DE SLIMME ABBAS CONTROLEREN

Mahmoud Abbas denkt dat alles wat de afgelopen zeven jaar in de Arabische wereld is gebeurd, onderdeel is geweest van een Amerikaans complot om de Palestijnen te schaden.

Door Caroline B. Glick - 23 maart 2018

Het hoofd van de PLO en de voorzitter van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas, is geen idioot. Hij overleefde 40 jaar niet als plaatsvervanger van Yasser Arafat en 14 jaar als zijn opvolger door dom te zijn.

Dus als hij niet dom is, waarom valt hij dan de Verenigde Staten aan? Waarom leverde hij een anti-Amerikaanse tirade af die Ho Chi Minh trots zou gemaakt hebben? Niet alleen noemde Abbas de Amerikaanse ambassadeur in Israël David Friedman de "zoon van een hond". Hij gaf de VS de schuld van alle ellende in de Arabische wereld.

Abbas zei: "De zogenaamde 'Arabische Lente', die wordt geprezen door een aantal simplistische idioten die niet in staat zijn om te denken, is in feite een 'Amerikaanse Lente', die begon in Gaza. We weten allemaal hoe [Hamas] zich bij de [PA]-verkiezingen heeft aangesloten en vervolgens een staatsgreep pleegde, nadat ze vele [Amerikaanse] garanties had gekregen, zowel impliciet als in het openbaar, omdat de VS de Gazastrook van de Westelijke Jordaanoever wilde scheiden, zodat er geen verenigde Palestijnse staat zou zijn."

Met andere woorden, alles wat er de afgelopen zeven jaar in de Arabische wereld is gebeurd, maakt deel uit van een Amerikaans complot om de Palestijnen te schaden.

De toespraak van maandag 19 maart was niet Abbas' eerste verklaring van deze aard. In januari viel hij Friedman en de Amerikaanse ambassadeur bij de VN, Nikki Haley, bitter aan en riep op tot de "vernieling van het huis" van Trump.

In dezelfde toespraak zei hij dat Israël Palestijnse jongeren aan drugsverslaving bracht, dat zionisme een imperialistisch complot is dat door Oliver Cromwell is opgesteld, en dat de Oslo-akkoorden tussen de PLO en Israël dood zijn.

Samen maken deze twee toespraken overduidelijk dat Abbas geen enkel belang heeft bij een overeenkomst met Israël. Ze laten zelfs zien dat Abbas nog steeds dezelfde antisemitische terrorist is als toen hij zijn proefschrift schreef, een bestsellerboek waarin de Holocaust werd bestempeld als een zionistisch complot.

Maar helaas, zoals met alles wat te maken heeft met Abbas, kan Saul Bellows beroemde kwinkslag "Veel intelligentie kan worden geïnvesteerd in onwetendheid wanneer de behoefte aan een illusie groot is" geldig lijken in het Witte Huis.

De hoofdonderhandelaar van Trump, Jason Greenblatt, reageerde op Abbas' tirade met een schoolvoorbeeld van opzettelijke onwetendheid.

"De tijd is gekomen dat president Abbas een keuze maakt tussen haatdragende retoriek en concrete en praktische inspanningen om de levenskwaliteit van zijn volk te verbeteren en het tot vrede en welvaart te brengen."

"Ondanks zijn zeer ongepaste beledigingen aan het adres van leden van de regering-Trump - de laatste iteratie is zijn belediging aan het adres van mijn goede vriend en collega-ambassadeur Friedman - zijn wij toegewijd aan het Palestijnse volk en aan de veranderingen die moeten worden doorgevoerd om vreedzaam naast elkaar te kunnen bestaan."

Greenblatt voegde eraan toe: "We leggen de laatste hand aan ons plan voor vrede en we zullen het bevorderen als de omstandigheden goed zijn."

Uit de verklaring van Greenblatt bleek dat de regering-Trump niet zal afwijken van het conceptuele kader dat de regering-Clinton in 1993 heeft aangenomen. Dat kader plaatst de PLO - en de Israëlische concessies aan de PLO - in het middelpunt van het Amerikaanse beleid in het Midden-Oosten.

Door te zeggen dat de VS hun plan zullen presenteren "wanneer de omstandigheden goed zijn", zei Greenblatt dat er geen VS-ultimatum is voor de PLO. Als Abbas geen deal wil, zullen ze afwachten, of het aanbieden aan zijn opvolger, of aan de opvolger van zijn opvolger.

Terwijl Greenblatt alleen maar een verklaring aflegde, heeft het Ministerie van Justitie de verslaving van de VS aan de PLO in praktijk gebracht door samen met de terroristische groepering op te treden tegen de Amerikaanse slachtoffers van PLO-terrorisme.

In 2004 hebben elf families van Amerikaanse burgers die gewond raakten of vermoord werden bij terroristische aanslagen van de PLO in Israël, bij de federale districtsrechtbank een schadezaak tegen de PLO aangespannen. Op basis van de antiterrorismewet van 1992 oordeelde de rechtbank in 2015 in het voordeel van de eisers in Sokolow tegen de PLO. De antiterrorismewet staat Amerikaanse slachtoffers van buitenlandse terroristische aanslagen toe om de daders te vervolgen voor een federale rechtbank.

Het hof kende $ 218,5 miljoen schade toe.

Dit bedrag werd automatisch verdrievoudigd door de wet.

De PLO werd dan ook veroordeeld tot het betalen van een schadevergoeding van 655,5 miljoen dollar aan de Amerikaanse slachtoffers.

De PLO ging tegen de uitspraak in beroep met het argument dat de VS niet bevoegd was. In augustus 2016 sloot het Amerikaanse Hof van Beroep voor het Tweede Circuit zich daarbij aan en verwierp het vonnis van de districtsrechtbank.

Eisers zijn in hoger beroep gegaan bij de Hoge Raad.

Het is de bedoeling dat de rechtbank maandag bekend maakt of zij het beroep zal behandelen.

Het voltallige Huis van Afgevaardigden heeft een vriendschappelijk memorandum ingediend, waarin het Hooggerechtshof wordt gevraagd het hoger beroep van de slachtoffers te behandelen. De wetgevers merkten op dat de wet van 1992 juist werd aangenomen om terrorismeslachtoffers zoals de eisers van Sokolow in staat te stellen schadevergoeding te ontvangen voor hun lijden. Drieëntwintig senatoren, verspreid over het ideologische spectrum, van Sen. Elizabeth Warren tot Sen. Ted Cruz, dienden een vriendschappelijk memorandum in langs dezelfde lijnen.

Afgelopen juni vroeg de rechtbank de Amerikaanse procureur-generaal Noel Francisco zijn eigen mening te geven.

Francisco heeft het verzoek acht maanden lang naast zich neergelegd.

Vervolgens heeft Francisco eind vorige maand, na overleg met ambtenaren van het Ministerie van Buitenlandse Zaken en Nationale Veiligheidsraad, een korte steunbetuiging ingediend bij de PLO tegen de Amerikaanse slachtoffers.

Juristen bevestigen dat de door de PLO aan de orde gestelde kwestie van de rechterlijke bevoegdheid complex is. Maar de complexiteit van de wet beveelt de positie van de advocaat-generaal en de berechting door het Hooggerechtshof aan.

De praktische implicatie van het mandaat van de advocaat-generaal is dat de Amerikaanse regering officieel met de PLO opkomt tegen de slachtoffers en tegen het Congres.

De opdracht van de advocaat-generaal bewijst, net als de verklaring van Greenblatt, dat Abbas niet dom is. Hij is er terecht van overtuigd dat de Amerikaanse overheidssteun voor de PLO zo sterk is, dat zelfs de Trump-regering hem niet in de steek zal laten.

Veel waarnemers voeren aan dat de gebeurtenissen de werkelijkheid zo snel veranderen dat wat het bestuur wil, niet meer relevant is. Het zal na verloop van tijd niet meer in staat zijn om de Amerikaanse steun voor een PLO-centrisch Midden-Oostenbeleid te handhaven, zelfs niet als het dat wil.

Deze week zal de Senaat de Taylor Force Act aannemen. De maatregel zal een aanzienlijk deel van de civiele hulp van de VS aan de PA onderbreken als gevolg van betalingen van de PA aan terroristen en hun families. Trump heeft zich ertoe verbonden de wet te ondertekenen.

Wat betreft het vredesplan van het Trump-team, werd deze week gemeld dat het Witte Huis besloot de presentatie van het plan uit te stellen vanwege de vijandigheid van Abbas.

Senior bronnen in de buurt van premier Benjamin Netanyahu getuigen dat hij het standpunt onderschrijft, en dat de beste houding van Israël is om zich afzijdig te houden.

Netanyahu, zo zeggen zijn metgezellen, verzet zich tegen het naar voren brengen van een Israëlische strategie om de belangen van Israël in Judea en Samaria te beveiligen, omdat hij Trump niet wil verdringen.

De verklaring van Greenblatt en de steun van het Ministerie van Justitie voor de PLO tegen de Amerikaanse slachtoffers laten het probleem van de aanpak van Netanyahu zien.

Israël heeft langetermijnbelangen in Judea en Samaria, die worden ondermijnd door de tweestatenformule.

Zolang de belangen van Israël uit bezorgdheid van de PLO in de ijskast worden gezet, worden die belangen in gevaar gebracht.

Er moet iets te geven zijn.

Als de regering-Trump niet het initiatief neemt, moet Israël handelen.

Hoewel de regering-Trump negatief kan reageren op zo'n Israëlische stap, zou een andere regering-Trump nog veel negatiever reageren.

Terwijl Israël er vast op zou kunnen rekenen dat de regering-Obama schade zou berokkenen als het van het mislukte en gevaarlijke tweestatenmodel durfde weg te lopen, heeft Israël nu een bondgenoot in het Witte Huis die bereid is om te luisteren naar haar zorgen en bedoelingen.

Om te begrijpen wat er gedaan kan en moet worden, is het belangrijk om de lessen van twee gebeurtenissen uit het verleden in overweging te nemen.

Van 1967 tot 1993 bestond het beleid van de VS ten aanzien van Israël en de Palestijnen erin om de Palestijnen te beschouwen als de partij die verantwoordelijk was voor het uitblijven van vrede.

De VS waren van mening dat zolang de PLO vasthield aan haar handvest, dat oproept tot een terroristische oorlog tegen Israël totdat de Joodse staat is vernietigd, de VS daar niets mee te maken wil hebben.

Bovendien was de VS tegen de Palestijnse staatsvorm.

In 1993 ging de regering-Rabin-Peres, achter de rug van de VS om, een geheim kanaal openen voor de PLO. Het Oslo-initiatief werd geklaard zonder enige betrokkenheid van de VS. De toenmalige president Bill Clinton erkende de PLO pas na de ondertekening van de eerste Oslo-overeenkomst door Arafat en toenmalig premier Yitzhak Rabin.

Met andere woorden, hoewel het steunen van de PLO en haar eisen aan Israël sinds 1993 de kern is van het Amerikaanse Midden-Oostenbeleid, hebben de VS het beleid niet geïnitieerd. Israël heeft het initiatief genomen.

De VS volgden slechts het voorbeeld van Israël.

In 1981 zei de toenmalige Syrische dictator Hafez Assad, net als Abbas vandaag, dat hij van plan was om Israël nog eens honderd jaar te bestrijden.

De toenmalige premier Menachem Begin realiseerde zich dat er onder deze omstandigheden voor Israël geen reden meer was om zijn militaire regiem op de Golanhoogvlakte te handhaven. Van Israëlische burgers die op het strategische plateau wonen, kon niet verwacht worden dat ze honderd jaar lang onder een militaire regering zouden leven die gebaseerd was op het Syrische wetboek, alleen maar om de Syriërs ervan te overtuigen dat Israël vrede wilde.

Zoals Begin het uitlegde, als de Syriërs van gedachten zouden veranderen, zou Israël kunnen onderhandelen. In de tussentijd, zo redeneerde Begin, zouden de burgerrechten van Israëlische ingezetenen uit de Golanhoogvlakte alleen kunnen worden beschermd door het liberale wettelijke wetboek van Israël. Dus nam hij de Golan Heights Wet aan die de Israëlische wet toepaste op de Golan Hoogten.

In de tussenliggende jaren bleek uit de opeenvolgende onderhandelingsronden tussen Israël en Syrië dat Begin de waarheid sprak. De toepassing van het Israëlische recht op de Golanhoogvlakte om de rechtsstaat te bevorderen, heeft Israël er niet van weerhouden te onderhandelen over mogelijke territoriale compromissen in ruil voor vrede.

Op dezelfde manier worden de half miljoen Israëliërs die in Judea en Samaria wonen vandaag de dag behandeld als tweederangsburgers. Zij zijn onderworpen aan een militair bewind dat gebaseerd is op het Jordaanse recht.

In de hoop een vredesakkoord te sluiten met de PLO, hebben opeenvolgende regeringen de burgerrechten van deze burgers genegeerd. Nu Abbas de afschaffing van de vredesakkoorden tussen de PLO en Israël heeft aangekondigd, is dit standpunt onmogelijk nog te rechtvaardigen.

Net zoals in 1981 zou de regering de Israëlische wetgeving moeten toepassen op gebied C van Judea en Samaria.

Gebied C bevat reeds alle Israëlische gemeenschappen en alle militaire installaties die Israël nodig heeft om zich te verdedigen tegen Palestijnse en buitenlandse Arabische agressie.

In tegenstelling tot zijn voorgangers durfde Trump Jeruzalem als hoofdstad van Israël te erkennen. In tegenstelling tot zijn voorgangers zal Trump de Amerikaanse ambassade in Jeruzalem openen. Maar net zoals zijn voorgangers, zal Trump geen breuk met de tweestatenformule in werking stellen.

Zoals Rabin en Shimon Peres in 1993 hebben laten zien, kunnen de VS het voorbeeld van Israël volgen als zij ervan overtuigd zijn dat de stap van Israël redelijk is en in het belang van de VS, die hecht aan een regionale stabiliteit en vrede.

Door een beroep te doen op Begins grondgedachte om de Israëlische wet toe te passen op de Golanhoogte, kan Netanyahu op geloofwaardige wijze aantonen waarom een soortgelijke stap vandaag nodig is in Judea en Samaria, aangezien de slimme PLO-leider duidelijk maakt dat hij niet van plan is vrede te sluiten met Israël - of met de Verenigde Staten.

Bron: Checking the smart Abbas - Opinion - Jerusalem Post