De Deep State achter de Deep State: Trilaterals en Bilderbergers

Geschreven door Alex Newman - 8 januari 2018

Hoewel ze over het algemeen beweren deel uit te maken van discussiegroepen, vertellen leden van globalistische, anti-Amerikaanse groepen af en toe wel eens wat ze echt aan het doen zijn - en dat is niet goed voor ons.

Ondanks de regelmatige verwijzingen in het media establishment vandaag de dag naar de Diep State als een nevelige kracht die zich achter de schermen inzet om president Donald Trump aan te vallen, is er toch weinig gezegd over de Diepere Staat achter de Deep State - ofwel de echte Diepe Staat. - Tot nu toe.

Delen van dit schimmige netwerk — de Council on Foreign Relations (zie afbeelding), de Trilaterale Commissie, Bilderberg, en meer — zijn soms zichtbaar voor het publiek, zelfs als het media establishment zelden de betekenis daarvan aanmerkt. Andere krachtige elementen zijn praktisch onzichtbaar: geheime genootschappen zoals Skull and Bones en de Bohemian Grove bijvoorbeeld; die zijn hier beschreven. Maar gecombineerd is het duidelijk dat de Diepere Staat achter de Deep State een enorme macht uitoefent over Amerika en de wereld. De agenda is ook duidelijk. Als het niet gecontroleerd wordt, wil dit machtige netwerk van Deep State agenten een draconisch systeem aan de mensheid opdringen, dat ze vaak aanprijzen als de "Nieuwe Wereld Orde". Maar het Amerikaanse volk heeft de macht om dit te stoppen.

Veel van wat aan de Deep State is toegerekend, maakt slechts deel uit van de regering — de legioenen van vastgewortelde bureaucraten in de grote overheid en vooral in de Central Intelligence Agency (CIA), de National Security Agency (NSA) en die andere geheimzinnig agentschappen. Andere analisten hebben verwezen — terecht — naar elementen van het grote bedrijfsleven. Voormalige congres-staflid Mike Lofgren, een top-geheime houder van een veiligheidsmachtiging en een van de vroege stemmen in het idee om een Diep State in Amerika te ontwikkelen, noemt het "een hybride entiteit van openbare en particuliere instellingen die het land besturen". En hij heeft gelijk. Maar het gaat nog dieper dan hij zelf lijkt te beseffen.

Natuurlijk was Lofgren nauwelijks de eerste die opmerkte dat de gekozen functionarissen die zogenaamd de regering controleren, niet echt de leiding hebben. Zelfs goede vrienden en medestanders van de Diepere Staat achter de Deep State hebben opmerkingen gemaakt over de kwestie met betrekking tot partijpolitiek en verkiezingen. Wijlen Georgetown University Professor Carroll Quigley, mentor van president Bill Clinton, stond jarenlang dicht bij de kern van de Deep State. Hij kreeg zelfs toestemming om de gegevens ervan gedurende een bepaalde periode te onderzoeken. En toen, bij het morsen van wat spreekwoordelijke bonen, bracht Quigley een aantal van zijn explosieve bevindingen uit in zijn dikke boek Tragedy and Hope uit 1966: Een geschiedenis van de wereld in Onze Tijd. Verwijzend naar de Deep State als een "Internationaal Anglofiel netwerk," waarin de professor zei dat hij "geen afkeer had van het of de meeste van zijn doelstellingen" en voegde toe dat hij "er dichtbij was geweest en bij de vele instrumenten" gedurende een groot deel van zijn leven.

Quigley heeft het idee om de regeringskoers te veranderen met betrekking tot politieke partijen en verkiezingen belachelijk gemaakt. "Het argument dat de twee partijen tegengestelde idealen en beleidslijnen zouden moeten vertegenwoordigen, het ene misschien vanuit rechts en het andere vanuit links, is een dwaas idee dat alleen aanvaardbaar is voor doctrinaire en academische denkers," schreef Quigley in zijn boek, waarvan publicatie naar verluidt de Deep State behoorlijk van streek maakte. In plaats daarvan zouden de twee partijen bijna identiek moeten zijn, zodat het Amerikaanse volk bij elke verkiezing de boef kan "weggooien" zonder dat dit leidt tot diepgaande of ingrijpende beleidsveranderingen ".

Quigley bood ook inzicht in de agenda en machinaties van de echte Deep State. De machten achter het financieel kapitalisme hadden nog een ander verstrekkend doel, niets minder dan het creëren van een mondiaal systeem van financiële controle in particuliere handen, zodat het elk politieke systeem van elk land en tevens de economie van de wereld als geheel kon domineren," zo legde hij uit. Dit systeem moest op feodalistische wijze worden gecontroleerd door de centrale banken van de wereld die in onderling overleg handelden, door middel van geheime afspraken die werden gemaakt tijdens frequente privévergaderingen en conferenties. Sommige van die bijeenkomsten, zoals de G20, zijn bekend. Andere, zoals de Club van Rome, de Wereldconferentie van de regering, Bilderberg, enz., terwijl ze nog belangrijker zijn, worden bijna nooit genoemd en bleven voor de meeste Amerikanen vrijwel onbekend.

Er bestaat een schimmig netwerk van organisaties gecontroleerd door de Diepere Staat achter de Deep State, dat dient voor het coördineren van de activiteiten en de tentakels van de machine. Hoewel geheimzinnig, zijn veel van deze outfits geen geheime genootschappen in de ware zin van het woord. In feite hebben ze websites, doen verslagen, en in veel gevallen hebben ze zelfs hun lidmaatschapslijsten openbaar gemaakt. Dat deze organisaties ongelooflijke macht uitoefenen in de overheid, media, academische wereld, het leger, banken, inlichtingen, bedrijfsleven en zo meer, staat buiten kijf. Hun doelen zijn ook relatief transparant op dit punt. De vraag is of genoeg Amerikanen het gevaar herkennen, voordat het te laat is.

Council on Foreign Relations

Wat Professor Quigley geopenbaard heeft in Tragedy en Hoop was enorm. "Er bestaat, en heeft bestaan gedurende een generatie, een internationaal Anglofiel netwerk dat tot op zekere hoogte werkte op de manier waarop het radicale recht meent dat de communisten werken," Quigley schreef in zijn boek: "In feite heeft dit netwerk, dat we als de rondetafel-groepen kunnen identificeren, geen afkeer van een samenwerking met de communisten, of andere groepen, en vaak doet het dat ook." De leidende rondetafel-groepen die hij identificeert omvatten de Council On Foreign Relations (CFR) in de Verenigde Staten en haar zusterorganisatie in Groot-Brittannië, bekend als Royal Institute of International Affairs (RIIA, soms aangeduid als Chatham House).

Het CFR werd in 1921 opgericht door de gevestigde orde van mega-bankiers en mondialistische ideologen die angstig waren dat Amerika verstrikt zou raken in buitenlandse verwikkelingen nadat de Amerikaanse Senaat besloot om toe te treden tot de Volkenbond. In Amerika is het een van de machtigste organisaties die het publieke gezicht van de Diepere Staat achter de Deep State vertegenwoordigt. Om enig gevoel te geven van hoe invloedrijk dit stelletje is, kunt u de woorden overwegen van toenmalig minister Hillary Clinton, wiens man en dochter er leden van zijn, in een toespraak uit 2009 bij het nieuwe CFR-kantoor in Washington. "Ik ben blij om hier te zijn in dit nieuwe hoofdkwartier," zij zei. "Ik ben wel eens vaker naar het moederschip in New York City gelopen, maar het is goed om hier een voorpost van de Raad te hebben in de straat van het Staatsdepartement. We krijgen heel veel advies van de Raad, dus dit betekent dat ik niet zo ver meer hoeft te gaan om te horen wat we moeten doen en hoe we over de toekomst moeten denken."

Met andere woorden, de ongekozen CFR-vestiging stelt het ingestelde beleid vast, en de zichtbare regering geeft er uitvoering aan. Hetzelfde geldt voor de vleugel van de gevestigde orde in de Republikeinse partij, die ook wordt gedomineerd door agenten van de CFR. Wetende hoe giftig het CFR-label politiek is geworden onder de conservatieven, doordat een toonaangevende CFR-"Republikein" feitelijk pochte over zijn oneerlijkheid in het verbergen van zijn lidmaatschap voor het publiek.

Vice President Dick Cheney van George W. Bush bijvoorbeeld, is gefilmd als hij opschept: "Ik was een lid [van het CFR] voor een lange tijd, en was eigenlijk de directeur voor een bepaalde periode van die tijd. Ik heb nooit gezegd dat ik na de campagne voor herverkiezing terug ging naar huis in Wyoming." Hij kakelde, en het publiek lachte. Maar hij is niet de enige.

Leden van de gehele gevestigde orde. O.a.: grote zwermen van Republikeinen als ook in de Democratische partijen haar gevestigde orde; talloze huidige en voormalige leden van het Congres en hoge bureaucraten; "journalisten", columnisten, editors, presentatoren, commentatoren en media directeuren; CEO's en voorzitters, bestuurders van mega-banken; meerdere kabinetsministers in elke regering in de voorbij gegane generaties; het huidige Hooggerechtshof; voormalige presidenten en vice-voorzitters; Federal Reserve bazen; beroemdheden; Mega-kerk-predikanten; militair koper; ambassadeurs, diplomaten en bureaucraten in internationale organisaties; chefs en kaderleden van belastingvrije stichtingen; leiders en professoren bij belangrijke universiteiten in het hele land; "inlichtingen gemeenschap" bazen die veel van het vuile werk van de Deep State doen; en nog veel meer. Zelfs sommige pseudo-conservatieve "leiders" meestal neocons, zijn betrokken bij het CFR.

Corporate leden zijn 's werelds grootste bailed-out mega-banken, de Big Oil, Big Pharma, vriendjes-kapitalisten, het militair-industriele complex en uitgeverij-huizen, samen met veel van de gevestigde media. Onder de mega-banken en de financiële reuzen: Goldman Sachs, Bank of America, JPMorgan Chase, American Express, Citigroup, Credit Suisse, Deutsche Bank, Soros Fonds beheer, Bank of New York Mellon Corporation, Canadian Imperial Bank of Commerce, Crédit Agricole, Rothschild North America, Inc., en meer. Militair-industriele complex: DynCorp, Booz Allen Hamilton Inc., bedrijf Raytheon, Boeing, Lockheed Martin, en meer. Big Oil: ExxonMobil, Shell, Chevron, BP, Hess, en meer. Media: News Corp (Fox News, Wall Street Journal, New York Post, National Geographic, en meer), Time Warner (CNN, HBO), The Economist, Bloomberg, en meer.

Binnen het CFR, dat minder dan 5000 leden had op een bepaald moment, is er een kern van figuren die een belangrijke rol spelen in het leiden van de organisatie. Het laat de Amerikaanse admiraal Chester Ward, een CFR-lid zijn voor bijna 20 jaar voor het defect raken en het luiden van de klok; hij schreef in zijn boek Kissinger on the Couch dat er binnen het CFR een "veel kleinere groep bestaat, maar krachtiger... bestaande uit de Wall Street internationale bankiers en hun belangrijkste agenten". In de eerste plaats, vervolgde hij, willen de leden van deze kleinere groep "dat het wereldbankmonopolie van welke macht dan ook in de greep terechtkomt van deze globale overheid". Deze CFR-leiderschapsfractie zo voegde hij eraan toe "wordt geleid door de broeders Rockefeller".

Natuurlijk ondersteunen niet alle betrokkenen in het CFR de mondialistische Deep State agenda. Maar volgens Ward doen de meesten het wel. Het voormalige Advocaat Generaal voor de Marine heeft onder andere de zorgen uitgelegd, over het gevaar van het CFR, de aard van hun agenda en de ideologie van de meeste van haar leden. Hij legde ook hun macht bloot over het beleid en hun methoden. "Zodra de heersende leden van het CFR hebben besloten dat de Amerikaanse regering een bepaald beleid zou moeten voeren, worden de zeer substantiële onderzoeksfaciliteiten van het CFR ingezet om argumenten, intellectueel en emotioneel te ontwikkelen, het nieuwe beleid te ondersteunen, en om intellectueel en politiek, elke oppositie te verwarren en in diskrediet te brengen," zo legde hij uit.

"De meest gearticuleerde theoretici en ideologen bereiden, met behulp van het onderzoek, de verwante artikelen voor om het nieuwe beleid te verkopen en als onvermijdelijk en onweerstaanbaar te laten lijken. Door de evolutie van deze propaganda te volgen in het meest prestigieuze wetenschappelijke tijdschrift ter wereld, [CFR mondstuk] Buitenlandse Zaken, kan iedereen jaren van tevoren bepalen wat het toekomstige defensie en buitenlands beleid van de Verenigde Staten zal zijn," zo voegde hij eraan toe. Als een bepaalde stelling maar vaak genoeg wordt herhaald in dat tijdschrift, dan begint de Amerikaanse regering - Republikeins of Democratisch - te handelen alsof die stelling of veronderstelling een bewezen feit is."

Het uiteindelijke doel van het CFR, zo heeft Ward gewaarschuwd, is een wereldwijde regering. "Het belangrijkste doel van de Council on Foreign Relations is het bevorderen van de ontwapening van de Amerikaanse soevereiniteit en nationale onafhankelijkheid, en een onderdompeling in een almachtige één-wereld-regering," waarschuwde de alom gerespecteerde Amerikaanse admiraal. "Dit verlangen om de soevereiniteit en de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten op te geven is alomtegenwoordig onder het grootste deel van de leden." Ward bekijkt ook waarom de leden van het CFR zo hevig vijandig staan tegenover de campagnebeloften van Trump. In het hele CFR-lexicon er is geen term voor de afkeer met een betekenis zo diep als 'America First'", zei hij. Trump voerde natuurlijk campagne op een America First-platform om het globalisme te stoppen.

De subversieve agenda om het Amerikaanse volk te verraden en zijn onafhankelijkheid, grondwet en zelfbestuur te ondermijnen, is zelfs in de eigen propagandaorganen van het CFR, zoals Buitenlandse Zaken, duidelijk gemaakt. Zo legde Richard Gardner, voormalig adjunct-assistent-staatssecretaris in april 1974 uit hoe de agenda voor het wereldbestuur zou moeten worden uitgevoerd. Kortom, het 'huis van de wereldorde' zal van onderaf gebouwd moeten worden in plaats van bovenaf," schreef hij. Een eindrace rond de nationale soevereiniteit stuk voor stuk doen eroderen, zal veel meer opleveren dan de ouderwetse frontale aanval. Bedrog en een langzaam ondermijningsproces zijn dus de instrumenten van het CFR. Het tijdschrift promoot ook regelmatig de regionale overheid, illegale oorlog en andere extreme standpunten.

De Trilaterale Commissie

Een andere groep dan het CFR, maar alleen meer "elitair" en internationaler, is de Trilaterale Commissie, opgericht in 1973 door de late mondialistische en zichzelf-beschreven samenzweerder voor de één-wereld-orde, David Rockefeller. Wijlen Rockefeller speelde natuurlijk ook al een hoofdrol in het CFR, in 1941 lid, en voorzitter van de Raad van bestuur van 1970 tot 1985, en ere-voorzitter tot aan zijn dood in 2017 op 101-jarige leeftijd. Zoals met de vele tentakels van de Deep State, zijn de Rockefellers — en met name David — cruciaal voor de Trilaterale Commissie. Inderdaad, David Rockefeller werd benoemd tot de eerste voorzitter.

Afgezien van Rockefeller, die in zijn memoires opgeschept heeft over een "samenzwering" met een "geheime kliek" tegen de beste belangen van Amerika in tot het vormen van een "één wereld orde", was de andere sleutelfiguur achter de Trilaterale Commissie, Zbigniew Brzezinski, die op dat moment in de afdeling zat van de Russische Studies in de Universiteit van Columbia. Uiteindelijk werd hij een adviseur van Rockefeller, de directeur van de Noord-Amerika van de Trilaterale Commissie, en de nationale veiligheidsadviseur President Jimmy Carter. Hij was ook een belangrijke speler in de bewapening van de "anarchistische" Jihad heilige strijders in Afghanistan, wier nakomelingen momenteel tegen het Amerikaanse leger vechten.

Decennia geleden hebben de geschriften van Brzezinski sterke indruk gemaakt op Rockefeller — zozeer zelfs dat Rockefeller besloot om Brzezinski onder zijn hoede te nemen. Onder de ideeën van Brzezinski die Rockefeller's aandacht trokken, waren die welke worden beschreven in zijn boek uit 1970 Between Two Ages: America’s Role in the Technetronic Era. In het boek, betoogd Brzezinski, dat Amerika in wezen "verouderd" was, en dat er een nieuwe wereldorde moest worden gemaakt ter vervanging van het vorige door de V.S. gedomineerde systeem. Rockefeller was het daar blijkbaar mee eens.

Terwijl Brzezinski's boek enkele van de problemen erkende in de Sovjet-Unie, is het overladen met lof op het marxisme. "Marxisme vormt een verder essentieel en creatief stadium in de rijping van de menselijke universele visie," schreef hij. "Het marxisme is tegelijkertijd een overwinning van de uitwendige, actieve mens op de innerlijke, passieve mens en een overwinning van de rede op het geloof: het benadrukt het vermogen van de mens om zijn materiële bestemming - eindig en gedefinieerd als de enige werkelijkheid van de mens - vorm te geven, en het veronderstelt het absolute vermogen van de mens om zijn werkelijkheid werkelijk te begrijpen als uitgangspunt voor zijn actieve pogingen om deze vorm te geven. In grotere mate dan welke andere politieke denkwijze dan ook, legt het Marxisme een premie op het systematisch en rigoureus onderzoeken van de materiële realiteit en op de gids voor actie die van dat onderzoek worden afgeleid."

Na zijn aanval op het verouderde Amerika en zijn lof voor het marxisme, ging Brzezinski, als lid van het CFR tot zijn dood toe, ertoe over om voorstander te zijn van de oprichting van een "Raad voor Wereldwijde Samenwerking" samengebracht uit "de Verenigde Staten, Japan en West-Europa." Dit orgaan, schreef hij, zou "worden betrokken bij de politieke strategie" in het "samenbrengen van de politieke leiders van landen die bepaalde gemeenschappelijke aspiraties en problemen delen vanuit de moderniteit." Maar op het einde van het boek bleek Brzezinski's werkelijke doel voor deze voorgestelde Raad: een andere kritische stap op weg naar een wereldwijde regering, die de communistische en niet-communistische landen in één uniforme regeling samenbrengt.

"Samengevat: Hoewel de doelstelling voor het vormgeven van een Gemeenschap van ontwikkelde landen minder ambitieus is dan het doel van een wereldregering, is het meer haalbaar," schreef hij. "Het is ambitieuzer dan het concept van een Atlantische gemeenschap, maar historisch gezien relevanter voor de nieuwe ruimtelijke revolutie. Hoewel zij zich bewust is van de huidige verdeeldheid tussen de communistische en niet-communistische naties, probeert zij een nieuw kader te creëren voor internationale zaken, niet door deze verdeeldheid uit te buiten, maar door te streven naar het behoud en het creëren van kansen voor uiteindelijke verzoening. Ten slotte wordt erkend dat de ontwikkelde landen in de wereld een zekere verwantschap hebben en dat alleen door het voeden van een groter gemeenschapsgevoel tussen hen een doeltreffend antwoord kan worden gegeven op de toenemende dreiging van mondiale fragmentatie - die op zich al het groeiende wereldwijde ongeduld met menselijke ongelijkheid versterkt." Rockefeller schijnt het daarmee eens te zijn en heeft de Trilaterale Commissie gepaaid.

Veel minder wordt er geschreven over de Trilaterale Commissie dan, zeg maar, het CFR, maar haar invloed is enorm. En zelfs zeer gerespecteerde conservatieven hebben allang de bedreiging gezien die uitgaat van deze groep op de vrijheid en Amerika. In zijn memoires van 1979, With No Apologies, heeft Senator Barry Goldwater zijn agenda blootgelegd: "Volgens mij vertegenwoordigt de Trilaterale Commissie een bekwame, gecoördineerde inspanning om de controle en de vier centra van de macht te consolideren — monetair, intellectueel, politiek en kerkelijk," schreef hij. "Wat de Trilaterals echt van plan zijn is het creëren van een wereldwijde economische macht die superieur is aan de politieke overheden van de betrokken natiestaten... Als managers en makers van het systeem zullen ze beslissen over de toekomst."

Rond die tijd was er een groot exposé over de Trilaterale Commissie geschreven door Stanford historicus Antony Sutton en onderzoeker Patrick Wood, getiteld Trilaterals Over Washington. In een recente verklaring aan The New American benadrukt Wood het belang van deze organisatie. "De Trilaterale Commissie is internationaal gefundeerd, opgericht tot het maken van een "nieuwe internationale economische orde," zo heeft Wood uitgelegd, als redacteur van Technocracy.news en een nationaal bekende spreker. "Hun leden zijn de architecten geweest en de bestuurders van alle moderne globalisering, met inbegrip van datgene wat via de Verenigde Naties tot stand komt als Duurzame Ontwikkeling en Groene Economie. Hoewel de Trilaterale Commissie internationaal van aard is, maken ze in de VS meer dan alleen maar deel uit van de zogenaamde Deep State, ze ZIJN de Deep State!"

Afgezien van het nastreven van een globalisme door het samenbrengen van invloedrijke sleutelfiguren uit Europa, Japan en Noord-Amerika, een cruciaal element van de Trilaterale Commissie, was en blijft de "nieuwe internationale economische orde" (NIEO) beschreven door Wood. Op het eerste gezicht verwart het idee de waarnemers. Uiteindelijk echter heeft Wood geconcludeerd dat de NIEO — een idee dat regelmatig door de VN werd gepromoot, zelfs met dezelfde term, als een her-instelling van de oudere beweging voor "technocratie". Brzezinski's boek uit de jaren zeventig, dat handelt over "De rol van Amerika in het Technetronic-tijdperk", maakt dat duidelijk. In wezen zou een wereldwijde technocratie niet door gekozen vertegenwoordigers, maar door technocraten worden geleid. Vrijheid zou tot het verleden behoren. En het lijkt in zicht te komen.

Verre van het verbergen van zijn agenda, pochte Brzezinski er voortdurend over wanneer hij omgeven was door zijn kameraden. Bijvoorbeeld, in 1995, sprekend bij de “State of the World Forum” bijeengeroepen door de voormalige Sovjet-dictator Mikhail Gorbachev en gesteund door de Rockefellers en andere krachten van de gevestigde orde in het westen, de Luminari achter de Trilaterale Commissie, heeft met trots de visie aangeprezen voor een een-wereld-regime. "We hebben nu geen Nieuwe Wereld Orde... We kunnen niet in één snelle stap naar een wereldregering springen," legt hij uit. Kortom, de voorwaarde voor uiteindelijke globalisering - echte globalisering - is een progressieve regionalisering, omdat we daarmee naar grotere, stabielere, meer coöperatieve eenheden gaan. En inderdaad, de cruciale organisatie van de Deep State heeft een sleutelrol gespeeld bij het versnellen van dat proces in Europa via de Europese Unie, in Noord-Amerika via NAFTA en in de Stille Oceaan met een breed scala aan transnationale regimes.

De Bilderbergbijeenkomsten

Naast het CFR en de Trilaterale Commissie, er is nog een andere duistere groep met als kern Rockefeller en andere gevestigde globalisten: Bilderberg. In 1954 opgericht door voormalig lid van de Nazi SS, Prins Bernhard, begonnen de jaarlijkse bijeenkomsten en het netwerk erachter in het Hotel de Bilderberg in Nederland, ogenschijnlijk als een "forum voor informele gesprekken, ter bevordering van de dialoog." Over het algemeen zijn er tussen de 120 en 150 deelnemers, van wie de meesten uit Europa en Noord-Amerika komen, die elke tentakel vertegenwoordigen van de gevestigde macht. Meer dan een paar analisten die Bilderberg hebben aangeduid als een "schaduwregering" over de wereld. Er zit enige waarheid in de beschuldiging. Maar in werkelijkheid zit de werkelijke "Diepere Staat achter deze Deep State" en is complexer dan dat.

Zeer recent had de Bilderberggroep nog deze zomer de vergadering in Chantilly, Virginia. Tot de afgelopen jaren werd die jaarlijkse bijeenkomst van het netwerk, georganiseerd door een stuurgroep als gastheer, vrijwel onbekend bij het Amerikaanse publiek, ondanks de regelmatige aanwezigheid van veel van 's werelds meest invloedrijke mensen en hun nuttige idioten — met inbegrip van de top "journalisten". Onder de aanwezigen een verzameling krachtige figuren uit de hoge overheid, grote groenen, grote media, grote olie, grote spionage, grote banken, grote oorlog, grote internet, grote stichtingen, grote communisten, grote gegevens, en de meeste van de andere belangrijke "grootheden." Vrijwel al de deelnemers delen ten minste één gemeenschappelijk element: een fanatieke toewijding aan het globalisme en geheimhouding.

In het openbaar werken de Bilderberg top-organisatoren aan het bagatelliseren van de vertrouwelijke gesprekken als louter een off-the-record discussieforum. Een persbericht van Bilderberg uitgebracht vóór de top van dit jaar, bijvoorbeeld, claimt dat het doel slechts het stimuleren is van de "dialoog" tussen "Europa en Noord-Amerika." "Er is geen gewenst resultaat, geen notulen worden opgenomen en geen verslag is er geschreven. Bovendien worden er geen besluiten voorgesteld, geen stemmen uitgebracht en geen beleidsverklaringen afgegeven," zegt de verklaring op de officiële website van Bilderberg. Talrijke aanwezigen hebben echter in de loop der jaren in publieke verklaringen gesuggereerd en zelfs openlijk toegegeven dat er op de controversiële top veel meer dan alleen maar een "privé gesprek" plaatsvindt.

In feite hebben meerdere deelnemers toegegeven in openbare opmerkingen dat er inderdaad beleid is besproken — en zelfs ingesteld — achter de gesloten deuren van Bilderberg en de legioenen van meestal door de belastingbetaler gefinancierde beveiliging. Zo legde voormalige NAVO-baas en tweetijds Bilderbergbezoeker Willy Claes in 2010 in een radio-interview uit dat verslagen van de toespraken in de top in feite worden verzameld. De deelnemers worden dan uiteraard geacht dit rapport te gebruiken bij het bepalen van hun beleid in de omgeving waar ze invloed hebben," aldus Claes. De analisten zeiden dat de opmerking in wezen een erkenning was dat de aanwezigen van Bilderberg heimelijk uw toekomst achter gesloten deuren in kaart brengen - en dat doen ze.

Claes was nauwelijks de enige die bonen morste. Het jaar voor Claes' verbluffende publieke uitlating vertelde de toenmalige Bilderberg-voorzitter Etienne Davignon - een voormalig commissaris van de Europese Unie en de huidige Belgische minister van Staat - in een online publicatie EU-observer dat het netwerk en de jaarlijkse bijeenkomsten "hielp bij het creëren" van een controversiële eurovaluta, opgelegd aan 17 (tel na) voorheen soevereine Europese naties. Er zijn ook veel aanwijzingen dat de topontmoetingen een belangrijke rol hebben gespeeld bij het opdringen van de superstaat als de EU, tegen hun wil, aan de volkeren van Europa - een proces dat ondanks het gebrek aan zelfs maar schijnbare steun van de burgers wordt doorgezet. In zijn toespraak tot de BBC in 2005 gaf Davignon ook toe dat op de top "automatisch de internationalisten rond de tafel zitten". Internationalistisch is slechts een andere term voor globalistisch.

Deze schrijver had een kans om in 2014 naar Kopenhagen in Denemarken te gaan voor verslag van de top van de Bilderberg die daar dan plaatsvond, voor The New American tijdschrift. En buiten de informele conversatie, die zoals gebruikelijk plaatsvond in een chique hotel, heeft Diederik Samsom, deelnemer aan een Bilderberg en leider van de met de socialistische internationale uitgelijnde Nederlandse Arbeiderspartij, voor camera toegegeven dat hij daar was voor het bijwonen van de top in zijn officiële hoedanigheid als parlementair leider. Gevraagd of hij daar was in een informele hoedanigheid, zoals Bilderberg beweerde, antwoordde Samsom: "Nou, ik ben er formeel, want als politicus ben je dat 24/7, dus er is geen mogelijkheid om mijn rol te verlaten". Op de website van Bilderberg staat daarentegen: "Deelnemers nemen deel als individu aan de conferentie". De opmerkingen van de Nederlandse wetgever en de 'duurzaamheid' van de ijveraars doen echter anders vermoeden.

Het was niet de eerste keer dat een Bilderberg-deelnemer in het openbaar het officiële verhaal dat verkocht wordt aan de massa, heeft tegengesproken. In feite heeft meer dan 15 jaar geleden, de radicale linkse Bilderberg-genodigde Will Hutton — een voormalige Britse krantenredacteur, een pro-Europese extremistische en felle tegenstander van het Amerikaanse conservatisme — ook gezinspeeld op de invloed van de vergadering en haar rol in de mondiale beleidsvorming. Bilderberg... "is een van de belangrijkste vergaderingen van het jaar," schreef hij in 1998. "De bereikte consensus is de achtergrond waartegen wereldwijd beleid wordt gevoerd." De uitlating kon niet veel duidelijker worden. Toch blijft het netwerk van Bilderberg officieel nog steeds beweren dat de bijeenkomsten gewoon discussiefora zou zijn.

Alsof het resultaat nog niet duidelijk genoeg is, is de beleidsvisie van de bazen van Bilderberg ook openbaar gemaakt door de aanwezigen. Wat de schijnbaar ongelijksoortige globalisten verenigt, lijkt in wezen vooral hun fanatieke toewijding te zijn aan het globalisme - de overdracht van politieke macht en zelfbestuur van natiestaten en de volkeren die deze naties vormen, naar de niet-verantwoordelijke supranationale regimes die onder controle staan van de Bilderbergse deelnemers en andere Deep State creaturen. Terwijl er af en toe "conservatieven" en zelfs de vreemde "libertariërs" aanwezig zijn, zijn ze allemaal globalisten. Immers, op basis van hun publieke verklaringen blijkt op zijn minst dat vrijwel elke deelnemer aan Bilderberg al meer dan zes decennia een vijand is van de nationale onafhankelijkheid en voorstander van het globalisme en de voortdurende wereldwijde inspanning om de nationale soevereiniteit te ondermijnen.

Inderdaad, velen hebben in het openbaar deze agenda toegegeven. In 2001 bijvoorbeeld, vertelde de voormalige Britse minister van Financiën en Bilderberg kopstuk Denis Healey aan de linkse U.K. Guardian, een van de weinige kranten die een uitgebreid Bilderberg-verslag heeft gegeven, dat het een beetje "overdreven, maar niet geheel onrechtvaardig" was om te zeggen dat het algemene doel van de groep was om de mensheid een mondiale regering op te leggen. Degenen van ons in de Bilderberg vonden dat we elkaar niet eeuwig konden blijven bevechten voor niets en mensen doden en miljoenen dakloos maken," zei hij, alsof de globalisten gewoonweg de natie willen vernietigden ten voordele van de mensheid. Dus we vonden dat één gemeenschap over de hele wereld een goede zaak zou zijn." Met 'gemeenschap' bedoelen globalisten eigenlijk een regering - de Europese Unie was immers al een 'gemeenschap' voordat de volledige superstaat openlijk werd aangekondigd.

Naast een sturend beleid speelt Bilderberg volgens veel anekdotische gegevens een belangrijke rol bij de keuze van de beleidsmakers die verantwoordelijk zijn voor het opdringen van hun regelingen aan een nietsvermoedend publiek. In 1991 was er bijvoorbeeld een vrijwel onbekende gouverneur van Arkansas aanwezig. Kort daarna werd hij president Bill Clinton. Obama ging ook naar Bilderberg om president te worden. Meerdere leden van bijna elke Amerikaanse uitvoerende tak in het kabinet hebben het gedurende generaties ook bijgewoond, met inbegrip van verscheidene hoogste ambtenaren van President Trump, zoals defensiesecretaris James Mattis, Minister van Handel Wilbur Ross, en Energie Minister Rick Perry.

Het zijn niet alleen Amerikaanse politici en bureaucraten wier carrières ook een flinke stimulans lijken te krijgen door de topbijeenkomsten bij te wonen. Tony Blair bijvoorbeeld woonde Bilderberg bij als een vrijwel onbekend oppositielid van het parlement. Kort daarna werd hij premier. Er zijn ook tal van andere Britse premiers, waaronder David Cameron, aanwezig geweest. Andere landen in Europa hebben soortgelijke voorvallen meegemaakt, zoals Bilderbergs hoge ome en Goldman Sachs operatief Mario Monti, die in 2011, kort na het bijwonen van de vergaderingen in Bilderberg, als niet-gekozen premier van Italië werden geïnstalleerd. Meer dan een paar analisten hebben gesuggereerd dat de Bilderberg-leiders marionetpolitici 'doorlichten' om te bepalen of ze een goede pasvorm hebben.

Op het niveau van de Europese Unie — waar de kiezers en volkeren van Europa vrijwel niets te zeggen hebben in het bestuur — wordt nu hetzelfde verschijnsel waargenomen. In 2005 benadrukte zelfs de door de staat gefinancierde BBC het. "Alle recente voorzitters van de Europese Commissie hebben de Bilderberg-conferenties bijgewoond voordat zij werden benoemd," zo meldde de omroep. De EU-opperheren zijn natuurlijk niet door het volk gekozen. In 2009 werd ondertussen de voormalig Belgische premier Herman Van Rompuy — een onbekende in het blok, en een virtueel niemand — op mysterieuze wijze geïnstalleerd als EU-"president" slechts enkele dagen na het bijwonen van de gemoedelijke bespreking. In een bizarre toespraak die wereldwijd tot kritiek, spot en onrust leidde, kondigde hij onmiddellijk aan dat "wereldregering" vooruitgang boekte.

Prevalentie

De Diepere Staat staat achter de Deep State heeft een heleboel overlapping in termen van lidmaatschap en leiderschap. Afgezien van de Bilderberg, CFR, trilateraal en dergelijke als gevestigde organen zijn andere geheimzinnige en semi-geheime organisaties, zoals de World Affairs Council, het Aspen-Instituut, Le Cercle, the Brookings Institution, de Club van Rome, de Atlantische Raad, het World Economic Forum, en zelfs de relatief nieuwe "World Government Summit" dat vorig jaar de boog van Baäl opgericht heeft op haar bespreking in de Verenigde Arabische Emiraten. Elk van deze speelt een belangrijke rol in de architectuur van de Diepere Staat.

De Diepere Staat achter de Deep State omvat ook een serie van geheime genootschappen, met inbegrip van Skull and Bones, Bohemian Grove, en anderen. Er zijn ook belangrijke individuele leiders van de Diepere Staat achter de Deep State, met inbegrip van Rockefeller, Soros en Rothschild families. Afgezien van de organisaties die zij controleren, en samen hun macht en invloed uitoefenen via de regering, zijn deze cijfers ook sterk afhankelijk van de belastingvrije stichtingen waar zij hun buit voor de belastingen afschermen en tegelijkertijd inspanningen doen ter bevordering in het financieren van hun agenda.

En naast alle bekenden zijn er ongetwijfeld ook anderen die niet eens publiekelijk bekend zijn.

Helaas heeft Trump veel medewerkers die voor de echte Diepere Staat gaan en die op het hoogste niveau van zijn regering werken. Zo zijn er bijvoorbeeld meer dan een paar van zijn kabinetssecretarissen die nu of in de toekomst lid zijn van het CFR, de Trilaterale Commissie en meer. Zoals eerder vermeld, zijn er daar ook enkele bezoekers van Bilderberg, met de verschillende hooggeplaatste ambtenaren van Trump die dit jaar ook weer de bijeenkomst van Bilderberg in Virginia bijwonen. Maar het wordt ook duidelijk dat de Diepere Staat achter de Deep State geen vertrouwen heeft in Trump - in het beste geval - en hem in het slechtste geval ten diepste veracht. Dat is een goed teken, maar het is geen garantie dat er iets zal veranderen.

Voor christenen, Joden en godvrezende mensen in het algemeen, is er zeker een spirituele component aan deze hele "Diepere Staat" agenda. Maar Amerikanen hoeven niet hulpeloos het slachtoffer te zijn van deze duistere krachten. In dit speciale verslag, naast het blootleggen van de Deep State en zijn verschillende tentakels, biedt The New American ook mogelijke oplossingen om mensen te betrekken bij deze strijd. Amerikanen die een terugkeer willen zien naar zelfbestuur onder de Grondwet, moeten het druk krijgen. Er is nu een ongelofelijke kans om de globalistische agenda van de Diepere Staat tientallen jaren of zelfs generaties terug te zetten. Het blootleggen van de Diepere Staat zal cruciaal zijn. Het Amerikaanse volk, dat via het Congres optreedt om het te stoppen, zal de sleutel zijn. Maar om de kans te grijpen, moeten Amerikanen worden opgeleid, geactiveerd en georganiseerd.

Foto: Griffoendor

Bron: Deep State Behind the Deep State: CFR, Trilaterals, Bilderbergs