Een Iraanse droom: "Waarom kan ik niet dansen?

door Majid Rafizadeh | 18 augustus 2018

• Voor mensen in het Westen lijkt het misschien onmogelijk om dans tot een misdaad te verklaren. Maar als er shariawetten worden opgelegd, kan elke onschuldige daad van "plezier" plotseling een misdaad worden.


• Maedeh Hojabri plaatste videoclips van zichzelf terwijl ze danst op Instagram. Voor deze "misdaad" werd de 19-jarige vrouw gearresteerd, opgesloten zonder enige vorm van proces ,en dat zonder de mogelijkheid zich te verdedigen, en publiekelijk beschaamd met een op de televisie uitgezonden bekentenis van haar "misdaad".

Wie komt de moraalpolitie dan verder nog ophalen?

Een moslimmoeder in het door de sharia gerunde Iran sprak over haar dochter van tien: "Ze vroeg me: 'Waarom kan ik niet dansen? We dansen omdat we gelukkig zijn. Hoe kan gelukkig zijn verkeerd zijn? Waarom is dansen een misdaad? Ze sprak over de verwarring in de ogen van haar dochter. "Het is een vraag die ik niet kan beantwoorden.

Het leven van haar dochter was veranderd, zei ze, toen ze hoorde dat een 19-jarige vrouw, Maedeh Hojabri genaamd, het doelwit was geworden van de islamitische "moraal"-politie in Iran. Haar misdaad? Videoclips van zichzelf plaatsen waarop ze danst, op de wereldwijde populaire sociale mediasites, zoals Instagram. De gevolgen voor zo'n daad zijn ernstig. Net als andere jonge vrouwen die videoclips van zichzelf hebben gepost waarop ze dansten, werd Hojabri gearresteerd, opgesloten zonder enige vorm van proces en zonder de kans om zichzelf te verdedigen, en publiekelijk beschaamd met een op de televisie uitgezonden bekentenis van haar "misdaad".

Hojabri's dansvideo's op Instagram maakten van haar een populaire figuur op Instagram in Iran, en ze verwierf daarmee honderdduizenden volgers op het social media platform. Stelt u zich eens voor hoe ze in het Westen behandeld zou worden als ze in het Westen zou wonen. Zij zou waarschijnlijk als getalenteerd zijn beschouwd, kansen hebben gehad die haar worden toe geworpen, op populaire shows zijn uitgenodigd en voor radio en televisieprogramma's worden gesponsord.

Maar in een door de sharia bestuurde staat als de Islamitische Republiek Iran denken de autoriteiten aan mensen als Hojabri, zijnde criminelen die in ongenade zijn gevallen. De ironie is dat veel van de extremistische leiders van haar land - een staatssponsor van terrorisme - zelf als criminelen moeten worden beschouwd. Dit zijn de mannen die Hojabri en anderen zoals zij - die gewoon hun vreugde willen verspreiden - zien als een ondraaglijk gevaar voor hun land.

Vrolijkheid en dansen kunnen een verschil maken in het grimmige leven van een volk dat wordt geconfronteerd met economische strijd, politieke onrust, censuur en algemene ontberingen. In Iran worden deze eenvoudige acties voor zonnigheid echter beloond met intimidatie, shariarechtbanken en gevangenisstraffen. De resultaten zijn te vaak gedwongen bekentenissen, die de Islamitische Republiek Iran uitgeeft om hun zorgen te valideren en om iedereen te bedreigen die zou kunnen overwegen om zelf te gaan dansen na het bekijken van deze video's.

Dit brengt ons terug bij de kwestie van het tienjarige meisje: "Waarom kan ik niet dansen? Waarom is dansen een misdaad?

Hoe moeilijk het ook is om voor te stellen hoe dansen tot gevangenisstraf zou kunnen leiden, het is veel moeilijker voor een kind dat zich net bewust wordt van de wereld om zich heen, maar nu vreest door de islamitische moraalpolitie te worden overspoeld, alleen voor het uiten van vreugde.

Wat is het dat zo veel islamitische religieuze leiders bezorgd en bang maakt over dansen? Waarom leggen islamitische groepen zo'n nadruk op het hersenspoelen van meisjes om te geloven dat dansen een onvergeeflijke zonde is?

Het kan deels een poging zijn om het seksuele verlangen dat dansen of kijken ernaar kan opwekken te onderdrukken, en deels over de wens om vrouwen te controleren, in te sluiten en te onderwerpen onder het voorwendsel ze "zuiver" en ogenschijnlijk vrij van seksueel verlangen te houden.

De beheersing van het vrouwenlichaam is altijd een belangrijke pijler van de sharia geweest in Iran. Zoals het opleggen van de sharia in Iran heeft aangetoond, geven de islamitische wetten prioriteit aan het toezicht op en de controle van alle aspecten van het dagelijks leven en de persoonlijke levenssfeer van iedere burger. Dit niveau van toezicht en bestraffing lijkt bedoeld te zijn om een sfeer van angst in de hele samenleving te creëren: mensen zijn zich er altijd van bewust dat ze worden bekeken.

Bovendien is voor radicale en extremistische moslims alles verboden wat als "leuk" kan worden bestempeld. Niet alleen om religieuze redenen, maar vooral om politieke redenen. Voor fundamentalistische islamitische leiders worden mensen die zich bezighouden met leuke activiteiten, zoals dansen en het organiseren van feesten, minder bang. Minder angstige mensen zullen daardoor eerder de grenzen van de sharia overschrijden en in opstand komen tegen de staat. Dit wordt gezien als een bedreiging voor de macht die islamitische leiders over hun volk hebben.

Vanuit het perspectief van de extremistische moslims kan een vrouw die mag doen wat ze wil, haar rechten opeisen, "onzuiverheden" riskeren, financiële onafhankelijkheid verwerven en worden aangemoedigd om de status van ondergeschikt en tweederangs burger die haar door de religieuze autoriteiten bij haar geboorte is toegekend, te verwerpen.

Maar zoals te verwachten is, roept zo'n oplegging van de sharia ook weerstand op, vooral bij vrouwen en meisjes die, zoals zovelen van ons, naar vrijheid streven. Dat is de reden waarom, nadat meisjes als Maedeh Hojabri zijn gearresteerd, moedige vrouwen zich bij dezelfde zaak beginnen aan te sluiten door hun eigen dansvideo's te plaatsen, waarmee ze Hojabri's dansen imiteren.

In moskeeën, op scholen en in de samenleving moet zorgvuldig worden toegezien op de leer van de sharia. Voor mensen in het Westen lijkt het misschien onmogelijk om dans tot een misdaad te maken. Maar als er shariawetten worden opgelegd, kan elke onschuldige daad van "plezier" plotseling een misdaad worden.

Voorlopig kan het 10-jarige meisje alleen maar hopen op een moment dat ze vrij is om te dansen, terwijl haar moeder moet blijven zoeken naar antwoorden. In het grootste deel van de wereld, kunnen de meisjes springen, draaien en met vreugde schreeuwen -- maar nog voor veel andere meisjes, wordt de geringste werveling beschouwd als een misdaad. Wanneer zal de moraalpolitie dan komen voor de volgende?

Dr. Majid Rafizadeh is een aan Harvard opgeleide geleerde, zakenman, politicoloog, bestuurslid van Harvard International Review en voorzitter van de International American Council on the Middle East. Hij was auteur van verschillende boeken over de islam en het Amerikaanse Buitenlandse Beleid. Hij is te bereiken op Dr.Rafizadeh@Post.Harvard.Edu

Vertaling door W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2018 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: An Iranian Dream: "Why Can't I Dance?"