WIE IS BANG VOOR EEN JOODSE STAAT?

De angstigste zaak voor een nep-Joodse organisatie is een Joodse staat.

25 juli 2018 - Daniel Greenfield

De basiswet en de ontwerpgrondwet van de Palestijnse Autoriteit bepalen dat "Palestina" een "Arabische" entiteit is, dat "de islam de officiële godsdienst is", dat "de islamitische sharia" de basis is van haar recht en het Arabisch haar officiële taal. In tegenstelling tot Israëls natiestaatwet, die de Joodse staat als Joods definieert, is er geen kritiek op dit PLO-document. En de media hebben het niet bestempeld als verdeeldheid zaaiend of controversieel.

In de grondwet van de naburige staat Jordanië staat: "De islam is de religie van de staat en het Arabisch is de officiële taal". "Het Syrische volk maakt deel uit van de Arabische natie", verklaart de Syrische grondwet. "De godsdienst van de president van de republiek is de islam; de islamitische jurisprudentie zal een belangrijke bron van wetgeving zijn." Syrië mag dus alleen door een moslim worden geregeerd. "De officiële taal van de staat is Arabisch."

De grondwet van Egypte verklaart het land tot een "Arabische Republiek" en een "deel van de moslimwereld". Het zal u niet verbazen dat "de islam de religie van de staat is en het Arabisch de officiële taal. De beginselen van de islamitische sharia zijn de belangrijkste bron van wetgeving. Dezelfde verklaringen gelden, met kleine variaties, voor de meeste moslimlanden in de regio, met uitzondering van het Arabisch, overal ter wereld.

Alle Arabische moslimbuurlanden van Israël definiëren hun land heel duidelijk als Arabisch en moslim. Hun religie is de islam, hun identiteit Arabisch, variaties van hetzelfde document verklaren hun taal als Arabisch.

Deze beweringen van de Arabische en islamitische nationale identiteit worden niet bekritiseerd door dezelfde snaterende organisaties, regeringen en verslaggevers die hun haren uitrukken over het wetsvoorstel van de Israëlische natiestaat.

Het wetsvoorstel van de natiestaat definieert Israël als "het historische vaderland van het Joodse volk" en "de natiestaat van het Joodse volk". Het Hebreeuws is de officiële taal met een speciale status voor het Arabisch. (Geen Arabische grondwet biedt het Hebreeuws aan met een soortgelijke status.

Het Ministerie van Buitenlandse Zaken van Qatar hekelde het wetsvoorstel als "racistisch". De staatssponsor van de islamitische terreur klaagde erover dat "de menselijke beschaving de diversiteit wil vieren". Qatar's eigen grondwet verklaart dat het een Arabisch land is waarvan de "religie de islam" is en de "shariawet" de basis is voor haar wetten.

Tot zover het vieren van de "diversiteit". (Maar de grondwet van Qatari stelt tegelijkertijd dat "zijn politieke systeem democratisch is" en dat "de heerschappij van de staat erfelijk is in de familie van Al Thani". In de grondwet van de Qatari staat ook dat "de erfgenaam een moslim moet zijn van een Qatari moslimmoeder" en dat "er op geen enkele wijze mag worden gediscrimineerd op grond van geslacht, ras, taal of religie".

In het Israëlische wetsontwerp van de natiestaat wordt gesproken van de "culturele, historische en religieuze erfenis van het Joodse volk" en van de "religieuze" zelfbeschikking van het Joodse volk, maar in tegenstelling tot de Arabisch-islamitische grondwetten wordt het jodendom niet als de officiële godsdienst gedefinieerd.

Vrijwel elke mediaketen omschreef het wetsvoorstel van de natiestaat als "controversieel". Zoals iedereen weet, is de definitie van een controversiële kwestie een kwestie waar links het niet mee eens is. De Oslo-akkoorden, waardoor duizenden Israëli's werden gedood en hen verlamde en die een nog grotere bedreiging vormden voor het bestaan van Israël dan de Iraanse atoombommen, werden "optimistisch" genoemd. De ontmanteling van Israël is "optimistisch". Er in geloven is "controversieel".

Maar als het wetsvoorstel van Israël controversieel is, hoe zit het dan met de basiswet van de PLO en de grondwetten van Jordanië, Egypte, Syrië en bijna alle Arabische en moslimlanden ter wereld? Als Israël zich Joods verklaart, hoe kunnen de Palestijnse Autoriteit, Egypte en Jordanië dan gelijk hebben als ze zeggen dat ze moslim en Arabisch zijn? De dubbele standaard is alomtegenwoordig en heeft slechts één mogelijk antwoord.

Er is niets mis met een Arabisch en islamitisch land, maar er is wel iets mis met een Joods land.

Maar deze keer komt de kritiek niet van het State Department. In tegenstelling tot het Obamatijdperk, waar een Israëlisch niezen een boze reactie van Hillary Clinton of van John Kerry kreeg en een arrogante opmerking teweegbracht van de woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, staat de eerste authentieke pro-Israëlische regering aan de kant van Israël. Heidea Nauert van het State Department heeft herhaaldelijk de eisen van de media om Israël te veroordelen afgezwakt.

Begin juli reageerde Nauert op het aandringen van de media dat de BDS een "vreedzame beweging" is en dat Israël bekritiseerd zou moeten worden omdat het de toegang tot een anti-Israëlische activiste ontzegt heeft door te verklaren dat "landen soeverein zijn". Zij hebben het recht om personen aan hun grens toe te laten of de toegang te weigeren, oké?

In plaats daarvan komt een groot deel van de woedende verontwaardiging van linkse anti-Israëlische groepen en leiders, wier pretentie het is om pro-Israël te zijn, maar die bijzonder dun is in tijden dat Israël de moed heeft haar overtuigingen tonen.

Het Amerikaans Joods Comité kon geen tijd vinden om op te komen voor de Joodse studenten in New York City die benadeeld werden door een rassenquota, maar beweerde "diep teleurgesteld" te zijn over het feit dat Israël zichzelf een Joods land noemde. Misschien zou het AJC dan maar het "Joodse" deel uit zijn eigen naam moeten weghalen.

Rick Jacobs, de anti-Israëlische leider van de Union for Reform Judaism, hekelde het wetsvoorstel vanwege het schaden van "de legitimiteit van de zionistische visie" en "de waarden van de staat Israël". Hij beloofde "terug te vechten" door "nieuwe banden te smeden" met de Arabieren.

"Miljoenen van ons," verklaarde hij, "zijn verenigd in ons verzet tegen deze nieuwe wet.

Wie die miljoenen zijn, is een gok. Een rally tegen het wetsvoorstel in Tel Aviv gesponsord door 22 organisaties (waaronder Socialist Struggle, het New Israel Fund en enkele pro-BDS groepen) bleek slechts enkele duizenden te trekken. Dat is in een stad waar je 100.000 op de been kunt krijgen om te protesteren tegen de prijs van boerenkaas.

"De wet, die het fundamentele Joodse karakter van de staat viert, werpt belangrijke vragen op over de verplichting van de overheid op lange termijn aangaande zijn pluralistische identiteit," klaagde Jonathan Greenblatt, de vroegere stafmedewerker van Obama en nu de baas bij ADL.

De Joodse Raad voor Openbare Zaken sprak haar "diepe teleurstelling" uit. Zij zeurde dat "deze nieuwe wet de levendige democratie ondermijnt van Israël, die bestaat uit verschillende religieuze en etnische groepen".

Misschien zou de JCPA dan moeten ophouden met het ondermijnen van haar eigen diversiteit en het "J"-deel van haar titel moeten dumpen, zodat ze beter kan worden samengesteld uit "diverse religieuze en etnische groepen". Als het goed genoeg is voor Israël, waarom is het dan niet goed genoeg voor het AJC en de JCPA als die de Joodsheid te gelde maakt en ondermijnt?

Israël definiëren als Joods is een scheidslijn die authentiek Joodse groepen scheidt van groepen die alleen in naam Joods zijn. De Nationale Raad van Jong Israël (NCYI), de Zionistische Organisatie van Amerika (ZOA) en het Israëlisch-Joodse Congres (IJC) steunden Israël. En andere Joodse organisaties sluiten zich bij hen aan.

Het meest angstige voor een nep-Joodse organisatie is een Joodse staat. Oprichtingsgroepen die al generaties lang links georiënteerde beleidsideeën aan de daklozen overleveren door ze 'Joods' te noemen, worden ernstig bedreigd door het bestaan van een Joodse staat, voor wie de 'J' niet alleen een merk is, maar ook een betekenisvolle identiteit.

Niets bedreigt een oplichter meer dan de werkelijkheid. En Israël, als idee en realiteit, heeft altijd de oplichters van links bedreigd die een gecensureerde Joodse geschiedenis verspreiden, wat begon in de 19e eeuw, en wiens messiaanse tijdperk de Tikkun Olam is van het socialisme en wiens messiassen wapperen met rode vlaggen.

Ondanks het rumoer en de discussiepunten, "controversieel", "verdeeld" en "onnodig", is het Israëlische wetsvoorstel voor een natiestaat vooral symbolisch. Het discrimineert niet. Er wordt echter wel een zeer duidelijke verklaring afgelegd.

En het is die uitspraak die als een harde woestijnwind door de kaartenhuizen van de gevestigde orde heeft geblazen, dat Joodsheid eerder als een merk dan als een verplichting ziet. Het is gemakkelijk om Joodse organisaties te vinden die brieven zullen ondertekenen voor elke linkse zaak, van moslimimmigratie tot illegale migranten. Maar zelden of nooit zullen deze organisaties opkomen voor een Joods doel, ook al heeft de zaak, net als de rassenquota die worden opgelegd aan Joodse studenten in New York, absoluut niets met Israël te maken.

Israël, de "Palestijnen", de tweestatenoplossing en al het andere, is nooit aan de orde geweest. Jodendom, dát wel. De enige mensen die bang zijn voor een Joodse staat, haten Joden of haten ze het om Joods te zijn.

Bron: Who’s Afraid of a Jewish State? | Frontpage Mag