledigen Canada en de twee landen die elkaar belastingen opleggen, omdat de Verenigde Staten doelbewust isolationistisch te werk gaat, zodat ze zich bij het uitbreken van het volgende mondiale conflict kunnen "profileren" als de grote held en tegelijkertijd de huidige dollar kunnen vervangen door een nieuwe dollar en de controle behouden als de houder van de wereldmunt.
Met andere woorden, de oude historische verhoudingen en de redenen waarom die verhoudingen zich ontwikkelden en bestonden, blijven bestaan omdat er weinig veranderd is.
Maar wat Turkije nu nodig heeft, is een excuus om, niet op een agressieve of snelle manier, haar spieren aan te "spannen" en zich op een wereldse manier te doen gelden. Haar ligging als kruispunt tussen Europa en Azië werkt in haar voordeel, en de chaos in Syrië en Irak hebben haar de kans gegeven om zonder alarm te slaan in beide noordelijke regio's te vestigen met een kleine maar bezettende aanwezigheid.
Maar Turkije heeft meer nodig dan alleen maar betrokkenheid in Syrië en Irak. Turkije heeft iets nodig dat zijn invloed als wereldmacht en economische voordelen zal vergroten en het land in staat zal stellen grotere en machtigere vijanden aan te pakken. Een zo'n vijand die Turkije wil vernietigen is haar aartsvijand Saoedi-Arabië, want in haar ogen hebben de Saoedi's zich de rol van de Turk als beschermer van de islam toegeëigend en zijn ze ook een aanfluiting van deze religie. Om de glorie van het verleden te herwinnen, moeten de islamitische plaatsen Mekka en Medina worden heroverd en moet het Huis van Saoedi-Arabië worden verwoest.
Veel Arabische Golfstaten hebben al allianties gesloten met Iran en Turkije, die bondgenoten zijn tegen de Saoedi's. Saoedi-Arabië heeft geen andere bondgenoten dan Pakistan - zij heeft de VS en haar Israëlische partner, maar de relatie is gebaseerd op olie, en zowel de Amerikanen als de Israëliërs hebben egoïstische motieven, waarvan de basisbelangen desgewenst kunnen worden gescheiden van de Saoediërs. De Saoediërs hebben hen meer nodig dan zij de Saoediërs.
Nu kunnen de Turken niet zomaar Saoedi-Arabië binnenstappen. Dat zou de publieke opinie verontrusten en ertoe leiden dat haar bondgenoten hen in de steek laten, laat staan hoe men dan de militaire en economische capaciteiten nog verder moet ontwikkelen.
Jordanië, de buurman van Israël, wordt geregeerd door de Hasjemitische familie, die gedurende ongeveer zeven eeuwen de directe afstamming claimen van Mohammed en regeerden in Mekka, toen kort na het einde van het Ottomaanse Rijk, het Huis van Saoed hen omverwierp en heeft verbannen.
Jordanië is een land met niets voor haar economie in termen van productie, en weinig voor levensvatbare diensten, en niets voor de landbouw. Het grootste voordeel dat zij bieden en hebben bevorderd, is dat Jordanië dient als doorvoerknooppunt voor een stroom van goederen en diensten. De Turken hebben aangedrongen op meer economische betrokkenheid met Jordanië.
De Jordaniërs hebben zich teruggetrokken, zijn waarschijnlijk op de hoogte van de bedoelingen van Turkije en hebben afstand genomen van hun overeenkomsten. Overigens is het merkwaardig dat in Jordanië niet al te lang na zijn terugtrekking de protesten begonnen tegen de economische situatie daar.
Interessant.
Was Turkije betrokken bij het aanwakkeren van deze protesten? Misschien. Het was Erdogan die de staatsgreep in Turkije in 2016 organiseerde, en hij heeft agenten in andere landen die op Turkse critici jagen, ook in de VS. Als hij agenten naar de VS stuurt, waarom zou hij ze dan niet naar Jordanië kunnen sturen om te doen wat de Amerikanen al tientallen jaren in andere landen doen?
Saoedi-Arabië stapte onmiddellijk in om Jordanië te ontmoeten en hulp te bieden op 9 juni 2018. Diezelfde dag belde Erdogan echter Jordanië. De details van het gesprek werden niet onthuld, maar drie dagen later, op 12 juni, aanvaardde Jordanië de Saoedi-Arabische gift van 2,5 miljard dollar aan "hulp".
Nu zegt plotseling het voormalige hoofd van de Nationale Veiligheidsraad van Israël, Dr. Shaul Shay, dat Israël Jordanië moet helpen omdat anders het "machtsevenwicht" in het Midden-Oosten wordt bedreigd:
“
Jordanië is een land van weinig economisch belang. Het is op dit moment wel een land van grote politieke betekenis.
De Turken willen de onrust van de crisis, die zij mogelijk hebben aangewakkerd, gebruiken om zich als "vredestichter" of "stabilisator" in de regio te doen gelden en daarmee ook hun militaire aanwezigheid te doen gelden.
De Saoediërs willen zo snel mogelijk vrede in Jordanië. Het is onwaarschijnlijk dat ze Turkije in de problemen zullen brengen, omdat ze Turkije geen reden willen geven om in te grijpen. Aangezien Turkije wacht om Saoedi-Arabië op te eten en de familie Saoedi-Arabië weet dat ze aan een khazouk zullen hangen als ze worden onttroond, en ook omdat Saoedi-Arabië om deze reden al wanhopig probeert om zijn situatie in de ogen van de wereld te verbeteren, is het elke prijs waard om uit eigen zak te betalen. Beter een verlies aan geld dan een verlies van hun bloed.
De Iraniërs maken zich eerlijk gezegd geen zorgen. Ze zijn bondgenoten van Turkije tegen Saoedi-Arabië, en ze zullen de hele zaak zien verbranden. Beter om de druk op hen af te laten nemen die Israël en Saoedi-Arabië tegen hen blijven uitoefenen en ze ergens anders te laten uitoefenen.
De Israëliërs maken zich wel zorgen. Het kan Israël niet schelen omwille van Jordanië, maar omwille van haar overleving. Terwijl het technisch gezien een "losse" bondgenoot is van zowel Turkije als Saoedi-Arabië, stond het moderne Israël ooit onder Ottomaanse heerschappij. Hoewel Israël een sterk land is, vertrouwt ze voor haar overleving op het welzijn van de VS. Israël zal vechten en vertrouwen op de VS om Turkije van zich af te houden, maar dat is op zich niet gegarandeerd. Het verwacht dat de AIPAC en andere Israëlische lobbygroepen zich zullen inzetten voor meer militaire hulp van de VS, en samenwerking met Israël, omdat ze weten dat Israël zonder de VS en zonder het gebruik van kernwapens (wat op zijn beurt zou leiden tot het afvuren van kernwapens op Israël) niet kan opstaan tegen het Turkse leger, dat het grootste en machtigste in het Midden-Oosten is.
Het is niet onrealistisch om te zeggen dat miljoenen Israëli's zouden sterven als de Turken zouden binnenvallen en de VS niet zou ingrijpen. De Israëli's moeten zich bekommeren om hun veiligheid en er wordt gezegd dat er rampenplannen worden opgesteld om hun volk te helpen naar een "veilige" locatie te verhuizen. Israël kijkt echter op dit moment begrijpelijkerwijs uit naar haar overleven, of het nu de Turken of de Saudi's steunt, en het zal een of beide steunen op de manier die haar het beste uitkomt.
Het kan de VS niets schelen. Zij bewaakt nu haar ambassade en net als de Israëli's probeert ze de beste zet te doen om haar belangen te behartigen. De Verenigde Staten hebben echter de meeste vrijheid, want in het ergste geval kan ze gewoon alles oppakken en vertrekken (maar dat zal ze in de praktijk niet doen vanwege haar economische belangen). Ze kan doen wat ze wil, min of meer.
Er is geen "goede" kant in dit verhaal. Saudi of Turk, de keuze is tussen slecht of slechter. Wat er zal gebeuren, is dat het Midden-Oosten de disfunctionele gevechten tussen naties zal blijven laten zien, en dat zal escaleren, zoals tientallen jaren geleden was gepland, tot een nieuwe oorlog die opnieuw zal proberen de machtsverhoudingen in de wereld te herstellen of te hervormen.
Er komt geen "kruistocht", en het enige liedje dat men zal horen zijn de helse klokken van de dood als de goede zal lijden ten gevolge van hen die met een eindeloze zoektocht naar meer macht, een oorlog zullen brengen aan de wereld.