Iraans bloedgeld, Palestijns bloed

Door Dr. Mordechai Kedar - 1 juni 2018

Waarom barst Gaza nu uit en richt het de raketten op gebied ver van waar het probeerde de soldaten te ontvoeren en het hek te doorbreken?

Deze week heeft er een aanzienlijke escalatie van de situatie aan de grens tussen Israël en Gaza plaatsgevonden. Het gekibbel over demonstraties en pogingen van de "terugkerende" inwoners van Gaza om Israël te infiltreren werd vervangen door raketten en mortieren op een niveau dat sinds Operatie Protective Edge in 2014 niet meer was gezien. Tot op het moment van dit schrijven, op woensdagochtend, zijn er aan Israëlische zijde enkele gewonden gevallen, maar geen slachtoffers. Het is echter voor iedereen duidelijk dat alleen door (toeval) een mortier in een lege straat terecht kwam of een krater in een huis of een kleuterschool te slaan zonder in zijn kielzog gewonden en doden achter te laten.

De directe vraag is waarom? Waarom is dit nu aan het uitbarsten? Is het een reactie op de directe klap die het IDF heeft toegebracht aan een observatiepost van de Islamitische Jihad in Gaza, waarbij drie terroristen werden uitgeroeid? Of zijn er andere factoren achter deze escalatie? Een andere vraag is: waarom werken Hamas en de Islamitische Jihad hierin samen na een lange periode van spanning tussen beide? En waarom opereren ze buiten het gebied bij Gaza, waar ze Israëlische soldaten hebben proberen te ontvoeren?

Israël handelt nu al jaren met een grote mate van vrijheid tegen de Iraanse aanwezigheid in Syrië, bombardeert verschillende doelwitten en elimineert soldaten en officieren, waarbij Iran bijna niets doet om het bloed te wreken van de tientallen Iraniërs die bij deze bombardementen zijn gedood met schade aan de Iraanse militaire infrastructuur in Syrië. Iran heeft niet gereageerd op Israëlische aanvallen vanwege haar inferieure militaire inlichtingen en operationeel vermogen. Israël heeft ernstige schade toegebracht aan het vermogen van Iran om zichzelf te beschermen en gebruik te maken van de nieuwe luchtafweersystemen die het in Syrië heeft gebracht. Israël vernietigde ze zodra ze daar aankwamen, voordat ze werden geactiveerd en voordat ze operationeel werden.

Israël heeft ook zijn uitzonderlijke inlichtingenvermogen bewezen, omdat de aanvallen op Iraanse troepen precies gericht waren en met succes werden uitgevoerd. Hierdoor concentreerde het Iraanse commando zich op zijn eigen verdediging uit angst dat Israël de Iraanse commandanten in Syrië zou treffen onder leiding van Kassem Sulimani. Israël heeft Iraanse doelen in heel Syrië vernietigd, niet alleen in de buurt van de Golanhoogvlakte, en heeft de Iraniërs en hun Russische aanhangers laten zien hoeveel kracht en vastberadenheid Israël heeft als het gaat om het aanvallen van verre Iraanse doelen - wat een schuine knipoog is naar het vermogen van Israël om hen binnen Iran zelf te raken.

Wat de Iraniërs echter het meest beangstigde, is het feit dat Rusland alles wat Israël deed met de Iraanse troepen in Syrië heeft waargenomen zonder een vinger uit te steken om de Iraniërs te hulp te komen. De Iraniërs konden het niet voorbij zien en merkten dat Netanyahu om de paar maanden in Moskou komt, urenlang met Poetin in vergadering bijeen zit, met een bijna vaste verklaring waarin de afspraken tussen Rusland en Israël werden geprezen en werd gesuggereerd dat Israël van Rusland een carte blanche heeft gekregen, een gloeiend groen licht om naar hartelust tegen Iran op te treden. De coördinatie tussen Netanyahu en Poetin maakt de Iraniërs woedend, omdat het aantoont dat Rusland Iran heeft verraden nadat het bloed van Iraanse soldaten in de grondoorlog als water was vergoten tegen de anti-Assad rebellen.

Bovendien zijn de Iraniërs van mening dat Amerika Israël steunt in alles wat het al heeft gedaan, en nu doet en van plan is om te doen tegen Iran in Syrië, aangezien de VS zijn ambassade naar Jeruzalem heeft overgebracht zonder van Israël een politieke tegenprestatie (in ieder geval tot nu toe) te eisen voor dit welwillende gebaar. De Israëliërs zijn erin geslaagd om de VS ervan te overtuigen zich terug te trekken uit de nucleaire overeenkomst, en in feite is Netanyahu - althans wat Iran betreft - de adviseur van Trump voor het Midden-Oosten, waarbij het Amerikaanse beleid in het Midden-Oosten steunt op de ervaring en kennis die Israël in de zeventig jaar dat het in deze complexe regio actief was, heeft vergaard. Iran is van mening dat de Israëlische premier verantwoordelijk is voor de terugtrekking van Trump uit het nucleaire akkoord en voor het opnieuw instellen van sancties tegen alle buitenlandse industrieën en hun vertegenwoordigers, met name de Europese bedrijven, die met Iran samenwerken.

Het scherpzinnige, doortastende en brede gebruik dat Israël heeft gemaakt van de integratie van de militaire inlichtingendienst en de operationele macht, samen met de politieke knowhow die zowel Rusland als de VS ertoe heeft bewogen het vastberaden beleid van Israël in Syrië te steunen, heeft ertoe geleid dat de Iraniërs hebben besloten hun profiel te verlagen, hun trots en vernedering te slikken en af te zien van directe acties tegen Israël.

De enige vlieg in de zalf is dat de Iraniërs een gevestigde methode hebben om hun vijanden te bestrijden - ze maken gebruik van proxy's/volmachten. De Iraniërs steunen de Houthi's in Jemen, de Hezbollah in Libanon, Assad in Syrië, loyale milities in Irak, Hamas en de Islamitische Jihad aan het Palestijnse front, en die doen allemaal het vuile werk voor Iran door de kostbare oorlog te strijden tegen de vijanden van de Ayatollahs. Iran levert wapens, traint en financiert deze terroristen, en verwacht van hen dat zij daarop reageren door op te treden wanneer daarom wordt verzocht.

Achter de schermen kan niemand vergeten dat Israël de archieven van het kernproject van Iran heeft gestolen en de Ayatollahs diep heeft vernederd. Erger nog, als de Ayatollahs geen kopieën van het gestolen materiaal hebben gered, moeten ze hun nucleaire programma's misschien bijna vanaf nul beginnen, omdat hun wetenschappers de experimenten en berekeningen in de bestanden die Israël onder hun neus heeft gestolen, zullen moeten herhalen. Deze Israëlische operatie heeft Iran met al zijn verraad aan het licht gebracht.

De zwakte van Iran vergrootte het zelfvertrouwen van Assad en bracht hem ertoe zijn troepen te vertellen Iran te verbieden militaire uitrusting op te slaan in hangars die aan het Syrische leger toebehoren, zodat Israël deze niet zou aanvallen. De Russen zijn bereid een situatie te creëren die de Iraniërs verhindert om tot Israël te naderen, terwijl het leger van Assad de Syrische Golan overneemt en het in 1974 met Israël ondertekende staakt-het-vuren hernieuwt. De status van Iran in Syrië is nu wankel, hoewel het veel bloed heeft vergoten van de Iraanse Qudsstrijdkrachten en van de sjiitische milities die uit Irak en Afghanistan zijn meegebracht, allemaal om Assad en zijn regime te redden.

De gebeurtenissen in Syrië van de afgelopen weken, toen Israël de opzienbarende Iraanse nederlaag op Syrisch grondgebied zag, hebben de Iraniërs ertoe aangezet te eisen dat de twee organisaties die het in Gaza financiert, niet alleen beginnen op te treden met vuurvliegers, demonstranten en sluipschutters tegen Israël, maar in plaats daarvan ook raketten te lanceren die bedoeld zijn om in de gebieden verder van Gaza te landen. Daarom zagen we raketten uit Gaza gericht op Ofakim, Netivot en andere gebieden, die zich op tientallen kilometers van de Gazastrook bevonden.

De twee Gaza-organisaties hebben hun eigen duidelijke en al lang bestaande anti-Israëlische agenda. En als ze dat zouden kunnen, zouden ze de Israëliërs de zee in drijven. Het oplaaien van de vijandelijkheden van de afgelopen dagen is echter duidelijk een Iraans initiatief. De Egyptenaren beseffen dit en doen daarom veel moeite om een einde te maken aan het vuren in de hoop het tapijt onder de Iraanse voeten weg te trekken in hun poging om Israël met al hun kracht in brand te steken als wraak voor wat Israël in Syrië met hen heeft gedaan.

We mogen niet vergeten dat Iran Hezbollah achter de hand houdt voor een toekomstig gebruik tegen Israël, als er ooit een directe Iraans-Israël-oorlog uitbreekt. Toch ontwikkelen de vijandelijkheden tussen Israël en Gaza zich tot een dans van verdoemden met tientallen gewonden, zoals in de 2014 Protective Edge. Iran zou zelfs kunnen eisen dat Hezbollah een rol gaat spelen en Israël aanvalt vanuit de gebieden die Hezbollah in Syrië controleert, zoals de Kalamoun Mountains ten noorden van de berg Hermon.

In ieder geval moet Israël zijn afschrikkingsvermogen hoog in het vaandel houden, en zonder compromissen en barmhartigheid reageren op geweld tegen de vijand, hetzij op eigen initiatief, hetzij door huurlingen in te huren van een ander land.

De vraag waarop ik geen antwoord heb, is of Israël op enigerlei wijze kan bewijzen dat Iran achter de escalatie in het zuiden zit. Als Israël bewijs verkrijgt, is het de vraag wanneer Israël besluit om Iran een prijs te laten betalen voor deze escalatie bij het hek van Gaza. In dat geval zal Binyamin Netanyahu's volgende persconferentie de verbinding tussen Iran en Gaza blootleggen tijdens deze warme en dorre lentedagen...

Wij willen alle inwoners van het zuiden van Israël en van Gaza een spoedige terugkeer naar rust, veiligheid en kalmte toewensen.

Bron: Iranian blood money, Palestinian blood - Israel National News