De bijen en de nieuwe wereldorde

Door Gary Stearman - 21 augustus 2018

De Bijbel bevat een verbazingwekkend raadsel; het antwoord erop is een sleutel tot het begrijpen van Bijbelse profetie. Als alles gaat het om bijen!

Israël is misschien wel het meest constante voorbeeld van een belegerd land. Omringd door vijandige tegenstanders wordt het kleine volk voortdurend aangevallen, alsof het boze bijen zijn. In feite maakt de Bijbel op een opmerkelijke manier gebruik van deze beelden. De bijen verbeelden de benarde situatie van Israël en haar profetische toekomst.

De bij is gemaakt als sociaal dier, met arbeiders, darren en een koningin. De eindeloze activiteit van de bijenkorf resulteert in honing ... en nog meer populaties. Deze bijenkorven zijn het perfecte beeld van een klasse-gestructureerd sociaal systeem.

Op een vreemde manier wordt de werking van een heidens (niet-Joods) koningschap, ondersteund door een krioelende onderklasse van arbeiders, perfect verbeeld door het zwoegen in een bijenkorf. Diep in de bijenkorf ligt een geheime schat - de gouden honing. Zoals we zullen zien, is de zoetheid ervan het perfecte symbool voor de verborgen schat van 's werelds rijke controleurs.

Van tijd tot tijd zwermen de bijenkorven uit en de arbeiders worden krijgers, vliegen uit om hun tegenstanders te steken.

Letterlijk, vanaf het moment dat het Abrahamische land werd geschonken tot op het heden, hebben de naties van de wereld manieren gezocht om Gods plan voor het land nietig te maken. Abraham vocht tegen de vier koningen, die typen waren van het huidige wereldbestuur.

We weten dat deze samensmelting uiteindelijk zal worden geleid door de Antichrist. In een flagrante vertoning van overmoed, zal hij zijn hoofdkwartier in Jeruzalem vestigen. Daar, in een herbouwde tempel, zal hij zichzelf tot God verklaren - de langverwachte Messias en Koning van Israël.

Door de eeuwen heen zijn de stammen van Israël wonderbaarlijk bewaard gebleven voor het tijdperk van het toekomstige Koninkrijk. Toch is het land keer op keer onttrokken geweest aan de rechtmatige erfgenamen.

De Babyloniërs, Perzen, Grieken en Romeinen hebben in dit verachtelijke proces allemaal hun draai gevonden. Arabische stammen vielen binnen om aanspraak te maken op het stof en de troosteloosheid die daarna overbleef. Dan kwam het wonder van de twintigste eeuw en dat die haveloze bende van kolonisten terugkwamen om de moderne staat Israël te stichten.

Maar de strijd is nog niet gestreden. De naties hebben hun plan om de planeet aarde te beheersen gestaag uitgebreid. Diep in de psyche van het heidense niet-Joodse seculiere systeem, is er de verborgen wetenschap dat Jeruzalem de sleutel tot de wereld is. Ondanks Gods belofte aan Abraham, Izaäk en Jakob, zijn ze van plan om het beloofde land als hun eigen land in te nemen.

Als zwermen bijen houden ze nooit op met hun boze werk. In de feilloze taal van de Bijbel wordt hun karakter blootgelegd:

"Het is beter tot de HEERE de toevlucht te nemen dan op de mensen te vertrouwen. Het is beter tot de HEERE de toevlucht te nemen dan op edelen te vertrouwen. Alle heidenvolken hadden mij omringd; in de Naam van de HEERE heb ik ze neergehouwen! Zij hadden mij omringd, ja, zij hadden mij omringd; in de Naam van de HEERE heb ik ze neergehouwen! Zij hadden mij omringd als bijen, zij zijn uitgedoofd als een doornenvuur; in de Naam van de HEERE heb ik ze neergehouwen!" (Psalm 118:8-12).

Het probleem van het huidige Israël is dat het vertrouwen heeft gesteld in mensen en vorsten. Zij hebben hun vertrouwen gesteld in "vredesprocessen", die onder meer in Madrid en Oslo werden bijeengeroepen, in aanwezigheid van Amerikaanse presidenten en in een parade van westerse naties, van wie zij een weifelend en tijdelijk soort hulp ontvangen.

Daarmee zijn ze aan de rand van de afgrond gebracht. Nu realiseren zelfs de meest liberale Israëliërs zich dat ze gebruikt zijn in de westerse inspanning om de regio voor eigen doeleinden te stabiliseren. De Arabische wereld is op weg om Israël eindelijk te veroveren.

De ijverige bijen van de New World Order zijn hard aan het werk en bouwen aan hun enorme en winstgevende systeem. Het is als een bijenkorf die de wereld steeds meer integreert in zijn broeierige bureaucratie. Deze bijenkorf is het perfecte beeld van het wereldwijde socialisme, met zijn werkers en darren, met het beheersen van oligarchie en koninklijk leiderschap.

WAARSCHUWINGEN?

De gezoem van de wereldwijde korf is gebaseerd op een oud en boeiend verhaal. Het reikt helemaal terug tot het begin van de menselijke regering en haar opeenvolgende en fanatieke passie om de wereld te regeren. Zowel haar fundamentele overtuigingen als haar huidige praktijken zijn doordrenkt van de donkerste en meest kwaadaardige afgoderij.

Als we kijken naar het oude verleden, zullen we het verbazingwekkende verhaal van de bijen, hun verborgen betekenissen en metaforische implicaties gaan volgen. Bij hun eerste vermelding in de Schrift worden de bijen gebruikt om de Amorieten te beschrijven. Tijdens de tocht door de woestijn durfde Israël oorlog te voeren tegen het bergachtige gebied van de Amorieten.

Omdat zij gezondigd hadden, was de Heer niet met hen. Mozes drong er bij hun leiders op aan de aanval af te slaan. Maar ze volharden, en werden grondig verslagen. Het droevige resultaat wordt gegeven in Deuteronomium 1:44-46:

"De Amorieten, die in dat bergland woonden, rukten toen uit, u tegemoet. Zij achtervolgden u, zoals bijen dat doen; en zij verpletterden u in Seïr, tot Horma toe. Toen u daarna terugkeerde en huilde voor het aangezicht van de HEERE, luisterde de HEERE niet naar uw stem en hoorde Hij u niet aan.

"U bleef vele dagen in Kades, zolang als u er bleef."

Hier worden de Amorieten vergeleken met krioelende bijen, die uit hun bergachtige korf komen om de ongelukkige Israëlieten te overmeesteren. Hun land vormt, samen met Edom en Moab in het zuiden, het bolwerk van de oude vijanden van Israël. Zoals we zullen zien, blijven deze vijanden voortduren door de eeuwen heen, steeds opkomende als de wereldmacht van de laatste dagen. De bloedlijn van deze vijanden is de basis van het antichristelijke systeem!

Bovendien is het voortdurende verzet tegen het verbond tussen de Heer en zijn uitverkoren volk in de hele Bijbel gedocumenteerd. We zien de ontwikkeling van de vijand op vele manieren. In de periode tot aan de tijd van Christus waren zij de Seleuciden; tijdens Zijn aardse bediening waren zij als de Idumeaanse (Edomitische) Herodes. Tot slot fuseerde de kwade bloedlijn in de koninklijke huizen van Rome en vestigde de heersende dynastieën van Europa, waar het tot op de dag overblijft.

De bijen van deze wereldorde vormen een raadsel. Zoals elk raadsel vraagt het om een antwoord. Gelukkig (en op typische wijze) geeft de Bijbel dat antwoord.

SIMSONS RAADSEL

Vandaag de dag is Israël omgeven door gezworen vijanden, en er wordt gezegd dat het iets bezit van wat wordt genoemd "Het Simson Syndroom". In eenvoudige termen, deze manier van denken gaat terug tot op de dag dat de Filistijnen Israël bedreigden en de Heer Simson gebruikte - zelfs in zijn blindheid - om de pilaren van hun tempel neer te halen. De val ervan vernietigde de Filistijnse leiding, en Simson zelf.

Nu is de vraag: wie was Simson en wat heeft zijn verhaal te maken met het moderne Israël?

Om te beginnen ging zijn geboorte gepaard met wonderbaarlijke gebeurtenissen. Deze machtige zoon van Manoach, van de stam Dan, werd aangekondigd door "de engel van de Heer". Deze engel instrueerde de moeder van Simson dat hij zijn leven lang een nazareër (gewijde) zou zijn - gewijd aan het dienen van de Heer en het bevrijden van zijn volk.

Manoach bad en smeekte de engel opnieuw te verschijnen met instructies over hoe hij opgevoed moest worden. De engel vertelde dit, en gaf Manoach toen opdracht om een brandoffer te maken - niet voor zichzelf - maar voor de Heer. Manoach gehoorzaamde, en de engel voer omhoog op de vlammen van het offer.

Daarna baarde de vrouw van Manoach een zoon. Ze noemde hem Simson. In

Hebreeuws is zijn naam sjimshon [שמשון betekent "van of met betrekking tot de Zon". Hij zou een roemrijk, zonachtig licht zijn voor zijn volk, dat volgens de Schrift veertig jaar in duisternis had gelopen.

Zijn naam vertoont een opvallende gelijkenis met de naam die wordt gebruikt om de middelste lamp van de Joodse Menora aan te duiden: sjamaan [השמש]. Merk op dat deze drie Hebreeuwse letters eigenlijk lijken op een zeven vertakte lampvoet! Deze naam betekent "dienaar lamp". Dezelfde Hebreeuwse spelling, met verschillende uitspraak, levert het woord sjemaan op, de naam voor de Zon.

De verschillende betekenissen die de naam van Simson omringen, duiden dus samen op een licht dat op zijn volk zou schijnen, en op een dienaar die het volk terug naar de Heer zou brengen.

Ondanks zijn geboorte als nazireeër groeide Simson uit tot een arrogante en opstandige jongeman. Tot afgrijzen van zijn ouders wordt hij romantisch aangetrokken tot een Filistijns meisje (in feite begrijpen ze niet dat de Heer deze situatie gebruikt op een manier die zou leiden tot een Israëlitische overwinning op de Filistijnen).

Op een dag, op weg om haar te bezoeken, viel een jonge leeuw Simson aan. Met zijn goddelijke gewijde kracht scheurde hij de leeuw uit elkaar met zijn blote handen.

Enige tijd later maakte hij de reis weer. Op weg naar huis kwam hij weer langs om het leeuwenkarkas te zien en ontdekte dat het in bezit genomen was door een zwerm bijen. Hun ijverige werk had het gevuld met honing.

In weerwil van zijn nazireeër-geloften raakte hij het dode karkas aan en at de honing. Het aanraken van een onrein dier om onrein voedsel te krijgen was een openlijke schending van zijn geloften. Enige tijd later gaat zijn vader naar de Filistijnse stad om de huwelijkshand van de jonge vrouw voor zijn zoon veilig te stellen. De deal was gemaakt en er was een groot feest gepland.

Op het zevendaagse bruiloftsfeest stelde Simson, naar gewoonte van de Filistijnen, hen een raadsel voor:

"En Simson zei tot hen: "Ik zal nu een raadsel aan u voorleggen; als u het mij binnen zeven dagen na het feest kunt verklaren, en het uitzoeken, dan zal ik u dertig bovenklederen en dertig onderklederen geven:

"Maar indien gij het mij niet kunt verkondigen, zult gij mij dertig bovenklederen en dertig onderklederen geven. En zij zeiden tot hem: "Geef uw raadsel, opdat wij het mogen horen."

"En hij zei tot hen: "Spijze ging uit de eter, en zoetigheid uit de sterke. En zij konden het raadsel niet in dertig dagen oplossen" (Richteren 14:12-14).

De Filistijnen, bekend als een "zeevolk", kwamen van over de Middellandse Zee. Velen hebben gezegd dat het in feite Grieken waren die naar Israël zijn gevaren om daar versterkte kuststeden op te zetten. Het idee om tegenstanders uit te dagen met raadsels is bekend in de oude Griekse cultuur.

In dit geval "losten" de Filistijnen uiteindelijk het raadsel op, maar niet voordat Simsons nieuwe vrouw haar toevlucht nam tot voortdurende aandringen. Ze kreeg het antwoord van hem en gaf haar mensen in het geheim het antwoord - achter de rug van Simson om.

Simsons Filistijnse vrouw verliet hem al snel. Uiteindelijk werd ze vermoord door haar eigen volk. Vanaf dat moment kwam hij in een hevige reeks van botsingen met de Filistijnen.

Het belang van zijn leven is dat de "Geest van de Heer" hem voortdurend bewoog. Van begin tot eind stonden zijn publieke acties op de voorgrond. Het raadsel van de bijen, dat Simson voor deze "zeevaartbewoners" voorlegde, schetste een beeld van een grotere strijd, een strijd die zich door de eeuwen heen zou uitstrekken. Het leidt in feite tot de hedendaagse strijd tussen Israël en de naties, en uiteindelijk zelfs tot de Antichrist zelf.

DE LEEUW, DE BIJ EN HET WOORD

In zijn baanbrekende werk The Two Babylons schetste Alexander Hislop de talloze manieren waarop de oude heidense goden in de gangbare religieuze praktijk van Israël en de kerk kropen. Wat het onderhavige onderwerp betreft, legt hij een verklaring af die van enorm belang is. Hij schrijft van een oude heidense god, die "de Verlichter" is genoemd, waarvan hij zegt:

"Juist in deze personage werd Nimrod aanbeden toen hij werd verafgood. Als Zonnegod werd hij niet alleen beschouwd zijn als de belichter van de materiële wereld, maar ook als de belichter van de zielen van de mensen, want hij werd erkend als de onthuller van 'goedheid en waarheid'."

"Het is duidelijk, uit het Oude Testament niet minder dan het Nieuwe, dat de juiste en persoonlijke naam van onze Heer Jezus Christus is: 'Het Woord van God', als de Belichter van het hart en de raad van de Godheid."

Hislop wijst Nimrod (de 'machtige jager voor de Heer' van Genesis 10:9) aan als de grondlegger van de valse godsdienst na de zondvloed. De traditie noemt hem de machtige figuur die de volken in de heidense afgoderij leidde. Hislop gaat door:

"Nu, om de Zon-god te identificeren met de Grote Belichter van de Godheid, terwijl hij onder de naam van Mithra werd tentoongesteld in de beeldhouwkunst als een leeuw, had die leeuw als een vertegenwoordiging een bij tussen zijn lippen. De bij tussen de lippen van de Zonnegod was bedoeld om hem aan te duiden als "het Woord;" voor Dabar, de uitdrukking die in Chaldees [de Chaldeeuwse taal] een "bij" betekent, betekent ook een "Woord"; en de positie van die bij in de mond laat geen twijfel bestaan over het idee wat bedoeld wordt om te worden overgebracht. Het was bedoeld om indruk te maken op het geloof dat Mithra (die, zo zegt Plutarch, werd aanbeden als Mesites, "De Bemiddelaar") in zijn karakter als Ouranos, "De Verlosser", niemand anders was dan die glorieuze Ene van wie de evangelist Johannes zegt: "In het begin was het Woord, en het Woord was bij God, en het Woord was God. Deze was in het begin bij God...".

Hij voegt eraan toe: "Voordat de Heiland kwam, spraken de oude Joden vaak over de Messias, of de Zoon van God, onder de naam van Dabar, of het Woord."

Hier hebben we een verbazingwekkend inzicht in de historische werking van de heidense geest. Onder invloed van Satan werd het Woord geassocieerd met de Zon en werd het voorgesteld als de figuur van een leeuw met een bij in zijn mond:

In eenvoudige bewoordingen wijst Hislop erop dat voordat Jezus als het ware 'Woord' kwam, Hij ten onrechte werd voorgesteld als Mithra, het valse 'woord' in de Babylonische mysteriereligie.

Is het niet opmerkelijk dat Simson, wiens naam betrekking heeft op de Zon, een raadsel opgaf aan de binnenvallende Filistijnse heidenen die de symbolen van het heidense verleden oproepen?

Het Hebreeuwse woord dabar [רבד] kan het "Woord" of "bij" zijn. Zoals we zullen zien, is de honing in het karkas van de leeuw het occulte symbool voor de oude, verborgen esoterische wijsheid. De zwerm bijen in het lichaam van de leeuw is het icoon van een geheime orde die tot doel heeft het volk Israël omver te werpen. Zij hebben zich het uiterlijke symbool van de koninklijke leeuw toegeëigend!

EEN REGERING EN EEN GODSDIENST

Zijn studies tonen aan dat Mithra in feite slechts één façade was van de oude Babylonische Tammuz. Hij werd door zijn gelovigen "Adon" of "Adonis" genoemd. Deze termen zijn Semitische woorden voor Heer als degene die in staat is om de enige ware God te bereiken. Vergeet niet dat Mithra's belangrijkste kenmerk was dat hij bemiddelde tussen God en de mens. In feite moest deze rol worden vervuld door Jezus, de enige Zoon van de Vader.

Net zoals Mithra uit Tammuz voortkwam, zo ontstond het concept van Diana uit de oude Babylonische Semiramis. Ze was ook een manifestatie van de Kanaänitische Asboreth, elders bekend als Ishtar.

Zij was de prototypische vruchtbaarheidsgodin die in de tijd van Christus gestileerd was als de "torengodin". Haar beeltenis, gegoten in goud en zilver en verkocht aan de duizenden, toonde haar met een torenvormige hoofdtooi.

Niet alleen moest ze vruchtbaarheid brengen, maar ze was ook de "godin van de vestingwerken", waarvan de torenvormige kroon symbool stond voor de bescherming die ze zogenaamd aan haar gelovigen bracht. Hislop schrijft: "Diana, die in de volksmythes vaak als jageres wordt voorgesteld, was in werkelijkheid de grote godenmoeder."

Opmerkelijk is ook dat zij de zus was van Apollo, de Zonnegod, die slechts een andere voorstelling is van Tammuz/Mithra.

In het oude Efeze werd een standbeeld van de "godin van de toren" ondergebracht in een groot en prachtig tempelcomplex dat werd beschouwd als een van de zeven wonderen van de oude wereld.

In de dagen van de apostelen gaf Efeze een munt uit, nu de "tetradrachme van Efeze" genoemd. Op de achterkant staat een hert en palmboom, symbolen van vruchtbaarheid. Op het gezicht stond de honingbij, symbool van Diana zelf.

Haar standbeeld en munt waren symbolen van de oude fusie tussen de overheid en de heidense religie. Toen Paulus wonderen verrichtte in Efeze, confronteerde de Heilige Geest van God zich rechtstreeks met het heidense systeem dat in het hele Romeinse Rijk werd vereerd:

"Want iemand van wie de naam Demetrius was, een zilversmid, die zilveren tempeltjes van Artemis/Diana maakte, verschafte aan zijn vakgenoten een niet gering inkomen.

"Hij riep hen bijeen met de arbeiders die zulke dingen maakten, en zei: Mannen, u weet dat wij aan deze bezigheid onze welvaart ontlenen."

"En u ziet en hoort dat deze Paulus een grote menigte niet alleen in Efeze, maar in bijna heel Asia overtuigd en afkerig gemaakt heeft van de goden, door te zeggen dat goden die met handen gemaakt worden geen goden zijn."

"En wij lopen niet alleen het gevaar dat ons beroep een slechte naam krijgt, maar ook dat de tempel van de grote godin Artemis als niets beschouwd zal worden, en dat ook de grootheid dreigt te verdwijnen van haar aan wie heel Asia en de wereld eer bewijst." (Hand.19,24-27).

In Efeze begonnen de mensen te beseffen dat hun geloof tot het uiterste werd bedreigd. Het is veelzeggend dat enkele jaren later de kerk waar de apostel Johannes herder was op deze plaats kwam te staan. Deze confrontatie tussen de vertegenwoordigers van God en de afgodenpriesters had klinkende gevolgen.

Een oud systeem werd uitgedaagd. Vlak achter deze gebeurtenissen, stond God op het punt om een van de grootste van alle heidense heiligdommen omver te werpen. Artemis/Diana was, in het kort, een manifestatie van de hoerengodin die op een dag de geest van de wereldwijde regering - de heerschappij van commerciële en religieuze Babylon zal beheersen. Ze werd in het Nieuwe Testament volledig ontwikkeld als "GEHEIMENIS, HET GROTE BABYLON, DE MOEDER VAN DE HOEREN" (Openbaring 17:5) en in het Oude Testament perfect vertegenwoordigd door Izebel, de vrouw van Koning Ahab:

"En Achab, de zoon van Omri, werd koning over Israël in het achtendertigste jaar van Asa, de koning van Juda. Achab, de zoon van Omri, regeerde over Israël, in Samaria, tweeëntwintig jaar."

"Achab, de zoon van Omri, deed wat slecht was in de ogen van de HEERE, meer dan allen die er vóór hem geweest waren."

"En het gebeurde (was het gering dat hij in de zonden van Jerobeam, de zoon van Nebat, ging?) dat hij ook nog Izebel tot vrouw nam, de dochter van Ethbaäl, de koning van de Sidoniërs, en dat hij de Baäl ging dienen en zich daarvoor neerboog." (1 Koningen 16:29-31).

Zoals we al vaker hebben opgemerkt, is hier een opmerkelijk historisch feit dat het commerciële en religieuze Babylon verbindt. Achab en Jezebel zijn getrouwd en verbinden daarmee de Israëlitische en Fenicische dynastieën. Ze was priesteres van Baäl en Istar.

Haar vader, de Sidonische koning Etbaal, was een kleinzoon van niemand minder dan de grote Hiram, de koning van Tyrus. In Josephus' verhandeling "Tegen Apion" wordt Etbaal een "priester van Astarte" of Ishtar genoemd. Hij kwam aan de macht door zijn voorganger, door de laatste van Hirams lijn, te vermoorden. Dit is slechts een klein voorbeeld van de corruptie die Israël is binnengekomen via deze boze vrouw.

Josephus schrijft het volgende verslag van Achabs schande: "...Hij nam ook de dochter van Etbaal, koning der Tyriërs en Sidonezen, als vrouw, die Izebel heette en van wie hij leerde om haar eigen goden te aanbidden.

"Deze vrouw was actief en moedig, en verviel in zo'n grote mate van onzuiverheid en boosaardigheid, dat ze een tempel bouwde voor de god van de Tyriërs, die ze Baäl noemde, en een boomgaard plantte met allerlei soorten bomen; ze benoemde ook priesters en valse profeten voor deze god.

"De koning had ook velen van hen om zich heen; en zo overtrof hij in krankzinnigheid en goddeloosheid allen [de koningen] die voor hem gingen.

Zo trouwden de rijkdom en de politieke macht van de Fenicische kooplieden met het koninklijke huis van Israël, wat een corruptie van valse aanbidding met zich meebracht. Izebel bracht de aanbidding van de Babylonische Baäl en Istar in het vitale centrum van nationaal Israël.

Ze is het model van de hoer rijdend op het beest. In de laatste dagen stijgt ze op om de naties van de aarde te corrumperen. In de beginjaren van de christelijke kerk leek het systeem van godinnen-verering te verdwijnen. Het kroop in feite weer terug in de kerk en raakte ingesleten in de heerschappij van het Heilige Roomse Rijk van de Middeleeuwen.

DE SLAPENDE BIJEN

We moeten niet vergeten dat de geschiedenis van de vruchtbaarheidsgodin een periode van ongeveer 2300 jaar overspant, vanaf de zondvloed van Noach tot de tijd van Christus.

Te beginnen met Nimrod en de Toren van Babel, bloeide de aanbidding van de godin in de hele beschaafde wereld. Semiramis werd Istar, Astoret, de Egyptische Isis en Diana/Artemis, waar de Bijbel veel te zeggen over heeft.

Als de godin van de vestingwerken droeg ze de toren-kroon. Haar symbool, de honingbij, en toonde haar als koningin van de bijenkorf, zelf als een miniatuur versterkte stad.

De bij van Diana was te zien op munten, in beeldhouwwerken en erediensten, zelfs toen degenen die haar in hoog aanzien hielden, slaaf werden van haar valse religieuze systeem.

Toen de nieuwe aanbidding van Christus zich over de heidense wereld verbreidde, ging de korf vervolgens ondergronds. Maar zoals een echte bijenkorf in de winter, zijn de bijen niet gestorven.

Integendeel, ze gingen een lange winterperiode van rust in. De bijen lagen te slapen, terwijl ze geduldig wachtten op de dag waarop ze weer zouden opstaan tot een periode van volle, actieve kracht.

DE MYTHE VAN HEILIG BLOED

In 1983 schreven drie mannen het beruchte boek genaamd, Heilig Bloed, Heilige Graal. Het heeft gezaghebbend een vreemd geloof getraceerd en gedocumenteerd in een genetische lijn van Europese heersers die het bloed van de bijbelse Maria Magdalena in hun aderen zouden meedragen.

In de hoogst denkbare godslastering geloven ze zelfs dat haar nakomelingen door Jezus Christus zijn verwekt! Ze leren dat Hij niet echt stierf aan het kruis - dat Hij slechts flauwviel, om later te herleven.

Toen (om hun ruwe fictie voort te zetten) trouwde Hij met Maria Magdalena en stichtte een gezin. Volgens de legende van de Heilige Graal verhuisde de 'heilige' familie naar Frankrijk, waar ze een heersende dynastie stichtten die herleidbaar is tot koning Merovee, de Frank, die in de vijfde eeuw na Christus leefde. In feite stuurt zijn verhaal ons terug naar de godinverering van de apostolische dagen, want Merovee was een aanbidder van de vruchtbaarheidsgodin Diana.

In een lange genealogie die een serpentijnse keten van Europese koningen naspeurt, wordt Merovee's dynastie eigenlijk geacht mystieke kracht te bezitten.

Voor de doeleinden van dit korte artikel, volstaat het te zeggen dat Merovee en zijn nakomelingen beoefenaars waren van de zwarte kunsten en aanbidders van heidense afgoden. Merovee, koning der Franken, was een heidense afgodendienaar.

Tegelijkertijd houden ze vast aan de perverse leer dat ze in de rij van "heilig bloed" staan door Maria Magdalena. Toen de zoon van Merovee, Childerik I, in het jaar 481 na Christus begraven werd, op 24-jarige leeftijd, kwam Clovis aan de macht.

In A.D. 496 neemt hij het christendom formeel over als zijn officiële godsdienst. In die tijd raakten de heidense geloofsovertuigingen van de Frankische koningen verstrengeld met de officiële leerstellingen van de Romeinse Kerk, haar politiek en ingewikkelde wegen.

Binnen die basis handhaafden zij hun geheime leer. Zij bleven een eerbetoon brengen aan Diana, de "bijenkoningin". Door de eeuwen heen hield de Merovee-dynastie (de Merovingen genoemd) rustig vast aan hun geloof dat op een dag, een van hun nakomelingen zou opstaan om de wereld te leiden in een verenigd en zalig koninkrijk.

In 1653, meer dan elfhonderd jaar na de begrafenis van Childeric, werd zijn graf geopend. Naar verluidt bevatte het graf, naast andere occulte voorwerpen, 300 replica's aan honingbijen van massief goud. Zijn graf was een virtuele bijenkorf.

Napoleon Bonaparte voerde in 1804 een ritueel in dat de oude Merovingische intriges na de Franse Revolutie op de voorgrond plaatste van de Europese politiek.

Volgens Michael Bradley "was Napoleon in 1796 een van de drie revolutionaire 'regisseurs' die leiding gaven aan bepaalde genealogische onderzoeken die waren uitgevoerd door een Abbe Sieyes, die op de hoogte was van bepaalde genealogische onderzoeken die waren uitgevoerd door Abbe Pichon. Pichon had toegang tot de koninklijke archieven die door de revolutionaire regering waren vastgelegd, waar enkele belangrijke genealogieën waren weggestopt, en hij ontdekte dat een directe afstamming van Dagobert II [een zevende-eeuwse afstamming van Merovee] tot dan toe was bewaard gebleven. Abbe Sieyes drong er bij Napoleon op aan met Josephine Beauharnais te trouwen, omdat zij een Merovingische afstammeling was, en haar twee kinderen uit een oude koninklijke familie in een vorig huwelijk, te adopteren.

Bradley schrijft ook: "Er kan geen twijfel over bestaan dat Napoleon zichzelf beschouwde als een restaurator van de wettige Merovingische afstamming, zij het door een geheim van zijn eigen geboorte dat voor historici verloren is gegaan, vervolgens door zijn huwelijk met Josephine en de adoptie van haar twee kinderen als zijn erfgenamen.

"Bij zijn kroning als keizer in 1804 versierde hij zijn keizerlijke mantel met de gouden bijen figuren die in het graf van Childerik I waren gevonden.

Bradley doet een fascinerende observatie: "Napoleons beslissing om zijn kroningsroede te versieren met Childeriks goudbijen was een treffende beslissing. Bijen zijn bestuivers en kruisbestuivers. Ze verspreiden de vruchtbaarheid wijd en zijd en laten dingen bloeien, groeien en tot bloei komen. Napoleon vervulde dezelfde functie in Europa en Amerika met alle noodzakelijke wreedheid van zijn methoden. Nieuwe soorten samenlevingen zijn ontstaan, bloeiden en zijn tot op zekere hoogte volwassen geworden".

De drukke bijen van de godin Diana waren aan het werk in de oude dynastie. We mogen ook niet vergeten dat haar broer, de god Apollo, zijn naam heeft gegeven aan de nieuwe heerser. Napoleons naam vertaalt zich letterlijk in "de nieuwe Apollo.

Bradley citeert ook verwijzingen naar de oude "Sarmoun Society". Dit is het oude Perzische woord voor "bij". Het is al lang een symbool van de "honing" van traditionele esoterische wijsheid, vastgelegd en bewaard voor toekomstige generaties. Haar verzameling legendes heet "De Bijen" en verwijst naar een "mysterieuze kracht, overgebracht uit de tijd van Zoroaster en gemanifesteerd in de tijd van Christus".

Deze samenleving heeft stichtingen die traceerbaar zijn tot op twee millennia voor Christus en wordt gezegd dat ze de sleutels tot de oude mysteries zijn. Bradley concludeert: "De Bijen van Childerik zijn die mensen die geboren zijn in een relatie met wat we 'Heilig Bloed' hebben genoemd, die geschikt geacht worden om ingewijd te worden in de aard van een groot menselijk geheim en in staat geacht worden het te accepteren en te bewaken.

DE DONKERE RIDDERS

In A.D. 800 kroonde Paus Leo III Charlemagne (Karel de Grote) en gaf hem de titel: "Keizer van het Heilige Roomse Rijk". Zijn territorium werd door zijn gevechten sterk uitgebreid met het grootste deel van Frankrijk, Duitsland en Noord-Italië.

Zijn Karolingische dynastie gaf aanleiding tot een reeks legendes die de romances vormen van de middeleeuwen en het Renaissance Europa. De liederen en gedichten van zijn ridders zijn vol van codewoorden en esoterische taal van de "heilige bloedlijn".

Hij en de latere koningen van Frankrijk begonnen de honingbij als koninklijk embleem te gebruiken. Manly P. Hall, in The Secret Teachings of All Ages, schrijft: "De bij werd gebruikt als een symbool van de royalty door de onsterfelijke Karel de Grote, en het is waarschijnlijk dat de fleur-de-lis, of lelie van Frankrijk, slechts conventionele bijen zijn en geen bloem. Er is een oude Griekse legende dat de negen Muzen af en toe de vorm van bijen aannamen.

De Muzen zijn natuurlijk direct verbonden met de aanbidding van de godin Diana. Dit zijn de geesten, die bij heidense tovenaars en mystici in de gedachten komen. Van hen wordt gezegd dat ze wijsheid en ideologie bieden die de beoefenaar van esoterische meditatie macht geeft.

Hoewel het hier niet ons doel is om de legendes van de Riddertempelier in detail te beschrijven, mag niet uit het oog worden verloren dat hun geheime orde de kern vormt van het mysterie van de bijen. Tegen het einde van de elfde eeuw hadden christelijke kruisvaarders de Saracenen verslagen in het Heilige Land. In A.D. 1099 werd aan Godfried van Bouillon, door een geheimzinnige band van kerk en politieke leiders, het zogenaamde "Koninkrijk van Jeruzalem" terug aan Europa aangeboden.

In 1118 richtte Hugo van Payns de "Orde van de Tempel" op. Al snel werden de Tempeliers de dominante macht in Europa. Ze waren onafhankelijk van alle wereldlijke controle, en zelfs de controle van de Romeinse kerk. Hun gelederen groeiden, totdat ze de regerende zakenbankiers van Europa werden. Hun pakhuizen en banken waren overal. Hun rijkdom was ongelooflijk.

Opvallend is dat ze ook trots waren als bouwmeesters in steen. Met behulp van de mysterieuze kennis van de metselaar bouwden ze de grote gebouwen die nog steeds staan als de wonderlijke kathedralen en kastelen van Europa.

Vanwege hun kracht waren ze diep gevreesd door de kerk. Op hun aandringen gaf de Lodewijk Filips I van Frankrijk opdracht tot gelijktijdige invallen op alle hoofdkwartieren van de Tempelier. Dit was de beruchte Vrijdag de 13e in 1307, een aanval die uiteindelijk resulteerde in de verspreiding van de Tempeliers. In 1312 heeft paus Clemens V de orde officieel ontbonden. Maar ze werden nog op veel plaatsen verwelkomd. In Schotland, Duitsland, Scandinavië en ver in Europa gingen de Tempeliers ondergronds.

Deze "ridder-dichters" weefden een geheel van literatuur, liturgie en zang samen rond de legendes van Parsifal, het hof van Koning Arthur en de Heilige Graal. Samen vieren ze de mystieke kracht die op een dag zal opduiken om de wereld te verenigen in een utopische heerschappij.

DE GOD VAN DE FORTEN

Er zijn nog vele andere verwijzingen die Diana's bijen verbinden met geheime genootschappen. Maar waar ze ook gevonden worden, ze zijn er allemaal van overtuigd dat een kleine elitegroep uit hun patriciër plutocratie op een dag de wereld zal gaan regeren.

Veel van de Bijbel is gewijd aan een studie van deze groep, en hun uiteindelijke leider, de Antichrist. Daniël definieert in het bijzonder zijn opkomst tot de macht:

"Daarna keek ik toe in de nachtvisioenen, en zie, het vierde dier was schrikwekkend, gruwelijk, en uitzonderlijk sterk. Het had grote ijzeren tanden. Het at en verbrijzelde, en de rest vertrapte het met zijn poten. Het verschilde van al de dieren die ervóór geweest waren. En het had tien hoorns."

"Terwijl ik op de hoorns bleef letten, zie, een andere, kleine, hoorn rees daartussen op. Drie van de eerdere hoorns werden voor hem uitgerukt. En zie, in die hoorn waren ogen als mensenogen en een mond vol grootspraak." (Daniël 7:7,8).

Dit vierde beest verbeeldt het laatste seculiere wereldrijk. De tien hoorns zijn de heersende oligarchie van Diana's bijen. Een van hen komt in de positie van werelddictator. Zijn esoterische wijsheid zal ongetwijfeld formidabel zijn. Het zal vergezeld gaan van de macht die zo vereerd werd door de oude aanbidders van de godin.

In feite verwijst Daniël naar haar:"En hij zal niet letten op de goden van zijn vaderen, en ook niet op het verlangen van de vrouwen. Hij zal op geen enkele god letten, maar zichzelf boven alles groot maken..." (Daniël 11:37, 38).

Als de antichrist op zijn tijd aan de macht komt, zal hij een eerbetoon brengen aan een god "van de machten". Deze god (met een kleine "g") verwijst naar een valse god, met een buitenaardse macht. Het Hebreeuwse woord is

maozim [ה], wat meestal vertaald wordt met "forten".

Het rekt de interpretatie van deze Schriftplaats niet uit om te zeggen dat deze valse god van de forten niets anders is dan de torengodin Diana. Haar traditionele hoofdtooi is in feite een toren, of fort.

Haar symbool, de honingbij, is het model van een vestingbouwer. De bijenkorf is een vestingsmaatschappij, met bewaakte muren die iedereen die zijn innerlijke heiligdom zou binnengaan attenderen op de zoete geheimen die er zijn verborgen, terug te vinden.

RAADSEL VAN SIMSON, EEN EIGENTIJDS EVENEMENT

Wat doen deze drukke bijen vandaag? Ze zijn hard aan het werk, in het opzetten van een koninkrijk met het hoofdkantoor in Jeruzalem. De duidelijke tekenen zijn te zien in de huidige gebeurtenissen, zoals het Oslo "vredesproces" en de huidige westerse inspanningen om de heilige stad te internationaliseren.

Transnationale groepen van moderne zakenbankiers werken aan het verstevigen van de krachtlijnen die nodig zijn voor het tot stand brengen van de "Nieuwe Wereld Orde", waar president George H.W. Bush begin jaren negentig zo vaak over sprak. De term wordt nu algemeen gebruikt.

Er is een koninkrijk beloofd in de profetie. Het is het Koninkrijk dat zal worden verordonneerd door de Heer Zelf. Hij is de leeuw van de stam van Juda. De bijen proberen nu hun bijenkorf op te bouwen in wat ze zien als het dode lichaam van die leeuw.

Dit brengt ons terug bij Simsons ontmoeting met de woedende leeuw. Simson, een Daniet, werd voorbeschikt om de bevrijdende kracht van de Heer te brengen aan een volk dat in oorlog was met de Filistijnen. Maar net als de Stam van Dan zelf, koos Simson voor lust, plezier en zijn eigen vervreemde lot. Niettemin gebruikte de Heer hem om de Filistijnse leiding en hun heidense tempel omver te werpen.

Maar op die noodlottige dag dat de Heer een leeuw voortbracht, werd Simson ertoe aangezet om de toekomst in een raadsel uit te werken. Toen hij de honing uit het karkas haalde, belasterde hij zijn nazireeër-roeping. Hij at van de honingraat en nam zelfs wat mee naar huis voor zijn ouders. Maar hij vermeed bewust om ze te vertellen wat hij had gedaan. Hij kende zijn eigen zonde, maar ging daarin door. Hij nam in feite deel aan de symbolische verborgen kennis van de bijen, die zich het lichaam van de leeuw had toegeëigend als hun bijenkorf. Dit valse fort van de leeuw leek veilig, totdat Simson langskwam en het vernielde. Toen nam hij hun wijsheid en verslond het.

Vandaag bouwen de honingbijen van Diana in het karkas van de leeuw... Juda. Ze zien het als dood, om niet meer verder te bestaan. Zij zijn van plan om zijn karkas voor hun eigen koninkrijk uit te buiten. Ze willen haar kapitaal voor zichzelf.

Maar de leeuw van de stam van Juda is niet dood. Zoals wij weten uit Openbaring 5:5: "...de Leeuw van de stam van Juda, de Wortel van David, heeft de macht om de boekrol te openen, en de zeven zegels ervan te verbreken.

De Leeuw, beschouwd door die bijen van Diana, die zijn gestorven nadat hij kinderen bij Maria Magdalena verwekte, zal spoedig terugkeren om deze bestrijders van zijn troon te berechten. Hun bijenkorf, en de honing van hun valse wijsheid, zal worden genomen uit het karkas van een oude dode leeuw. Eenmaal vernietigd, zal de levende Leeuw op de troon worden gezet - voor altijd.

Bron: The Bees and the New World Order - The Prophecy Watchers