Het idee van een "Eenzame Wolf"-terrorist is een grap

Gideon Israël - 16 oktober 2018

Zeggen dat een terrorist alleen heeft gehandeld, is ongetwijfeld handig voor de Israëlische regering. Het maakt het mogelijk om de harde vragen en de moeilijke conclusies die anders zouden kunnen worden getrokken, uit de weg te gaan.

Bestaat er zoiets als een "Lone Wolf"-terrorist?

Een "Eenzame Wolf"-terrorist is een terrorist die op zichzelf handelt zonder de steun van een terroristische organisatie voor logistiek, wapens of indoctrinatie. De terrorist coördineerde en voerde de aanval zelf uit, meestal zonder het iemand te vertellen. Terwijl het "Eenzame Wolf" terroristische verschijnsel heeft plaatsgevonden in verschillende plaatsen - in het bijzonder met Theodore John Kaczynski, ook wel bekend als de Unabomber, en Timothy Mcveigh, die de Oklahoma federale gebouwen opblies - het gebruik van dit concept in Israël verbergt een veel dieper probleem en voorkomt dat het leger en onze gekozen functionarissen tot een aanpak van de kern van dit probleem komen.

De laatste twee terroristische aanslagen in Israël, de moord op Ari Fuld in Gush Etzion en de aanslag op het industrieterrein van Barkan, worden beschouwd als terroristen die op zichzelf hebben aangevallen - "Eenzame Wolven". Een veteraan, Amir Bohbot, die schrijft voor Walla, schreef dat de defensieambtenaren ervan overtuigd zijn dat Ashraf Abu-sacha, die Ziv Hagabi en Kim Yechezkel in Barkan doodde, alleen optrad. Als dat het geval is, kunnen we verwachten dat het leger de terrorist zal arresteren, en als hij levend wordt gearresteerd, zal hij waarschijnlijk veroordeeld worden tot een levenslange gevangenisstraf, misschien dat zijn huis zal worden afgebroken, einde verhaal.

En dat is precies het probleem.

Door deze terroristen te beschouwen 'eenzame wolven' zijn dat slechts praktische termen, omdat ze voortkomen uit een cultuur en samenleving die al 25 jaar lang aanzet om de aanvallen op Israël op een laag pitje te zetten, waarbij de temperatuur zo nodig enigszins wordt verhoogd en op volle toeren wordt gedraaid wanneer terreuraanslagen hun doel dienden.

Aan het begin van de Oslo-akkoorden was toegang van de Arabisch-Palestijnse media beperkt tot televisie, kranten en radio, gecontroleerd door de Palestijnse Autoriteit (PA), en van daaruit werden de acties uitgezonden. 25 jaar later is het aanzetten tot een aanval op Israël overal op het web en in de sociale media, opgeslokt en geabsorbeerd, en afkomstig van willekeurige individuen met een cultuur van haat en geweld tegen Israël, veroorzaakt door de PA en bestendigd door hun samenleving. Zo hebben we de afgelopen tien jaar een toename meegemaakt van het aantal zogenaamde "Eenzame Wolf" terroristische aanslagen in Israël.

Door bepaalde terroristen als 'Eenzame Wolf' of 'een eenzame terrorist' te benoemen, zullen de defensieambtenaren nooit in staat zijn om het probleem op de juiste manier aan te pakken, omdat de aanslag zal worden behandeld als een strafrechtelijk onderzoek en zal worden afgesloten zodra de terrorist is aangehouden.

Aan de andere kant, door te zeggen dat het probleem bestaat uit het haatdragende onderwijs van de PA, dat ongetwijfeld een bijdrage levert, wordt de realiteit van een groter overheersend probleem genegeerd. Gedurende de 70 jaar van het bestaan van de moderne staat Israël en in de periode die eraan voorafging, zijn we getuige geweest van hetzelfde soort wrede aanvallen door onze moslimburen die onder ons wonen. Wat zijn de oorzaken van deze aanvallen? Is het een mislukt vredesproces - als dit soort aanvallen daarvóór ook hebben plaatsgevonden? Is het onze aanwezigheid in Judea en Samaria - als talloze Israëliërs voordien door terroristen zijn vermoord? Was het de oprichting van de staat Israël - als het bloedbad in Hebron in 1929 daar bijvoorbeeld aan voorafging? Wat is de oorzaak van dit probleem? Wat is het met onze moslimburen die ons bestaan niet kunnen accepteren?

Zeggen dat een terrorist alleen heeft gehandeld is ongetwijfeld handig voor de overheid. Het staat hen toe om de harde vragen en de moeilijke conclusies, die ze anders zouden moeten trekken, uit de weg te gaan. Toch is het mogelijk dat onze regering, om politieke of andere redenen, de kern van het probleem niet wil aanpakken. In het boek Richters kregen de Joden te maken met moeilijke situaties toen zij zich in het land bleven vestigen. Een Joodse leider zou vervolgens opstaan of gekozen worden en de Joden naar de overwinning leiden. In sommige gevallen zou dit leiden tot 40 jaar van rust, soms 80 jaar. Kunnen we in ons moderne Israël 10 jaar stilte hebben, misschien 20 jaar? Als de wortel van het probleem niet kan worden opgelost, is er dan een tussenoplossing?

In de jaren zeventig waren de Arabieren zo bang voor de Israëlische grenspolitie dat sommigen zelfs naar de andere kant van de straat zouden lopen als ze er een zagen. Vandaag de dag dient de video van Ahed Tamimi als een beknopt voorbeeld van wat er sindsdien is gebeurd. Wanneer er een vakantie in Israël nadert, wordt er in de loop van de vakantie een sluiting afgekondigd voor de Arabische inwoners van Judea en Samaria. Waarom is dat zo? Is het mogelijk dat er in de loop van het jaar momenten zijn waarop de veiligheid van Israël op de eerste plaats komt en andere keren niet? Zijn er momenten in de loop van het jaar waarop, nou ja, laten we gewoon zeggen dat het erg lastig zou zijn als er in enig deel van Israël een terroristische aanslag zou plaatsvinden?

Acht maanden geleden werd Raziel Shevach op weg naar huis vermoord door terroristen. Nadat de terroristen waren gearresteerd, merkte premier Netanyahu op: "De veiligheidstroepen zullen iedereen te pakken krijgen die probeert Israëlische burgers schade te berokkenen, en we zullen zien dat gerechtigheid wordt gediend .... Ik vertelde de vrouw van Rabbi Raziel Shevach dat we de moordenaars zouden pakken, en gisteravond was de missie voltooid." Minister van Defensie Lieberman zei: "De rekening is vereffend. Ik prijs de IDF, Shin Bet en de Israëlische politie voor hun succesvolle operatie...". Toch voelde Shevachs vrouw, Yael, zich een beetje anders: "Ik begrijp het verlangen naar een afwikkeling, maar als het tot een andere moord komt, hebben we het probleem niet opgelost. Dus de ene persoon is gedood, hoe zit het met degenen die nog steeds wachten om een andere Jood te doden?

Verbazingwekkend genoeg, speelde hetzelfde betoog zich een maand later weer af toen de terrorist die Itamar Ben Gal doodstak werd gearresteerd. Na de vangst van de terrorist, drukte de Minister van de Defensie Lieberman zijn tevredenheid uit, zeggend: "We zijn tot een volledige afronding gekomen. Laat elke moordzuchtige terrorist weten dat we hem zullen krijgen en met hem zullen afrekenen. Ik feliciteer de veiligheidstroepen..."

Klinkt behoorlijk hol, nietwaar? Ook hier had de weduwe Miriam Ben Gal een andere kijk op de zaak: "Waarachtig, ik voel niets. Het brengt (Itamar) niet terug naar huis. En het zal niet voorkomen dat een andere terrorist weer opstaat en moordt en een andere familie vernietigt?" Zou het kunnen zijn dat Yael Shevach en Miriam Ben Gal, gewone burgers zijn zonder een defensie achtergrond; en begrijpen wat de minister van Defensie en de premier niet begrijpen? Ze weten allebei dat het probleem veel dieper ligt, maar onze gekozen functionarissen weten het niet, of kiezen ervoor om het te negeren?

We moeten ophouden met het begraven van onze doden en het ontvangen van knuffels van onze gekozen functionarissen.

We mogen niet toestaan dat onze gekozen functionarissen de misleidende uitdrukking 'eenzame terrorist' of 'alleen handelen' gebruiken. Het gebruik ervan is niet alleen een slechte dienst aan het Israëlische volk, maar ook een soort plichtsverzuim. De Israëlische regering moet de moeilijke vragen onder ogen zien, en het is hoog tijd om de drijvende kracht achter deze oneindige haat aan te pakken.

Als het veiligheidskabinet of het defensieapparaat daartoe niet bereid is, moeten ze zich afvragen wat de middelen zijn die nodig zijn om tot rust te komen. Net zoals een rust voor twee weken kan worden bereikt, kan deze ook voor twee maanden of twee jaar worden bereikt. Het Israëlische volk verdient gekozen functionarissen die de moeilijke beslissing nemen die nodig is om dit probleem te overwinnen. Dit moet met spoed worden gedaan; een urgentie waarbij onze gekozen functionarissen het gevoel hebben dat het volgende slachtoffer uit hun eigen familie kan komen.

Net als maden die groeien uit het oude voedsel, zo groeit de volgende terrorist in de samenleving, waar haat en geweld blijven bestaan. Onze gekozen functionarissen moeten zich afvragen hoe zij de ziel van dit brute geweld kunnen breken en niets minder dan dat.

Gideon Israël is voorzitter van het Jeruzalem Washington Center en er kan contact opgenomen worden via Gisrael@jw-center.org

Bron: The Idea of a "Lone Wolf" Terrorist is a Joke